Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Η ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΤΕΙΧΟΣ...

Ηταν 30 Δεκεμβρίου 1963, όταν στην μόλις τριών ετών ελεύθερη και ανεξάρτητη Κύπρο χαράχθηκε η πρώτη γραμμή του διχασμού. Ηταν 30 Δεκεμβρίου του 1963 όταν στην Λευκωσία χαράχθηκε για πρώτη φορά η λεγόμενη «πράσινη γραμμή» που έχει οδηγήσει σήμερα στο να είναι η πρωτεύουσα της Κύπρου η τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα της Ευρώπης και του κόσμου.
Η χάραξη της «πράσινης γραμμής» που ονομάστηκε έτσι επειδή επειδή ο τότε διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο στρατηγός Γιανγκ την χάραξε με πράσινο μολύβι στον χάρτη, ήταν αποτέλεσμα των διακοινοτικών ταραχών ανάμεσα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους. Ηταν αποτέλεσμα των ταραχών ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού, για τις οποίες ευθύνεται τουλάχιστον ισομερώς η ελληνική πλευρά.
Μιλάμε για ένα σκληρό, εθνικιστικό και ακροδεξιό κομμάτι της Ελληνικής και Ελληνοκυπριακής πλευράς, το οποίο έχει τις πολύ σοβαρές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στην Κύπρο. Ηταν το κομμάτι που προσπάθησε υποκινούμενο από τα ανδρείκελα της χούντας των Αθηνών και τις ξένες μυστικές υπηρεσίες να ανατρέψει λίγα χρόνια αργότερα τον Μακάριο και αποτέλεσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή που κρατά μέχρι και σήμερα διαιρεμένο το νησί.
Αρχικά η «πράσινη γραμμή» χαράχθηκε μόνο στη Λευκωσία και σκοπός της ήταν αν αποτρέψει την κλιμάκωση των διακοινοτικών ταραχών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Λίγο αργότερα επεκτάθηκε και σε όλους τους τουρκοκυπριακούς θύλακες και από τον Μάρτιο του 1964, όταν έφθασαν στο νησί οι πρώτοι Κυανόκρανοι, τη φύλαξή της ανέλαβε ο ΟΗΕ.
Μετά την τουρκική εισβολή του 1974 η «πράσινη γραμμή» ονομάστηκε και «παρεμβαλλόμενη γραμμή του ΟΗΕ στην Κύπρο» ή «νεκρή ζώνη» ή «γραμμή κατάπαυσης του πυρός», ονομασίες που μαρτυρούν το ότι προηγήθηκε πόλεμος. Η γραμμή αυτή σήμερα έχει μήκος 300 χιλιομέτρων και δεν χωρίζει μόνο τη Λευκωσία, αλλά όλο το νησί. Αποτελεί το όριο μεταξύ ελεύθερων και κατεχόμενων της Κύπρου και αποτελεί το μέγα σύμβολο του διχασμού, που με υπομονή το σημαντικό αυτό κομμάτι του Ελληνισμού προσμένει να καταργηθεί.
Από το 2003 και μετά η «πράσινη γραμμή» έχει ανοίξει και η πρόσβαση πλέον στα κατεχόμενα επιτρέπεται. Το οδόφραγμα του Λήδρα Παλλάς έχει επίσης ανοίξει, αλλά παρ΄ όλα αυτά η «πράσινη γραμμή» παραμένει στη θέση της ορθώνοντας τείχος ανάμεσα στην νομιμότητα και την παρανομία που η διεθνής κοινότητα ανέχεται. Οι ξένες μυστικές υπηρεσίες έκαναν καλά τη δουλειά τους στην Κύπρο. Οι Ελληνες και οι Ελληνοκύπριοι που μετείχαν στα σχέδιά τους άραγε κατάλαβαν τι κακό έχουν κάνει;

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Η... ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ

Πριν μερικές ημέρες ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος παραχώρησε συνέντευξη στο αμερικάνικο δίκτυο CBS στην οποία έκανε λόγο για καθημερινή σταύρωση που υφίσταται το πατριαρχείο από την πολιτική του τουρκικού κράτους. Η επιλογή του αμερικάνικού δικτύου για να ειπωθούν οι σκληρές αλήθειες μάλλον δεν πρέπει να ήταν τυχαία, καθώς έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα και δυνατότητα επηρεασμού από άλλων εθνικοτήτων δίκτυα…
Όλα όσα είπε ο επικεφαλής της ορθοδοξίας για την πολιτική του τουρκικού κράτους διαχρονικά είναι αλήθεια και ίσως να ήταν και λίγο επιεικής σε ορισμένα πράγματα. Μιλάμε για μια πολιτική που δεν επιτρέπει στο Πατριαρχείο να λειτουργήσει κάτω από καθεστώς δημοκρατίας και ανεξιθρησκίας και δεν του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει όλη του την περιουσία.
Ο κ. Βαρθολομαίος ξέσπασε μπροστά στην κάμερα του αμερικάνικου δικτύου και μίλησε περί σταύρωσης, με τις δηλώσεις του να γίνονται θετικά δεκτές στο εσωτερικό της χώρας. Ο τουρκικός Τύπος τήρησε μια εξαιρετικά ουδέτερη και προοδευτική στάση και οι μεγάλες εφημερίδες της γείτονας χώρας έγραψαν ότι «πράγματι σταυρώσαμε τους Ελληνες». Το θέμα πήρε και εκτός της θρησκείας και Πατριαρχείου διαστάσεις και στο σύνολό τους εφημερίδες και δημοσιογράφοι στην Τουρκία αναγνώρισαν τη λανθασμένη πολιτική των κυβερνήσεών τους απέναντι στους Ελληνες.
Αναρωτιόμαστε εάν κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί στην Ελλάδα τι θα κάναμε και τι θα λέγαμε. Τι στάση θα τηρούσε ο Τύπος και η κοινή γνώμη εάν ο Ελληνας μουφτής παραπονιόταν για το ότι δεν υπάρχει μουσουλμανικό τέμενος και νεκροταφείο στην Αθήνα, το οποίο δεν τιμά ούτε τον πολιτισμό, ούτε τη δημοκρατία της χώρα μας. Θα τον αντιμετωπίζαμε άραγε με τον ίδιο τρόπο ή θα μιλούσαμε για ανθέλληνα που έχει στόχο να πλήξει την Ελλάδα και την ορθοδοξία και ας ήταν και αυτός Ελληνας, αλλά μουσουλμάνος. Γιατί θα πρέπει να θυμίσουμε πως υπάρχουν και Ελληνες μουσουλμάνοι που ζουν στη χώρα μας και δεν είναι τουρκικής καταγωγής, όπως για παράδειγμα οι Πομάκοι τους οποίους η διαχρονικά λανθασμένη πολιτική του ελληνικού κράτους, έστειλε στην αγκαλιά της Τουρκίας.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΡΟ

Η μεγαλύτερη ημέρα σήμερα για τη Χριστιανοσύνη που εορτάζει τη γέννηση του ιδρυτή της θρησκείας της Ιησού Χριστού. Για τη γέννηση του Ιησού ως γεγονός, η επιστημονική έρευνα έχει αποδείξει ότι έλαβε στα σίγουρα χώρα, όπως έχει αποδείξει ότι υπάρχει και μια διαφορά ως προς τα χρόνια που εμείς θεωρούμε ότι η ιστορική αυτή προσωπικότητα και κατά τη θρησκεία και υπερφυσική, γεννήθηκε.
Αυτό το λέμε διότι οι μελέτες των τελευταίων δεκαετιών έχουν δείξει ότι η γέννηση του Ιησού δεν συνέβη το έτος που εκλαμβάνουμε εμείς σήμερα ως μηδέν, αλλά από τέσσερα έως επτά χρόνια πριν, από το -4 έως το -7 δηλαδή και το έτος που σήμερα θεωρούμε ως έτος «μηδέν» το επέλεξαν αργότερα κάποιοι χριστιανοί ηγέτες.
Η επιστημονική έρευνα έφθασε στο σημείο αυτό με δύο τρόπους και μέσω δύο οδών, δύο διαφορετικών κλάδων, της αστρονομίας και της ιστορίας οι οποίες συνέκλιναν πως προς τα αποτελέσματα και τα ευρήματά τους. Η ιστορία βρήκε ότι ο βασιλιάς Ηρώδης πέθανε το -4 Π.Χ. με μηδέν το έτος που θεωρούμε ως μηδέν και άρα, η γέννηση του Ιησού δεν μπορεί να συνέβη μετά το θάνατο του Ηρώδη και τελικά προσδιόρισε το έτος γέννησης του Χριστού μεταξύ -4 και -7.
Η αστρονομία από την πλευρά της κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα στην προσπάθειά της να απαντήσει στο ερώτημα του τι ήταν τελικά το άστρο της Βηθλεέμ. Οι αστρονόμοι αναζητούν εδώ και αιώνες την εξήγηση του φαινομένου, σε συνδυασμό με κάποια από τα αστρονομικά φαινόμενα, που είχαν παρατηρηθεί την εποχή της Γέννησης του Χριστού. Η πλειοψηφία των αστρονόμων υποστηρίζει ότι ήταν μια τριπλή ή τετραπλή σύνοδος πλανητών, αλλά λένε πως επρόκειτο για κάποιον κομήτη και άλλοι για καινοφανή αστέρα.
Κάποιοι μελετητές (όχι αστρονόμοι) υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε ποτέ και προστέθηκε εκ των υστέρων στο όλο σκηνικό της γέννησης του Ιησού για να προσδώσει μια μεγαλοπρέπεια, αν και στα ιερά βιβλία αναφέρεται το «με οδηγό τους το φως αστέρος ον είδον εν τη Ανατολή». Ακριβείς απαντήσεις είναι σίγουρο ότι δεν έχουμε ακόμη, αλλά η επιστημονική έρευνα συνεχίζεται και σίγουρα αυτή η διαδρομή είναι όμορφη και ενδιαφέρουσα.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ

Στις αρχές του μήνα γράφαμε για την παγκόσμια διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές της Κοπεγχάγης πως ήταν μία από τις πλέον σημαντικές συνόδους στην ιστορία, με τους ηγέτες του πλανήτη να συζητούν για το πώς θα περιοριστούν οι εκπομπές ρύπων και πως επί της ουσίας θα σώσουν τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται. Πριν ολοκληρωθεί αυτή η σύσκεψη κάναμε λόγο για φιάσκο, όπως ανέφερε εκείνη την περίοδο το σύνολο του ελληνικού και παγκοσμίου Τύπου που βεβαίως δικαιώθηκε.
Η σύνοδος, η διάσκεψη αυτή της Κοπεγχάγης ήταν πράγματι φιάσκο και μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα της ιστορίας. Το σημαντικό επίσης πράγμα που συνέβη σε αυτή ήταν η για μία ακόμη φορά απογοητευτική παρουσία του Μπάρακ Ομπάμα, που όπως και η σύνοδος της πρωτεύουσας της Δανίας εξελίχθηκε και εξελίσσεται σε φιάσκο.
Στη διάσκεψη αυτή που επιτεύχθηκε μία μη δεσμευτική συμφωνία, έλαβαν μέρος 65 αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, οι οποίοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν και να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα σώσει τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται λόγω των κλιματικών αλλαγών.
Οι χώρες που έλαβαν μέρος στη διάσκεψη χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες, στις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες με αυτές που ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία να εξαπολύουν μύδρους κατά των πρώτων και να τις κατηγορούν για την επί της ουσίας αποτυχία της συνόδου. Μιας συνόδου που αν ήθελαν οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους θα μπορούσε να επιτύχει, αλλά ήταν εξ αρχής εμφανές πως δεν ήθελαν, με αποτέλεσμα και η διάσκεψη να εξελιχθεί σε φιάσκο και αποτυχία και ο Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα να διαψεύδει για μία ακόμη φορά τις πολλές ελπίδες που υπήρχαν για αυτόν σχεδόν ένα χρόνο πριν με την εκλογή του στην προεδρία των ΗΠΑ.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

ΡΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ

Ελλάδα της διαφθοράς και των οικονομικών προβλημάτων. Ελλάδα που για να γίνει το αυτονόητο, να μην υπάρχει δηλαδή, διαφθορά, απαιτείται σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Ελλάδα, μέρος ευλογημένο, αλλά και κυνηγημένο από τους ίδιους τους ανθρώπους της, που εξακολουθεί να πορεύεται επί ξηρού ακμής κατά το κοινώς λεγόμενο.
Ελλάδα που πληγώνει και πολλές φορές πληγώνει και κυριολεκτικά και όχι μόνο μεταφορικά και που τα πρόσωπα παίζουν πάντα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των πραγμάτων. Η είδηση που ανεδείχθη χθες το μεσημέρι ήταν τουλάχιστον μη αναμενόμενη και προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Ο υφυπουργός Εσωτερικών Ντίνος Ρόβλιας παραιτήθηκε μετά από δημοσιοποίηση που υπήρξε για αιτήματα του γραφείου του για μεταθέσεις αξιωματικών. Ο ίδιος το διέψευσε, μίλησε για παραποίηση των στοιχείων, αλλά εν τέλει παραιτήθηκε…
Μιλάμε για έναν πολιτικό που εθεωρείτο τουλάχιστον έντιμος και ο λόγος για τον οποίο παραιτήθηκε δεν δείχνει και δεν αποδεικνύει το αντίθετο. Δείχνει και αποδεικνύει, όμως, ότι στην ελληνική κοινωνική, αλλά και πολιτική ζωή, υπάρχουν παγιωμένες αντιλήψεις που δύσκολα ξεπερνιούνται. Υπάρχει η λογική του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων, υπάρχει η λογική της αναξιοκρατίας και η αλλαγή αυτών των παγιωμένων καταστάσεων απαιτεί τομές και κυρίως ρήξεις.
Τομές και ρήξεις που ακόμη και συναίνεση να προσέφερε η σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο, θα χρειάζονταν κάτι παραπάνω για να γίνουν. Τομές και ρήξεις που απαιτούν πάνω απ΄ όλα την αλλαγή στον τρόπο σκέψης και νοοτροπίας των πολιτών, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταλάβουν ότι και οι κυβερνώντες θα τους αντιμετωπίσουν όλους ως πολίτες πρώτης κατηγορίας και δεν θα εξακολουθούν να υποβάλλουν αιτήματα μεταθέσεων τα γραφεία των πολιτικών. Τομές και ρήξεις που χρειάζονται έτη για να γίνουν, αλλά που αξίζει τον κόπο τουλάχιστον να επιχειρηθούν, με ή χωρίς συσκέψεις στο προεδρικό μέγαρο, που προς το παρόν φαίνεται να έχουν μόνο επικοινωνιακό χαρακτήρα…

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ, Η ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΚΑΙ Η ΧΟΥΝΤΑ

Πριν μερικές ημέρες και κατόπιν των επεισοδίων που έγιναν στην επέτειο του ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ελήφθη μια πολύ περίεργη απόφαση. Μια απόφαση που προβλέπει ότι οι εισερχόμενοι στο κτίριο της νομικής σχολής του πανεπιστημίου που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, θα εισέρχονται μόνο με επίδειξη ταυτότητας.
Η προηγούμενη φορά που είχε ληφθεί ανάλογη απόφαση ήταν το 1973 από την κυβέρνηση της χούντας μετά την εξέγερση των φοιτητών στη νομική και τα γεγονότα της περιόδου. Πέρασαν 36 χρόνια από τότε, από εκείνη τη «μαύρη» περίοδο για την Ελλάδα και λαμβάνεται μια ανάλογη απόφαση και αυτό –δυστυχώς- γίνεται με σοσιαλιστική κυβέρνηση στην εξουσία.
Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι η απόφαση ελήφθη για τη διασφάλιση της εννόμου τάξεως μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Δεν μπορούμε , όμως, να δεχθούμε την απόφαση αυτή αδιαμαρτύρητα και να την επικροτήσουμε, διότι αυτή και μόνο παραβιάζει την έννοια του ασύλου, την ελεύθερη δηλαδή, διακίνηση των ιδεών εντός του πανεπιστημιακού ιδρύματος. Θυμίζουμε, πως κατά παράδοση τα μαθήματα στη νομική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, λόγω των προσωπικοτήτων που κατά καιρούς διδάσκουν, παρακολουθούν και μη φοιτητές.
Η απόφαση αυτή, όμως, μας οδηγεί και σε άλλες σκέψεις και επιβεβαιώνει και τα όσα περί προβοκάτσιας λέγεται σε αυτού του είδους τα επεισόδια. Δεν μπορεί να μην περάσει από το μυαλό μας ότι μπορεί να ήταν προβοκατόρικα τα επεισόδια και οι ταραχές στη νομική και τα προπύλαια για να οδηγήσουν σε αποφάσεις σαν και αυτή που προβλέπει την επίδειξη ταυτότητας για την είσοδο στη νομική. Η προπαγάνδα της χούντας, άλλωστε, για ταραξίες μιλούσε και τότε όταν αναφερόταν στους φοιτητές που μάχονταν για τη δημοκρατία…

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Το 1973 η επιτροπή των Νόμπελ αποφάσισε να τιμήσει με το Νόμπελ Ειρήνης τον σφαγέα των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Κύπρου Χένρι Κίσιγκερ για τη συμβολή του -ως συμβούλου του προέδρου των ΗΠΑ Νίξον- στον τερματισμό του πολέμου του Βιετνάμ. Μαζί του αποφάσισε η Επιτροπή να τιμήσει και τον Βορειοκορεάτη Λι Ντουκ Το για τον ίδιο λόγο, αλλά ο Το αρνήθηκε να το παραλάβει με το αιτιολογικό ότι ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και πράγματα έτσι ήταν, αφού το έτος λήξης του πολέμου είναι το 1975…
Το 2009 η επιτροπή αποφάσισε να τιμήσει με το νόμπελ Ειρήνης τον ολίγων μηνών πρόεδρο των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, λαμβάνοντας μια απόφαση ακατανόητη και δημοσιοσχετίστικη. Ο Χουσεϊν Μπάρακ Ομπάμα παρέλαβε χθες το νόμπελ ειρήνης στο Οσλο (το νόμπελ ειρήνης το απονέμουν οι Νορβηγοί και τα υπόλοιπα οι Σουηδοί) υπερασπιζόμενος τον πόλεμο, όσο παράδοξο και αν ακούγεται και αυτό. Και όταν πόλεμο δεν εννοούμε έναν αμυντικό πόλεμο για την υπεράσπιση των εδαφών της πατρίδας, αλλά τους επιθετικούς πολέμους που κατά καιρούς κάνουν οι ΗΠΑ και οι οποίοι έχουν στοιχίσει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη.
Τον ηγέτη αυτής της υπερδύναμης τίμησε με το βραβείο νόμπελ Ειρήνης (γιατί άραγε;) η επιτροπή των νόμπελ και ο ηγέτη αυτής της υπερδύναμης υπερασπίστηκε αυτό για το οποίο θα έπρεπε να τιμηθεί τον πόλεμο.
Προτείνουμε λοιπόν, κατόπιν και της εφετινής επιλογής της επιτροπής των νόμπελ που πολλές φορές κατά το παρελθόν έχει προκαλέσει με τις αποφάσεις της για τα βραβεία της ειρήνης, να σταματήσει την απονομή του νόμπελ ειρήνης και να καθιερώσει τα νόμπελ του πολέμου για να δικαιολογήσει έτσι την απονομή στον Μπάρακ Ομπάμα, τον Χένρι Κίσινγκερ και πολλούς άλλους, αλλά και να μην κοροϊδευόμαστε. Θα ήταν τουλάχιστον πιο έντιμο…

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ

Μια πολύ σημαντική συνάντηση για το μέλλον του πλανήτη διεξάγεται αυτές τις ημέρες στην Κοπεγχάγη. Πρόκειται για την παγκόσμια διάσκεψη για τις κλιματικές αλλαγές που θεωρείται ως μία από τις πλέον σημαντικές συνόδους στην ιστορία, με τους ηγέτες του πλανήτη να συζητούν για το πώς θα περιοριστούν οι εκπομπές ρύπων και πως επί της ουσίας θα σώσουν τον πλανήτη από τη βέβαιη καταστροφή που έρχεται. Αυτοί που συζητούν βεβαίως, στην πρωτεύουσα της Δανίας, είναι αυτοί που κατά κύριο λόγο ρυπαίνουν τον πλανήτη…
Η διάσκεψη θα διαρκέσει από τις 7 έως 18 Δεκεμβρίου και η επίτευξη της οποιαδήποτε συμφωνίας θα διαδεχθεί το Πρωτόκολλο του Κιότο. Οι εργασίες της Διάσκεψης, στην οποία έχουν διαπιστευτεί περίπου 5.000 εκπρόσωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, θα κλιμακωθούν σταδιακά, με αποκορύφωμα τη σύνοδο κορυφής 65 αρχηγών κρατών στις 17 Δεκεμβρίου και πιθανώς την υπογραφή του νέου πρωτοκόλλου.
Η διάσκεψη της Κοπεγχάγης θεωρείται ως η πιο σημαντική παγκόσμια διάσκεψη μετά την αντίστοιχη του Κιότο της Ιαπωνίας που έγινε το 1997 και στη διάρκεια της οποίας υπεγράφη η πρώτη παγκόσμια συμφωνία για την καταπολέμηση των κλιματικών αλλαγών. Μια συμφωνία που δεν υπέγραψε ο μεγαλύτερος ρυπαντής του πλανήτη, οι ΗΠΑ, που στην Κοπεγχάγη, δείχνουν διατεθειμένες να τηρήσουν μια άλλη στάση πιο διαλλακτική και αυτό είναι βεβαίως κάτι που θα διαφανεί στη συνέχεια.
Παρ΄ όλα αυτά και παρ’ ότι αξίζει τον κόπο να περιμένουμε για τα αποτελέσματα της συνόδου, δεν μπορούμε να μην πούμε ότι η διάσκεψη φαίνεται έως τώρα να εξελίσσεται σε ένα πολύ μεγάλο φιάσκο και να διαψεύσει τις ελπίδες που υπήρχαν και υπάρχουν. Ως επίρρωση αυτού, έρχεται η πρότασης της φιλοξενούσας τη διάσκεψη Δανίας, η οποία καλεί τις αναπτυσσόμενες χώρες και όχι τις πλούσιες να επωμιστούν το μεγαλύτερο κόστος για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Η πρόταση αυτή δηλαδή, που έχει προκαλέσει ήδη τις πρώτες διαφωνίες στην Κοπεγχάγη, θέλει τις πλούσιες χώρες να μειώνουν λιγότερο τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, ενώ βάζει πολύ σκληρούς όρους και περιορισμούς στις αναπτυσσόμενες χώρες. Για αυτό ομιλούμε περί φιάσκου!

ΠΕΡΙ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ...

Η Ελλάδα και η Αθήνα διάγουν την πρώτη επέτειο των σύγχρονων Δεκεμβριανών, διάγουν τις ημέρες του Δεκέμβρη του 2009. Οι εκδηλώσεις τέλειωσαν και πιθανώς και να τέλειωσαν και τα επεισόδια που ήταν πολύ λιγότερα, καθώς εφέτος η αστυνομία δεν παρακολουθούσε, αλλά έκανε δυναμικότατη παρουσία, σε σημείο που να μπορεί να χαρακτηριστεί παρεξηγήσιμη.
Και την αναφέρουμε μόνο ως παρεξηγήσιμη για να μην πούμε τίποτα άλλο πιο βαρύ. Διότι είναι άλλο πράγμα να επιβάλλεται η τάξη όπως σωστά έκανε η αστυνομία εφέτος, αλλά είναι άλλο πράγμα να παραβιάζονται θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών, τα οποία βεβαίως είχαν παραβιαστεί και πέρσι και πρόπερσι και αντιπρόπερσι. Η διαφορά είναι ότι τότε παραβιάστηκαν από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και ξεσηκώθηκε το σύμπαν τώρα παραβιάζονται από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ξεσηκώνονται ελάχιστοι, δηλαδή, μόνο η αριστερά.
Είμαστε με την αστυνομία όταν προασπίζει τους πολίτες, αλλά είμαστε εναντίον της καταστολής και αυτό που έγινε στο Κερατσίνι μοιάζει περισσότερο με καταστολή. Αν τα άδεια μπουκάλια συνιστούν αδίκημα, τότε να τους ρίξουμε στην πυρά όλους αυτούς που ήταν εκείνο το βράδυ στο στέκι «Ρεσάλτο».
Επίσης, δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πότε μπορεί να παραβιάζεται το άσυλο και πότε όχι. Πέρσι, δηλαδή, το πεζοδρόμιο δεν ήταν εκτός περιοχής ασύλου; Εφέτος βγήκε εκτός; Εφέτος ανακαλύφθηκε ότι το άσυλο καλύπτει μόνο την διακίνηση των ιδεών και όχι των ταραξιών;
Η αστυνομία αυτή τη φορά ήταν σαφέστατα πιο αποτελεσματική, από άλλες χρονιές και πιθανώς με τη στάση της αυτή να αυξάνει και το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Στην προσπάθειά της, όμως, να επιβάλλει την τάξη, ξεπέρασε πολλές φορές τα όρια και παραβίασε θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα πολιτών, και εφέτος όπως και άλλα χρόνια και στο πλαίσιο αυτό βάζουμε και τις εκατοντάδες προσαγωγές που έγιναν αυτές τις ημέρες. Αυτό δεν αλλάζει με την αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, την οποία θα θέλαμε να τη δούμε και με την πάταξη της βίας στα γήπεδα, και με τους μεγαλοσχήμονες που παρανομούν. Θα θέλαμε να τη δούμε να ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα και όχι να μαζεύει μόνο αντιεξουσιαστές…

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

«Δεν καταλάβαμε πως έκαναν σύσκεψη μυστική τα παιδιά και βγήκαν σε δρόμους και σε πλατείες. Οταν ξυπνήσαμε είδαμε τα παιδιά μας θάλασσα να κατακλύζει τους δρόμους, και είπαμε λάθος, αλλά θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται». Οι στίχοι του Ελύτη πιο επίκαιροι από ποτέ και όπως λεει ο μεγάλος ποιητής «θάλασσα λανθασμένη δεν γίνεται…»
Ελλάδα Δεκέμβριος 2009, ένα χρόνο μετά τα σύγχρονα «Δεκεμβριανά», ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη, του 15χρονου παιδιού που ο θάνατος του έγινε σύμβολο και που ενέπνευσε και εμπνέει ένα νεολαιίστικο κίνημα που όμοιο του χώρα είχε χρόνια να δει.
Ελλάδα Δεκέμβριος 2009, εκείνες οι σφαίρες ήταν σφαίρες που δεν σκότωσαν μόνο τον Αλέξη, αλλά το κράτος, το έθνος και μαζί μια γενιά που βγήκε στους δρόμους. Εκείνες οι σφαίρες βρήκαν στην καρδιά τον πολιτισμό, την ιστορία την κουλτούρα των Ελλήνων και επειδή ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός και επειδή ο αστυνομικός από το όπλο του οποίου έφυγαν αυτές οι σφαίρες οσονούπω θα οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης, ας την αφήσουμε να κρίνει.
Εκείνα που μένουν από τον περσινό Δεκέμβρη είναι δύο, ένα τραγικό και ένα πολύ μεγάλο. Το φως της ζωής ενός 15χρονου παιδιού έσβησε, οι δικοί του άνθρωποι δεν τον έχουν μαζί τους και η απώλεια ακόμη και ένα χρόνο μετά είναι σίγουρο πως δεν ξεπερνιέται εύκολα και δεν ξέρουμε αν ποτέ θα ξεπεραστεί.
Η δολοφονία του Αλέξη, όμως, ενέπνευσε. Οι μαθητές και η νεολαία βγήκαν στους δρόμους, εξεγέρθηκαν, όρθωσαν ανάστημα. Υπήρχαν αιτίες για όλα αυτά και η δολοφονία του Αλέξη τους έδωσε την αφορμή. Η ακρίβεια, η πείνα, η ανεργία, η παιδεία που είναι κατ’ ευφημισμό δωρεάν, η ταλαιπωρημένη γενιά των 700 ευρώ με τα μεταπτυχιακά και τις ξένες γλώσσες που αν δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη μένουν ισοβίως στα 700 ευρώ, η εκμετάλλευση, το ψέμα και η απάθεια που βιώνουν οι νέοι, τους έβγαλαν στους δρόμους και θα τους βγάλουν και πάλι. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν απλά η σπίθα που άναψε το φυτίλι των εξεγέρσεων που όπως γίνεται σε αυτή τη χώρα διαχρονικά, είχαν μέσα ολίγο και από τους απαραίτητους κουκουλοφόρους και προβοκάτορες.
Αυτοί οι υγιής αγώνες των νέων εμπεριέχουν την ελπίδα, το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, τις προϋποθέσεις για την αντεπίθεση των ονείρων. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι αυτή τη φορά θα καταλάβουμε «τη μυστική σύσκεψη των παιδιών» και «δεν θα ξυπνήσουμε να δούμε θάλασσα», γιατί όπως λεει και ο ποιητής «θάλασσα λανθασμένη δεν γίνεται…»

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

ΟΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΖΑΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Οι Ζάνες είναι 16 βάσεις με τα χάλκινα αγάλματα του Δία στην είσοδο του σταδίου στην Αρχαία Ολυμπία. Ηταν όλοι τους έργα ξακουστών καλλιτεχνών και πληρώθηκαν με τα πρόστιμα που έδιναν οι παραβάτες αθλητές. Την εποχή εκείνη, συνηθιζόταν αντί ποινής να χαράσσονται στους Ζάννες τα ονόματα των απατεώνων, των λαμόγιων της εποχής, για να μην τους ξεχνάει κανείς.
Τη Δευτέρα 30 Νοεμβρίου το βράδυ, στο πνευματικό κέντρο του δήμου Ιλίου, ένας καλός φίλος, ο Γιώργος Τζιάς παρουσίασε το πρώτο του βιβλίο του με τίτλο «Προσκύνημα στους ξεχασμένους Ζάννες». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό και γραμμένο σε πολύ καλά ελληνικά βιβλίο, για το οποίο μίλησαν ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης, ο πρώην διευθυντής της Super League Γιώργος Κυριακός και ο υπογράφων.
Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, μια ποιητική συλλογή (περιέχει και πολλά ποιήματα), ένα ιστορικό κείμενο με γεγονότα που για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ενα κρεσέντο αισθημάτων και συναισθημάτων, μια συνεχής εναλλαγή πραγματικών και φανταστικών γεγονότων, μια περιήγηση στην αθλητική και όχι μόνο ιστορία του τόπου, μια περιήγηση σε στίχους, μουσικές, μια περιήγηση στην ίδια και τη ζωή και το όνειρο, από το οποίο όπως λέει ένα ποίημα του βιβλίου, φθάνουμε πολλές φορές να ζητάμε συγνώμη.
Πρόκειται για ένα βιβλίο που στις ημέρες μας είναι επίκαιρο όσο ποτέ, διότι οι Ζάννες και η λογική που τους κατασκεύασε τότε είναι επίκαιροι όσο ποτέ. Και είναι επίκαιροι διότι οι Ζάννες και το βιβλίο καταγγέλλουν τη διαχρονική απάτη, αυτό που σήμερα λέμε παράγκα και διαφθορά, από το αθλητικό γίγνεσθαι μέχρι την πολιτική ζωή του τόπου.
Οι Ζάννες είναι η ανάγκη του καθενός για δικαιοσύνη και εκτός από το στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παντού. Είναι το όραμα, η ίδια η ζωή, οι άνθρωποι που γελάνε, κλαίνε, ερωτεύονται, είναι αυτοί που έχουν ανθρωπιά, μπέσα, φιλότιμο, αξιοπρέπεια. Οι Ζάνες είναι τελικά η ίδια η κοινωνία, με τις αντιστάσεις της. Οι αλάθητοι κριτές των πράξεών μας που μας επαναφέρουν στην τάξη. Οι Ζάνες είναι η συνείδηση μας που μας αναγκάζει να ζητάμε συγνώμη από τα όνειρά μας και να τα βοηθάμε να ξεκινούν την αντεπίθεσή τους, όπως όλα αυτά περιγράφονται από την εξαιρετική γραφίδα του συγγραφέα Γιώργου Τζιά στο «προσκύνημα στους ξεχασμένους Ζάννες», που βεβαίως, δεν είναι καθόλου ξεχασμένοι, αλλά επίκαιροι όσο ποτέ…