Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

Το σκηνικό των ημερών μελαγχολικό. Ο καθείς ανησυχεί και δικαίως για το μέλλον του, το οποίο για την πλειοψηφία των Ελλήνων διαγράφεται δύσκολο. Το ΔΝΤ και ο τριπλός μηχανισμός στήριξης απαιτεί σκληρά μέτρα, τα οποία θα πλήξουν αυτούς που δεν φταίνε για την κρίση.
Ωστόσο, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα πρόκειται να φέρει μεγάλες ανατροπές και στο πολιτικό σκηνικό. Είναι μια κατάσταση η οποία μπορεί να έχει και θετική πλευρά που είναι το ότι παρουσιάζεται η ευκαιρία για επανίδρυση του κράτους. Μια επανίδρυση που θα δημιουργήσει μια νέα, μια διαφορετική Ελλάδα υπό ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό και μοντέλο, μιας και το μεταπολιτευτικό μοντέλο διακυβέρνησης κατέρρευσε και τέλειωσε οριστικά με αυτή την κρίση.
Από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη που κυβέρνησαν για μεγάλα διαστήματα τη χώρα, οι ευθύνες είναι διαχρονικές και φθάνουν έως και σήμερα. Εως τον Κώστα Καραμανλή που δεν έκανε τίποτα για να ανακόψει τον κατήφορο και τράπηκε σε φυγή και τον Γιώργο Παπανδρέου που δεν είπε την αλήθεια και παραδόθηκε…
Οι αντιδράσεις του κόσμου θα είναι πλέον μεγάλες. Πολιτικοί που βρέθηκαν σε καίρια πόστα και θεωρούνται υπεύθυνοι θα αποδοκιμάζονται στην καλύτερη περίπτωση και ίσως και να λιντσάρονται, διότι η φτώχεια βρίσκεται προ των πυλών και οι κοινωνικές εκρήξεις θα είναι άνευ προηγουμένου.
Το σκηνικό των εργασιακών σχέσεων ανατρέπεται πλήρως. Η αριστερά σιωπά και δείχνει αδύναμη να αντιδράσει και να αρθρώσει διαφορετικό ή και ηγετικό ρόλο. Η κατάσταση έχει φθάσει εκεί που γράφει ο Ελύτης πως «ταραχή θα πέσει στον Αδη, το σανίδωμα θα σπάσει από το μεγάλο βάρος του Ηλιου». Η ώρα και η ευκαιρία της επανίδρυσης του κράτους και του νέου πολιτικού μοντέλου μετά το αποθανών μεταπολιτευτικό μοντέλο έφθασε!

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

23 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2010: Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΧΩΡΑ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ ΣΤΟ ΔΝΤ

Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Κώστας Καραμανλής προκήρυξε εκλογές, τις οποίες ήξερε ότι θα χάσει και παρέδωσε την εξουσία, λίγοι γνώριζαν γιατί το έκανε. Όταν την ίδια περίοδο ο Γιώργος Σουφλιάς που ήταν εκ των υποστηρικτών της προσφυγής στις κάλπες, έκανε λόγο για «εθνικό συμφέρον που επιτάσσει τις εκλογές», επίσης λίγοι είχαν αντιληφθεί τι εννοούσε.
Σήμερα, επτά μήνες μετά όλοι μάλλον καταλαβαίνουν και σίγουρα μπορούν να εξηγήσουν τη στάση εκείνων που κυβερνούσαν τη χώρα τότε. Σήμερα, επτά μήνες μετά, ανήμερα του τροπαιοφόρου Αγίου Γεωργίου, η χώρα παραδόθηκε και επισήμως στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με το μέλλον της να διαγράφεται δυσοίωνο αν κρίνουμε από τα όσα έχουν συμβεί σε άλλες χώρες, όπου έχει παρέμβει το ΔΝΤ.
Ο Κώστας Καραμανλής σήμερα είναι απλός βουλευτής, απολαμβάνοντας τα προνόμια του πρώην πρωθυπουργού και ετοιμάζεται για την ακαδημαϊκή του καριέρα στις ΗΠΑ. Ο Γιώργος Σουφλιάς που επί των ημερών του στο ΥΠΕΧΩΔΕ οι δημόσιοι δρόμοι παραδόθηκαν στα διόδια των ιδιωτικών εταιρειών ιδιωτεύει. Το οικονομικό πρόβλημα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων βεβαίως, δεν θα τους αγγίξει.
Από την άλλη πλευρά έχουμε μια κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ, που άλλα είπε στον ελληνικό λαό και άλλα έπραξε. Μια κυβέρνηση που ήξερε πολύ καλά τι παραλάμβανε και η οποία μέχρι εσχάτως διαβεβαίωνε ότι δεν τίθεται θέμα προσφυγής στο ΔΝΤ.
Το αντίθετο βεβαίως, συνέβη και ο πρωθυπουργός επέλεξε την ημέρα της ονομαστικής του εορτής και το ακριτικό Καστελόριζο για να ανακοινώσει την παράδοση της χώρας. Η 23η Απριλίου 2010 πέρασε στην ιστορία ως η ημέρα παράδοσης της χώρας και η έναρξη μιας ιδιότυπης επιτήρησης ή και κατοχής. Η 23η Απριλίου 2010 είναι η ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου με την απόλυτη ή και μεγαλύτερη συνυπευθυνότητα του Κώστα Καραμανλή παρέδωσαν τη χώρα. Αυτή και αν είναι προδοτική στάση…

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

Ο ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ ΤΗΑ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Στο χθεσινό σημείωμα γράφαμε για την Κύπρο και το τι σημαίνει για το νησί η εκλογή του Ντερβίς Ερόγλου στην ηγεσία της Τουρκοκυπριακής κοινότητας. Πιο σκληρός και από τον Ντεκτάς ο νέος διαπραγματευτής που μιλά μόνο Τούρκικα, υπάρχει φόβος ότι θα οδηγήσει τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδο και το νησί στη διχοτόμηση.
Με την Κύπρο θα ασχοληθεί και σήμερα η γραφίδα του υπογράφοντος, που με τη βοήθεια πηγών από τη Μεγαλόνησο, θα αναφερθεί στο πρώτο εθελοντικό σώμα Ελλαδιτών που πήγε στην Κύπρο μετά την ανεξαρτησία και τις διακοινοτικές ταραχές του 1963. Ηταν ένα σώμα εθελοντών που οι ίδιοι το ονόμασαν Ιερό Λόχο για να το συνδέσουν με το αντίστοιχο των καταδρομέων που ιδρύθηκε στη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου και που μετά την ανεξαρτησία της Κύπρου εντάχθηκε στην Εθνική Φρουρά, αλλά και τους Ιερολοχίτες του 1821.
Αυτός ο Ιερός Λόχος για τον οποίο μιλάμε σήμερα, έφθασε στο νησί το 1965 και εντάχθηκε στην ελληνική μεραρχία που είχε στείλει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964. Περίπου 80 άτομα, εθελοντές τα μέλη του Ιερού Λόχου, είχαν οι περισσότεροι από αυτούς ένα κοινό γνώρισμα. Κατάγονταν από το νομό Αιτωλοακαρνανίας και μάλιστα, ο επικεφαλής τους, ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Κώστας Χαραλάμπους, κατάγεται από το χωριό Γουριά της επαρχίας Τριχωνίδας του νομού Αιτωλοακαρνανίας.
Κάποιοι εξ αυτών συνέβαλλαν στην ίδρυση των δυνάμεων καταδρομών της Εθνικής Φρουράς της Κύπρου. Κάποιοι άλλοι επέστρεψαν στην Ελλάδα και κάποιοι όχι μόνο αποτάχθηκαν από το στρατό από την ελληνική χούντα το 1967, αλλά φυλακίστηκαν. Από εκεί και πέρα ο καθείς ακολούθησε το δρόμο του και οι ιστορίες που υπάρχουν για τα μέλη αυτού του Ιερού Λόχου είναι πολλές, ίσως όχι όλες αληθινές. Μια εκ των χαρακτηριστικότερων είναι η ιστορία του Μήτσου από την Ηπειρο, εκ των ελαχίστων μη Αιτωλοακαρνάνων, ο οποίος έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με μικρή αναπηρία στο πόδι και αλκοολικός στα Εξάρχεια, δημιουργώντας ένα μύθο για από τον εαυτό του, αλλά και τη δράση του στη Κύπρο…

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Ο ΕΡΟΓΛΟΥ, ΟΙ ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ "ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ"

Ντερβίς Ερόγλου, ετών 72, συνταξιούχος γιατρός ουρολόγος. Γεννήθηκε στην ημικατεχόμενη από το 1974 επαρχία Αμμοχώστου, σε ένα χωριό με το ελληνικό όνομα Όβγορος. Αυτός θα είναι ο νέος διαπραγματευτής της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας αφού είναι ο νικητής των εκλογών της περασμένης Κυριακής επί του σαφώς πιο διαλλακτικού Ταλάτ που είναι υπέρ της διατήρησης της ενιαίας Κυπριακής δημοκρατίας ως ομοσπονδίας των δύο κοινοτήτων.
Αντιθέτως, ο Ερόγλου είναι υπέρ της συνομοσπονδίας και υπέρ των δύο κρατών στην Κύπρο, δηλαδή υπέρ της διχοτόμησης. Παρ΄ όλα αυτά και παρά την επιμονή του να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, τα παιδιά του έχουν διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας για να έχουν όλα τα οφέλη των κοινοτικών πολιτών!
Την εκλογή του στα κατεχόμενα λέγεται πως δεν την ήθελε ούτε ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιας και ο Ερόγλου θεωρείται ότι στηρίζεται από το «Βαθύ Κράτος» της Τουρκίας, δηλαδή από το στρατιωτικό κατεστημένο. Την εκλογή του στήριξαν ακόμη ακραία στοιχεία της Αγκυρας, όπως οι Γκρίζοι Λύκοι, αλλά και οι Τούρκοι έποικοι στη Μεγαλόνησο και ακραίοι Τουρκοκύπριοι.
Ο Ερόγλου είναι «πολιτικό τέκνο» του Ραούφ Ντενκτάς, ο οποίος παρά τη διαφωνία τους το 1995 και τη διάσπαση του κόμματός τους, τον στήριξε σε αυτές τις εκλογές και συνέβαλλε τα μέγιστα στην εκλογή του. Σε αντίθεση βεβαίως με τον πολιτικό του μέντορα τον Ραούφ Ντεκτάς που ομιλεί πέραν των τουρκικών εξαιρετικά ελληνικά και αγγλικά, ο Ερόγλου μιλά μόνο την τουρκική γλώσσα και είναι οπαδός της πλήρους υποταγής των κατεχόμενων στην Αγκυρα.
Με το νέο αυτό διαπραγματευτή λοιπόν, όπως ο ίδιος ο Ταλάτ είπε μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, ο Χριστόφιας θα αποχωρήσει σε τρεις ημέρες από τις συνομιλίες, με το επόμενο βήμα να φαίνεται καθαρά πως θα είναι η διχοτόμηση της πολύπαθης Κύπρου.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΓΡΙΠΗ ΟΕΟ;

Το θέμα της τρομοκρατίας είναι στην επικαιρότητα και τείνει να υπερκαλύψει ακόμη και την προσπάθεια οικονομικής διάσωσης της χώρας. Κάποιοι λεν μάλιστα ότι η αστυνομία κράταγε τις συλλήψεις για επικοινωνιακούς λόγους και ότι έχει και τις γιάφκες, αλλά θα τις δώσει στη δημοσιότητα όταν κριθεί ότι βολεύει επικοινωνιακά.
Υπερβολές θα πουν οι περισσότεροι και αν θέλετε συμφωνούμε. Μάλλον περί υπερβολών πρόκειται, αλλά επί του συγκεκριμένου, του θέματος της τρομοκρατίας, διότι η τακτική του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης είναι μια τακτική που έχει αποδώσει κατά το παρελθόν και έχει εφαρμοστεί με μεγάλη επιτυχία.
Σκεφτόμαστε τώρα πια που όλα έχουν περάσει, τον πανικό που είχε προκληθεί στην κοινή γνώμη το περασμένο φθινόπωρο με την περίπτωση της νέας γρίπης, η οποία αποδείχθηκε φούσκα. Κανείς δεν τη θυμάται, κανείς δεν ασχολείται μαζί της και κανείς τώρα πια δεν νοσεί από αυτή. Πως έγινε αυτό θα αναρωτηθεί κάποιος τη στιγμή που στην Ελλάδα και παγκοσμίως το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δεν έχει εμβολιαστεί και όχι μόνο αυτό, τη στιγμή που παγκοσμίως οι θάνατοι από την κοινή γρίπη είναι πολύ περισσότεροι από της νέας γρίπης.
Αυτό τελικά ήταν μια επικοινωνιακή φούσκα, ένα στημένο θέμα από τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες με τη βοήθεια ορισμένων κυβερνήσεων και ΜΜΕ. Αυτό ήταν ένα επικοινωνιακό τέχνασμα που ανάγκασε κυβερνήσεις και απλούς ανθρώπους να αγοράσουν φάρμακα και εμβόλια μπροστά στον πανικό που εσκεμμένα διοχετεύτηκε και για τον οποίο τα ΜΜΕ έχουν τεράστια ευθύνη. Μόνο από τα εκατομμύρια ευρώ που ξόδεψε η χώρα μας για να αγοράσει εμβόλια τα οποία έμειναν αδιάθετα, μπορεί κάποιος να καταλάβει το πάρτι κερδοσκοπίας που έγινε και το οποίο είναι πολύ μεγαλύτερο από το πάρτι των κερδοσκόπων με την ελληνική οικονομία και τα spread. Η γρίπη που περιμέναμε δεν ήρθε ποτέ, αλλά οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες πλούτισαν. Ο καθείς αντιλαμβάνεται το παιχνίδι που παίχθηκε...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Με αφορμή ένα σημείωμα για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του Δημήτρης Μπάτση, Νίκου Καλούμενου και Ηλία Αργυριάδη, λάβαμε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα που αναφέρεται σε ένα περιστατικό που έλαβε χώρα την ημέρα της εκτέλεσης. Πρόκειται για ένα περιστατικό με μεγάλο ενδιαφέρον και για αυτό το παραθέτουμε αυτούσιο: «… σχετικά με την υπόθεση Μπελογιάννη, θα ήθελα να σας αποκαλύψω κάτι που ελάχιστοι γνωρίζουν και ουδείς μνημονεύει: στην ομάδα των φαντάρων που επελέγησαν ως λόχος επιφυλακής, από στρατόπεδο της Αγίας Παρασκευής, για να συγκροτήσουν το εκτελεστικό απόσπασμα, συμμετείχε και ένας φίλος μου, που εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι πια στη ζωή, ο οποίος, όντας από αριστερή οικογένεια είχε γνωρίσει τον Μπελογιάννη στη διάρκεια της Κατοχής και όταν κατάλαβε πού τους οδηγούσαν, εκείνα τα χαράματα του 1952, εδήλωσε ορθά κοφτά στον επικεφαλής λοχαγό του, ότι αρνείται να λάβει μέρος στην εκτέλεση. Ο λοχαγός τράβηξε αμέσως το πιστόλι του, το έβαλε στον κρόταφο του φίλου μου και του είπε ότι «γνωρίζεις ότι μπορώ να σε σκοτώσω επί τόπου». Εκείνος απάντησε «Ναι, το γνωρίζω. Κάνε αυτό που νομίζεις. Εγώ στο απόσπασμα δεν πάω». Ο λοχαγός, έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα μετέωρος, μετά κατέβασε το περίστροφο και του είπε να μείνει στο φορτηγό, που τους είχε μεταφέρει «στο συνήθη τόπο», πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία»». Δεν γνωρίζω τι έκανε στη συνέχεια ο λοχαγός, πάντως το γεγονός, επισήμως, αποσιωπήθηκε. Ούτε ο φίλος μου υπέστη κάποιες σοβαρές συνέπειες.».

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΘΑΙΝΑΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥΣ

Ηταν πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952. Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και έπεσαν νεκροί από πυρά Ελλήνων. Ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν Κυριακή, αλλά οι Ελληνες το έκαναν για Ελληνες…
Ηταν τότε που ακόμη οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες. Ηταν τότε που υπουργοί υπέβαλλαν ακόμη τις παραιτήσεις τους για λόγους ευθιξίας, όπως ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ της κυβέρνησης Πλαστήρα Aνδρέας Iωσήφ, σύζυγος της Μαρίας Ρεζάν, που παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκτέλεση του Mπελογιάννη και των συντρόφων του.
Ηταν 58 χρόνια πριν. Μια εποχή σκληρή, μετεμφυλιακή, που οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες, που το έθνος είχε διχαστεί. Σήμερα όλα αυτά δεν υπάρχουν, έχουν σβηστεί από τις μνήμες των περισσότερων, αλλά σήμερα έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο. Στο άκρο της ατιμωρησίας και της απάθειας, στο αντίθετο άκρο των ιδανικών που πρέσβευαν ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης, ο Καλούμενος και ο Αργυριάδης, αλλά και άλλοι σύντροφοί τους που έπεσαν για τις ιδέες τους. Ηταν τότε που οι άνθρωποι προτιμούσαν να πεθάνουν για τις ιδέες τους από το να κάνουν μια απλή δήλωση και να ζήσουν μια άνετη ζωή.
Ηταν εκείνο το μεγάλο καβαφικό «όχι» που τους κατέτρεχε και που ποτέ δεν μετάνιωσαν που το είπαν. Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο για απόπειρα ανασυγκρότησης του παράνομου τότε ΚΚΕ και στη συνέχεια εκτελέστηκαν. Ηταν τότε που οι ιδέες ήταν πάνω απ’ όλα. Οποιες και αν ήταν και με όποιο κόστος, ακόμη το μεγαλύτερο, την ίδια τη ζωή.
Αστός και καλοντυμένος και ευπρεπής ο Μπελογιάννης ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπου αγωνιστή που τελικά ούτε η ίδια η αριστερά για την οποία πέθανε δεν τον ήθελε. Αλλα είπαμε, τότε ήταν η εποχή που άνθρωποι προτιμούσαν να πεθάνουν για τις ιδέες τους από το να συμβιβαστούν…