Περίεργες συναντήσεις της ελληνικής διπλωματίας έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένζαμιν Νετανιάχου έρχεται ξαφνικά στην Ελλάδα , ενώ νωρίτερα ο Ελληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε συναντηθεί στο Τελ Αβιβ με τον Ισραηλινό πρόεδρο Γιτζακ Ράμπιν και προσφάτως συνάντησε στη Νέα Υόρκη τον πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Πράγματι περίεργες είναι αυτές οι δύο συναντήσεις και εδώ τίθεται το ερώτημα εάν έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους.
Μετά την τελευταία συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ιρανό πρόεδρο ο γράφων θυμήθηκε ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στις αρχές του περασμένου Αυγούστου στο περιοδικό «Επίκαιρα». Το υπογράφει ο εξαιρετικός αναλυτής ανάλογων θεμάτων Δημήτρης Κωνσταντόπουλος και εξηγεί απολύτως τι γυρεύει τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ στην Ελλάδα (δεν είναι μόνο η συνάντηση των δύο πρωθυπουργών, αλλά και οι ασκήσεις που επιτρέπεται να κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο Αιγαίο που αποτελεί κληρονομιά της κυβέρνησης Καραμανλή) και εξηγεί και όλες αυτές τις περίεργες συναντήσεις της ελληνικής διπλωματίας.
Αυτό λοιπόν, που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα, αλλά και τη Βουλγαρία σύμφωνα με την ανάλυση του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου, είναι αεροδιάδρομο για να περάσει η αεροπορία του και να βομβαρδίσει το Ιράν στον μελλοντικό πόλεμο που πρόκειται να κηρύξει το Ισραήλ εναντίον του. Τον πόλεμο αυτό δεν σχεδιάζουν να τον κάνουν οι ταλαιπωρημένες οικονομικά και ψυχολογικά, αλλά και ηττημένες ΗΠΑ από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά το Ισραήλ με τη βοήθεια των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων του.
Η Ελλάδα λοιπόν και η Βουλγαρία θα μπορούσαν να αποτελέσουν δίοδο για τα ισραηλινά αεροπλάνα που στη συνέχεια μέσω της Γεωργίας που εδώ και χρόνια είναι προτεκτοράτο του Ισραήλ, επιτυγχάνεται προσέγγιση στο Ιράν, με το οποίο έκανε μεσολαβητική προσπάθεια ο Ελληνας πρωθυπουργός στη Νέα Υόρκη.
Το αν θα γίνει αυτός ο πόλεμος είναι ακόμη άγνωστο. Το ότι επιδιώκεται είναι εμφανές. Η Ελλάδα το σχέση έχει με όλα αυτά και γιατί εμπλέκεται είναι το δικό μας ερώτημα…
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΩΚΑ
Είναι μία από τις σύγχρονες ηρωίδες του ελληνισμού, μια από τις γυναίκες που επέμεναν να φυλάττουν Θερμοπύλες. Είναι η Ελένη Φωκά, η δασκάλα του ελληνισμού, η οποία επέμενε να μην φεύγει από τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου για να τον κρατά ζωντανό διδάσκοντας τη γλώσσα.
Η εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» του Κώστα Χαρδαβέλλα που για μία ακόμη φορά ασχολήθηκε με το θέμα της Κύπρου, το βράδυ της Τρίτης φιλοξένησε την Ελένη Φωκά σε ένα οδοιπορικό στη Μεγαλόνησο, την ελεύθερη και την κατεχόμενη, ανασύροντας μνήμες και θέματα που αφορούν στην Κύπρο και την προδοσία του ελληνισμού εκεί, θέματα, στα οποία η στήλη έχει πολλές φορές αναφερθεί στο παρελθόν. Μιλώντας στην εκπομπή η ίδια η Ελένη Φωκά που από το 1974 όταν έγινε η εισβολή αρνιόταν να φύγει από το χωριό της, την Αγία Τριάδα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, είπε ότι το 1997 έφυγε από τα Κατεχόμενα για λόγους υγείας, για να εισαχθεί σε νοσοκομείο της Λευκωσίας. Όταν έγινε καλά και θέλησε να γυρίσει στο χωριό της στα κατεχόμενα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν της το επέτρεψαν και ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της.
Όλα αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά, όπως γνωστός είναι και ο αγώνας και η δικαίωση της Ελένης Φωκά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων το οποίο καταδίκασε την Τουρκία. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό, είναι κάτι που η ίδια η Ελένη Φωκά είπε στην εκπομπή και αυτό είναι πως όλα αυτά έγιναν με την ανοχή της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία δέχθηκε -εν αγνοία της ίδιας της κυρίας Φωκά- να την ανταλλάξει και να μην επιστρέψει ποτέ στα κατεχόμενα όταν χρειάστηκε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές για να νοσηλευθεί. Από τότε η Ελένη Φωκά δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι της για να συνεχίσει να φυλά τις Θερμοπύλες και να κρατά ζωντανό τον ελληνισμό. Για όσους δεν κατάλαβαν, η Ελένη Φωκά προδόθηκε από την ίδια την κυβέρνηση της Κύπρου…
Η εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» του Κώστα Χαρδαβέλλα που για μία ακόμη φορά ασχολήθηκε με το θέμα της Κύπρου, το βράδυ της Τρίτης φιλοξένησε την Ελένη Φωκά σε ένα οδοιπορικό στη Μεγαλόνησο, την ελεύθερη και την κατεχόμενη, ανασύροντας μνήμες και θέματα που αφορούν στην Κύπρο και την προδοσία του ελληνισμού εκεί, θέματα, στα οποία η στήλη έχει πολλές φορές αναφερθεί στο παρελθόν. Μιλώντας στην εκπομπή η ίδια η Ελένη Φωκά που από το 1974 όταν έγινε η εισβολή αρνιόταν να φύγει από το χωριό της, την Αγία Τριάδα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, είπε ότι το 1997 έφυγε από τα Κατεχόμενα για λόγους υγείας, για να εισαχθεί σε νοσοκομείο της Λευκωσίας. Όταν έγινε καλά και θέλησε να γυρίσει στο χωριό της στα κατεχόμενα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν της το επέτρεψαν και ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της.
Όλα αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά, όπως γνωστός είναι και ο αγώνας και η δικαίωση της Ελένης Φωκά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων το οποίο καταδίκασε την Τουρκία. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό, είναι κάτι που η ίδια η Ελένη Φωκά είπε στην εκπομπή και αυτό είναι πως όλα αυτά έγιναν με την ανοχή της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία δέχθηκε -εν αγνοία της ίδιας της κυρίας Φωκά- να την ανταλλάξει και να μην επιστρέψει ποτέ στα κατεχόμενα όταν χρειάστηκε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές για να νοσηλευθεί. Από τότε η Ελένη Φωκά δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι της για να συνεχίσει να φυλά τις Θερμοπύλες και να κρατά ζωντανό τον ελληνισμό. Για όσους δεν κατάλαβαν, η Ελένη Φωκά προδόθηκε από την ίδια την κυβέρνηση της Κύπρου…
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
"Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"
Το βασικό θέμα των εργασιών της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη ήταν η ανάπτυξη. Σε αυτή αναφέρθηκαν όλοι οι ηγέτες από το βήμα της γενικής συνέλευσης και γύρω από αυτή σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, περιστράφηκαν οι εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ.
Ακούστηκαν πολλές απόψεις περί της ανάπτυξης και του πως αυτή διαγράφεται στο μέλλον. Ολοι μίλησαν για τις προοπτικές και τις ευκαιρίες που προσφέρει και όλοι αναφέρθηκαν το πως θα μπορέσουν οι οικονομίες να βγουν από την κρίση μέσω της ανάπτυξης, κάτι που, βεβαίως ισχύει και για την ελληνική οικονομία για την οποία άπαντες -ειδικοί και μη- υποστηρίζουν πως ο μόνος τρόπος εξόδου από την ύφεση είναι η ανάπτυξη.
Προσφάτως ο υπογράφων διάβασε το βιβλίο του βραβευμένου με νόμπελ Ινδού οικονομολόγου Αμάρτια Σεν που έχει τον τίτλο «Η ανάπτυξη ως ελευθερία». Σε αυτό το βιβλίο και μετά από έρευνες σε κράτη του τρίτου κόσμου, ο διάσημος οικονομολόγος καταλήγει σε ένα συμπέρασμα ορίζοντας τη λέξη ανάπτυξη. Γράφει λοιπόν, πως η ανάπτυξη είναι η διαδικασία επέκτασης των ουσιωδών ελευθεριών του ανθρώπου και όλα τα υπόλοιπα, όπως η αύξηση του ΑΕΠ ή η αύξηση του προσωπικού εισοδήματος, είναι μέσα που οδηγούν στην ανάπτυξη και όχι η ίδια η ανάπτυξη. Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Αμάρτια Σεν, αναφέρεται επίσης ότι η φτώχεια είναι πέραν της απώλειας του προσωπικού εισοδήματος, απώλεια ευκαιριών στη ζωή και την ανάπτυξη, δηλαδή στην ίδια την ελευθερία του ανθρώπου.
Υπό αυτή την έννοια η ανάπτυξη είναι το βασικό συστατικό της ελευθερίας, είναι η ίδια η ελευθερία, η ίδια η ζωή. Για το αν όλοι οι ηγέτες που πήραν το λόγο στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ το έχουν αντιληφθεί αυτό ή αν βάζουν την ανάπτυξη σε αυτή τη βάση, αμφιβάλλουμε. Το σίγουρο είναι πως ανάπτυξη δίχως ελευθερία, όπως πολύ ορθά πραγματεύεται ο Αμάρτια Σεν, δεν μπορεί να υπάρξει.
Ακούστηκαν πολλές απόψεις περί της ανάπτυξης και του πως αυτή διαγράφεται στο μέλλον. Ολοι μίλησαν για τις προοπτικές και τις ευκαιρίες που προσφέρει και όλοι αναφέρθηκαν το πως θα μπορέσουν οι οικονομίες να βγουν από την κρίση μέσω της ανάπτυξης, κάτι που, βεβαίως ισχύει και για την ελληνική οικονομία για την οποία άπαντες -ειδικοί και μη- υποστηρίζουν πως ο μόνος τρόπος εξόδου από την ύφεση είναι η ανάπτυξη.
Προσφάτως ο υπογράφων διάβασε το βιβλίο του βραβευμένου με νόμπελ Ινδού οικονομολόγου Αμάρτια Σεν που έχει τον τίτλο «Η ανάπτυξη ως ελευθερία». Σε αυτό το βιβλίο και μετά από έρευνες σε κράτη του τρίτου κόσμου, ο διάσημος οικονομολόγος καταλήγει σε ένα συμπέρασμα ορίζοντας τη λέξη ανάπτυξη. Γράφει λοιπόν, πως η ανάπτυξη είναι η διαδικασία επέκτασης των ουσιωδών ελευθεριών του ανθρώπου και όλα τα υπόλοιπα, όπως η αύξηση του ΑΕΠ ή η αύξηση του προσωπικού εισοδήματος, είναι μέσα που οδηγούν στην ανάπτυξη και όχι η ίδια η ανάπτυξη. Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Αμάρτια Σεν, αναφέρεται επίσης ότι η φτώχεια είναι πέραν της απώλειας του προσωπικού εισοδήματος, απώλεια ευκαιριών στη ζωή και την ανάπτυξη, δηλαδή στην ίδια την ελευθερία του ανθρώπου.
Υπό αυτή την έννοια η ανάπτυξη είναι το βασικό συστατικό της ελευθερίας, είναι η ίδια η ελευθερία, η ίδια η ζωή. Για το αν όλοι οι ηγέτες που πήραν το λόγο στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ το έχουν αντιληφθεί αυτό ή αν βάζουν την ανάπτυξη σε αυτή τη βάση, αμφιβάλλουμε. Το σίγουρο είναι πως ανάπτυξη δίχως ελευθερία, όπως πολύ ορθά πραγματεύεται ο Αμάρτια Σεν, δεν μπορεί να υπάρξει.
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010
ΜΥΘΟΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ουρές χιλιομέτρων, ταλαιπωρία ανύποπτων πολιτών που δεν φέρουν και καμία ευθύνη για τις εξελίξεις και τις κυβερνητικές αποφάσεις. Κάποιοι, εν προκειμένω οι οδηγοί φορτηγών και βυτιοφόρων αποφάσισαν να κλείσουν τους δρόμους και να ταλαιπωρήσουν τον κόσμο, κάνοντας εφιαλτικό το σαββατοκύριακο όσων επεχείρησαν να το περάσουν εκτός του κλινόν άστεως.
Τα αιτήματα τους μπορεί να είναι δίκαια και ο αγώνας τους ομοίως, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει το δίκαιο των αιτημάτων τους, αφού πρώτα η ίδια πλήττεται από τον αγώνα αυτό. Όλα αυτά συνέβησαν στους ελληνικούς κατ΄ ευφημισμό εθνικούς δρόμους, που στην πλειοψηφία τους είναι κακοί και επικίνδυνοι για τους οδηγούς και την ασφάλεια των πολιτών.
Η κατασκευή των νέων δρόμων δεν προχωρά λόγω καθυστερήσεων που προκαλούνται και από προσφυγές, αλλά σε αντίθεση με αυτό τα διόδια αυξάνονται και πληθύνονται. Και οι σταθμοί διοδίων, αλλά και η τιμή του κομίστρου. Οι εθνικοί δρόμοι δεν είναι επί της ουσίας εθνικοί, αλλά ιδιωτικοί, αφού το κράτος αδυνατώντας να τους επισκευάσει και να κατασκευάσει νέους τους εκχωρεί εταιρείες υπογράφοντας συμβάσεις και αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας λεει ότι αν είχαν γίνει από πλευράς του κράτους σωστές μελέτες εξ αρχής, τον κρατικό προϋπολογισμό θα τον επιβάρυναν όλα αυτά μόνο κατά 33%, ενώ σήμερα τον επιβαρύνουν κατά 100%. Το κόστος αυτό μετακυλείεται στους πολίτες που τελικώς και περισσότερα πληρώνουν, αλλά και στον προορισμό τους δεν μπορούν να φθάσουν έγκαιρα και με ασφάλεια.
Ακόμη και το κλείσιμο των δρόμων από τους οδηγούς φορτηγών μόνο ευθύνη των πολιτών δεν είναι και όμως. Αυτοί πληρώνουν, αυτοί ταλαιπωρούνται και η κραυγή τους είναι δυνατή και γεμάτη αγωνία.
Εως πότε θα ταλαιπωρούνται, έως πότε θα πληρώνουν, έως πότε θα αφήνουν το αίμα τους στην άσφαλτο; Εως πότε το κράτος θα παραμένει απαθές και θα κάνει μόνο διαπιστώσεις και έως πότε δεν θα υπερασπίζεται το απλό, αλλά και θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών, το οποίο ισχύει για τα όρια της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά όχι για τα όρια της Ελλάδας…
Τα αιτήματα τους μπορεί να είναι δίκαια και ο αγώνας τους ομοίως, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει το δίκαιο των αιτημάτων τους, αφού πρώτα η ίδια πλήττεται από τον αγώνα αυτό. Όλα αυτά συνέβησαν στους ελληνικούς κατ΄ ευφημισμό εθνικούς δρόμους, που στην πλειοψηφία τους είναι κακοί και επικίνδυνοι για τους οδηγούς και την ασφάλεια των πολιτών.
Η κατασκευή των νέων δρόμων δεν προχωρά λόγω καθυστερήσεων που προκαλούνται και από προσφυγές, αλλά σε αντίθεση με αυτό τα διόδια αυξάνονται και πληθύνονται. Και οι σταθμοί διοδίων, αλλά και η τιμή του κομίστρου. Οι εθνικοί δρόμοι δεν είναι επί της ουσίας εθνικοί, αλλά ιδιωτικοί, αφού το κράτος αδυνατώντας να τους επισκευάσει και να κατασκευάσει νέους τους εκχωρεί εταιρείες υπογράφοντας συμβάσεις και αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας λεει ότι αν είχαν γίνει από πλευράς του κράτους σωστές μελέτες εξ αρχής, τον κρατικό προϋπολογισμό θα τον επιβάρυναν όλα αυτά μόνο κατά 33%, ενώ σήμερα τον επιβαρύνουν κατά 100%. Το κόστος αυτό μετακυλείεται στους πολίτες που τελικώς και περισσότερα πληρώνουν, αλλά και στον προορισμό τους δεν μπορούν να φθάσουν έγκαιρα και με ασφάλεια.
Ακόμη και το κλείσιμο των δρόμων από τους οδηγούς φορτηγών μόνο ευθύνη των πολιτών δεν είναι και όμως. Αυτοί πληρώνουν, αυτοί ταλαιπωρούνται και η κραυγή τους είναι δυνατή και γεμάτη αγωνία.
Εως πότε θα ταλαιπωρούνται, έως πότε θα πληρώνουν, έως πότε θα αφήνουν το αίμα τους στην άσφαλτο; Εως πότε το κράτος θα παραμένει απαθές και θα κάνει μόνο διαπιστώσεις και έως πότε δεν θα υπερασπίζεται το απλό, αλλά και θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών, το οποίο ισχύει για τα όρια της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά όχι για τα όρια της Ελλάδας…
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΟΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Υπάρχουν δύο θέματα που ενδεχομένως και να συνδέονται μεταξύ τους, τα οποία ξεχωρίζουν όλων των υπολοίπων ειδήσεων. Μιλάμε για δύο θέματα που προκαλούν ενδιαφέρον και που όπως πολλές φορές έχουμε γράψει άπτονται της πολιτιστικής κρίσης την οποία διέρχεται η χώρα και η οποία είναι πολύ πιο σοβαρή από την οικονομική κρίση.
Το ένα θέμα είναι η διαπίστωση της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για αύξηση των ρατσιστικών κρουσμάτων στην Ελλάδα και η έκφραση της έντονης ανησυχίας της. Οσο και αν η γνώμη μας για τον ΟΗΕ και το ρόλο του στη διεθνή σκηνή είναι η χειρότερη λόγω του ότι σιωπά σε όλους τους τελευταίους πολέμους και επί της ουσίας επιτρέπει τα εγκλήματα που γίνονται σε αυτούς, μια τέτοια διαπίστωση δεν μπορεί παρά να προκαλεί ανησυχία.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι αυτή η διαπίστωση του ΟΗΕ είναι και αληθινή και δείχνει τη λάθος πορεία που έχουν πάρει μια μερίδα πολιτών. Μια λάθος πορεία που οδηγεί στην έκφραση ρατσιστικής βίας, η οποία έχει την εξήγησή της στα ολοένα και αυξανόμένα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Εδώ λοιπόν, έρχονται και δένουν τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη, του τελευταίου εν ζωή πνευματικού ανθρώπου της χώρας που παρεμβαίνει στα πράγματα. Μιλώντας προχθές βράδυ στην εκδήλωση για τα εγκαίνια της 9ης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Πολιτικού Κοινοβουλίου, ο Μίκης ήταν λάβρος κατά των παγκόσμιων οικονομικών κέντρων, των «δόλιων δυνάμεων του χάους», όπως τις αποκάλεσε και που όπως είπε, «στηρίζονται στη δημιουργία ενός διευθυντηρίου με τέσσερα πέντε διεθνή κέντρα εξουσίας που έχουν επίκεντρο τις ΗΠΑ (σ.σ. όπως και ο ΟΗΕ)».
Τα διευθυντήρια αυτά σύμφωνα και με τον Μίκη, έχουν προκαλέσει πολιτιστική κρίση δια της στρατιωτικής και οικονομικής καταστολής, με μόνο στόχο τη ριζική αλλοίωση του παγκόσμιου χάρτη. Τους παρομοίωσε δε όλους αυτούς με τον Αδόλφο Χίτλερ, εκ των πρυτάνεων του ρατσισμού και είναι προφανές ότι το διευθυντήριο αυτό έχει αγγίξει και την ελληνική κοινωνία.
Το ένα θέμα είναι η διαπίστωση της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για αύξηση των ρατσιστικών κρουσμάτων στην Ελλάδα και η έκφραση της έντονης ανησυχίας της. Οσο και αν η γνώμη μας για τον ΟΗΕ και το ρόλο του στη διεθνή σκηνή είναι η χειρότερη λόγω του ότι σιωπά σε όλους τους τελευταίους πολέμους και επί της ουσίας επιτρέπει τα εγκλήματα που γίνονται σε αυτούς, μια τέτοια διαπίστωση δεν μπορεί παρά να προκαλεί ανησυχία.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι αυτή η διαπίστωση του ΟΗΕ είναι και αληθινή και δείχνει τη λάθος πορεία που έχουν πάρει μια μερίδα πολιτών. Μια λάθος πορεία που οδηγεί στην έκφραση ρατσιστικής βίας, η οποία έχει την εξήγησή της στα ολοένα και αυξανόμένα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Εδώ λοιπόν, έρχονται και δένουν τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη, του τελευταίου εν ζωή πνευματικού ανθρώπου της χώρας που παρεμβαίνει στα πράγματα. Μιλώντας προχθές βράδυ στην εκδήλωση για τα εγκαίνια της 9ης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Πολιτικού Κοινοβουλίου, ο Μίκης ήταν λάβρος κατά των παγκόσμιων οικονομικών κέντρων, των «δόλιων δυνάμεων του χάους», όπως τις αποκάλεσε και που όπως είπε, «στηρίζονται στη δημιουργία ενός διευθυντηρίου με τέσσερα πέντε διεθνή κέντρα εξουσίας που έχουν επίκεντρο τις ΗΠΑ (σ.σ. όπως και ο ΟΗΕ)».
Τα διευθυντήρια αυτά σύμφωνα και με τον Μίκη, έχουν προκαλέσει πολιτιστική κρίση δια της στρατιωτικής και οικονομικής καταστολής, με μόνο στόχο τη ριζική αλλοίωση του παγκόσμιου χάρτη. Τους παρομοίωσε δε όλους αυτούς με τον Αδόλφο Χίτλερ, εκ των πρυτάνεων του ρατσισμού και είναι προφανές ότι το διευθυντήριο αυτό έχει αγγίξει και την ελληνική κοινωνία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)