Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ο "ΜΕΓΑΛΟΣ" ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ενας «μεγάλος» Ελληνας, εκ των τελευταίων εν ζωή πνευματικών ανθρώπων και ο μόνος που εξακολουθεί να παρεμβαίνει και να μιλά γίνεται σήμερα 85 ετών. Ο λόγος για τον Μίκη Θεοδωράκη, τον «μεγάλο» κυριολεκτικά και μεταφορικά Ελληνα, το αντιπροσωπευτικότερο εν ζωή δείγμα του οικουμενικού Ελληνισμού.
Σαν σήμερα πριν από 85 χρόνια, στις 29 Ιουλίου 1925, γεννήθηκε μία από τις μεγαλύτερες μορφές και ιδιοφυΐες της τέχνης, μία από τις μεγαλύτερες μορφές της νεοελληνικής ιστορίας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος παρ’ ότι κρητικής καταγωγής είδε το πρώτο φως του κόσμου στη Χίο και από εκεί κατάφερε να φτερουγίσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και να γίνει γνωστός με το συνθετικό του έργο.
Ο Μίκης, όμως, δεν είναι μόνο συνθέτης. Είναι πολιτικός (διετέλεσε υπουργός και βουλευτής), είναι συγγραφέας και πνευματικός άνθρωπος. Ο Μίκης ξέφυγε από τα όρια της μουσικής με το λόγο και το όραμά του και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο Μίκης που ήταν αντιστασιακός, που αντιστάθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας, κάνοντας αγώνα κατά της δικτατορίας στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Ο Μίκης που με τα τραγούδια του ενέπνευσε τον αντιδικτατορικό αγώνα, ο Μίκης των Λαμπράκηδων. Ο Μίκης που όταν στη διάρκεια της χούντας πολλοί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, μουσικοί και δημοσιογράφοι όχι μόνο λούφαζαν, αλλά υμνούσαν το καθεστώτος, αυτός πέρασε από τις σκληρές φυλακές του, από την οδό Μπουμπουλίνας, από τον Ωρωπό, πέρασε από κατ΄ οίκον περιορισμό, αφού προηγουμένως και κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο είχε γνωρίσει και τόπους εξορίας όπως η Ικαρία και η Μακρόνησος.
Ο Μίκης είναι σήμερα στα 85 του χρόνια ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας ως φυσική παρουσία και πνευματικός άνθρωπος. Ο Μίκης είναι ίσως ο «μεγαλύτερος» εν ζωή Ελληνας, είναι ο άνθρωπος που η Ελλάδα έχει ανάγκη όσο τίποτε άλλο αυτές τις κρίσιμες για το έθνος στιγμές.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

"ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΩΝ"

Τις τελευταίες ημέρες έγιναν ορισμένες συγκλονιστικές καταγγελίες από πρώην κρατούμενους, ασθενείς, δικηγόρους και γιατρούς για τις συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού «Άγιος Παύλος» αλλά και το κλίμα και τις συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές όλης της χώρας. Πρόκειται για μια συνέντευξη Τύπου που έδωσαν όλοι αυτοί που συγκροτούν την «πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων» και η οποία παρ’ ότι περιείχε συγκλονιστικές καταγγελίες παρέπεσε ολίγο της ηλεκτρονικής ειδησεογραφίας και ξέφυγε του συνόλου των γραφίδων…
Οι λεπτομέρειες και οι καταγγελίες όλων ήταν συγκλονιστικές. «Αποθήκες ψυχών και σωμάτων», χαρακτήρισαν και το νοσοκομείο και το σύνολο των σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας. Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν μέσα στον «Αγιο Παύλο» αλλά και το ψυχιατρικό νοσοκομείο των φυλακών προκαλούν ντροπή.
Οροθετικοί, πάσχοντες από φυματίωση, ασθενείς με καρδιακά προβλήματα και άλλοι με ακρωτηριασμένα μέλη στοιβάζονται στις φυλακές, στις «αποθήκες ψυχών και σωμάτων» και ζουν, επιβιώνουν πιο σωστά, σε συνθήκες που καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.
«Τα φάρμακα αρκούν για 15 μέρες το μήνα», είπε ένας οροθετικός. Ένα άλλο μέλος της πρωτοβουλίας είπε ότι στον ίδιο θάλαμο κρατούνται φυματικοί, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, ακρωτηριασμένοι και σε κάθε θάλαμο αντιστοιχεί ένα καρότσι ώστε να μπορούν να πάνε τουαλέτα οι ακρωτηριασμένοι…
Αυτά είναι λίγα από τα όσα καταγγέλθηκαν και δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι είναι αλήθεια. Δυστυχώς, όμως, είναι και προσβάλλουν τον πολιτισμό μας. Δεν ξέρουμε αν θα σταματήσουν, αν θ΄ αλλάξει η κατάσταση αυτή. Ειλικρινά δεν ξέρουμε αν το σωφρονιστικό σύστημα θα αρχίσει κάποτε να σωφρονίζει σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Εκείνο στο οποίο ελπίζουμε είναι κάποτε αυτό το σύστημα που βάζει φυλακή τους χρήστες και όχι τους εμπόρους ναρκωτικών να φανεί αντάξιο του πολιτισμού και της ιστορίας της Ελλάδας, διότι ο πολιτισμός μια χώρας φαίνεται και από το σωφρονιστικό της σύστημα και δυστυχώς την Ελλάδα δεν την τιμά αυτό το σύστημα…

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ...

Αυτή η κουφάλα θάνατος δεν λέει να σταματήσει. Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα δάκρυα για τον Σωκράτη και ήρθαν τα νέα για το Γιώργο. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι για τη μία απώλεια και ήρθε νέα απώλεια, του Γιώργου Δασκαλόπουλου.
Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος «έφυγε», δεν είναι πια στη ζωή. Εμοιαζε σαν ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν... Ο Γιώργος «έφυγε»…
Πονάει πολύ αυτή η απώλεια. Πονάει πάρα πολύ. Ο Γιώργος δεν ήταν απλά συνάδελφος. Ο Γιώργος ήταν φίλος, «αδελφός» και συντοπίτης από τη Ναύπακτο. Ηταν τα βράδια στο λιμάνι, ήταν τα βράδια στην Αθήνα, τα ξενύχτια, τα γλέντια, οι κοινοί αγώνες στο συνδικαλισμό, στο διοικητικό συμβούλιο του ΠΣΑΤ, στην ΕΣΗΕΑ, στις πορείες, στις απεργίες, στις μάχες που δίναμε. Ηταν η κοινή πορεία στη δημοσιογραφία και τη ζωή.
Ο Γιώργος έφυγε νέος. Ηταν μόλις 45 ετών. Ηταν ένα από ωραιότερα χειρόγραφα της αθλητικής δημοσιογραφίας, ότι και αν έγραφε, από Ολυμπιακό μέχρι τοπικά πρωταθλήματα. Η τελευταία μας κουβέντα έγινε λίγο πριν φύγω για το μουντιάλ, για τη Νότιο Αφρική, στα τέλη Μαΐου. Ηθελε να πάμε μαζί σε μια εκδήλωση, αλλά δεν προλάβαμε λόγω φόρτου εργασίας…
«Αφήσε το να πάμε μετά το μουντιάλ», του είχα πει τότε και εκείνος συμφώνησε. Και τελικά δεν πήγαμε ποτέ, και δεν το ξαναείδα, και δεν θα τον ξαναδώ.
Ο Γιώργος ήταν από εκείνους του λίγους που με φώναζαν «Ακη», όπως όλοι οι φίλοι από τη Ναύπακτο. Ηταν από εκείνους που βρήκα μπροστά μου στο δρόμο της δημοσιογραφίας πολύ νωρίς, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Παλαιότερος από εμένα στο επάγγελμα, με αντιμετώπιζε πάντα ως ισότιμο και με βοήθησε. Παλαιότερος από εμένα και στο συνδικαλισμό με αντιμετώπιζε και εκεί ως ισότιμο και με βοήθησε πολύ, πάρα πολύ, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές ήταν δίπλα μου και με στήριξε.
Γιώργο σ’ ευχαριστώ. Καλό ταξίδι…

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΩΚΡΑΤΗ...

Η εβδομάδα ξεκίνησε βαριά. Πολύ βαριά και πένθιμα. Ότι και αν πεις και ότι και αν γράψεις θα είναι σίγουρα λίγο μπροστά σε αυτό που έγινε. Μπροστά στη στυγνή, στην άνανδρη δολοφονία του συναδέλφου και φίλου Σωκράτη Γκιόλια, μπροστά στο δράμα, το βαρύ πένθος και το ακατανόητο και δίχως καμία λογική συμβάν.
Μαζί με το Σωκράτη που πλέον αναπαύεται στους πρόποδες του Υμμητού, δολοφονήθηκε και η μάχιμη δημοσιογραφία, η «επιθετική» δημοσιογραφία. Μαζί και η αθλητική δημοσιογραφία, διότι ο Σωκράτης ήταν μέχρι και χθες μάχιμος αθλητικός συντάκτης πέραν όλων των άλλων.
Ο Σωκράτης είχε περάσει από το «GOAL». Όταν ο πρώην διευθυντής της εφημερίδας, ο Χάρης Ξύδης, του είχε πει ότι αναζητούσε δημοσιογράφο για το ρεπορτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων και του ζήτησε τη γνώμη του, εκείνος του είχε απαντήσει: «Πάρε τον Τριανταφύλλου…» Αυτό το είχε πει ο Σωκράτης χωρίς τότε να γνωριζόμαστε και χωρίς τη σχέση που αναπτύχθηκε στη συνέχεια και ασχέτως που ο Ξύδης είχε ήδη κάνει την επιλογή του. Αυτό είναι κάτι που μένει και που για τον υπογράφοντα είναι το ελάχιστο που μπορεί να γράψει αυτή τη στιγμή για τον Σωκράτη.
Εχθες, 19 Ιουλίου 2010, κόπηκε το νήμα της ζωής του. Κόπηκε το νήμα της ζωής εντός νέου ανθρώπου, του πρώτο Ελληνα δημοσιογράφου που πληρώνει με τη ζωή του. Τα λόγια και τα γραπτά είναι περιττά, αλλά δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί στη Σέχτα των Επαναστατών που σύμφωνα με τα όσα έδειξε η βαλλιστική εξέταση είναι πίσω από τη δολοφονία.
Εχουμε γράψει και πάλι για αυτούς τους τύπους ότι είναι πράκτορες, προβοκάτορες και χαφιέδες. Το επαναλαμβάνουμε. Είναι άνθρωποι που θέλουν να προκαλέσουν αναταραχή, ανωμαλία και ότι άλλο στοχεύουν κάθε φορά να προκαλούν οι χαφιέδες, οι πράκτορες και οι προβοκάτορες. Αυτοί που αφαίρεσαν μία ακόμη ανθρώπινη ζωή, που δολοφόνησαν έναν νέο άνθρωπο. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι η δολοφονία του Σωκράτη θα είναι η απαρχή της αποκάλυψης των χαφιέδων και των πρακτόρων που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες σκοτώνοντας αθώους ανθρώπους…

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΟΒΙΤΗ ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΚΑΤΗ

12 Δεκεμβρίου 2008, ανακοινώνεται η απόφαση του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων για τον Χρήστο Σακάτη που είναι ισόβια χωρίς κανένα ελαφρυντικό για τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου στη συμπλοκή οπαδών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στη Λαυρίου τον Μάρτιο του 2007. «Αγόρι μου καλύτερα να αυτοκτονήσεις, μην πας φυλακή», ακούγεται η φωνή της μητέρας του την ώρα που γιος της οδηγείται στη φυλακή.
Σήμερα, 19 μήνες από εκείνη την ημέρα ο Χρήστος Σακάτης εκτίει την ποινή των ισοβίων στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Μαλανδρίνου και σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στο «GOAL», ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του που από μικρό παιδί είναι μεταξύ ναρκωτικών, κλοπών και φυλακής και δηλώνει αποφασισμένος να ξεφύγει από τον εφιάλτη και να ζήσει…
«Αν οι δικαστές μου έριχναν έστω και μια μέρα λιγότερη από τα ισόβια και μπορούσα κάποτε να βγω από εδώ μέσα θα ξεκινούσα νέα ζωή», λεει ο 41 ετών σήμερα Χρήστος Σακάτης που μας μίλησε μέσα από τις φυλακές και για μία ακόμη φορά επανέλαβε: «Θέλω να πω στην οικογένεια του Μιχάλη ότι δεν σκότωσα εγώ το γιο τους. Ειλικρινά λυπάμαι για αυτό που έγινε, αλλά δεν είμαι εγώ ο δολοφόνος του γιου τους».
-Πώς είναι η ζωή στη φυλακή;
«(σ.σ. γέλια). Πώς να είναι; Αν και φυλακισμένος δεν έχω παράπονα. Ηρεμα είναι, δεν έχω πρόβλημα με τους συγκρατούμενους μου, δουλεύω ως καντινιέρης, κάνω και γυμναστική γιατί έχω πρόβλημα με το συκώτι μου από τα ναρκωτικά και έχω πολύ χρόνο για να σκέφτομαι»
-Τι σκέφτεσαι;
«Σκέφτομαι τη ζωή μου, σκέφτομαι πως έφθασα εδώ, σκέφτομαι το μέλλον μου».
-Πως το σκέφτεσαι το μέλλον σου, κάνεις όνειρα;
«Να μου έριχναν έστω και μια ημέρα λιγότερη οι δικαστές στο εφετείο… Να με αθώωναν… Θα ξεκινούσα μια νέα ζωή. Θα έφευγα από την Αθήνα και θα πήγαινα στην επαρχία να δουλέψω. Εχει ένας θείος μου μαγαζί και μπορώ να δουλέψω εκεί. Εγω γνωρίσει και μια κοπέλα, είναι αλλιώς, ξέρεις… Να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, να φύγουμε από εδώ, Θέλω να ξεφύγω από τα ναρκωτικά, θέλω να ζήσω. Εγώ δεν έζησα, η ζωή μου ήταν τα ναρκωτικά.

Χρήστης από 15 ετών

-Εχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου;
«Όχι ιδιαίτερα, σπάνια έκανα κάτι μικροδουλειές σε συγγενείς στα 13, 14 μου. Μετά δεν με άφησαν τα ναρκωτικά…»
-Πότε έκανες για πρώτη φορά χρήση;
«Το 1984, ήμουν 15 ετών. Ξεκίνησα με χάπια και σιρόπια. Ημουν μαθητής γυμνασίου τότε. Το 1987 ξεκίνησα την ηρωίνη και από εκεί και πέρα η ζωή μου είναι φυλακή, αρρώστια και κλεψιά. Αυτή τη ζωή σας λέω ότι θέλω να αλλάξω».
-Είσαι ακόμη εξαρτημένος;
«Πώς να γλιτώσεις από τα ναρκωτικά μετά τόσα χρόνια;»
-Δεν είσαι σε πρόγραμμα απεξάρτησης;
«Οχι, δεν υπάρχει εδώ σ’ αυτές τις φυλακές και δεν προβλέπεται και για τους ισοβίτες, μόνο μέχρι 12 χρόνια προβλέπεται».
-Εχεις μπει και άλλες φορές φυλακή;
«Ναι, πολλές. Το 1988 μπήκα για πρώτη φορά σε φυλακή ανηλίκων. Έμπαινα για κλοπές που έκανα για να πάρω τη δόση μου. Σας είπα, η ζωή μου ήταν ναρκωτικά, αρρώστια και φυλακές…»
-Σχολείο τέλειωσες;
«Μόνο το γυμνάσιο έχω βγάλει, δεν πήγα λύκειο, δεν με άφησαν τα ναρκωτικά».
- Σε προγράμματα απεξάρτησης δεν έχεις μπει;
«Ναι, μπήκα. Ξεκίνησα το 1995 στον ΟΑΚΑΝΑ. Παραβίασα, όμως, το πρόγραμμα, μετά μπήκα φυλακή. Όταν βγήκα πήγα ξανά στο πρόγραμμα, αλλά το παραβίαζα συνέχεια. Ημουν υπότροπος αν και είχα μπει σε πρόγραμμα μεθαδόνης. Μετά με συνέλαβαν, καταδικάσθηκα και ήρθα εδώ».

«Τα έριξαν όλα σ’ εμένα…»

Ο Χρήστος Σακάτης ήταν προφυλακισμένος σε όλη τη διάρκεια της δίκης για τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου. Η απολογία του ενώπιον του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων είχε συγκλονίσει. Όταν ο πρόεδρος της έδρας τον είχε ρωτήσει τι ομάδα είναι εκείνος είχε απαντήσει: «Εμένα κύριε πρόεδρε, ομάδα μου είναι η ηρωίνη».
Ο Χρήστος είναι Ολυμπιακός και τον συνέλαβαν ως ύποπτο για τη δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου. Στη συνέχεια καταδικάστηκε ως ο μόνος φυσικούς αυτουργός για τη δολοφονία. Ο ίδιος επιμένει ακόμη και σήμερα ότι δεν σκότωσε, ότι δεν ήταν στη Λαυρίου εκείνη την ημέρα.
- Με το χέρι στην καρδιά, τι συνέβη εκείνη την ημέρα;
«Δεν έχω καμία σχέση, δεν ήμουν στη Λαυρίου. Το έχω πει πολλές φορές και το ξαναλέω, άσχετα αν μπορεί κάποιος να με πιστέψει. Ημουν στο ΟΚΑΝΑ στο πρόγραμμα. Τα έφτιαξε η αστυνομία όπως ήθελε και κατηγόρησαν εμένα. Θέλω να το ξέρουν όλοι αυτό και ειδικά η οικογένεια του Μιχάλη ότι δεν σκότωσα εγώ το γιο τους. Ειλικρινά λυπάμαι για αυτό που έγινε, αλλά δεν είμαι εγώ ο δολοφόνος».
-Και γιατί κατηγορήθηκε εσύ;
«Τα έφτιαξε η αστυνομία όπως ήθελε και έριξε σε εμένα όλες τις κατηγορίες. Επαιξε ρόλο και το ποινικό μου μητρώο. Ημουν γνωστός και τα φόρτωσαν όλα σε εμένα. Στο δικαστήριο το είχε πει ένας οπαδός του Παναθηναϊκού, ο Πανταζής, ότι δεν ήμουν εγώ εκεί, αλλά δεν το πίστεψε κανείς. Περιμένω το εφετείο τώρα (σ.σ. τον Ιούνιο του 2011) και ελπίζω να δικαιωθώ εκεί, διότι δεν έχω κάνει τίποτα, είμαι αθώος. Θέλω να λάμψει η αλήθεια».
- Σε κατηγόρησαν λόγω του ποινικού σου μητρώου;
«Έπαιξε ρόλο αυτό, έπαιξε ρόλο και το ότι κάποτε με είχαν έπιασαν στο Καραϊσκάκη σε ένα ματς με τον ΠΑΟΚ και είχα καταδικαστεί σε επτά μήνες φυλακή. Ημουν μικρός βέβαια τότε, ήταν το παλιό Καραϊσκάκη, αλλά αυτά μένουν. Μετά δεν ξαναπήγα γήπεδο».
Η αγάπη του Χρήστου για το ποδόσφαιρο, όπως και ο ίδιος λεει, είναι μεγάλη παρ’ ότι είχε χρόνια να παει στο γήπεδο. «Στις φυλακές πάντως, είδα όλα τα μεγάλα παιχνίδια του μουντιάλ», μας λέει στο κλείσιμο της κουβέντας με τον πρώτο καταδικασθέντα σε ισόβια κάθειρξη στην Ελλάδα για αθλητική βία. Με έναν άνθρωπο που δεν έζησε ποτέ έως τώρα λόγω ναρκωτικών και που παρά τα ισόβια που κουβαλά στην πλάτη του λέει ότι τώρα θέλει τουλάχιστον να ζήσει.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΚΗ

Τι είναι η Ελλάδα του σήμερα; Τι κουβαλάει, τι φέρνει από το παρελθόν μαζί της και ποια τα όπλα της απέναντι στην οικονομική κρίση και κυρίως απέναντι στην κρίση πολιτισμού που υπάρχει; Πως μπορεί η χώρα μας να αντεπεξέλθει στις δύσκολη για αυτή περίοδο που ουδείς γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει και με ποιες και πόσες απώλειες θα εξέλθει αυτής;
Την απάντηση σε όλα αυτά τα πραγματικά και όχι μεταφυσικά ερωτήματα, την έδωσε πριν μερικές ημέρες ο Μίκης Θεοδωράκης μιλώντας στα μέλη της ορχήστρας που φέρει το όνομά του. «Τα όπλα μας είναι ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Παλαμάς και ο Ρίτσος», είπε ο «μεγάλος» Ελληνας Μίκης Θεοδωράκης και για να προλάβουμε όσους θα αναρωτηθούν ότι ξέχασε τον Ελύτη, λέμε ότι δεν τον ξέχασε… Πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσει ο Μίκης τον τεράστιο αυτό ποιητή, αφού η μελοποίηση των ποιημάτων του από τον Θεοδωράκη συνέβαλλε τα μέγιστα στο να γίνει γνωστός στα πέρατα του κόσμου.
Αυτή είναι η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη περί των όπλων της χώρας μας. Με αυτά, είπε ο Μίκης, απελευθερωθήκαμε και από τους Γερμανούς το ’40 και όσο και αν φαίνεται περίεργο η κουλτούρα, η παιδεία και το διάβασμα του λαού, κάτι που εμφανώς απουσιάζει σήμερα, βοήθησαν στην εξέγερση κατά των κατακτητών. Βοήθησαν στην απελευθέρωση και εδώ πρέπει να σημειωθεί και να τονιστεί ότι η Ελλάδα απελευθερώθηκε μόνη της από το γερμανικό ζυγό και όχι με τη βοήθεια των συμμάχων, οι οποίοι για μία ακόμη φορά στην ιστορία, έσπευσαν εκ των υστέρων να εφαρμόσουν την πολιτική του διαίρει και βασίλευε και να οδηγήσουν τους Ελληνες στον εμφύλιο σπαραγμό.
Με την απάντηση του Μίκη και με αυτά τα όπλα, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, τον Παλαμά και τον Ρίτσο, θα εξέλθει η Ελλάδα της κρίσης, όσο και αν φαίνεται περίεργο…

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Μέσα στα προβλήματα των ημερών και την αβεβαιότητα των περισσότερων Ελλήνων όχι για το μέλλον, αλλά για την επόμενη ημέρα, ήρθε ένα ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης προχθές Κυριακή να δείξει το αδιάφθορο πρόσωπο της ελληνικής πολιτείας και της κυβέρνησης και το πόσο νοιάζεται για τις ελευθερίες των πολιτών. Το ρεπορτάζ έδειχνε ανέμελους πολίτες να κολυμπούν στα νερά του Αργοσαρωνικού στο παραλιακό μέτωπο της Αθήνας κάπου στον Αλιμο στην ελεύθερη πια από τα νυχτερινά κέντρα παραλία.
Πρόκειται για το σημείο όπου τον περασμένο Μάιο γκρεμίστηκε η «Φαντασία» και όπως λέει η κυβέρνηση και μετέφερε η κρατική τηλεόραση, οι παραλίες είναι πια ελεύθερες για τους πολίτες. Σωστό είναι αυτό, αλλά μιλάμε μόνο για τις παραλίες που γκρεμίστηκε η εγκαταλελειμμένη τα τελευταία οκτώ χρόνια «Φαντασία». Τα διπλανά σε αυτή κέντρα λειτουργούν κανονικότατα και φράζουν το δρόμο των πολιτών προς τις παραλίες.
Πρόσφατα, μάλιστα, συνέβη το καταπληκτικό. Σε νυχτερινό κέντρο που έπρεπε να κλείσει κατόπιν απόφασης των υπηρεσιών του αρμόδιου δήμου, επιστρατεύθηκαν τα ΜΑΤ τα οποία εστράφησαν κατά των πολιτών και των ανθρώπων του δήμου που έσπευσαν να ζητήσουν την εφαρμογή της απόφασης και προστάτεψαν τους επιχειρηματίες του κέντρου που τελικά άνοιξε!
Λίγο πιο δίπλα συμβαίνει κάτι πιο εξοργιστικό. Με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας του 1999 έπρεπε να έχει κλείσει η πίστα καρτ που λειτουργεί στον Αγιο Κοσμά. Κάποιοι έγραψαν το ανώτατο δικαστήριο της χώρας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και 11 χρόνια μετά η πίστα καρτ λειτουργεί κανονικότατα φράζοντας και αυτή μαζί με τα υπόλοιπα νυχτερινά κέντρα, ορισμένα εκ των οποίων ανήκουν και στην εκκλησία (!) φράζοντας το δρόμο των πολιτών προς τις παραλίες.
Κατά τα λοιπά, η προπαγάνδα θέλει τις παραλίες ελεύθερες και τον κόσμο να κάνει ανέμελος το μπάνιο του. Λυπούμεθα, αλλά ούτε επί χούντας δεν συνέβησαν αυτά…