Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Μία από τις μεγαλύτερες σε συμμετοχή πορείες των τελευταίων ετών ήταν η χθεσινή για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, καταδεικνύοντας ότι η ηρωική πράξη και ο συμβολισμός της δεν έχουν ξεχαστεί. Επειδή πολλά λέγονται για το τι πραγματικά συνέβη, θα ανατρέξουμε σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που εξέδωσε για σημαντικές δίκες της καριέρας του ο ανακριτής της υπόθεσης του Πολυτεχνείου, ο δικαστής Χριστόφορος Ερμοκράτης Χριστοφορίδης, ο οποίος γράφει:
«Το ιστορικό των γεγονότων του πολυτεχνείου είναι συγκλονιστικό, γιατί είναι συνυφασμένο με την ανόθευτη αγωνιστική δράση των φοιτητών και του πλήθους των λαϊκών στοιχείων που προσχώρησαν στην εξέγερσή τους και με την αιματηρή επέμβαση των πιστών στη δικτατορία στρατιωτικών δυνάμεων, που επεδίωξαν με κάθε μέσο να διατηρήσουν την αυθαίρετη εξουσία τους…»
«….Την νύκτα της 16ης προς την 17ην Νοεμβρίου, αποκλείσθηκε το οικοδομικό τετράγωνο και εμφανίσθηκαν τα άρματα μάχης. Το ένα από αυτά, κατά την διάρκεια της ημέρας, κατέρριψε, με τη συνδρομή των στρατιωτικών, την κεντρική πύλη του πολυτεχνείου, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μέχρις αναπηρίας μια φοιτήτρια και τρεις περίπου άλλοι ελαφρότερα, που ήταν σκαρφαλωμένοι στις επάλξεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι κανένας αρμόδιος εισαγγελέας δεν δέχθηκε να συμπράξει στο έγκλημα αυτό, αλλ' επενέβη τότε και αντιποιήθηκε καθήκοντα εισαγγελέα ο ίδιος ο αδερφός του δικτάτορος (σ.σ. του Γεώργιου Παπαδόπουλου), προκειμένου να δώσει το πράσινο φως για την παραβίαση της πύλης. Επακολούθησε η είσοδος των μονάδων καταδρομών, οι διοικητές των οποίων εξασφάλισαν, όμως, την άψογη συμπεριφορά των ανδρών τους απέναντι στους φοιτητές και κάλυψαν την αναίμακτη έξοδό τους. Δεν υπήρξε, όμως, καθόλου άψογη η συμπεριφορά των αστυνομικών και των παρακρατικών στοιχείων που παραμόνευαν έξω από το πολυτεχνείο. Επιτέθησαν εναντίον πολλών από τους απερχόμενους και τους κακοποίησαν με διάφορά μέσα, με αποτέλεσμα ν' αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των τραυματιών...»
«… Οι αστυνομικέ δυνάμεις υπερέβησαν αυτά τα όρια, γιατί επεκράτησε έντονη εκδικητική διάθεση εναντίον των λαϊκών στοιχείων που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την νομική και πραγματική υπόσταση του δικτατορικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα να προκληθούν 23 θάνατοι και περισσότερο από 200 βαρείς τραυματισμοί, στους οποίους δεν περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις που δεν έχουν αποκαλυφθεί, γιατί πολλοί από τους πληγέντες απέφυγαν, για ευνόητους λόγους, να μεταβούν σε νοσοκομεία. Η εκδικητική μανία των δυνάμεων καταστολής, αλλά και αρκετών παρακρατικών στοιχείων, εκδηλώθηκε με του φονικούς πυροβολισμούς που ερρίφθησαν από την ταράτσα του υπουργείου δημόσιας τάξης…»

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Αν ένα μικρό παιδί περπατήσει αυτές τις ημέρες στην οδό Πατησίων μπορεί και να μην ξέρει για ποιο λόγο συγκεντρώνεται εκεί ο κόσμος. Μπορεί να μην έχει καταλάβει τι γίνεται, τι συμβολίζει το μνημείο και για ποιο λόγο τα στεφάνια. Σίγουρα δεν θα το μάθει στο σχολείο αυτό που έγινε εκεί πριν 37 χρόνια, δεν έχει γίνει ακόμη μέρος της επίσημης ιστορίας.
Οσο και αν ο χρόνος προσπαθεί πάντως, δεν τα καταφέρνει. Παρά τις δυσκολίες των εποχών και τα σύγχρονα κελεύσματα ο αγώνας εκείνος και τα υψηλά ιδανικά που πρέσβευσε και πρεσβεύει αντέχουν. Πιο επίκαιρα από ποτέ είναι αυτά τα ιδανικά, πιο χρήσιμο από ποτέ το μήνυμα του πολυτεχνείου.
Πολυτεχνείο, σύμβολο ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών, σύμβολο του τι σημαίνει αγώνας στη ζωή, του τι σημαίνουν υψηλά ιδανικά, τα οποία είχαν οι νέοι εκείνοι 37 χρόνια πριν στη στρατοκρατούμενη Αθήνα. Σύμβολο του τι σημαίνει όνειρο, έστω και αν κάποιοι τα καπηλεύθηκαν όλα αυτά, έστω και αν κάποιοι πάνε να χαλάσουν τα όνειρα που έτσι και αλλιώς εκδικούνται στο τέλος.
Η σημερινή ημέρα δεν είναι μια απλά επέτειος. Είναι η επέτειος μιας από τις ηρωικότερες πράξεις αντίστασης της σύγχρονης ιστορίας της χώρας και σίγουρα της ηρωικότερης και σημαντικότερης του αντιδικτατορικού αγώνα. Ηταν εκείνη η εξέγερση των φοιτητών που οδήγησε τελικά στην πτώση του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου και συνέβαλλε τα μέγιστα στην τελική πτώση του καθεστώτος και της απαλλαγής της χώρας από τον τυραννικό ζυγό.
Με οδηγό τον αγώνα του πολυτεχνείου πορεύονται ορισμένοι και σήμερα. Αυτοί που αντιστέκονται, που δεν συμβιβάζονται, που ονειρεύονται. Αυτοί που αγωνίζονται καθημερινά για τα ιδανικά τους, για τα υψηλά ιδανικά, για την καλύτερη ημέρα.
Τελικά η εξέγερση του πολυτεχνείου ήταν η εξέγερση του ονείρου και η εξέγερση του ονείρου μόνο στην ελπίδα και το καλύτερο αύριο μπορεί να οδηγήσει. Ετσι θέλουμε να διαφυλάξουμε αυτή την ημέρα και έτσι θέλουμε να την έχουν μέσα τους και όλοι οι Ελληνες.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Ο ΥΜΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ

Είναι μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της λογοτεχνίας και της ποίησης. Εφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία, αλλά πρόλαβε να γράψει αριστουργήματα. Ηταν ο ποιητής που ύμνησε τον ωραιότερο ίσως έρωτα, τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Ο λόγος για τον Αρθούρο Ρεμπό, το μεγάλο ερωτικό ποιητή. Ηταν μόλις 37 ετών όταν στις10 Νοεμβρίου 1891 άφησε τα εγκόσμια. Ο Αρθούρος Ρεμπό που θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους του συμβολισμού και της μοντέρνας ποίησης.
Eφυγε από τη ζωή νέος και πολύ νέος σταμάτησε να γράφει. Λίγο πριν κλείσει τα 20 του χρόνια εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία και αφού πρόλαβε να συγγράψει αριστουργήματα. Από εκεί και πέρα, έγραψαν οι άλλοι για τη σιωπή του ποιητή…
Eνός ποιητή που στη ζωή του έκανε τα πάντα. Εζησε ως επαίτης, μισθοφόρος, εργάτης, παιδαγωγός και ναυτικός, ενώ στα τελευταία χρόνια του βίου του και αφού είχε εγκαταλείψει την ποίηση, περιπλανήθηκε στην Αφρική όπου έκανε διάφορα επαγγέλματα για να ζήσει.
Όταν έγραφε, συνήθιζε να το κάνει σε ένα νησί για το οποίο ο Σεφέρης είχε πει ότι κάνει τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο. Συνήθιζε να γράφει στην Αγία Νάπα στην Κύπρο, το μέρος που του άρεσε πολύ, το μέρος που λάτρευε. Το έργο που άφησε πίσω του ο Ρεμπό άργησε να αναγνωριστεί και μόλις στα τελευταία χρόνια της ζωής του οι λογοτεχνικοί κύκλοι του Παρισιού, αναγνώρισαν το μεγαλείο της ποίησής του.
«Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, η ζωή μου ήταν έκπαγλη γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν», έγραψε στο ποίημά του «Στην Κόλαση», εκεί όπου μάλλον στα 37 του χρόνια βρήκε τη διαφυγή που έψαχνε, διότι, όπως επίσης έγραψε στο ίδιο ποίημα: «Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα. Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα…»

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ΕΛΠΙΔΑ, ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΔΙΝΕΙ Ο ΜΙΚΗΣ

Δεν πέρασαν πολλές ημέρες που ο Μίκης μίλησε και πάλι. Ο τελευταίος εν ζωή μεγάλος Ελληνας που μιλά, ο πνευματικός άνθρωπος που δημοσίως παρεμβαίνει και δίνει ελπίδα.
Ο Μίκης Θεοδωράκης είπε πως θα ιδρύσει κίνημα ανεξαρτήτων πολιτών εάν η κυβέρνηση προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Και επειδή η σφαλιάρα και η αποδοκιμασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές αναμένεται να είναι πολύ μεγάλη, οι πρόωρες εκλογές θα πρέπει να θεωρούνται σχεδόν σίγουρες και άρα σχεδόν σίγουρη θα πρέπει να θεωρείται και η ίδρυση του κινήματος από το μεγάλο συνθέτη. Μαζί της και η ελπίδα, η προοπτική και το όραμα που αυτό μπορεί να δώσει στους Ελληνες που αναζητούν το διέξοδο όχι μέσω των κομμάτων και του μεταπολιτευτικού συστήματος που καταρρέει, αλλά μέσα από κάτι νέο, που θα ανατρέψει την υφιστάμενη κατάσταση, τη φτώχεια και τον εργασιακό μεσαίωνα που επιστρέφει στην ελληνική κοινωνία.
Όλα αυτά ο Μίκης τα είπε την περασμένη Δευτέρα το βράδυ και έρχονται να δέσουν με τα όσα είπε προχθές σε συνέντευξή του στο Mega ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο διεθνούς φήμης Ελληνας καθηγητής είπε καθαρά πως τη λύση μπορεί να δώσει μόνο η κοινωνία και οι αγώνες της και προσέθεσε πως το ΔΝΤ τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όποια άλλη χώρα επενέβη, ενδιαφέρεται μόνο για τη διασφάλιση των επενδύσεών του και των επενδύσεων του διεθνούς κεφαλαίου και όταν αυτά διασφαλιστούν αποχωρεί…
Για να επανέλθουμε στο Μίκη, αυτή είναι η προοπτική που έδωσε με τα όσα είπε για ίδρυση κινήματος ανεξαρτήτων πολιτών. Ένα κίνημα που θα ανατρέψει την κατάσταση από τη βάση και θα δώσει ελπίδα στους Ελληνες και στο οποίο δεν αναφέρθηκε ο οποιοσδήποτε, αλλά ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες στον κόσμο. Μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα που όταν πολλοί πολιτικοί που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά τη χώρα ήταν στο εξωτερικό στη διάρκεια της δικτατορίας και από εκεί έκαναν εκ του ασφαλούς αντίσταση, αυτός ήταν εδώ, στη χώρα του, έκανε αντίσταση, φυλακίστηκε και εξορίστηκε.