Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΤΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ ΟΔΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Καλοκαίρι του 2009, όταν η κρίση ήταν ήδη στην πόρτα της Ελλάδας. Στο beach bar «Nammos», στην παραλία Ψαρού της Μυκόνου, κατόπιν ελέγχου του ΣΔΟΕ επιβάλλεται πρόστιμο 4 εκατ. ευρώ για φοροδιαφυγή. Ο έλεγχος έγινε σε συναυλία του Αντώνη Ρέμου, στην οποία δεν είχε κοπεί ούτε ένα εισιτήριο για τους χιλιάδες θαυμαστές του γνωστού αοιδού που την παρακολούθησαν. Η περίπτωση του «Nammos» δεν ήταν, βεβαίως, η μοναδική μεγάλης φοροδιαφυγής στην προ κρίσης Ελλάδα, αλλά ήταν ενδεικτική. Ηταν ενδεικτική του τι συνέβαινε στη χώρα και του πώς οδηγηθήκαμε στην επιτήρηση. Ο ιδιοκτήτης του «Nammos» είχε και αυτός μεγάλο μερίδιο ευθύνης, γιατί ήταν εξ εκείνων που δεν πλήρωναν φόρους τη στιγμή που εισέπρατταν μεγάλα ποσά και όχι μόνο στερούσαν το κράτος από έσοδα, αλλά λειτουργούσαν και σε βάρος των Ελλήνων πολιτών που μονίμως πληρώνουν φόρους, των μικρομεσαίων, των μισθωτών και των συνταξιούχων. Η περίπτωση του «Nammos» είναι βεβαίως συμβολική. Στον χώρο στον οποίο ανθούσε προκλητικά η φοροδιαφυγή τέσσερα χρόνια αργότερα ξεκίνησε η επανάσταση κατά των Γερμανών, με άθλιο τρόπο και χαρακτηρισμούς. Οι αναφορές του Αντώνη Ρέμου στην αναπηρία του Σόιμπλε είναι άθλιες και προσβλητικές όχι μόνο για τον ίδιο τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών αλλά και για την ίδια την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Δεν ήταν, όμως, η μοναδική πρόκληση της βραδιάς, υπήρξαν και άλλες. Οπως αυτές επιχειρηματιών που πτώχευσαν, αλλά παρ' όλα αυτά άνοιγαν σαμπάνιες χιλιάδων ευρώ, τη στιγμή που οι μισοί και πλέον Ελληνες πεινάνε, είναι άστεγοι και δεν έχουν δουλειά. Αυτά είναι τα απομεινάρια μιας Ελλάδας που μοιραία οδηγήθηκε στην κρίση, αλλά ευτυχώς αυτή η Ελλάδα τελειώνει. Τα πράγματα στη ζωή έχουν μια αρχή και ένα τέλος και όταν κάτι τελειώνει αρχίζει ξανά και συνήθως στήνεται σε πιο υγιείς βάσεις, οπότε σύντομα θα τελειώσουν αυτά τα προκλητικά αλλά και προσβλητικά για τον ελληνικό πολιτισμό φαινόμενα.

Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Η ...ΚΟΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΒΡΑΖΙΛΙΑΣ ΚΑΙ Ν. ΑΦΡΙΚΗΣ

“Γήπεδα του πρώτου κόσμου, σχολεία και νοσοκομεία του τρίτου κόσμου”, έγραφε ένα από τα πανό των διαδηλωτών στη Βραζιλία, τη χώρα της σάμπας, του καφέ, αλλά και του ποδοσφαίρου, της χώρας, στην οποία το ποδόσφαιρο λατρεύεται ως θεότητα και βρίσκει απόλυτη εφαρμογή ο όρος στρογγυλή θεά. Το περιεχόμενο του πανό αναφέρεται στα γήπεδα που κατασκευάζονται στη Βραζιλία για το παγκόσμιο κύπελλο του επόμενου καλοκαιριού, που είναι ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για όλο τον κόσμο και ειδικά για τη μεγαλύτερη χώρα της Λατινικής Αμερικής, στην οποία οι πρόσφατες διαδηλώσεις έδειξαν πως τελικά η Βραζιλία δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο, αλλά μια χώρα που στον αντίποδα των εκπληκτικών ρυθμών ανάπτυξης των τελευταίων ετών έχει και τεράστιες αντιθέσεις. Οι διαδηλώσεις αυτές σε πολλές μεγάλες πόλεις της περίπου 200 εκατομμυρίων κατοίκων Βραζιλίας που βεβαίως μόνο ως αφορμή είχαν την αύξηση των εισιτηρίων στις συγκοινωνίες για να καλυφθεί το έλλειμμα του μουντιάλ, κάτι μας θύμισαν σε σχέση και με το παγκόσμιο κύπελλο και εκείνο που μας θύμισαν είναι η Νότιος Αφρική. Η διοργανώτρια του προηγούμενου παγκοσμίου κυπέλλου, στην οποία συνέβησαν περίπου τα ίδια με τη Βραζιλία πριν και κατά τη διάρκεια του παγκοσμίου κυπέλλου του 2010 που διοργάνωσε και το οποίο ήταν το πρώτο που φιλοξένησε η αφρικανική ήπειρος στην ιστορία του θεσμού. Οι ομοιότητες και τα κόστη Οι δύο αυτές χώρες μοιάζουν σε πολλά, πέραν του ότι είναι οι διοργανώτριες των δύο τελευταίων διοργανώσεων του παγκοσμίου κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Είναι και οι δύο χώρες του νοτίου ημισφαιρίου, υπήρξαν αποικίες Ευρωπαίων αποικιοκρατών, αλλά εκείνο στο οποίο μοιάζουν πολύ σε σχέση και με το παγκόσμιο κύπελλο είναι πως πρόκειται για χώρες με πολύ μεγάλες αντιθέσεις στην κοινωνία. Αντιθέσεις που όχι τυχαία εκφράστηκαν στις μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις που φιλοξένησε η μία και ετοιμάζεται να φιλοξενήσει η άλλη λόγω του πολύ μεγάλου κόστους αυτών. Την ώρα που κάποιοι κάτοικοι δεν είχαν νερό, ρεύμα και φαγητό στη Νότιο Αφρική, η κυβέρνηση της χώρας ξόδεψε πολλά λεφτά για την κατασκευή γηπέδων και το κόστος της διοργάνωσης ξεπέρασε κατά κάποιους υπολογισμούς τα 4 δις. δολάρια, ενώ αυτή την εποχή στη χώρα διεξάγονται δίκες για την υπερτιμολόγηση των γηπέδων. Στη Βραζιλία το κόστος θα είναι πολύ μεγαλύτερο και αναμένεται να φθάσει τα 14 δις. δολάρια, που θα είναι το μεγαλύτερο κόστος στην ιστορία των παγκοσμίων κυπέλλων, αν και πολλά έργα θα χρησιμοποιηθούν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 που θα φιλοξενήσει το Ρίο. Στη Βραζιλία των φαβέλων και των μεγάλων ρυθμών ανάπτυξης που την έχουν αναγάγει στη δέκατη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν ένα χρόνο πριν το παγκόσμιο κύπελλο, ενώ στη Νότιο Αφρική του χρυσού και των διαμαντιών που εκμεταλλεύονται οι λίγοι έγιναν κυρίως στη διάρκεια του μουντιάλ. Στη Βραζιλία η κυβέρνηση αύξησε τις τιμές των εισιτηρίων που προκάλεσαν τις μεγάλες διαδηλώσεις τον περασμένο Ιούνιο για να καλύψει τα ελλείμματα που αναμένεται να προκύψουν από τα έργα για το μουντιάλ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες και δεν είναι λίγοι αυτοί που ανησυχούν για το τι θα συμβεί στη χώρα της σάμπας και του καφέ το επόμενο καλοκαίρι από πλευράς αντιδράσεων. Τα όσα συνέβησαν στη Νότιο Αφρική και οι βίαιες καταστολές είναι πρόσφατα και τίποτα δεν δείχνει ότι δεν θα επαναληφθούν του χρόνου στη Βραζιλία.

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ ΞΕΝΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ

Πρόκειται για Ελληνόπουλα της διασποράς που ξεχωρίζουν για τις ποδοσφαιρικές τους επιδόσεις. Είναι παιδιά για τα οποία μπορεί να ειπωθεί ότι κατά ένα τρόπο αποτελούν την άλλη πλευρά της υπόθεσης Αντετοκούμπο. Το “Goal” παρουσιάζει τις σύγχρονες, αλλά και παλαιότερες περιπτώσεις Ελλήνων ποδοσφαιριστών που δεν φόρεσαν και ίσως δεν φορέσουν ποτέ στο μέλλον τη φανέλα με το εθνόσημο της Ελλάδας είτε γιατί το επέλεξαν, είτε όχι και αγωνίστηκαν ή αγωνίζονται με εθνόσημα των εθνικών ομάδων των χωρών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Η ιστορία αυτών των ποδοσφαιριστών είναι πολύ παλιά και δεν έχει τέλος. Ξεκινώντας από τους σύγχρονους θα βρούμε σε δεσπόζουσα θέση έναν 15χρονο που αγωνίζεται στη Μπαρτσελόνα, είναι επιτελικός και τον φωνάζουν “Ελληνα Μέσι”. Το όνομα αυτού Γιώργος Σπανουδάκης, ο οποίος έχει γεννηθεί στη Γερμανία και προς το παρόν επέλεξε τις εθνικές ομάδες της χώρας που γεννήθηκε για να αγωνιστεί. Λέμε προς το παρόν γιατί με αυτόν, αλλά και άλλες περιπτώσεις υπάρχει ακόμη ελπίδα να παίξουν στην εθνική Ελλάδας, αφού ένας ποδοσφαιριστής τέτοιας περίπτωσης που δεν έχει αγωνιστεί στην εθνική ανδρών μιας χώρας, αλλά μόνο σε μικρότερες εθνικές, μπορεί να αλλάξει στο μέλλον εθνόσημο μόνο αν τη στιγμή που επέλεξε τη μικρή εθνική είχε διπλό διαβατήριο. Ο Γιώργος Σπανουδάκης είναι τέτοια περίπτωση, όπως τέτοια περίπτωση είναι ο τερματοφύλακας της Στουτγκάρδης Οδυσσέας Βλαχοδήμος, ο οποίος έχει επιλέξει τις μικρές εθνικές της Γερμανίας και μάλιστα ήταν ο βασικός τερματοφύλακας της εθνικής παίδων της Γερμανίας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2011. Ο αδερφός του Παναγιώτης, βεβαίως, που αγωνίζεται στον Ολυμπιακό έχει αγωνιστεί με τις εθνικές νέων και ελπίδων της Ελλάδας, αλλά ακόμη μπορεί και ο Οδυσσέας ν' αλλάξει εθνική. Ανάλογη περίπτωση είναι αυτή του 15χρονου Παντελή Σαχπατζίδη της Σάλκε που επέλεξε και αυτός τις μικρές εθνικές της Γερμανίας και επειδή σε αυτή τη χώρα υπάρχουν πολλοί Ελληνες ομογενείς και ως εκ τούτου και πολλοί Ελληνες ομογενείς ποδοσφαιριστές και για να μην χάνονται από τις εθνικές και να συμβαίνει ότι παλαιότερα με ποδοσφαιριστές όπως ο Γιάννης Αμανατίδης που έφθασε μέχρι την εθνική ανδρών της Ελλάδας, η ΕΠΟ σχεδιάζει και θα ξεκινήσει σύντομα τη διεξαγωγή προεπιλογών ποδοσφαιριστών για τις μικρές εθνικές ομάδες ανδρών, αλλά και γυναικών (!) στη Γερμανία. Είναι κάτι που κάνουν και άλλες χώρες και θα βοηθήσει στην εξεύρεση Ελλήνων ομογενών ποδοσφαιριστών για τις εθνικές ομάδες της Ελλάδας, αλλά και για τους συλλόγους, όπως συνέβη με τον Κώστα Μήτρογλου που μέσω της εθνικής νέων που το καλοκαίρι του 2007 έλαβε μέρος στα τελικά του Euro, τον είδαν οι άνθρωποι του Ολυμπιακού και τον απέκτησαν. Στις παραπάνω περιπτώσεις δεν ανήκει ο Κώστας Μπαρμπαρούσης του Παναθηναϊκού που πέραν των μικρών εθνικών ομάδων έχει αγωνιστεί και στην ανδρών της Νέας Ζηλανδίας. Η ιστορία, βεβαίως, των Ελλήνων που αγωνίζονται σε άλλες εθνικές είναι μακρά και στο παρόν ή και το παρελθόν θα βρούμε αρκετούς τέτοιους. Από τον σέντερ μπακ της εθνικής ανδρών της Ουκρανίας και τη Ντιναμό Κιέβου Ευγένιο Καχερίδη (Ελληνας πατέρας, Ουκρανή μητέρα), μέχρι τον ομογενή από τη Νότιο Αφρική Γιώργο Κουμανταράκη, αλλά και τον εκ Ισημερινού ορμώμενο ο Ιβάν Καβιέδες (ελληνιστί Γιάννης Καβίδης), ο οποίος έχει Ελληνα πατέρα και Ιταλίδα μητέρα και έμεινε στην ιστορία για το πανηγυρισμό του με την κίτρινη μάσκα του Σπάιντερ-Μαν στο γκολ που πέτυχε με τα χρώματα του Ισημερινού στο μουντιάλ του 2006 κατά της Ουρουγουάης. Ο διασημότερος όλων των ποδοσφαιριστών αυτής της κατηγορίας, βέβαια, είναι ο θρύλος του τουρκικού τουρκικού ποδοσφαίρου Λευτέρης Αντωνιάδης, Ελληνας της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος αγωνίστηκε 46 φορές στην εθνική ομάδα της Τουρκίας, τη φανέλα της οποίας φόρεσε πέντε φορές και ο Νίκος Κόβης, αλλά και οι επίσης Ελληνες της Τουρκίας Κότσο (Kώστας) Κασάπογλου και ο Αλέκο Γιορντάν. Στις κατηγορίες αυτές ανήκουν οι έχοντες αγωνιστεί στην εθνική ομάδα της Αυστραλίας Τζίμης Πατίκας, Κρις Καλαντζής, Σταν Λαζαρίδης, Κον Κουτσιάνος, Ανζε Κωστέκογλου, Κον Λάτσης και Μιχάλης Βαλκάνης. Μεγάλος είναι και ο κατάλογος των Αμερικάνων, αφού στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ έχουν αγωνιστεί οι Ελληνες Αλεξ Λάλλας, Φρανκ Κλόπας, Πίτερ Σκούρας και η κυρία Ντανιέλ Φωτόπουλός, η μοναδική Ελληνίδα που έχει αγωνιστεί στη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου των ΗΠΑ!