Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ

Από το «λεφτά υπάρχουν» φθάσαμε στον πολιτικό εκβιασμό της καθαρής νίκης στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλιώς πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Από την μεγάλη διαφορά των 10 μονάδων τον Οκτώβριο του 2009 φθάσαμε στο φόβο της κυβέρνησης για καταψήφιση της πολιτικής της μόλις ένα χρόνο μετά.
Τι άλλαξε και τι μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα του ενός έτους και ανάγκασε τον Γιώργο Παπανδρέου να θέσει το εκβιαστικό δίλημμα των πρόωρων εκλογών; Η πολιτική της κυβέρνησης του είναι αυτή που άλλαξε και έχει προκαλέσει την εντονότατη λαϊκή δυσαρέσκεια. Πιο σωστά, άλλαξαν αυτά που έλεγε προεκλογικά με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» που στη συνέχεια έφερε την επιτήρηση και τα σκληρά μέτρα.
Τι είπε τελικά ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη που παραχώρησε το βράδυ της Δευτέρας; Ότι φοβάται την καταψήφιση της κυβέρνησής του λόγω ακριβώς των σκληρών και άδικων για τα λαϊκά στρώματα μέτρων που έχει λάβει και προχώρησε στον πολιτικό εκβιασμό χρησιμοποιώντας και την τρόικα ως μπαμπούλα για τους Ελληνες πολίτες προκειμένου να μην τον καταψηφίσουν.
Η συνέντευξη του πρωθυπουργού είναι μοναδική για τα ελληνικά χρονικά και το πώς αλλάζει μέσα σε λίγο καιρό η πολιτική και τα λεγόμενα. Σε αυτή τη συνέντευξη άλλαξε άρδην ο πρωθυπουργός την έως τώρα πολιτική και αναφορά του στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης τις οποίες από εκλογές στοίχημα για τον Καλλικράτη τις ανήγαγε σε εκλογές παροχής ψήφου εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του, η οποία γνωρίζει ότι τυγχάνει της λαϊκής αποδοκιμασίας.
Αυτή η συνέντευξη ήταν ένα μάθημα πολιτικού εκβιασμού και επί της ουσίας απειλής των λαϊκών στρωμάτων. Ο πρωθυπουργός τους είπε πως ή επιδοκιμάζετε τη σκληρή πολιτική που στρέφεται εναντίον σας ή πάμε σε νέες εκλογές και πιθανώς σε περίοδο αστάθειας. Συμπερασματικά, το ξεκάθαρο μήνυμα που επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι πως αυτές οι εκλογές δεν είναι μόνο αυτοδιοικητικές, αλλά και παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην πολιτική του μνημονίου.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΟΠΛΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Είναι οι ημέρες τέτοιες… Επέτειοι πολλοί, επέτειοι γεννήσεων, επέτειοι δυστυχώς θανάτων. Οι θύμισες πάνε σε ανθρώπους σημαντικούς, ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού που θα θέλαμε πολλοί να τους είχαμε εδώ στα εγκόσμια. Θα βοηθούσαν να βγει η Ελλάδα από την κρίση, την πολιτιστική κρίση που διέρχεται και η οποία είναι η πιο δύσκολη, γιατί από την οικονομική αργά ή γρήγορα θα εξέλθουμε.
Το περασμένο Σάββατο γράφαμε για τον Ελύτη και την απουσία του, επ΄ αφορμής της ανακοίνωσης της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. Πόσο μεγάλη απουσία είναι αυτή στ’ αλήθεια…
Σήμερα θα θυμηθούμε τον Μάνο Χατζιδάκη, αυτή τη μουσική ιδιοφυΐα. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος το 1925 και το 1994 έφυγε από κοντά μας. Πόσο ανάγκη τον έχουμε, για τη μουσική του, τον πολιτισμό που παρήγαγε, το ήθος του, τη στάση ζωής του. Το 1960 ο Μάνος κέρδισε το Οσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» στην ταινία του Ζυλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή». Ο Μάνος δεν πήγε να παραλάβει το Οσκαρ, το θεωρούσε ασήμαντο.
23 Οκτωβρίου του 1964 ήταν που μία από τις μεγαλύτερες μορφές των γραμμάτων, ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ, αρνήθηκε να παραλάβει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, διότι θεωρούσε ότι μείωνε το έργο του.
Τέτοιες ημέρες το 1937 γεννήθηκε μια άλλη μουσική ιδιοφυΐα της Ελλάδας, ο Μάνος Λοϊζος. Αυτός έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς, το 1982 και είχε πολλά να δώσει και θέλαμε πολλά ακόμη απ΄ αυτόν.
Να μην ξεχάσουμε και τον Αρθούρο Ρεμπό, το μεγάλο Γάλλο ερωτικό ποιητή. Ο Ρεμπό γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1854 και ήταν μόλις 37 ετών όταν στις 10 Νοεμβρίου 1891 άφηνε τα εγκόσμια και ένα πλούσιο έργο πίσω του. Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με την ευχή όλοι αυτοί να είναι καθημερινά στη ζωή μας ως όπλα πολιτισμικά για να δραπετεύσουμε από την κρίση με έναν στίχο του Ρεμπό: «Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα. Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα…»

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΣΗΜΕΡΑ...

Στην πρωτίστως πολιτιστική κρίση που διέρχεται ο τόπος, μπήκαμε στον αγώνα με ελλείψεις. Λείπει ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκης και πολλοί ακόμη. Λείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι, λείπουν οι «μεγάλοι» Ελληνες και δυστυχώς τέτοιες περιόδους είναι απαραίτητοι όσο ποτέ. Εχει μείνει ο Μίκης Θεοδωράκης που είναι ο μόνος πνευματικός άνθρωπος που εξακολουθεί να μιλά. Είναι και άλλοι βεβαίως, αλλά τα όπλα μας είναι σαφώς λίγα και είμαστε αποδυναμωμένοι.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές και θα το επαναλάβουμε. Η κρίση είναι κυρίως πολιτιστική και λιγότερο οικονομική. Από την οικονομική κρίση αργά ή γρήγορα θα εξέλθουμε. Από την πολιτιστική, όμως, δεν ξέρουμε πότε και πως θα εξέλθουμε.
Τέτοιες ημέρες λοιπόν, έχουμε ανάγκη όλους αυτούς τους ανθρώπους και τέτοιες ημέρες δεν μπορούμε παρά να ανακαλούμε στη μνήμη γεγονότα που τους θυμίζουν και κάνουν τον Ελληνισμό περήφανο. Ηταν τέτοιες ημέρες, 18 Οκτωβρίου 1979 όταν η Σουηδική Ακαδημία Επιστημών τίμησε με το Νόμπελ λογοτεχνίας τον Οδυσσέα Ελύτη.
«Για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία», ανέφερε η ανακοίνωση απονομής του Νόμπελ στον «μεγάλο» Ελληνα. Ηταν 31 χρόνια πριν, όταν «τα όνειρα έπαιρναν εκδίκηση», όταν το Αξιον Εστι, γνώριζε την παγκόσμια αναγνώριση και όταν «οι μυρσίνες οι δοξαστικές» έκαναν τον πλανήτη να «μη λησμονήσει την Ελλάδα», τη χώρα του ποιητή.
Πόσο χρειαζόμαστε σήμερα τον Ελύτη. Πόσο ανάγκη τα έχουμε όλα αυτά. Ο Ελύτης, το έργο του και η ζωή του είναι η απάντηση και στην κρίση. Ο Οδυσσέας Ελύτης, όπως ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη, γόνου αριστοκρατικής οικογένειας της Μυτιλήνης, έμενε σ’ ένα δυάρι στη Σκουφά και από εκεί παρήγαγε το τεράστιο έργο του. Εκεί έγραψε τους μαγικούς του στίχους που μπορούν να σε ταξιδέψουν στο όνειρο: «Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα. Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά…»

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ...

Ο διεθνής διασυρμός της χώρας για αυτό που συνέβη χθες στην Ακρόπολη είναι το λιγότερο. Το ότι οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλαν και έκαναν χρήση χημικών για να διαλύσουν τους απεργούς συμβασιούχους του υπουργείου Πολιτισμού, είναι το έλασσον.
Το μείζον στα όσα έγιναν χθες πέραν της βίαιης συμπεριφοράς των αστυνομικών κατά των απεργών που παλεύουν για το ψωμί τους, είναι ο συμβολισμός της εισβολής στο σημαντικότερο και ιερότερο μνημείο του ελληνισμού με την παγκόσμια ακτινοβολία. Μετά τους Πέρσες, τους Ρωμαίους, τους Τούρκους, τον Ελγιν και τους Γερμανούς, στην Ακρόπολη εισέβαλλε βιαίως χθες και η Ελληνική Αστυνομία. Ενέργεια που θα καταγραφεί στα ιστορικά χρονικά, όπως στα ιστορικά χρονικά θα καταγραφεί και η 14η Οκτωβρίου 2010, ως η ημέρα κατά την οποία οι ελληνικές κατασταλτικές δυνάμεις μπήκαν στο ιερό βράχο βιαίως για να διαλύσουν κάποιους απεργούς, κάποιους ανθρώπους που παλεύουν για το ψωμί τους.
Τα όσα συνέβησαν χθες στην Ακρόπολη βαρύνουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτή φέρει την ευθύνη, διότι η μόνο με πολιτική εντολή θα επιχειρείτο επέμβαση της αστυνομίας στον ιερό βράχο και όλα αυτά βεβαίως εξέθεσαν διεθνώς και άνευ προηγουμένου την Ελλάδα, στην οποία δεν απέμειναν και πολλά όπλα. Ένα από αυτά είναι ο τουρισμός και αυτό επλήγη χθες και ένα άλλο, ίσως το μεγαλύτερο, είναι ο πολιτισμός και επίσης και αυτό επλήγη και μάλιστα βάναυσα.
Όλα αυτά, όμως, επιβεβαιώνουν και κάτι άλλο. Το ότι η κρίση που διερχόμεθα είναι κυρίως πολιτιστική και λιγότερο οικονομική. Από την οικονομική, μάλιστα κρίση, αργά ή γρήγορα θα εξέλθουμε. Από την πολιτιστική με ενέργειες του ίδιου του κράτους σαν και τη χθεσινή πολύ δύσκολα θα εξέλθουμε και για να εξέλθουμε χρειάζεται πάνω απ’ όλα μόρφωση, γνώση και παιδεία…

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Πριν τη λήψη των οικονομικών μέτρων και την περικοπή μισθών και συντάξεων που έχουν γονατίσει την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση διέψευδε κατηγορηματικά ότι επρόκειτο να ληφθούν, όπως διέψευδε και την προσφυγή στο ΔΝΤ. Τελικά όλα αυτά έγιναν, τα μέτρα ελήφθησαν, η προσφυγή επίσης έγινε και η κοινωνία στενάζει.
Τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι κουβέντα για την ανάγκη λήψης νέων μέτρων. Η κυβέρνηση το διαψεύδει και πάλι, αλλά όχι και ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν, ο οποίος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτό, ειδικά μετά την αναθεώρηση του ελλείμματος για το οποίο φέρει σαφέστατα την ευθύνη η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτής της Νέας Δημοκρατίας, που βύθισε τη χώρα και στη συνέχεια την εγκατέλειψε και παρέδωσε την εξουσία.
Τώρα, όμως, δεν κυβερνά η Νέα Δημοκρατία, αλλά το ΠΑΣΟΚ και η όποια ευθύνη για την κοινωνική ανέχεια το βαραίνει αποκλειστικά. Η κουβέντα για τα νέα μέτρα, αλλά και οι διαψεύσεις της κυβέρνησης θυμίζουν έντονα τις προ του μνημονίου ημέρες. Τότε οι διαψεύσεις και τα λεχθέντα δεν τηρήθηκαν. Τώρα ελπίζουμε να τηρηθούν και να είναι ειλικρινή τα όσα λέγονται από κυβερνητικής πλευράς.
Ετσι και αλλιώς οι μισθωτοί δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο και αυτό καθίσταται καθημερινά σαφές. Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν ν’ αντέξουν ούτε τις αυξήσεις που προτείνει η ΔΕΗ (ελπίζουμε πως η κυβέρνηση δεν θα τις εφαρμόσει), ούτε τη συνεχιζόμενη άνοδο των τιμών σε όλα τα επίπεδα. Οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται και αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε εργασιακός μεσαίωνας είναι προ των πυλών. Το ζήτημα της ισότιμης προσφυγής στη διαιτησία αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Κατόπιν όλων αυτών, θα θέλαμε πραγματικά να ξέρουμε πόσο ακόμη νομίζουν οι κυβερνώντες πως μπορεί η κοινωνία ν’ αντέξει και να μην υπάρξουν ακραίες μορφές αντίδρασης; Πόσο ακόμη νομίζουν ότι θα υπάρξει απάθεια και πόσο θ’ αργήσει η κοινωνική εξέγερση; Τα όρια μια οι αντοχές εξαντλούνται…

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΑΓΚΑΘΙΑ

«Η Ελλάδα στο δρόμο του μεταξιού», είναι ένας από τους εύστοχους τίτλους των ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ για τις συμφωνίες Ελλάδας Κίνας και τη διεθνή στήριξη που παρείχε η υπερδύναμη της Ασίας και του κόσμου ολόκληρου αυτές τις ημέρες προς τη χώρα μας και την οικονομία της. Η Κίνα συνεχίζει να επενδύει στην Ελλάδα, σε συνέχιση των συμφωνιών που είχε συνάψει η προηγούμενη κυβέρνηση (της Νέας Δημοκρατίας) και ταυτόχρονα στηρίζει την ελληνική οικονομία.
Δεν ξέρουμε αν η ελληνική πλευρά πρέπει να πανηγυρίζει για αυτές τις συμφωνίες, αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι σίγουρα αρνητικές για τη χώρα μας. Δεν ξέρουμε ακόμη αν τα κέρδη θα είναι μεγάλα για την ελληνική οικονομία, αλλά και πάλι σίγουρα δεν θα είναι αρνητικό το πρόσημο.
Όταν μιλάμε για επενδύσεις από μια ραγδαίως αναπτυσσόμενη οικονομία που πλέον είναι υπερδύναμη στον πλανήτη, το σίγουρο είναι ότι στόχος της είναι το κέρδος από αυτές τις επενδύσεις. Μαζί με το κέρδος της Κίνας αναμένεται να υπάρξει και το οποίο κέρδος για την ελληνική οικονομία, οι ευκαιρίες και η ανάπτυξη που θα προσφέρει.
Μην ξεχνάμε ότι οι Κινέζοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να χάσουν και μην ξεχνάμε ότι οι Κινέζοι δεν ήρθαν για να σκορπίσουν τα χρήματά τους και τα κέρδη τους, τα ποία δεν έχει γευτεί ακόμη ούτε ο ίδιος ο λαός τους. Οι Κινέζοι ήρθαν στη χώρα μας για να κερδίσουν και επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ουδείς έως τώρα κατάφερε να έχει μεγάλα κέρδη από ανάλογες συμφωνίες με την Κίνα.
Βεβαίως η στήριξη της Κίνας είναι αναγκαία και ευπρόσδεκτη και μετά και τη στήριξη αυτή αναρωτιόμαστε, εάν αυτός ο δρόμος ήταν ανοιχτός για την κυβέρνηση και πριν την προσφυγή στο ΔΝΤ και την τρόικα. Τότε δεν μπορούσαμε άραγε να αναζητήσουμε άλλους δρόμους στήριξης και ίσως δανεισμού από ένα ισχυρό συμπαίκτη που βρέθηκε τώρα ή μήπως απόφαση της τριπλής επιτήρησης ήταν ειλημμένη και δεν έγινε καν προσπάθεια αναζήτησης άλλων δρόμων;

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΣΟΚ

Ενας χρόνος πέρασε από τις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009. Ενας χρόνος με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στην εξουσία συμπληρώθηκε χθες και ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι διαψεύστηκαν για αυτή την κυβέρνηση, που αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και πιο αντιλαϊκή του αναμενόμενου.
Αυτή η σοσιαλιστική κυβέρνηση εφήρμοσε και εφαρμόζει τη σκληρότερη μονεταριστική πολιτική, την οποία δεν αναμέναμε ούτε από σκληρές δεξιές κυβερνήσεις. Από το «υπάρχουν λεφτά» της προεκλογικής περιόδου φθάσαμε στην επιτήρηση της τρόικας και στις περικοπές μισθών και επιδομάτων από τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους από τη μία πλευρά και με τα μεγάλα ψάρια να συνεχίζουν να κάνουν πάρτι στην πλάτη των υπολοίπων ανενόχλητοι από την άλλη πλευρά.
Από το δεν υπάρχει θέμα προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο των πρώτων ημερών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ φθάσαμε στην για πρώτη φορά εφαρμοζόμενη τριπλή επιτήρηση του ΔΝΤ, τη Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Μια επιτήρηση και ένας μηχανισμός στήριξης που πέραν του ότι είναι στα περισσότερα σημεία του αντιλαϊκός και επαχθής για τα χαμηλά στρώματα, εφαρμόζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως. Το που θα καταλήξει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο και καθώς φαίνεται όλο και επιβεβαιώνεται αυτό που λένε πολλοί ότι η Ελλάδα μετέχει σε ένα πείραμα, το πείραμα της τριπλής επιτήρησης που εφαρμόζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως και που μόνο σε βάρος του λαού και των συμφερόντων του λειτουργεί.
Ο ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία αναμέναμε να είναι τελείως διαφορετικός. Ο ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν έχει καταφέρει επί της ουσίας τίποτα το φοβερό, μέχρι και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία.
Ο ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και το περίφημο μνημόνιο της τριπλής επιτήρησης, έθεσε την εθνική κυριαρχία της χώρας υπό επιτήρηση και εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά των λαϊκών στρωμάτων. Γκρέμισε όνειρα, φιλοδοξίες και ζωές και έφερε πολύ κόσμο στα πρόθυρα της απόγνωσης. Αυτός είναι ο ένας χρόνος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία…