Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ-ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ

Ηταν ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της επαναστάσεως του 1821 και του απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων. Ηταν αγράμματος και έμαθε να γράφει και να διαβάζει μόλις στα 33 του χρόνια, αλλά αυτά που συνέγραψε εκ των υστέρων ήταν συγκλονιστικά και παραμένουν έως και σήμερα επίκαιρα.
Πρόκειται, βεβαίως, για τον στρατηγό Γιάννη Μακρυγιάννη, μία από τις μεγαλύτερες μορφές της σύγχρονης ιστορίας. Τρεις ημέρες, πριν στις 27 Απριλίου, συμπληρώθηκαν 145 χρόνια από το θάνατο του στρατηγού που εξακολούθησε να αγωνίζεται για τη δημοκρατία, την ελευθερία και τα δίκαια του λαού και μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας και μετά την απελευθέρωση της χώρας.
«Επειδή έλαβα αυτείνη την αδυναμία να σας βαρύνω με την αμάθειά μου», ξεκινά στα απομνημονεύματά του, τα οποία ανακάλυψε το 1900 ο Επαχτίτης λόγιος και λογοτέχνης Γιάννης Βλαχογιάννης, βοηθούμενος από τον συνταγματάρχη Κίτσο Μακρυγιάννη, γιο του στρατηγού. Ο Κίτσος και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας δεν γνώριζαν την ύπαρξη των χειρογράφων, την οποία είχε πληροφορηθεί μόνο ο Γιάννης Βλαχογιάννης που λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε αυτό το θησαυρό της ελληνικής λογοτεχνίας, «Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη».
Αποκορύφωμα της ηρωικής του δράσης στη διάρκεια της επανάστασης ήταν η μάχη της Ακρόπολης και εξ αυτού του λόγου υπάρχει και ο ανδριάντας του στη Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Μετά την απελευθέρωση ο στρατηγός εξακολούθησε να αγωνίζεται εναντίον της απολυταρχίας. Είναι ο κύριος εμπνευστής και ο αρχηγός του κινήματος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, που είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσει η Ελλάδα το πρώτο της σύνταγμα και να περιοριστούν οι υπερεξουσίες του Οθωνα.
Στον πρόλογο των «Απομνημονευμάτων», ο Γιάννης Βλαχογιάννης γράφει πως ο στρατηγός «γράφη τρόπον τινά διά της σπάθης και ουχί διά της γραφίδος». Το σίγουρο είναι πως τα αριστουργήματα που συνέγραψε ένας ευφυέστατος άνθρωπος που έμαθε γράμματα στα 33 του, αποτελούν θησαυρό για τη λογοτεχνία μας. Αποτελούν ακόμη μια πολυτιμότατη ιστορική πηγή και μια διαρκή νουθεσία προς τα γένη νεοελλήνων προκειμένου να προτάσσουν το συλλογικό και πατριωτικό συμφέρον, έναντι του προσωπικού.

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

ΟΙ ΗΡΩΕΕΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΩΡΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Ηταν 27 Απριλίου του 1941, Κυριακή του Θωμά. Η Αθήνα έρημη, τα παράθυρα κλειστά, σε ένδειξη πένθους και διαμαρτυρίας των κατοίκων για αυτό που θα συνέβαινε.
Από τις 8 το πρωί της 27ης Απριλίου οι γερμανικές ορδές άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους στην έρημη πόλη και να εισέρχονται σε αυτή. Τελευταίοι ήρωες του δράματος που ξεκινούσε για τη χώρα κάποιοι άνθρωποι που ο καθένας έμεινε στην ιστορία, ίσως όχι με χρυσά γράμματα, αλλά έμεινε, αντιστάθηκε και έπεσε ηρωικά. Δεν συνθηκολόγησε και δεν πρόδωσε…
Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών κάθε πέντε λεπτά μετέδιδε διαταγή της μόνης κυβερνητικής αρχής που παρέμενε στην ελληνική πρωτεύουσα, του Ανώτερου Στρατιωτικού Διοικητή Αττικοβοιωτίας υποστράτηγου Καβράκου. Η φωνή του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου θα μείνει αιώνια.
Τα τελευταία του λόγια, την ώρα που οι ορδές των κατακτητών έμπαιναν στην έρημη ελληνική πρωτεύουσα, ήταν μία από τις τελευταίες πράξεις αντίστασης. Ηταν οι τελευταίες ελεύθερες φράσεις που ακούσθηκαν και ανέφεραν: «Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι… Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών. Αδέλφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια. Έλληνες! Ψηλά τις καρδιές!»
Γύρω στις 10 π.μ. τα γερμανικά στρατεύματα είχαν φθάσει στην Ακρόπολη. Ο εθελοντής φρουρός της σημαίας, ένας νέος με τεράστια αποθέματα ψυχής, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, αρνείται να παραδώσει τη γαλανόλευκη στους κατακτητές που ήταν έτοιμοι να υψώσουν τη σβάστικα και αυτοκτονεί πέφτοντας από τον Ιερό Βράχο. Ενας ακόμη ήρωας.
Η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί στο σπίτι της μην μπορώντας να διανοηθεί πως η πατρίδα της σκλαβώθηκε. «Σιωπή», είναι η μόνη λέξη που ζήτησε να γραφτεί στον τάφο της.
Μια ακόμη ηρωίδα.
Σε αντιδιαστολή με αυτά, κάποιοι άλλοι συνθηκολόγησαν. Ο στρατηγός Τσολάκογλου έγινε πρωθυπουργός, κάποιοι υπουργοί, κάποιοι δοσίλογοι και κάποιοι Γερμανοτσολιάδες. Ολοι αυτοί, όμως, δεν κατάφεραν να κάμψουν τις καρδιές των Ελλήνων που όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος έμειναν ψηλά. Ο Γλέζος με τον Σάντα μετά από λίγες ημέρες έδωσαν το σύνθημα της απελευθέρωσης που ήρθε τον Οκτώβρη του ’44.

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Επίσκεψη έντονου συμβολισμού και τεράστιας σημασίας είναι αυτή που πραγματοποιεί ο Ελληνας πρωθυπουργός στην Κύπρο. Στο νησί, το οποίο όταν επισκεπτόταν ο Γιώργος Σεφέρης έλεγε ότι νοιώθει την Ελλάδα πιο ευρύχωρη, υπήρχε πάντα μια δυσκολία με τις επισκέψεις των Ελλήνων πρωθυπουργών.
Ο Κώστας Καραμανλής το κάνει για δεύτερη φορά στη θητεία του από το 2004. Ο θείος του, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής που έφυγε από τη ζωή τέτοιες ημέρες πριν 11 χρόνια, δεν είχε επισκεφτεί ποτέ την Κύπρο, παρ΄ ότι ήταν αυτός που έπαιξε κεντρικό ρόλο στη σύναψη των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959 που οδήγησαν το 1960 στην ανεξαρτησία της νήσου. Ηταν ακόμη αυτός που ως πρωθυπουργός το 1974 διέταξε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ως αντίδραση στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Είναι, όμως, και αυτός, στον οποίο αποδίδεται η φράση «η Κύπρος είναι μακριά», λίγο πριν τον Αττίλα2 τον Αύγουστο του 1974.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου επισκέφθηκε λίγους μήνες μετά την εκλογή του και την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία της χώρας τη μεγαλόνησο. Ο Ανδρέας εξελέγη πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 1981 και τον Φεβρουάριο του 1982 πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στην Κύπρο θέλοντας με τον τρόπο αυτό να δείξει στους Κυπρίους αλλά και στη διεθνή κοινότητα τη βούληση και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησής του να συμπαραταχθεί με τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ήταν η πρώτη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού που στην Κύπρο μετά την εισβολή, η οποία είχε προκαλέσει τις αντιδράσεις της Τουρκίας και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τα πράγματα πια δεν είναι τα ίδια στο Κυπριακό. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι η τουρκική κατοχή των εδαφών της Βόρειας Κύπρου, αλλά η επίσκεψη Ελληνα πρωθυπουργού «στο νησί στο οποίο η Ελλάδα γίνεται πιο ευρύχωρη», είναι πάντα εξαιρετικά σημαντική και εμπεριέχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Αποφράδα για την ελληνική ιστορία η σημερινή ημέρα και μακάρι να μην ξανάρθει ποτέ. Ημέρα που μια ξενόφερτη δικτατορία όχι μόνο έβαλε τη χώρα στο γύψο και κατήργησε τη δημοκρατία, αλλά την έφερε πολύ πίσω. Ημέρα, που η ίδια, αλλά και τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή πρέπει να λειτουργούν ως παράδειγμα προς αποφυγή για το μέλλον.
21η Απριλίου 1967, ημέρα που η στρατιωτική δικτατορία κατέλυσε τη δημοκρατία και επέβαλλε στρατιωτικό νόμο ή όπως λέγεται Χούντα, λέξη με ισπανική ρίζα που σημαίνει σύνδεσμο, διοίκηση και επικράτησε να σημαίνει ομάδες αξιωματικών που συνωμοτούν για να καταλάβουν την εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα. Της επιβολής αυτής του στρατιωτικού νόμου ακολούθησε καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών, διώξεις, φυλακισμοί, βασανισμοί, δολοφονίες, εξορίες των αντιφρονούντων και η απώλεια της Κύπρου, αφού η τουρκική εισβολή στη νήσο ήταν και ευθύνη των Ελλήνων προδοτών και των ξένων μεντόρων τους.
Αυτά ήταν μερικά από τα δεινά που έφερε το δικτατορικό καθεστώς των συνταγματαρχών και όσων τους ακολούθησαν στην Ελλάδα. Ενός καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε δια των όπλων και μιας ενέργειας που χαρακτηρίστηκε διεθνώς ως ένα επεισόδιο του Ψυχρού Πολέμου και το οποίο βοήθησαν τα μέγιστα μυστικές υπηρεσίες δυτικών κρατών, φίλων και συμμάχων…
Σήμερα 42 χρόνια μετά η δημοκρατία στην Ελλάδα είναι ισχυρή, παρά τα προβλήματα της. Σήμερα 42 χρόνια μετά, ακόμη και αν οι υμνητές και οι συνεργάτες εκείνου καθεστώτος κατέχουν θέσεις κλειδιά στην κρατική μηχανή και περιδιαβαίνουν κάθε 24 Ιουλίου τους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου για να γιορτάσουν την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, η δημοκρατία είναι ισχυρή και έχει χώρο για όλους, όπως οφείλει να κάνει κάθε δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της. Ακόμη και για αυτούς που την πλήγωσαν βαθιά και σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ

Αγιο φως. Μύθος ή πραγματικότητα; Θαύμα ή εμπορευματοποίηση; Τι είναι αλήθεια αυτό το φαινόμενο που επί χιλιάδες έτη συναρπάζει και σκορπά ρίγη συγκίνησης στους πιστούς. Τι είναι αυτές οι αχτίδες που ουρανόθεν κατέρχονται κάθε Μεγάλο Σάββατο του Ορθόδοξου Πάσχα στο ναό της Αναστάσεως;
Είναι αληθινό το θαύμα που ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων έχει το μοναδικό προνόμιο να συντελεί την ημέρα αυτή και που αν κατά την παράδοση δεν καταφέρει να ανάψει το άγιο φως, το προνόμιο θα δοθεί σε κάποιο από τα άλλα δόγματα (Αρμένιους, Κόπτες, Λατίνους) ή υπάρχει κάτι άλλο πέρα και πίσω από όλα αυτά; Υπάρχει περίπτωση να μην καταφέρει ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης ν΄ ανάψει το άγιο φως, να μην γίνει δηλαδή, το θαύμα που κάθε χρόνο το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου των Ορθοδόξων και όλων των εορταζόντων το Πάσχα με το παλαιό ημερολόγιο συμβαίνει; Είναι θαύμα ή τέχνασμα τελικά το Αγιο Φως και ο τρόπος που ανάβει;
Το θέμα έχει απασχολήσει εδώ και αιώνες τους ειδικούς. Το φαινόμενο αυτό επιστημονικά ονομάζεται ακαϊα και έτσι εξηγείται απολύτως γιατί τα πρώτα λεπτά και μετά το άναμμα του αγίου φωτός δεν καίγονται οι άνθρωποι.
Το θέμα, όμως, είναι το πώς ανάβει το άγιο φως για να υπάρχει στη συνέχει το φαινόμενο της ακαϊας. Ο πατέρας Γεώργιος Τσέτσης, πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που έχει ασχοληθεί επισταμένως με αυτό το φαινόμενο σημειώνει: «Είναι ένας θρύλος που αναπτύχθηκε στους Αγίους Τόπους μετά την εισβολή των Σταυροφόρων και μέσα στα πλαίσια της διαμάχης που υπήρχε μεταξύ των Ορθοδόξων, των Λατίνων και των Αρμενίων. Υπάρχει, αιώνες τώρα διάχυτη η πεποίθηση στον ευσεβή μεν, αλλά θεολογικά και λειτουργικά απαίδευτο ορθόδοξο πιστό, που ψάχνει για θαύματα προκειμένου να πληρώσει το πνευματικό του κενό, ότι κατά την τελετή της αφής το άγιο φως κατέρχεται θαυματουργικά ουρανόθεν για να ανάψει την λαμπάδα του πατριάρχου, αλλά ο πατριάρχης δεν προσεύχεται για την διενέργεια θαύματος, απλώς αναμιμνήσκεται της θυσίας και της τριημέρου Αναστάσεως του Χριστού. Ο ίδιος ο Πατριάρχης ανάβει την λαμπάδα του από την ακοίμητη κανδήλα που βρίσκεται πάνω στον Πανάγιο Τάφο».
Είναι νομίζουμε η ορθολογικότερη εξήγηση που μπορεί να δοθεί από έναν άνθρωπο και δη ιερωμένο περί του αγίου φωτός και του τι συμβαίνει με το άναμμά του ετησίως.

Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΣΧΑ

Με διαφορά ημερών, συνήθως μιας εβδομάδας, γιορτάζουν το Πάσχα ορθόδοξοι και καθολικοί. Εφέτος, οι ορθόδοξοι θα το εορτάσουν την ερχόμενη Κυριακή, ενώ οι καθολικοί το γιόρτασαν την περασμένη. Τούτο συμβαίνει, διότι η ορθόδοξη εκκλησία παρά την επικράτηση σε πολύ μεγάλο ποσοστό και σε αυτή του νέου ημερολογίου (Γρηγοριανού) εορτάζει το Πάσχα με το παλαιό ημερολόγιο (Ιουλιανό) για να μην συμπίπτει με τον καθολικό εορτασμό.
Αυτό γίνεται σε όλο τον κόσμο, εκτός της Ελλάδας, η οποία αποτελεί εξαίρεση και στην οποία οι Ελληνες ορθόδοξοι και καθολικοί γιορτάζουν μαζί το Πάσχα. Πρόκειται για έναν υπέροχο συνεορτασμό που ξεκίνησε από την Κέρκυρα και κρατά δεμένες τις οικογένειες που έχουν μέλη, τα οποία ανήκουν και στις δύο κοινότητες. Οι Ελληνες καθολικοί, μάλιστα, που είναι θρησκευτική και όχι εθνική μειονότητα (φέρουν τα ίδια ονόματα και επίθετα με τους ορθοδόξους) έχουν αποδεχθεί και γιορτάζουν και το δικό τους Πάσχα στις ίδιες ημερομηνίες με ορθόδοξους, δημιουργώντας μια παράδοση η οποία καθιστά τη χώρα μας μοναδική και κάνει τους Ελληνες καθολικούς να ξεχωρίζουν και από όλους τους άλλους ομοδόξους τους ανά τον κόσμο, παρ΄ ότι η μεγάλη τους πλειοψηφία ακολουθεί σε όλα τα υπόλοιπα το ρωμαϊκό τυπικό.
Μέχρι το 1923 οι δύο κοινότητες, ορθόδοξοι και καθολικοί γιόρταζαν μαζί το Πάσχα στην Ελλάδα. Από την καθιέρωση όμως του Γρηγοριανού ημερολόγιου και ύστερα, ο εορτασμός γινόταν ξεχωριστά. Το 1964, όμως, ο καθολικός αρχιεπίσκοπος Κέρκυρας Αντώνιος Βαρθαλίτης, απέστειλε αίτημά στην Αγία Έδρα με το οποίο ζήτησε να συνεορτάζεται το Πάσχα στην Κέρκυρα από ορθόδοξους και καθολικούς Ελληνες για να αποφεύγονται οι ενδοοικογενειακές διενέξεις. Το αίτημα έγινε αποδεκτό από τον Πάππα και σιγά, σιγά ο συνεορτασμός καθιερώθηκε σε όλη τη χώρα και σε όλες τις καθολικές επισκοπές της Ελλάδας. Ετσι, για τους περίπου 50.000 Ελληνες καθολικούς η μεγάλη εβδομάδα είναι αυτή που διερχόμεθα και η ανάσταση θα γίνει μεθαύριο Σάββατο. Για αυτό και στην Ερμούπολη της Σύρου αύριο, όπως και κάθε χρόνο τη Μεγάλη Παρασκευή, οι καθολικοί επιτάφιοι θα συναντηθούν με τους ορθοδόξους και μαζί θα πορευτούν σε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα και σε ένα μοναδικό μάθημα υπέροχου συνεορτασμού και συνύπαρξης.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΝΤΕΝΚΤΑΣ

Ερευνα για πιθανή συμμετοχή του Ραούφ Ντενκτάς στην παρακρατική οργάνωση Εργκενεκόν, η οποία κατηγορείται για προσπάθεια αποσταθεροποίησης και προετοιμασίας πραξικοπήματος στην Τουρκία, είναι πιθανό να διαταχθεί στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη. Τον 85χρονο σήμερα Ντεκτάς κατήγγειλαν αξιωματούχοι του τωρινού καθεστώτος των κατεχομένων, καθώς όπως λέγεται, το όνομα του βρέθηκε σε πολλές σημειώσεις των μελών της Εργκενεκόν, που συνελήφθησαν από τις τουρκικές αρχές τους προηγούμενους μήνες και μάλιστα κάποιοι έχουν ήδη φυλακιστεί.
Ο Ραούφ Ντεκτάς έχει αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική σκηνή από το 2005, αλλά παραμένει αρνητικό σύμβολο για το νησί, ακόμη και για τους ίδιους τους Τουρκοκυπρίους, αφού δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν επί των ημερών του όχι μόνο τα κατεχόμενα, αλλά και την Κύπρο, διωγμένοι από τον ίδιο και το καθεστώτος του.
Το περίεργο και παράδοξο για τον γεννημένο στην Πάφο Ντεκτάς, είναι πως όχι μόνο μιλά άπταιστα τα ελληνικά όπως και οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι, τα οποία ποτέ δεν χρησιμοποίησε στις δημόσιες δηλώσεις και εμφανίσεις του, αλλά έχει και ελληνικές ρίζες. Οι πρόγονοι του διώκτη των Ελληνοκυπρίων της ΕΟΚΑ την περίοδο του αντιαποικιοκρατικού αγώνα κατά των Βρετανών, φαίνεται σύμφωνα με διάφορες πηγές ότι είχαν ελληνικές ρίζες και χριστιανικά ονόματα και εξισλαμίστηκαν στη συνέχεια.
Ο Ντεκτάς κατάγεται από το τουρκοκυπριακό χωριό Άγιος Επιφάνιος που βρίσκεται στην επαρχίας της Λευκωσίας. Ολοι οι κάτοικοι αυτού του χωριού ήταν εξισλαμισθέντες χριστιανοί και μάλιστα, η μητέρα του Ντεκτάς που σε ορισμένες πηγές αναφέρεται ότι έχει και φραγκοεβραϊκή καταγωγή, ονομαζόταν Χρυσαλίδα και η γιαγιά του Μαριέττα. Ο ίδιος ο Ντεκτάς, βέβαια, που παραμένει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Κύπρου από τη δεκαετία του ’50, πέραν όλων των άλλων, διορίστηκε από τους Άγγλους αποικιοκράτες στο διάστημα 1956-1958 Γενικός Εισαγγελεύς της νήσου και καταδίκασε αρκετούς Ελληνες αγωνιστικές της ΕΟΚΑ που πάλευαν για την ελευθερία της πατρίδας τους.

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

"Αδίκημα η ελευθερία έκφρασης και ο συνδικαλιστικός λόγος"

Αυτό που συνέβη στη Γενική Συνέλευση του ΠΣΑΤ χθες, από «φωνές» που επιδίωξαν να μην με αφήσουν να μιλήσω και να καταθέσω τις απόψεις μου, έρχεται να προστεθεί στην απαράδεκτη και ανεπίτρεπτη απόφαση της πλειοψηφίας των μελών του Δ.Σ. του Συνδέσμου που για μία φιλική κουβέντα και ένα θέμα που άπτεται προσωπικών δεδομένων, θέλησε να με παραπέμψει στο Δευτεροβάθμιο Πειθαρχικό Συμβούλιο.
Ηδη, η πρωτοβουλία αυτή του ΔΣ, ακόμη και με τον τρόπο που το χειρίστηκαν κάποιοι μπήκε στο αρχείο. Ολη αυτή η ιστορία αποτελεί μια πρωτοφανή πολιτική δίωξη, διότι κάποιοι θέλουν να καταστήσουν αδίκημα την ελευθερία έκφρασης και τον συνδικαλιστικό λόγο.
Ολοι οι συνάδελφοι γνωρίζουν τη διαδρομή μου, τους αγώνες μας και ότι τίποτα απ’ όλα αυτά δεν πρόκειται να μας λυγίσει. Τους ευχαριστώ όλους, όλους τους συναδέλφους που μαζί δώσαμε, δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα για αναβάθμιση των συνθηκών εργασίας και την περιφρούρηση της ουσιαστικής υπόστασης του αθλητικού συντάκτη.


Σωτήρης Τριανταφύλλου
Γενικός Γραμματέας ΠΣΑΤ

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

"ΕΦΥΓΕ" Ο ΑΝΑΡΧΟΡΟΚΑΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Αναρχοροκάς και ακραίος τραγουδοποιός των ρομαντικών που ονειρεύονταν άλλους κόσμους. Δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι. Εφυγε όρθιος χθες τα ξημερώματα από την επάρατη νόσο σε ηλικία 61 ετών. Επιστήμονας και μουσικός, ο πρώτος ψυχολόγος που δούλεψε ποτέ σε ποδοσφαιρική ομάδα στην Ελλάδα, τον Παναθηναϊκό και ο συνθέτης και στιχουργός μερικών από τα πιο γνωστά σύγχρονα ελληνικά τραγούδια, όπως το «Ελλάς» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
Από το 1987, άρχισε να κινείται μεταξύ Κέρκυρας και Αθήνα, γράφοντας και «σκαρώνοντας» τραγούδια για ξέμπαρκους εραστές του ονείρου. Κεντρικό θέμα του όλου του έργου του ήταν -και παραμένει- το «δικαίωμα στο όνειρο». Δημιούργησε το συγκρότημα «Ρωγμές», καθότι κιθαρίστας και ο ίδιος με συναυλία, όπως έλεγε, «ενάντια στις βαθύτερες αιτίες που παράγουν, προωθούν και εξαπλώνουν τη μάστιγα της ηρωίνης».
Το 1989 κυκλοφόρησε σε δικούς του στίχους και μουσική το «Ελλάς», που τραγούδησε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Τραγούδια του ερμήνευσαν ακόμη ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιώργος Νταλάρας, η Μαρία Δημητριάδη, η Γλυκερία, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Χρήστος Θηβαίος, η Αφροδίτη Μάνου και ο Γεράσιμος Ανδρεάτος.
Εχοντας σπουδές ψυχολογίας στην Ελλάδα και σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και της Αγγλίας, ήταν ο πρώτος που δούλεψε ως ψυχολόγος σε ελληνική ομάδα, στον Παναθηναϊκό. Το 1978 σε ένα παιχνίδι ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκού στην Τούμπα, η οποία «έβραζε», μπήκε πρώτος στον αγωνιστικό χώρο μαζί με την ομάδα του Παναθηναϊκού και κρατώντας από το χέρι τον αρχηγό της Μίμη Δομάζο.
Ο Σταμάτης Μεσημέρης σπούδασε αρχικά ψυχολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια στο πανεπιστήμιο Γιορκ της Αγγλίας κοινωνική ψυχολογία και ψυχοπαθολογία, ενώ έκανε μάστερ στην κλινική ψυχολογία και εργάστηκε ως υφηγητής στις ΗΠΑ. Διετέλεσε μέλος της κλινικής ψυχολογίας του πανεπιστημίου North Carolina και της Αϊόβα, και της σωφρονιστικής και κοινωνικής ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, καθώς και μέλος του συλλόγου Ελλήνων ψυχολόγων.
Ηταν ενάντια στα φάρμακα και έκανε αγώνα για την απεξάρτηση των νέων από τα ναρκωτικά κάτι που δείχνουν και τα έργα του, όπως «Τα ναρκωτικά και το κοινωνικό σύστημα», «Η ψυχολογία του άγχους-Η θεωρία του τρισδιάστατου άγχους», «Η ψυχολογία των ναρκομανών», «Η ψυχολογία του ποδοσφαίρου», «Η τριλογία της ψυχικής διαταραχής», «Ψυχικός Πόνος: Μια δυναστεία χωρίς όρια».
Πέραν του ότι ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα, επιστήμονας και μουσικός, αναρχοροκάς του ονείρου και ταξιδευτής της ζωής, έχει κινηθεί κατά καιρούς και εντελώς εναλλακτικά, όπως το 2000 όταν κυκλοφόρησε ένα τετραπλό λάιβ CD με τίτλο «Πού ταξιδεύει ο καπνός του Ινδιάνου», το όποιο διένειμε δωρεάν, μιας και όπως έλεγε ο ίδιος «το έργο δεν πωλείται, άρα δεν αγοράζεται».
Οι εξαιρετικοί του στίχοι συμπυκνώνονται στο βιβλίο του «Αρωμα μνήμης, τι θα γίνει φίλε μου με μας». Ο Σταμάτης Μεσημέρης έγραψε περίπου 200 τραγούδια που αυτά και η αγάπη του κόσμου είναι τα κόμιστρα που θα δώσει σον βαρκάρη για να περάσει από τη Χαιρώνεια λίμνη…

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΝΑΥΤΙΛΟ

Κάθε χρόνο στις 18 του Μάρτη ο νους και η σκέψη δεν μπορεί παρά να πηγαίνουν στον «Μικρό Ναυτίλο». Κάθε χρόνο στις 18 του Μάρτη ο νους και η σκέψη δεν μπορεί παρά να πηγαίνουν στον μεγαλύτερο των ποιητών που πριν από 13 χρόνια έφυγε για το αιώνιο ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων.
Ηταν 18 Μαρτίου 1996. Σε ένα δυάρι στη Σκουφά που είναι απορίας άξιον το πώς χωρούσε μια τόσο μεγάλη προσωπικότητα, ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης με το φιλολογικό ψευδώνυμο Ελύτης, ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους λογοτέχνες και ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεότερης ιστορίας, έφευγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών, αφήνοντας πίσω του πλούσιο έργο και τεράστια κληρονομιά.
Σε εκείνο το δυάρι ο Ελύτης πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, στην οποία ταξίδεψε σε κόσμους ονειρικούς και όπως έγραψε και στο Αξιον Εστί «σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα. Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά…»
Στίχοι μαγικοί και ονειρεμένοι, για τους οποίους τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας στις 18 Οκτωβρίου 1979. «Για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία», ανέφερε η ανακοίνωση της σουηδική ακαδημίας επιστημών για την απονομή του βραβείου στον μεγάλο Ελληνα. Ηταν τότε που «τα όνειρα έπαιρναν εκδίκηση», που το Αξιον Εστι, γνώριζε την παγκόσμια αναγνώριση και «οι μυρσίνες οι δοξαστικές» έκαναν τον πλανήτη να «μη λησμονήσει την Ελλάδα», τη χώρα του ποιητή που ύμνησε το ελληνικό γαλάζιο μαζί με «ανάλαφρα πλάσματα και κορίτσια κυανά».

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

Με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και πάντα άψογα ντυμένος, ευγενής και ευπρεπής. Ετσι παρακολουθούσε τις δίκες που ο ίδιος ήταν κατηγορούμενος και τον οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης, μια από τις ηρωικότερες και ευγενέστερες μορφές όχι μόνο της αριστεράς, αλλά και της νεοελληνικής ιστορίας. Μια μορφή που δεν προδόθηκε μόνο από το ελληνικό κράτος της ψυχρής και πολύ σκληρής μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά προδόθηκε και από την ίδια την αριστερά!
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρίφαλο το πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952 μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του εκτελέστηκαν από Ελληνες, αφού νωρίτερα το έκτακτο στρατοδικείο με τον μετέπειτα δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο στη σύνθεσή του, τους καταδίκασε σε θάνατο για απόπειρα ανασυγκρότησης του παράνομου τότε ΚΚΕ. Λένε πως ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν Κυριακή, αλλά οι Ελληνες το έκαναν και μάλιστα σκότωσαν Ελληνες…
Ο Νίκος Μπελογιάννης με το κόκκινο γαρίφαλο σε όλη τη διαδικασία της δίκης ενέπνευσε τον μεγάλο ζωγράφο Πάμπλο Πικάσο που έκανε το σκίτσο «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και πολλά χρόνια αργότερα, έγινε ταινία. Η θυσία του Μπαλογιάννη ενέπνευσε και τον εξόριστο τότε στον Αϊ Στράτη Γιάννη Ρίτσο, που επίσης έγραψε το ποίημα «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»: «Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει, ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή. Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος. Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη. Σιωπή, ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη».
Ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη σήμερα πρέπει να είναι 57 ετών. Καρπός της σχέσης του με την επίσης μεγάλη αγωνίστρια Ελλη Παππά, αδερφή της Διδούς Σωτηρίου. Πως πρέπει να θυμάται ο Νίκος Μπελογιάννης τζούνιορ τον πατέρα του; Ως έναν ευγενή και ευπρεπή ήρωα που προδόθηκε από την ίδια του τη χώρα, για την οποία πολέμησε και στην υπηρεσία της οποίας είχε ταχθεί. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι μία από τις ηρωικότερες μορφές της νεοελληνικής ιστορίας που θυσιάστηκε για τη χώρα και τις ιδέες τους και δυστυχώς και νωρίς έφυγε, αλλά και προδομένος…