Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΕΞΙ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΝΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙ

Μια δίκη που αποτέλεσε την κορύφωση του εθνικού διχασμού στη χώρα, θα αναβιώσει στον Αρειο Πάγο. Πρόκειται για την Δίκη των Εξι, η οποία θα αναβιώσει στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας 88 χρόνια μετά, αφού η ολομέλεια του Αρείου Πάγου έκανε δεκτό το σχετικό αίτημα του Μ. Πρωτοπαδάκη, εγγονού του εκτελεσθέντος πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαδάκη.
Ακόμη και αν δεν πρόκειται να γίνει δίκη με ακροαματική διαδικασία, αλλά το ποινικό τμήμα του Αρείου Πάγου θα συνέλθει για να λάβει την απόφασή του και να αθωώσει τους έξι που καταδικάσθηκαν ως υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή, η επανάληψη μιας δίκης 88 χρόνια μετά αποτελεί γεγονός αξιοσημείωτο και βεβαίως ασυνήθιστο.
Με τον όρο Δίκη των Εξι εννοούμε τη δίκη ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου στο οποίο παραπέμφθηκαν οι φερόμενοι ως υπεύθυνοι για τις συνέπειες της Μικρασιατικής καταστροφής, οι Γεώργιος Χατζανέστης, διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας, Δημήτριος Γούναρης, πρώην πρωθυπουργός, Μιχαήλ Γούδας, υποναύαρχος και πρώην υπουργός, Ξενοφών Στρατηγός, υποστράτηγος και πρώην υπουργός, Νικόλαος Στράτος, πρώην πρωθυπουργός, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, πρώην πρωθυπουργός, Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργοί των στρατιωτικών και οικονομικών στην κυβέρνηση Γούναρη αντίστοιχα. Οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, αλλά η ονομασία Δίκη των Εξι δόθηκε γιατί εκτελέστηκαν μόνο οι έξι.
Το θέμα είναι σε τι εξυπηρετεί και αν εξυπηρετεί σε κάτι αυτή η επανάληψη. Η δίκη ξαναγίνεται ύστερα από αίτημα της οικογένειας Πρωτοπαδάκη για την αθώωση των καταδικασθέντων. Επί της ουσίας πρόκειται για μια πολιτική δίκη που εξυπηρετεί μόνο στην αποκατάσταση των ονομάτων των εκτελεσθέντων. Είναι προφανές πως η σημερινή δικαστική εξουσία δεν μπορεί να δικάσει με τη δικονομία της εποχής και βεβαίως οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες της περιόδου εκείνης, έναν αιώνα πριν, ήταν πολύ διαφορετικές από τις σημερινές και μόνο υπό εκείνες τις συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για δίκαιη ή άδικη απόφαση.
Είναι πιο ασφαλές να αφήσουμε τους ιστορικούς και την ίδια την ιστορία να κρίνουν τα πράγματα, το δίκαιο ή το άδικο. Διότι αν η ιστορία άλλαζε από την επανάληψη και μόνο μιας δίκης, τότε να ξαναγίνει η δίκη του Σωκράτη, του Κολοκοτρώνη, του Μπελογιάννη και γιατί όχι και των χουντικών…

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΤΟ ΛΟΓΙΣΜΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Ρεσιτάλ έδωσε την περασμένη Τετάρτη στην πρωινή εκπομπή του Mega με τους Δημήτρη Καμπουράκη και Γιώργο Οικονομέα, μία γυναίκα απολύτως αντιπροσωπευτικό δείγμα της παγκοσμιότητας του ελληνισμού. Μια γυναίκα πρόεδρος του ευρωπαϊκού πανεπιστημίου σήμερα, η οποία το 1976 έγινε η πρώτη γυναίκα πρύτανης του πανεπιστημίου της Σορβόνης στην 700 ετών ιστορία του.
Πρόκειται βεβαίως για την Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, μια Ελληνίδα που θεωρείται ίσως η διασημότερη Βυζαντινολόγος στον κόσμο. Μια Ελληνίδα που παραμένει εντυπωσιακή ακόμη και σήμερα που έχει ξεπεράσει τα 80 της χρόνια και που και χθες είπε πολλά καταπληκτικά, τα οποία κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα δωρεάν και ευχάριστο σεμινάριο.
Από τα πολλά, άκρως ενδιαφέροντα και παιδευτικά που είπε, όπως το ότι «η Κωνσταντινούπολη είναι η τελευταία αλύτρωτη πρωτεύουσα των Βαλκανίων», ξεχωρίσαμε και θα θέλαμε να σταθούμε σε ένα, στο οποίο και η ίδια η κυρία Αρβελέρ που από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ζει στο Παρίσι, στάθηκε ιδιαιτέρως και έδωσε έμφαση και αυτό είναι το θέμα της γλώσσας.
Εξηγώντας η κυρία Αρβελέρ την έννοια του έθνους (ίδια θρησκεία, ίδιο αίμα και ίδια γλώσσα), είπε πως στο ελληνικό έθνος το μόνο που απομείνει ισχυρό για να το χαρακτηρίσει και να αποτελεί το συνδετικό του κρίκο και το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι η γλώσσα, αυτή η υπέροχη ελληνική γλώσσα που δυστυχώς στην μητροπολιτική Ελλάδα την κακοποιούμε καθημερινά, αλλά σε κάποιες γωνιές του ελληνικού έθνους, όπως η Κύπρος που χρησιμοποιεί ακόμη και σήμερα ομηρικές φράσεις, διατηρείται αναλλοίωτη και ποιητική.
«Η γλώσσα είναι το λογισμικό του πολιτισμού», είπε η κυρία Αρβελέρ και μετά από αυτή την εξαιρετική φράση που δεν μπορεί παρά να τη συγκρατήσεις ως φάρο φωτεινό και οδηγό, περνούν από τη σκέψη οι στίχοι του Ελύτη στο Αξιον Εστι για τη γλώσσα: «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική\ Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου\ Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...»

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Η ΑΪΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΟΥΝΤΟΥ

Η Αϊτή που βιώνει ένα πρωτοφανές δράμα από τον καταστροφικό σεισμό που έχει αφήσει πίσω του χιλιάδες νεκρούς, είναι ένα από τα πιο φτωχά κράτη του κόσμου, λέγεται ότι είναι το πιο φτωχό του δυτικού ημισφαιρίου. Παρ΄ όλα αυτά είναι ένα πολύ παλιό κράτος με σημαντικό ρόλο στην ελληνική ιστορία.
Η Αϊτή (γη των βουνών σημαίνει η λέξη στην ινδιάνικη διάλεκτο) είναι το πρώτο κράτος στον κόσμο που αναγνώρισε την ανεξαρτησία της Ελλάδας και το πρώτο κράτος που αναγνώρισε την ελληνική επανάσταση. Εστειλε μάλιστα ως βοήθεια στους επαναστατημένους Ελληνες 25 τόνους καφέ που είναι το μοναδικό προϊόν που παράγει για να αγοραστούν όπλα και πυρομαχικά. Λίγο νωρίτερα από τους Ελληνες, οι Αϊτινοί είχαν καταφέρει να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους από τη Γαλλία και να γίνουν την 1η Ιανουαρίου 1804 η πρώτη δημοκρατία των μαύρων του κόσμου, αντιστεκόμενοι στα στρατεύματα που έστειλε ο Ναπολέοντας στο νησί για να καταπνίξουν την επανάσταση.
Από τότε βέβαια, άλλαξαν πολλά και η Αϊτή είναι σήμερα μια πολύ φτωχή χώρα που στη διάρκεια της ιστορίας της έχει γνωρίσει 32 (!) πραξικοπήματα, τα περισσότερα υποκινούμενα από τις γειτονικές ΗΠΑ. Ο πληθυσμός του κράτους που καταλαμβάνει το δυτικό μέρος του νησιού Ισπανιόλα όπως είχε ονομάσει ο Χριστόφορος Κολόμβος το νησί αυτό των Δυτικών Ινδιών όταν το ανακάλυψε το 1492 (το ανατολικό μέρος το καταλαμβάνει η Δομινικανή Δημοκρατία) φθάνει τα 10 εκατομμύρια και η επίσημη θρησκεία της είναι ο καθολικισμός και τα βουντού.
Στην Αϊτή γίνεται ακόμη και σήμερα το λεγόμενο Zobification, δηλαδή η μετατροπή ενός ανθρώπου σε ζόμπι, σε άβουλο ον που χρησιμοποιείται ως ρομπότ. Τη μετατροπή ανθρώπου σε ζόμπι την κάνουν οι ιερείς των βουντού, δίνοντάς τους να πιουν ένα υγρό που κατασκευάζουν από οστά νεκρών ανθρώπων. Για αυτό η κλοπή των νεκρών είναι πολύ συνηθισμένη στην Αϊτή, όπου οι τάφοι μοιάζουν με μικρά σπίτια και έχουν σιδερένιες πόρτες και κλειδαριές. Οι Αϊτινοί πάντως, πιστεύουν ακόμη και σήμερα ότι οι άνθρωποι ανασταίνονται και γίνονται ζόμπι.
Όλα αυτά είναι ενδεικτικά της κατάστασης που βρίσκεται ο πληθυσμός σε αυτή τη χώρα, που δεν υπάρχει ούτε σύστημα αποκομιδής των σκουπιδιών, τα οποία καίγονται στους δρόμους για να μην μεταδώσουν μολυσματικές ασθένειες στον πληθυσμό…

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι «γνωστοί» προβοκάτορες χτύπησαν και πάλι και μάλιστα αυτή τη φορά όχι μόνο έκαναν επίδειξη δύναμης, αλλά επέλεξαν και να προχωρήσουν σε ένα πολλαπλών συμβολισμών χτύπημα. Μιλάμε, βεβαίως, για τον εκρηκτικό μηχανισμό που τοποθετήθηκε έξω από τη βουλή το περασμένο Σάββατο το βράδυ, σε ένα από τα καλύτερα φυλασσόμενα σημεία της Αθήνας και της Ελλάδας.
Ο τόπος που επελέγη για να τοποθετηθεί ο εκρηκτικός μηχανισμός δεν ήταν τυχαίος. Το χτύπημα ήταν απολύτως συμβολικό και προβοκατόρικο και περί αυτού, περί της προβοκάτσιας δηλαδή, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, όπως όχι μόνο εμείς, αλλά το σύνολο των πολιτών δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία περί αυτής και περί του ότι ήταν προβοκατόρικα όλα τα προηγούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα που έχουν κάνει αυτές οι νέου τύπου τρομοκρατικές οργανώσεις.
Το ότι πρόκειται για προβοκάτσια ήταν και πάλι εμφανές και το ζητούμενο της όλης ιστορίας, είναι ποιους και για ποιους σκοπούς εξυπηρετεί ένα τέτοιο χτύπημα στη βουλή των Ελλήνων. Μήπως ο συμβολισμός του είναι απολύτως ξεκάθαρος; Μήπως στόχος των προβοκατόρων είναι πράγματι αυτό που συμβολίζει η βουλή, δηλαδή, η δημοκρατία;
Παρ’ ότι δεν είναι σίγουρο ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, η ελληνική ιστορία είχε πολλά τέτοια επεισόδια κατά το παρελθόν. Είχε και άλλες τέτοιες παρόμοιες περιπτώσεις προβοκατόρικων χτυπημάτων με στόχο και σκοπό την κατάλυση της δημοκρατίας. Υποθέσεις και χτυπήματα που τελικά είχαν πίσω τους προβοκάτορες που εξυπηρετούσαν «περίεργα» και «μυστικά» συμφέροντα.
Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για κάτι ανάλογο. Δεν ξέρουμε ακόμη ποιον και τι εξυπηρετούν όλα αυτά και σίγουρα δεν ξέρουμε και ποιος το έκανε, αν και μερικές φορές η φυσική αυτουργία δεν εξηγεί και την ηθική αυτουργία. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι τα σενάρια αποστεθαροποίησης στην Ελλάδα εν όψει και κρίσιμων εθνικών θεμάτων που εκκρεμούν και επιζητούν λύσεις καλά κρατούν. Κάποια ξένα ΜΜΕ τα συνέδεσαν όλα αυτά και με την κατάσταση στην οικονομία και πιθανώς να μην έχουν άδικο.