Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υπουργός Υποδομών της σημερινής κυβέρνησης είχε πει για το κούρεμα του ελληνικού χρέους ως υπουργός Οικονομικών πως “πρόκειται για καταστροφικό σενάριο”. Αυτό το καταστροφικό κατά έναν υπουργό της σημερινής κυβέρνησης σενάριο έγινε χθες πραγματικότητα και για αυτό το καταστροφικό σενάριο πανηγυρίζει η ελληνική κυβέρνηση, η οποία παρέδωσε και επισήμως τη χώρα υπό διεθνή εποπτεία και επιτροπεία τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία.
Το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50% είναι κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει προ διετίας, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό δεν έγινε και λίγο αργότερα ο έχων τότε την ευθύνη της οικονομικής πολιτικής Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε χαρακτηρίσει το κούρεμα ως καταστροφή.
Το ότι έγινε τώρα το κούρεμα και ότι η Ελλάδα θα βγει από την επιτήρηση σε 10 χρόνια από τώρα σημαίνει ότι μετά από αυτή τη δεκαετία το χρέος της χώρας θα είναι περίπου στα επίπεδα που το παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ το 2009. Επίσης σημαίνει πως σε αυτή τη δεκαετία, οι Ελληνες θα αναγκαστούν να κάνουν πολύ μεγάλες θυσίες και το επίπεδο της ζωής τους θα γυρίσει σε επίπεδα προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ακόμη είναι προφανές ότι πήγαν χαμένα δύο χρόνια μεγάλων θυσιών για τους Ελληνες.
Το κούρεμα του χρέους είναι κάτι που ίσως έπρεπε να γίνει διότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί το χρέος της, αλλά είναι κάτι για το οποίο δεν πρέπει ουδείς να πανηγυρίζει. Το αντίθετο θα λέγαμε μιας και η υποθήκευση του μέλλοντος των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΛΙΒΥΗ

Πριν από 42 χρόνια ο Μουαμάρ Καντάφι ανέτρεπε τον βασιλιά της Λιβύης Ιντρις που βρισκόταν στα Καμένα Βούρλα και έκανε μπάνια για λόγους υγείας. Πριν δύο ημέρες ο άνθρωπος που από εκείνη την ημέρα κρατούσε στα χέρια του την τύχη μιας μικρής αραβικής χώρας, αλλά πολύ πλούσια σε πετρέλαια, έστω και με δικτατορία, γνώρισε φρικτό τέλος από τους ίδιους τους συμπατριώτες του.
Ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν δικτάτορας και -ενδεχομένως- συνεργάτης τρομοκρατών που στέρησαν ανθρώπινες ζωές. Ο Μουαμάρ Καντάφι τα τελευταία χρόνια είχε κάνει στροφή και ξεχνώντας τον παλιό επαναστατικό του εαυτό και έγινε φίλος της Δύσης. Ετσι, όπως συνέβη με όλους τους πρώην συνεργάτες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (Σαντάμ Χουσείν, Οσάμα Μπιν Λάντεν), η Δύση τον “έφαγε”, άσχετα αν σκοτώθηκε από τα χέρια Λίβυων.
Ο Καντάφι τέλειωσε λοιπόν και οι ηγέτες του κόσμου έκαναν λόγο για αλλαγή σελίδας στη Λιβύη. Μια αλλαγή σελίδας που όπως έχει φανεί και στις περιπτώσεις των Ιράκ, Αφγανιστάν θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Αυτό θα συμβεί και στη Λιβύη, στην οποία στόχος των Δυτικών ήταν τα πετρέλαια και που για να υπάρξει πλήρης λεηλασία αυτών έπρεπε να φύγει από τη μέση ο Καντάφι, που παρ΄ ότι συμβιβασμένος τα τελευταία χρόνια κρατούσε ισορροπίες και να έρθουν οι ντόπιοι συνεργάτες των Δυτικών που θα τα μοιρασθούν μαζί τους υπό το μανδύα μια δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Η επόμενη ημέρα για τη Λιβύη και το λαό της θα είναι η ίδια με αυτή του λαού του Ιράκ και του Αφγανιστάν που ζει σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Ο ΝΙΤΣΕ, Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΖΟΡΜΠΑΣ

Στον πρόλογο του βιβλίου “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά” ο Καζαντζάκης εξηγεί τους λόγους που το έγραψε: “Στη ζωή μου οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα. Από τους ανθρώπους πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου και αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι αφήκαν βαθύτερα τ’ αχνάρια τους στη ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρεις τέσσερις: Τον Ομηρο, τον Μπέρξονα, το Νίτσε και το Ζορμπά. Ο πρώτος στάθηκε για μένα το γαλήνιο κατάφωτο μάτι-σαν το δίσκο του ήλιου- που φωτίζει με απολυτρωτικιά λάμψη τα πάντα. Ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυραννούσαν στα πρώτα νιάτα. Ο Νίτσε με πλούτισε με καινούριες αγωνίες και μ’ έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνια. Κι ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο”.
Ολο αυτό το έργο του Καζαντζάκη που αργότερα έγινε και ταινία από τον Μιχάλη Κακογιάννη στηρίζεται σε ένα δίπολο, το αιώνιο δίπολο απολλώνιου-διονυσιακού, όρους που χρησιμοποιεί ο Νίτσε στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας». Το δίπολο αυτό γεννιέται μέσα από τη μυθιστορηματική φιγούρα του Ζορμπά και τον ίδιο τον Καζαντζάκη έχοντας ως βάση το έργο του μεγάλου φιλοσόφου Φρειδερίκου Νίτσε που επηρέασε βαθιά τον Ελληνα λογοτέχνη.
Ολα αυτά τα αναφέρουμε για να θυμίσουμε τη σχέση της φιλοσοφίας του βαθιά επηρεασμένου από τον Πλάτωνα Νίτσε με την ελληνική φιλοσοφία, μιας και τέτοιες ημέρες, στις 15 Οκτωβρίου 1844, γεννήθηκε ο μείζων φιλόσοφος Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε.