Στον πρόλογο του βιβλίου “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά” ο Καζαντζάκης εξηγεί τους λόγους που το έγραψε: “Στη ζωή μου οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα. Από τους ανθρώπους πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου και αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι αφήκαν βαθύτερα τ’ αχνάρια τους στη ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρεις τέσσερις: Τον Ομηρο, τον Μπέρξονα, το Νίτσε και το Ζορμπά. Ο πρώτος στάθηκε για μένα το γαλήνιο κατάφωτο μάτι-σαν το δίσκο του ήλιου- που φωτίζει με απολυτρωτικιά λάμψη τα πάντα. Ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυραννούσαν στα πρώτα νιάτα. Ο Νίτσε με πλούτισε με καινούριες αγωνίες και μ’ έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνια. Κι ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο”.
Ολο αυτό το έργο του Καζαντζάκη που αργότερα έγινε και ταινία από τον Μιχάλη Κακογιάννη στηρίζεται σε ένα δίπολο, το αιώνιο δίπολο απολλώνιου-διονυσιακού, όρους που χρησιμοποιεί ο Νίτσε στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας». Το δίπολο αυτό γεννιέται μέσα από τη μυθιστορηματική φιγούρα του Ζορμπά και τον ίδιο τον Καζαντζάκη έχοντας ως βάση το έργο του μεγάλου φιλοσόφου Φρειδερίκου Νίτσε που επηρέασε βαθιά τον Ελληνα λογοτέχνη.
Ολα αυτά τα αναφέρουμε για να θυμίσουμε τη σχέση της φιλοσοφίας του βαθιά επηρεασμένου από τον Πλάτωνα Νίτσε με την ελληνική φιλοσοφία, μιας και τέτοιες ημέρες, στις 15 Οκτωβρίου 1844, γεννήθηκε ο μείζων φιλόσοφος Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου