Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Την περασμένη Πέμπτη η στήλη έλαβε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από έναν κάτοικο της Κερατέας λόγω της αναφοράς μας στις κινητοποιήσεις και τον αγώνα που δίνουν οι άνθρωποι εκεί για να μην κατασκευαστεί στην περιοχή τους ΧΥΤΑ. Το ηλεκτρονικό μήνυμα που ήταν ενυπόγραφο ανέφερε: «Ευχαριστούμε για το άρθρο για την Κερατέα. Είναι αγώνας γραμμένος με το δάκρυ και το αίμα τεσσάρων γενιών και για αυτό είναι ευλογημένος και δίκαιος».
Η αναφορά μας στην Κερατέα και τον αγώνα των κατοίκων της έγινε την Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010 και το σημείωμα είχε για τίτλο: «Δίνει ελπίδα ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας». Σήμερα μια εβδομάδα μετά από εκείνο το σημείωμα και με αφορμή το ηλεκτρονικό μήνυμα που έλαβε η στήλη επανερχόμεθα σε αυτόν τον αγώνα, τον οποίο θεωρούμε πρώτα απ’ όλα συμβολικό. Είναι ένας αγώνας που όπως αναφέραμε και την περασμένη εβδομάδα δείχνει δρόμους. Δείχνει πως μπορούν και το κυριότερο, πως πρέπει να αντιστέκονται οι άνθρωποι στη ζωή τους. Δείχνει πως δεν πρέπει να σκύβουν το κεφάλι και πώς να ορθώνουν στήθη αντίστασης.
Για αυτό μας άρεσε και μας αρέσει αυτή η ιστορία που έγινε στην Κερατέα. Για αυτό μας άρεσε και μας αρέσει ο αγώνας των κατοίκων της και το ότι δεν έσκυψαν παθητικά το κεφάλι. Τα έβαλαν με τα ΜΑΤ, χτυπήθηκαν, πάλεψαν και είναι σίγουρο ότι αυτοί θα είναι νικητές, όποια εξέλιξη και αν έχει το θέμα.
Κατά τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να αντιστέκεται και όλη η ελληνική κοινωνία, ειδικά τις ημέρες της κρίσης που διερχόμεθα και τις ημέρες που έρχονται και οι οποίες αναμένεται να είναι ακόμη πιο δύσκολες. Στην αναφορά μας αυτή στην Κερατέα, γράψαμε και επιμένουμε και σήμερα, πως ο αγώνας αυτός εμπεριέχει έναν πολύ μεγάλο συμβολισμό και δείχνει δρόμους και με αφορμή το ηλεκτρονικό μήνυμα του αναγνώστη, μπορούμε να αναφερθούμε και πάλι σε αυτόν και να γράψουμε το πόσο μας αρέσει ο αγώνας αυτός και το πόσο μας αρέσει να αντιστέκονται οι άνθρωποι και να μην σκύβουν το κεφάλι…

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

ΤΑ ΣΑΤΟΥΡΝΑΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΟΝΟΘΕΪΣΤΙΚΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ

Χριστούγεννα, η μεγαλύτερη γιορτή της χριστιανοσύνης, όλων των δογμάτων και των ομολογιών. Σύσσωμος ο χριστιανικός κόσμος εορτάζει τη γέννηση του ιδρυτού της θρησκείας, του Ιησού Χριστού, ο οποίος κατέχει εξέχουσα θέση και στο Ισλάμ που αποτελεί συνέχεια και έχει κοινή βάση με τις δύο προηγούμενες από αυτό χρονικά θρησκείες, τον ιουδαϊσμό και τον χριστιανισμό που και αυτός με τη σειρά του αποτελεί συνέχεια του ιουδαϊσμού.
Ο Γιαχβέ των Ιουδαίων, ο Θεός των Χριστιανών και ο Αλάχ των Μουσουλμάνων είναι το ίδιο ακριβώς πρόσωπο, ενώ και στην ισλαμική παράδοση (σουνιτική και σηιτική) που ξεκινά από την υπαγόρευση του Κορανίου στον Μωάμεθ από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, υπάρχει η Δευτέρα Παρουσία στην οποία ένας εκ των κριτών θα είναι ο δικός μας Ιησούς Χριστός.
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα που δείχνουν την κοινή καταγωγή και τις πολλές ομοιότητες που υπάρχουν στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες και το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τις γιορτές, αλλά και με τα μυστήρια και των τριών θρησκειών που μοιάζουν και αυτά και έχουν τις ρίζες τους στις θρησκείας και τις λατρευτικές παραδόσεις της αρχαιότητας.
Η θεία κοινωνία για παράδειγμα έχει καταβολές στον Διόνυσο, ενώ τα Χριστούγεννα αποτελούν συνέχεια των Σατουρνάλιων, μιας γιορτής που προέρχεται από την Αρχαία Ρώμη και γιορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου κάθε έτους στη μνήμη του Θεού Σατούρνου (Κρόνου). Η γέννηση του Ιησού από την άλλη πλευρά, δεν έχει γίνει σύμφωνα με τις μαρτυρίες και την ιστορική έρευνα ούτε στις 25 Δεκεμβρίου (μάλλον εντός του μήνα Σεπτεμβρίου τοποθετείται), ούτε το έτος που έχουμε καθορίσει ως μηδέν λόγω της γέννησης του Χριστού, αλλά 4 έως 7 χρόνια νωρίτερα, όπως και πάλι η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει και πολύ αργότερα επελέγη η 25η Δεκεμβρίου ως ημερομηνία που εορτάζεται η γέννηση του Ιησού από την εκκλησία.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ...

Αυτές τις ημέρες στην Κερατέα συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο, αλλά και ελπιδοφόρο συνάμα. Αυτές τις ημέρες στην Κερατέα οι κάτοικοι δείχνουν τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει αντίσταση, τι σημαίνει να μάχεσαι και να μην υποκύπτεις.
Μας αρέσει πολύ η στάση των κατοίκων της Κερατέας. Μας αρέσει το ότι δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποκύπτουν, δεν λένε «ναι» και αφήνονται στο μοίρα που άλλοι επέλεξαν για αυτούς. Απέναντι στις χιλιάδες αστυνομικών που το κράτος έστειλε για να προστατέψει τα σχέδιά του και να φτιάξει εκεί έναν ΧΥΤΑ με τον οποίο διαφωνεί πλήρως η τοπική κοινωνία, οι κάτοικοι επέλεξαν έναν άλλο δρόμο. Το δρόμο της αντίστασης που είναι ελπιδοφόρος και αισιόδοξος και που μπορεί να δείξει το δρόμο και τους τρόπους αντίδρασης και στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Αυτές τις ημέρες στην Κερατέα συμβαίνει ότι και στην υπόλοιπη Ελλάδα από την πλευρά του κράτους. Αυτές τις ημέρες στην Κερατέα η κρατική αναλγησία και σκληρότητα δείχνουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Μέχρι και πλαστικές σφαίρες χρησιμοποίησε η αστυνομία εναντίον των κατοίκων της Κερατέας. Μέχρι και μεθόδους που κατά πολλούς θύμισαν άλλες εποχές που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί χρησιμοποίησε η ΕΛΑΣ, η σοσιαλιστική ΕΛΑΣ αυτής της περιόδου. Μπλόκα και έλεγχοι αυτοκινήτων και πολιτών, πλαστικές σφαίρες και επιθέσεις της αστυνομίας σε μικρά παιδιά και ηλικιωμένους είναι στην ημερήσια διάταξη στην Κερατέα, αλλά όλοι αυτοί που επινόησαν αυτά τα πράγματα λογάριασαν δίχως τις αντιστάσεις της κοινωνίας. Είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει στη Κερατέα. Ο αγώνας των κατοίκων, η αυτοοργάνωσή τους, η βοήθεια που τους παρέχεται από οργανώσεις όπως ο Ερυθρός Σταυρός και βοηθούν τραυματισμένους πολίτες και αστυνομικούς. Είναι καταπληκτικός αυτός ο αγώνας. Εμπνέει και δίνει αισιοδοξία για την

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΞΕΚΙΝΑ Η ΣΠΙΘΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ

Λέτε να ζούμε εποχές Λαμπράκηδων; Λέτε η ιστορία και τα γεγονότα να μας επιφυλάσσουν πέραν του αρνητικού κλίματος που επικρατεί και των σκληρών οικονομικών μέτρων, να ζήσουμε αυτή την υπέροχη, τη ρομαντική, την ποιητική και τη γεμάτη αγώνες ατμόσφαιρα της δεκαετίας του ’60;
Η «Σπίθα» πάντως, άναψε, ο κύβος ερρίφθη και μία από τις τελευταίες ελπίδες, αλλά και ηχερές φωνές παρέμβασης της χώρας δήλώσε και πάλι παρόν και μάλιστα δήλωσε παρόν στα δύσκολα όπως έκανε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του που ήταν γεμάτη από φυλακές, εξορίες και αγώνες για τον ελληνισμό.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε χθες σε μία βαρυσήμαντη ομιλία του διάρκειας δυόμισι ωρών την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία «Σπίθα». Μια «Σπίθα» που ανάβει για να συμπεριλάβει όλη την Ελλάδα., όλους τους Ελληνες και να καταγγείλει την προδοτική πολιτική για τη χώρα και την εθνική της κυριαρχία όλων όσων κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια και ιδιαιτέρως των σημερινών κυβερνώντων.
Η «Σπίθα» ξεκίνησε με κάλεσμα του Μίκη σε «ανυπακοή» απέναντι στις κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες, όπως είπε, προέρχονται από τις ΗΠΑ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ενωση και από τη μία πλευρά οδηγούν το λαό στη φτώχεια, ενώ από την άλλη εκχωρούν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας στις ξένες δυνάμεις. Όπως, μάλιστα, αποκάλυψε στη διάρκεια της ομιλίας του ο Μίκης Θεοδωράκης, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει στην ουσία βάλει ενέχυρο στη συμφωνία που υπέγραψε με την τρόικα ελληνικά εδάφη (!) τα οποία θα τα παραχωρήσει αν δεν μπορέσει κάποια στιγμή να αποπληρώσει το δάνειο.
Ανυπακοή λοιπόν, όπως ορίζει και η ακροτελεύτια διάταξη του συντάγματός μας, το άρθρο 120, στο οποίο αναφέρεται ότι η τήρηση του συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία, όπως κάνει τώρα η κυβέρνηση με τις συμφωνίες που υπογράφει με την τρόικα.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Μία από τις μεγαλύτερες σε συμμετοχή πορείες των τελευταίων ετών ήταν η χθεσινή για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου, καταδεικνύοντας ότι η ηρωική πράξη και ο συμβολισμός της δεν έχουν ξεχαστεί. Επειδή πολλά λέγονται για το τι πραγματικά συνέβη, θα ανατρέξουμε σε ένα εξαιρετικό βιβλίο που εξέδωσε για σημαντικές δίκες της καριέρας του ο ανακριτής της υπόθεσης του Πολυτεχνείου, ο δικαστής Χριστόφορος Ερμοκράτης Χριστοφορίδης, ο οποίος γράφει:
«Το ιστορικό των γεγονότων του πολυτεχνείου είναι συγκλονιστικό, γιατί είναι συνυφασμένο με την ανόθευτη αγωνιστική δράση των φοιτητών και του πλήθους των λαϊκών στοιχείων που προσχώρησαν στην εξέγερσή τους και με την αιματηρή επέμβαση των πιστών στη δικτατορία στρατιωτικών δυνάμεων, που επεδίωξαν με κάθε μέσο να διατηρήσουν την αυθαίρετη εξουσία τους…»
«….Την νύκτα της 16ης προς την 17ην Νοεμβρίου, αποκλείσθηκε το οικοδομικό τετράγωνο και εμφανίσθηκαν τα άρματα μάχης. Το ένα από αυτά, κατά την διάρκεια της ημέρας, κατέρριψε, με τη συνδρομή των στρατιωτικών, την κεντρική πύλη του πολυτεχνείου, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί μέχρις αναπηρίας μια φοιτήτρια και τρεις περίπου άλλοι ελαφρότερα, που ήταν σκαρφαλωμένοι στις επάλξεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι κανένας αρμόδιος εισαγγελέας δεν δέχθηκε να συμπράξει στο έγκλημα αυτό, αλλ' επενέβη τότε και αντιποιήθηκε καθήκοντα εισαγγελέα ο ίδιος ο αδερφός του δικτάτορος (σ.σ. του Γεώργιου Παπαδόπουλου), προκειμένου να δώσει το πράσινο φως για την παραβίαση της πύλης. Επακολούθησε η είσοδος των μονάδων καταδρομών, οι διοικητές των οποίων εξασφάλισαν, όμως, την άψογη συμπεριφορά των ανδρών τους απέναντι στους φοιτητές και κάλυψαν την αναίμακτη έξοδό τους. Δεν υπήρξε, όμως, καθόλου άψογη η συμπεριφορά των αστυνομικών και των παρακρατικών στοιχείων που παραμόνευαν έξω από το πολυτεχνείο. Επιτέθησαν εναντίον πολλών από τους απερχόμενους και τους κακοποίησαν με διάφορά μέσα, με αποτέλεσμα ν' αυξηθεί σημαντικά ο αριθμός των τραυματιών...»
«… Οι αστυνομικέ δυνάμεις υπερέβησαν αυτά τα όρια, γιατί επεκράτησε έντονη εκδικητική διάθεση εναντίον των λαϊκών στοιχείων που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την νομική και πραγματική υπόσταση του δικτατορικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα να προκληθούν 23 θάνατοι και περισσότερο από 200 βαρείς τραυματισμοί, στους οποίους δεν περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις που δεν έχουν αποκαλυφθεί, γιατί πολλοί από τους πληγέντες απέφυγαν, για ευνόητους λόγους, να μεταβούν σε νοσοκομεία. Η εκδικητική μανία των δυνάμεων καταστολής, αλλά και αρκετών παρακρατικών στοιχείων, εκδηλώθηκε με του φονικούς πυροβολισμούς που ερρίφθησαν από την ταράτσα του υπουργείου δημόσιας τάξης…»

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Αν ένα μικρό παιδί περπατήσει αυτές τις ημέρες στην οδό Πατησίων μπορεί και να μην ξέρει για ποιο λόγο συγκεντρώνεται εκεί ο κόσμος. Μπορεί να μην έχει καταλάβει τι γίνεται, τι συμβολίζει το μνημείο και για ποιο λόγο τα στεφάνια. Σίγουρα δεν θα το μάθει στο σχολείο αυτό που έγινε εκεί πριν 37 χρόνια, δεν έχει γίνει ακόμη μέρος της επίσημης ιστορίας.
Οσο και αν ο χρόνος προσπαθεί πάντως, δεν τα καταφέρνει. Παρά τις δυσκολίες των εποχών και τα σύγχρονα κελεύσματα ο αγώνας εκείνος και τα υψηλά ιδανικά που πρέσβευσε και πρεσβεύει αντέχουν. Πιο επίκαιρα από ποτέ είναι αυτά τα ιδανικά, πιο χρήσιμο από ποτέ το μήνυμα του πολυτεχνείου.
Πολυτεχνείο, σύμβολο ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών, σύμβολο του τι σημαίνει αγώνας στη ζωή, του τι σημαίνουν υψηλά ιδανικά, τα οποία είχαν οι νέοι εκείνοι 37 χρόνια πριν στη στρατοκρατούμενη Αθήνα. Σύμβολο του τι σημαίνει όνειρο, έστω και αν κάποιοι τα καπηλεύθηκαν όλα αυτά, έστω και αν κάποιοι πάνε να χαλάσουν τα όνειρα που έτσι και αλλιώς εκδικούνται στο τέλος.
Η σημερινή ημέρα δεν είναι μια απλά επέτειος. Είναι η επέτειος μιας από τις ηρωικότερες πράξεις αντίστασης της σύγχρονης ιστορίας της χώρας και σίγουρα της ηρωικότερης και σημαντικότερης του αντιδικτατορικού αγώνα. Ηταν εκείνη η εξέγερση των φοιτητών που οδήγησε τελικά στην πτώση του δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου και συνέβαλλε τα μέγιστα στην τελική πτώση του καθεστώτος και της απαλλαγής της χώρας από τον τυραννικό ζυγό.
Με οδηγό τον αγώνα του πολυτεχνείου πορεύονται ορισμένοι και σήμερα. Αυτοί που αντιστέκονται, που δεν συμβιβάζονται, που ονειρεύονται. Αυτοί που αγωνίζονται καθημερινά για τα ιδανικά τους, για τα υψηλά ιδανικά, για την καλύτερη ημέρα.
Τελικά η εξέγερση του πολυτεχνείου ήταν η εξέγερση του ονείρου και η εξέγερση του ονείρου μόνο στην ελπίδα και το καλύτερο αύριο μπορεί να οδηγήσει. Ετσι θέλουμε να διαφυλάξουμε αυτή την ημέρα και έτσι θέλουμε να την έχουν μέσα τους και όλοι οι Ελληνες.

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Ο ΥΜΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ

Είναι μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της λογοτεχνίας και της ποίησης. Εφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία, αλλά πρόλαβε να γράψει αριστουργήματα. Ηταν ο ποιητής που ύμνησε τον ωραιότερο ίσως έρωτα, τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Ο λόγος για τον Αρθούρο Ρεμπό, το μεγάλο ερωτικό ποιητή. Ηταν μόλις 37 ετών όταν στις10 Νοεμβρίου 1891 άφησε τα εγκόσμια. Ο Αρθούρος Ρεμπό που θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους του συμβολισμού και της μοντέρνας ποίησης.
Eφυγε από τη ζωή νέος και πολύ νέος σταμάτησε να γράφει. Λίγο πριν κλείσει τα 20 του χρόνια εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία και αφού πρόλαβε να συγγράψει αριστουργήματα. Από εκεί και πέρα, έγραψαν οι άλλοι για τη σιωπή του ποιητή…
Eνός ποιητή που στη ζωή του έκανε τα πάντα. Εζησε ως επαίτης, μισθοφόρος, εργάτης, παιδαγωγός και ναυτικός, ενώ στα τελευταία χρόνια του βίου του και αφού είχε εγκαταλείψει την ποίηση, περιπλανήθηκε στην Αφρική όπου έκανε διάφορα επαγγέλματα για να ζήσει.
Όταν έγραφε, συνήθιζε να το κάνει σε ένα νησί για το οποίο ο Σεφέρης είχε πει ότι κάνει τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο. Συνήθιζε να γράφει στην Αγία Νάπα στην Κύπρο, το μέρος που του άρεσε πολύ, το μέρος που λάτρευε. Το έργο που άφησε πίσω του ο Ρεμπό άργησε να αναγνωριστεί και μόλις στα τελευταία χρόνια της ζωής του οι λογοτεχνικοί κύκλοι του Παρισιού, αναγνώρισαν το μεγαλείο της ποίησής του.
«Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, η ζωή μου ήταν έκπαγλη γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν», έγραψε στο ποίημά του «Στην Κόλαση», εκεί όπου μάλλον στα 37 του χρόνια βρήκε τη διαφυγή που έψαχνε, διότι, όπως επίσης έγραψε στο ίδιο ποίημα: «Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα. Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα…»

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ΕΛΠΙΔΑ, ΟΡΑΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΔΙΝΕΙ Ο ΜΙΚΗΣ

Δεν πέρασαν πολλές ημέρες που ο Μίκης μίλησε και πάλι. Ο τελευταίος εν ζωή μεγάλος Ελληνας που μιλά, ο πνευματικός άνθρωπος που δημοσίως παρεμβαίνει και δίνει ελπίδα.
Ο Μίκης Θεοδωράκης είπε πως θα ιδρύσει κίνημα ανεξαρτήτων πολιτών εάν η κυβέρνηση προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές. Και επειδή η σφαλιάρα και η αποδοκιμασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές αναμένεται να είναι πολύ μεγάλη, οι πρόωρες εκλογές θα πρέπει να θεωρούνται σχεδόν σίγουρες και άρα σχεδόν σίγουρη θα πρέπει να θεωρείται και η ίδρυση του κινήματος από το μεγάλο συνθέτη. Μαζί της και η ελπίδα, η προοπτική και το όραμα που αυτό μπορεί να δώσει στους Ελληνες που αναζητούν το διέξοδο όχι μέσω των κομμάτων και του μεταπολιτευτικού συστήματος που καταρρέει, αλλά μέσα από κάτι νέο, που θα ανατρέψει την υφιστάμενη κατάσταση, τη φτώχεια και τον εργασιακό μεσαίωνα που επιστρέφει στην ελληνική κοινωνία.
Όλα αυτά ο Μίκης τα είπε την περασμένη Δευτέρα το βράδυ και έρχονται να δέσουν με τα όσα είπε προχθές σε συνέντευξή του στο Mega ο Βασίλειος Μαρκεζίνης. Ο διεθνούς φήμης Ελληνας καθηγητής είπε καθαρά πως τη λύση μπορεί να δώσει μόνο η κοινωνία και οι αγώνες της και προσέθεσε πως το ΔΝΤ τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όποια άλλη χώρα επενέβη, ενδιαφέρεται μόνο για τη διασφάλιση των επενδύσεών του και των επενδύσεων του διεθνούς κεφαλαίου και όταν αυτά διασφαλιστούν αποχωρεί…
Για να επανέλθουμε στο Μίκη, αυτή είναι η προοπτική που έδωσε με τα όσα είπε για ίδρυση κινήματος ανεξαρτήτων πολιτών. Ένα κίνημα που θα ανατρέψει την κατάσταση από τη βάση και θα δώσει ελπίδα στους Ελληνες και στο οποίο δεν αναφέρθηκε ο οποιοσδήποτε, αλλά ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες στον κόσμο. Μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα που όταν πολλοί πολιτικοί που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά τη χώρα ήταν στο εξωτερικό στη διάρκεια της δικτατορίας και από εκεί έκαναν εκ του ασφαλούς αντίσταση, αυτός ήταν εδώ, στη χώρα του, έκανε αντίσταση, φυλακίστηκε και εξορίστηκε.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥ

Από το «λεφτά υπάρχουν» φθάσαμε στον πολιτικό εκβιασμό της καθαρής νίκης στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλιώς πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Από την μεγάλη διαφορά των 10 μονάδων τον Οκτώβριο του 2009 φθάσαμε στο φόβο της κυβέρνησης για καταψήφιση της πολιτικής της μόλις ένα χρόνο μετά.
Τι άλλαξε και τι μεσολάβησε σε αυτό το διάστημα του ενός έτους και ανάγκασε τον Γιώργο Παπανδρέου να θέσει το εκβιαστικό δίλημμα των πρόωρων εκλογών; Η πολιτική της κυβέρνησης του είναι αυτή που άλλαξε και έχει προκαλέσει την εντονότατη λαϊκή δυσαρέσκεια. Πιο σωστά, άλλαξαν αυτά που έλεγε προεκλογικά με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν» που στη συνέχεια έφερε την επιτήρηση και τα σκληρά μέτρα.
Τι είπε τελικά ο πρωθυπουργός στη συνέντευξη που παραχώρησε το βράδυ της Δευτέρας; Ότι φοβάται την καταψήφιση της κυβέρνησής του λόγω ακριβώς των σκληρών και άδικων για τα λαϊκά στρώματα μέτρων που έχει λάβει και προχώρησε στον πολιτικό εκβιασμό χρησιμοποιώντας και την τρόικα ως μπαμπούλα για τους Ελληνες πολίτες προκειμένου να μην τον καταψηφίσουν.
Η συνέντευξη του πρωθυπουργού είναι μοναδική για τα ελληνικά χρονικά και το πώς αλλάζει μέσα σε λίγο καιρό η πολιτική και τα λεγόμενα. Σε αυτή τη συνέντευξη άλλαξε άρδην ο πρωθυπουργός την έως τώρα πολιτική και αναφορά του στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης τις οποίες από εκλογές στοίχημα για τον Καλλικράτη τις ανήγαγε σε εκλογές παροχής ψήφου εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του, η οποία γνωρίζει ότι τυγχάνει της λαϊκής αποδοκιμασίας.
Αυτή η συνέντευξη ήταν ένα μάθημα πολιτικού εκβιασμού και επί της ουσίας απειλής των λαϊκών στρωμάτων. Ο πρωθυπουργός τους είπε πως ή επιδοκιμάζετε τη σκληρή πολιτική που στρέφεται εναντίον σας ή πάμε σε νέες εκλογές και πιθανώς σε περίοδο αστάθειας. Συμπερασματικά, το ξεκάθαρο μήνυμα που επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός είναι πως αυτές οι εκλογές δεν είναι μόνο αυτοδιοικητικές, αλλά και παροχής ψήφου εμπιστοσύνης στην πολιτική του μνημονίου.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΟΠΛΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Είναι οι ημέρες τέτοιες… Επέτειοι πολλοί, επέτειοι γεννήσεων, επέτειοι δυστυχώς θανάτων. Οι θύμισες πάνε σε ανθρώπους σημαντικούς, ανθρώπους του πνεύματος και του πολιτισμού που θα θέλαμε πολλοί να τους είχαμε εδώ στα εγκόσμια. Θα βοηθούσαν να βγει η Ελλάδα από την κρίση, την πολιτιστική κρίση που διέρχεται και η οποία είναι η πιο δύσκολη, γιατί από την οικονομική αργά ή γρήγορα θα εξέλθουμε.
Το περασμένο Σάββατο γράφαμε για τον Ελύτη και την απουσία του, επ΄ αφορμής της ανακοίνωσης της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979. Πόσο μεγάλη απουσία είναι αυτή στ’ αλήθεια…
Σήμερα θα θυμηθούμε τον Μάνο Χατζιδάκη, αυτή τη μουσική ιδιοφυΐα. Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος το 1925 και το 1994 έφυγε από κοντά μας. Πόσο ανάγκη τον έχουμε, για τη μουσική του, τον πολιτισμό που παρήγαγε, το ήθος του, τη στάση ζωής του. Το 1960 ο Μάνος κέρδισε το Οσκαρ για το τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά» στην ταινία του Ζυλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή». Ο Μάνος δεν πήγε να παραλάβει το Οσκαρ, το θεωρούσε ασήμαντο.
23 Οκτωβρίου του 1964 ήταν που μία από τις μεγαλύτερες μορφές των γραμμάτων, ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πολ Σαρτρ, αρνήθηκε να παραλάβει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, διότι θεωρούσε ότι μείωνε το έργο του.
Τέτοιες ημέρες το 1937 γεννήθηκε μια άλλη μουσική ιδιοφυΐα της Ελλάδας, ο Μάνος Λοϊζος. Αυτός έφυγε νωρίς, πολύ νωρίς, το 1982 και είχε πολλά να δώσει και θέλαμε πολλά ακόμη απ΄ αυτόν.
Να μην ξεχάσουμε και τον Αρθούρο Ρεμπό, το μεγάλο Γάλλο ερωτικό ποιητή. Ο Ρεμπό γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1854 και ήταν μόλις 37 ετών όταν στις 10 Νοεμβρίου 1891 άφηνε τα εγκόσμια και ένα πλούσιο έργο πίσω του. Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με την ευχή όλοι αυτοί να είναι καθημερινά στη ζωή μας ως όπλα πολιτισμικά για να δραπετεύσουμε από την κρίση με έναν στίχο του Ρεμπό: «Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου. Και τη βρήκα πικρή. Και τη βλαστήμησα. Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα…»

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ ΣΗΜΕΡΑ...

Στην πρωτίστως πολιτιστική κρίση που διέρχεται ο τόπος, μπήκαμε στον αγώνα με ελλείψεις. Λείπει ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκης και πολλοί ακόμη. Λείπουν οι πνευματικοί άνθρωποι, λείπουν οι «μεγάλοι» Ελληνες και δυστυχώς τέτοιες περιόδους είναι απαραίτητοι όσο ποτέ. Εχει μείνει ο Μίκης Θεοδωράκης που είναι ο μόνος πνευματικός άνθρωπος που εξακολουθεί να μιλά. Είναι και άλλοι βεβαίως, αλλά τα όπλα μας είναι σαφώς λίγα και είμαστε αποδυναμωμένοι.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές και θα το επαναλάβουμε. Η κρίση είναι κυρίως πολιτιστική και λιγότερο οικονομική. Από την οικονομική κρίση αργά ή γρήγορα θα εξέλθουμε. Από την πολιτιστική, όμως, δεν ξέρουμε πότε και πως θα εξέλθουμε.
Τέτοιες ημέρες λοιπόν, έχουμε ανάγκη όλους αυτούς τους ανθρώπους και τέτοιες ημέρες δεν μπορούμε παρά να ανακαλούμε στη μνήμη γεγονότα που τους θυμίζουν και κάνουν τον Ελληνισμό περήφανο. Ηταν τέτοιες ημέρες, 18 Οκτωβρίου 1979 όταν η Σουηδική Ακαδημία Επιστημών τίμησε με το Νόμπελ λογοτεχνίας τον Οδυσσέα Ελύτη.
«Για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία», ανέφερε η ανακοίνωση απονομής του Νόμπελ στον «μεγάλο» Ελληνα. Ηταν 31 χρόνια πριν, όταν «τα όνειρα έπαιρναν εκδίκηση», όταν το Αξιον Εστι, γνώριζε την παγκόσμια αναγνώριση και όταν «οι μυρσίνες οι δοξαστικές» έκαναν τον πλανήτη να «μη λησμονήσει την Ελλάδα», τη χώρα του ποιητή.
Πόσο χρειαζόμαστε σήμερα τον Ελύτη. Πόσο ανάγκη τα έχουμε όλα αυτά. Ο Ελύτης, το έργο του και η ζωή του είναι η απάντηση και στην κρίση. Ο Οδυσσέας Ελύτης, όπως ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο του Οδυσσέα Αλεπουδέλη, γόνου αριστοκρατικής οικογένειας της Μυτιλήνης, έμενε σ’ ένα δυάρι στη Σκουφά και από εκεί παρήγαγε το τεράστιο έργο του. Εκεί έγραψε τους μαγικούς του στίχους που μπορούν να σε ταξιδέψουν στο όνειρο: «Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα. Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι. Τώρα μ' ακολουθούν κορίτσια κυανά…»

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ...

Ο διεθνής διασυρμός της χώρας για αυτό που συνέβη χθες στην Ακρόπολη είναι το λιγότερο. Το ότι οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισέβαλαν και έκαναν χρήση χημικών για να διαλύσουν τους απεργούς συμβασιούχους του υπουργείου Πολιτισμού, είναι το έλασσον.
Το μείζον στα όσα έγιναν χθες πέραν της βίαιης συμπεριφοράς των αστυνομικών κατά των απεργών που παλεύουν για το ψωμί τους, είναι ο συμβολισμός της εισβολής στο σημαντικότερο και ιερότερο μνημείο του ελληνισμού με την παγκόσμια ακτινοβολία. Μετά τους Πέρσες, τους Ρωμαίους, τους Τούρκους, τον Ελγιν και τους Γερμανούς, στην Ακρόπολη εισέβαλλε βιαίως χθες και η Ελληνική Αστυνομία. Ενέργεια που θα καταγραφεί στα ιστορικά χρονικά, όπως στα ιστορικά χρονικά θα καταγραφεί και η 14η Οκτωβρίου 2010, ως η ημέρα κατά την οποία οι ελληνικές κατασταλτικές δυνάμεις μπήκαν στο ιερό βράχο βιαίως για να διαλύσουν κάποιους απεργούς, κάποιους ανθρώπους που παλεύουν για το ψωμί τους.
Τα όσα συνέβησαν χθες στην Ακρόπολη βαρύνουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αυτή φέρει την ευθύνη, διότι η μόνο με πολιτική εντολή θα επιχειρείτο επέμβαση της αστυνομίας στον ιερό βράχο και όλα αυτά βεβαίως εξέθεσαν διεθνώς και άνευ προηγουμένου την Ελλάδα, στην οποία δεν απέμειναν και πολλά όπλα. Ένα από αυτά είναι ο τουρισμός και αυτό επλήγη χθες και ένα άλλο, ίσως το μεγαλύτερο, είναι ο πολιτισμός και επίσης και αυτό επλήγη και μάλιστα βάναυσα.
Όλα αυτά, όμως, επιβεβαιώνουν και κάτι άλλο. Το ότι η κρίση που διερχόμεθα είναι κυρίως πολιτιστική και λιγότερο οικονομική. Από την οικονομική, μάλιστα κρίση, αργά ή γρήγορα θα εξέλθουμε. Από την πολιτιστική με ενέργειες του ίδιου του κράτους σαν και τη χθεσινή πολύ δύσκολα θα εξέλθουμε και για να εξέλθουμε χρειάζεται πάνω απ’ όλα μόρφωση, γνώση και παιδεία…

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Πριν τη λήψη των οικονομικών μέτρων και την περικοπή μισθών και συντάξεων που έχουν γονατίσει την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση διέψευδε κατηγορηματικά ότι επρόκειτο να ληφθούν, όπως διέψευδε και την προσφυγή στο ΔΝΤ. Τελικά όλα αυτά έγιναν, τα μέτρα ελήφθησαν, η προσφυγή επίσης έγινε και η κοινωνία στενάζει.
Τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι κουβέντα για την ανάγκη λήψης νέων μέτρων. Η κυβέρνηση το διαψεύδει και πάλι, αλλά όχι και ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν, ο οποίος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτό, ειδικά μετά την αναθεώρηση του ελλείμματος για το οποίο φέρει σαφέστατα την ευθύνη η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτής της Νέας Δημοκρατίας, που βύθισε τη χώρα και στη συνέχεια την εγκατέλειψε και παρέδωσε την εξουσία.
Τώρα, όμως, δεν κυβερνά η Νέα Δημοκρατία, αλλά το ΠΑΣΟΚ και η όποια ευθύνη για την κοινωνική ανέχεια το βαραίνει αποκλειστικά. Η κουβέντα για τα νέα μέτρα, αλλά και οι διαψεύσεις της κυβέρνησης θυμίζουν έντονα τις προ του μνημονίου ημέρες. Τότε οι διαψεύσεις και τα λεχθέντα δεν τηρήθηκαν. Τώρα ελπίζουμε να τηρηθούν και να είναι ειλικρινή τα όσα λέγονται από κυβερνητικής πλευράς.
Ετσι και αλλιώς οι μισθωτοί δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο και αυτό καθίσταται καθημερινά σαφές. Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν ν’ αντέξουν ούτε τις αυξήσεις που προτείνει η ΔΕΗ (ελπίζουμε πως η κυβέρνηση δεν θα τις εφαρμόσει), ούτε τη συνεχιζόμενη άνοδο των τιμών σε όλα τα επίπεδα. Οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται και αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε εργασιακός μεσαίωνας είναι προ των πυλών. Το ζήτημα της ισότιμης προσφυγής στη διαιτησία αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Κατόπιν όλων αυτών, θα θέλαμε πραγματικά να ξέρουμε πόσο ακόμη νομίζουν οι κυβερνώντες πως μπορεί η κοινωνία ν’ αντέξει και να μην υπάρξουν ακραίες μορφές αντίδρασης; Πόσο ακόμη νομίζουν ότι θα υπάρξει απάθεια και πόσο θ’ αργήσει η κοινωνική εξέγερση; Τα όρια μια οι αντοχές εξαντλούνται…

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΙΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΑΓΚΑΘΙΑ

«Η Ελλάδα στο δρόμο του μεταξιού», είναι ένας από τους εύστοχους τίτλους των ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ για τις συμφωνίες Ελλάδας Κίνας και τη διεθνή στήριξη που παρείχε η υπερδύναμη της Ασίας και του κόσμου ολόκληρου αυτές τις ημέρες προς τη χώρα μας και την οικονομία της. Η Κίνα συνεχίζει να επενδύει στην Ελλάδα, σε συνέχιση των συμφωνιών που είχε συνάψει η προηγούμενη κυβέρνηση (της Νέας Δημοκρατίας) και ταυτόχρονα στηρίζει την ελληνική οικονομία.
Δεν ξέρουμε αν η ελληνική πλευρά πρέπει να πανηγυρίζει για αυτές τις συμφωνίες, αλλά τουλάχιστον δεν θα είναι σίγουρα αρνητικές για τη χώρα μας. Δεν ξέρουμε ακόμη αν τα κέρδη θα είναι μεγάλα για την ελληνική οικονομία, αλλά και πάλι σίγουρα δεν θα είναι αρνητικό το πρόσημο.
Όταν μιλάμε για επενδύσεις από μια ραγδαίως αναπτυσσόμενη οικονομία που πλέον είναι υπερδύναμη στον πλανήτη, το σίγουρο είναι ότι στόχος της είναι το κέρδος από αυτές τις επενδύσεις. Μαζί με το κέρδος της Κίνας αναμένεται να υπάρξει και το οποίο κέρδος για την ελληνική οικονομία, οι ευκαιρίες και η ανάπτυξη που θα προσφέρει.
Μην ξεχνάμε ότι οι Κινέζοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να χάσουν και μην ξεχνάμε ότι οι Κινέζοι δεν ήρθαν για να σκορπίσουν τα χρήματά τους και τα κέρδη τους, τα ποία δεν έχει γευτεί ακόμη ούτε ο ίδιος ο λαός τους. Οι Κινέζοι ήρθαν στη χώρα μας για να κερδίσουν και επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ουδείς έως τώρα κατάφερε να έχει μεγάλα κέρδη από ανάλογες συμφωνίες με την Κίνα.
Βεβαίως η στήριξη της Κίνας είναι αναγκαία και ευπρόσδεκτη και μετά και τη στήριξη αυτή αναρωτιόμαστε, εάν αυτός ο δρόμος ήταν ανοιχτός για την κυβέρνηση και πριν την προσφυγή στο ΔΝΤ και την τρόικα. Τότε δεν μπορούσαμε άραγε να αναζητήσουμε άλλους δρόμους στήριξης και ίσως δανεισμού από ένα ισχυρό συμπαίκτη που βρέθηκε τώρα ή μήπως απόφαση της τριπλής επιτήρησης ήταν ειλημμένη και δεν έγινε καν προσπάθεια αναζήτησης άλλων δρόμων;

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΠΑΣΟΚ

Ενας χρόνος πέρασε από τις βουλευτικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009. Ενας χρόνος με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ στην εξουσία συμπληρώθηκε χθες και ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι διαψεύστηκαν για αυτή την κυβέρνηση, που αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων και πιο αντιλαϊκή του αναμενόμενου.
Αυτή η σοσιαλιστική κυβέρνηση εφήρμοσε και εφαρμόζει τη σκληρότερη μονεταριστική πολιτική, την οποία δεν αναμέναμε ούτε από σκληρές δεξιές κυβερνήσεις. Από το «υπάρχουν λεφτά» της προεκλογικής περιόδου φθάσαμε στην επιτήρηση της τρόικας και στις περικοπές μισθών και επιδομάτων από τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους από τη μία πλευρά και με τα μεγάλα ψάρια να συνεχίζουν να κάνουν πάρτι στην πλάτη των υπολοίπων ανενόχλητοι από την άλλη πλευρά.
Από το δεν υπάρχει θέμα προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο των πρώτων ημερών της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ φθάσαμε στην για πρώτη φορά εφαρμοζόμενη τριπλή επιτήρηση του ΔΝΤ, τη Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Μια επιτήρηση και ένας μηχανισμός στήριξης που πέραν του ότι είναι στα περισσότερα σημεία του αντιλαϊκός και επαχθής για τα χαμηλά στρώματα, εφαρμόζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως. Το που θα καταλήξει αυτή η ιστορία είναι άγνωστο και καθώς φαίνεται όλο και επιβεβαιώνεται αυτό που λένε πολλοί ότι η Ελλάδα μετέχει σε ένα πείραμα, το πείραμα της τριπλής επιτήρησης που εφαρμόζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως και που μόνο σε βάρος του λαού και των συμφερόντων του λειτουργεί.
Ο ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία αναμέναμε να είναι τελείως διαφορετικός. Ο ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δεν έχει καταφέρει επί της ουσίας τίποτα το φοβερό, μέχρι και το δημόσιο χρέος αυξήθηκε σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία.
Ο ένας χρόνος ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και το περίφημο μνημόνιο της τριπλής επιτήρησης, έθεσε την εθνική κυριαρχία της χώρας υπό επιτήρηση και εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση κατά των λαϊκών στρωμάτων. Γκρέμισε όνειρα, φιλοδοξίες και ζωές και έφερε πολύ κόσμο στα πρόθυρα της απόγνωσης. Αυτός είναι ο ένας χρόνος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία…

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

ΝΑ ΤΙ ΓΥΡΕΥΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

Περίεργες συναντήσεις της ελληνικής διπλωματίας έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπένζαμιν Νετανιάχου έρχεται ξαφνικά στην Ελλάδα , ενώ νωρίτερα ο Ελληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είχε συναντηθεί στο Τελ Αβιβ με τον Ισραηλινό πρόεδρο Γιτζακ Ράμπιν και προσφάτως συνάντησε στη Νέα Υόρκη τον πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ. Πράγματι περίεργες είναι αυτές οι δύο συναντήσεις και εδώ τίθεται το ερώτημα εάν έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους.
Μετά την τελευταία συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον Ιρανό πρόεδρο ο γράφων θυμήθηκε ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στις αρχές του περασμένου Αυγούστου στο περιοδικό «Επίκαιρα». Το υπογράφει ο εξαιρετικός αναλυτής ανάλογων θεμάτων Δημήτρης Κωνσταντόπουλος και εξηγεί απολύτως τι γυρεύει τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ στην Ελλάδα (δεν είναι μόνο η συνάντηση των δύο πρωθυπουργών, αλλά και οι ασκήσεις που επιτρέπεται να κάνει η ισραηλινή αεροπορία στο Αιγαίο που αποτελεί κληρονομιά της κυβέρνησης Καραμανλή) και εξηγεί και όλες αυτές τις περίεργες συναντήσεις της ελληνικής διπλωματίας.
Αυτό λοιπόν, που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα, αλλά και τη Βουλγαρία σύμφωνα με την ανάλυση του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου, είναι αεροδιάδρομο για να περάσει η αεροπορία του και να βομβαρδίσει το Ιράν στον μελλοντικό πόλεμο που πρόκειται να κηρύξει το Ισραήλ εναντίον του. Τον πόλεμο αυτό δεν σχεδιάζουν να τον κάνουν οι ταλαιπωρημένες οικονομικά και ψυχολογικά, αλλά και ηττημένες ΗΠΑ από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, αλλά το Ισραήλ με τη βοήθεια των ΗΠΑ και των δυτικών συμμάχων του.
Η Ελλάδα λοιπόν και η Βουλγαρία θα μπορούσαν να αποτελέσουν δίοδο για τα ισραηλινά αεροπλάνα που στη συνέχεια μέσω της Γεωργίας που εδώ και χρόνια είναι προτεκτοράτο του Ισραήλ, επιτυγχάνεται προσέγγιση στο Ιράν, με το οποίο έκανε μεσολαβητική προσπάθεια ο Ελληνας πρωθυπουργός στη Νέα Υόρκη.
Το αν θα γίνει αυτός ο πόλεμος είναι ακόμη άγνωστο. Το ότι επιδιώκεται είναι εμφανές. Η Ελλάδα το σχέση έχει με όλα αυτά και γιατί εμπλέκεται είναι το δικό μας ερώτημα…

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΦΩΚΑ

Είναι μία από τις σύγχρονες ηρωίδες του ελληνισμού, μια από τις γυναίκες που επέμεναν να φυλάττουν Θερμοπύλες. Είναι η Ελένη Φωκά, η δασκάλα του ελληνισμού, η οποία επέμενε να μην φεύγει από τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου για να τον κρατά ζωντανό διδάσκοντας τη γλώσσα.
Η εκπομπή «Αθέατος Κόσμος» του Κώστα Χαρδαβέλλα που για μία ακόμη φορά ασχολήθηκε με το θέμα της Κύπρου, το βράδυ της Τρίτης φιλοξένησε την Ελένη Φωκά σε ένα οδοιπορικό στη Μεγαλόνησο, την ελεύθερη και την κατεχόμενη, ανασύροντας μνήμες και θέματα που αφορούν στην Κύπρο και την προδοσία του ελληνισμού εκεί, θέματα, στα οποία η στήλη έχει πολλές φορές αναφερθεί στο παρελθόν. Μιλώντας στην εκπομπή η ίδια η Ελένη Φωκά που από το 1974 όταν έγινε η εισβολή αρνιόταν να φύγει από το χωριό της, την Αγία Τριάδα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, είπε ότι το 1997 έφυγε από τα Κατεχόμενα για λόγους υγείας, για να εισαχθεί σε νοσοκομείο της Λευκωσίας. Όταν έγινε καλά και θέλησε να γυρίσει στο χωριό της στα κατεχόμενα, οι κατοχικές δυνάμεις δεν της το επέτρεψαν και ακόμη και σήμερα δεν μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της.
Όλα αυτά ήταν λίγο πολύ γνωστά, όπως γνωστός είναι και ο αγώνας και η δικαίωση της Ελένης Φωκά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων το οποίο καταδίκασε την Τουρκία. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό, είναι κάτι που η ίδια η Ελένη Φωκά είπε στην εκπομπή και αυτό είναι πως όλα αυτά έγιναν με την ανοχή της κυπριακής κυβέρνησης, η οποία δέχθηκε -εν αγνοία της ίδιας της κυρίας Φωκά- να την ανταλλάξει και να μην επιστρέψει ποτέ στα κατεχόμενα όταν χρειάστηκε να περάσει στις ελεύθερες περιοχές για να νοσηλευθεί. Από τότε η Ελένη Φωκά δεν γύρισε ποτέ στο σπίτι της για να συνεχίσει να φυλά τις Θερμοπύλες και να κρατά ζωντανό τον ελληνισμό. Για όσους δεν κατάλαβαν, η Ελένη Φωκά προδόθηκε από την ίδια την κυβέρνηση της Κύπρου…

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

"Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

Το βασικό θέμα των εργασιών της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ αυτές τις ημέρες στη Νέα Υόρκη ήταν η ανάπτυξη. Σε αυτή αναφέρθηκαν όλοι οι ηγέτες από το βήμα της γενικής συνέλευσης και γύρω από αυτή σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, περιστράφηκαν οι εργασίες της ΓΣ του ΟΗΕ.
Ακούστηκαν πολλές απόψεις περί της ανάπτυξης και του πως αυτή διαγράφεται στο μέλλον. Ολοι μίλησαν για τις προοπτικές και τις ευκαιρίες που προσφέρει και όλοι αναφέρθηκαν το πως θα μπορέσουν οι οικονομίες να βγουν από την κρίση μέσω της ανάπτυξης, κάτι που, βεβαίως ισχύει και για την ελληνική οικονομία για την οποία άπαντες -ειδικοί και μη- υποστηρίζουν πως ο μόνος τρόπος εξόδου από την ύφεση είναι η ανάπτυξη.
Προσφάτως ο υπογράφων διάβασε το βιβλίο του βραβευμένου με νόμπελ Ινδού οικονομολόγου Αμάρτια Σεν που έχει τον τίτλο «Η ανάπτυξη ως ελευθερία». Σε αυτό το βιβλίο και μετά από έρευνες σε κράτη του τρίτου κόσμου, ο διάσημος οικονομολόγος καταλήγει σε ένα συμπέρασμα ορίζοντας τη λέξη ανάπτυξη. Γράφει λοιπόν, πως η ανάπτυξη είναι η διαδικασία επέκτασης των ουσιωδών ελευθεριών του ανθρώπου και όλα τα υπόλοιπα, όπως η αύξηση του ΑΕΠ ή η αύξηση του προσωπικού εισοδήματος, είναι μέσα που οδηγούν στην ανάπτυξη και όχι η ίδια η ανάπτυξη. Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Αμάρτια Σεν, αναφέρεται επίσης ότι η φτώχεια είναι πέραν της απώλειας του προσωπικού εισοδήματος, απώλεια ευκαιριών στη ζωή και την ανάπτυξη, δηλαδή στην ίδια την ελευθερία του ανθρώπου.
Υπό αυτή την έννοια η ανάπτυξη είναι το βασικό συστατικό της ελευθερίας, είναι η ίδια η ελευθερία, η ίδια η ζωή. Για το αν όλοι οι ηγέτες που πήραν το λόγο στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ το έχουν αντιληφθεί αυτό ή αν βάζουν την ανάπτυξη σε αυτή τη βάση, αμφιβάλλουμε. Το σίγουρο είναι πως ανάπτυξη δίχως ελευθερία, όπως πολύ ορθά πραγματεύεται ο Αμάρτια Σεν, δεν μπορεί να υπάρξει.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΥΘΟΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΕΝΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ουρές χιλιομέτρων, ταλαιπωρία ανύποπτων πολιτών που δεν φέρουν και καμία ευθύνη για τις εξελίξεις και τις κυβερνητικές αποφάσεις. Κάποιοι, εν προκειμένω οι οδηγοί φορτηγών και βυτιοφόρων αποφάσισαν να κλείσουν τους δρόμους και να ταλαιπωρήσουν τον κόσμο, κάνοντας εφιαλτικό το σαββατοκύριακο όσων επεχείρησαν να το περάσουν εκτός του κλινόν άστεως.
Τα αιτήματα τους μπορεί να είναι δίκαια και ο αγώνας τους ομοίως, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να αναγνωρίσει το δίκαιο των αιτημάτων τους, αφού πρώτα η ίδια πλήττεται από τον αγώνα αυτό. Όλα αυτά συνέβησαν στους ελληνικούς κατ΄ ευφημισμό εθνικούς δρόμους, που στην πλειοψηφία τους είναι κακοί και επικίνδυνοι για τους οδηγούς και την ασφάλεια των πολιτών.
Η κατασκευή των νέων δρόμων δεν προχωρά λόγω καθυστερήσεων που προκαλούνται και από προσφυγές, αλλά σε αντίθεση με αυτό τα διόδια αυξάνονται και πληθύνονται. Και οι σταθμοί διοδίων, αλλά και η τιμή του κομίστρου. Οι εθνικοί δρόμοι δεν είναι επί της ουσίας εθνικοί, αλλά ιδιωτικοί, αφού το κράτος αδυνατώντας να τους επισκευάσει και να κατασκευάσει νέους τους εκχωρεί εταιρείες υπογράφοντας συμβάσεις και αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας λεει ότι αν είχαν γίνει από πλευράς του κράτους σωστές μελέτες εξ αρχής, τον κρατικό προϋπολογισμό θα τον επιβάρυναν όλα αυτά μόνο κατά 33%, ενώ σήμερα τον επιβαρύνουν κατά 100%. Το κόστος αυτό μετακυλείεται στους πολίτες που τελικώς και περισσότερα πληρώνουν, αλλά και στον προορισμό τους δεν μπορούν να φθάσουν έγκαιρα και με ασφάλεια.
Ακόμη και το κλείσιμο των δρόμων από τους οδηγούς φορτηγών μόνο ευθύνη των πολιτών δεν είναι και όμως. Αυτοί πληρώνουν, αυτοί ταλαιπωρούνται και η κραυγή τους είναι δυνατή και γεμάτη αγωνία.
Εως πότε θα ταλαιπωρούνται, έως πότε θα πληρώνουν, έως πότε θα αφήνουν το αίμα τους στην άσφαλτο; Εως πότε το κράτος θα παραμένει απαθές και θα κάνει μόνο διαπιστώσεις και έως πότε δεν θα υπερασπίζεται το απλό, αλλά και θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των πολιτών, το οποίο ισχύει για τα όρια της ευρωπαϊκής ένωσης, αλλά όχι για τα όρια της Ελλάδας…

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΟΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Υπάρχουν δύο θέματα που ενδεχομένως και να συνδέονται μεταξύ τους, τα οποία ξεχωρίζουν όλων των υπολοίπων ειδήσεων. Μιλάμε για δύο θέματα που προκαλούν ενδιαφέρον και που όπως πολλές φορές έχουμε γράψει άπτονται της πολιτιστικής κρίσης την οποία διέρχεται η χώρα και η οποία είναι πολύ πιο σοβαρή από την οικονομική κρίση.
Το ένα θέμα είναι η διαπίστωση της ύπατης αρμοστείας του ΟΗΕ για αύξηση των ρατσιστικών κρουσμάτων στην Ελλάδα και η έκφραση της έντονης ανησυχίας της. Οσο και αν η γνώμη μας για τον ΟΗΕ και το ρόλο του στη διεθνή σκηνή είναι η χειρότερη λόγω του ότι σιωπά σε όλους τους τελευταίους πολέμους και επί της ουσίας επιτρέπει τα εγκλήματα που γίνονται σε αυτούς, μια τέτοια διαπίστωση δεν μπορεί παρά να προκαλεί ανησυχία.
Το χειρότερο όλων, όμως, είναι ότι αυτή η διαπίστωση του ΟΗΕ είναι και αληθινή και δείχνει τη λάθος πορεία που έχουν πάρει μια μερίδα πολιτών. Μια λάθος πορεία που οδηγεί στην έκφραση ρατσιστικής βίας, η οποία έχει την εξήγησή της στα ολοένα και αυξανόμένα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.
Εδώ λοιπόν, έρχονται και δένουν τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη, του τελευταίου εν ζωή πνευματικού ανθρώπου της χώρας που παρεμβαίνει στα πράγματα. Μιλώντας προχθές βράδυ στην εκδήλωση για τα εγκαίνια της 9ης Συνόδου του Ευρωπαϊκού Πολιτικού Κοινοβουλίου, ο Μίκης ήταν λάβρος κατά των παγκόσμιων οικονομικών κέντρων, των «δόλιων δυνάμεων του χάους», όπως τις αποκάλεσε και που όπως είπε, «στηρίζονται στη δημιουργία ενός διευθυντηρίου με τέσσερα πέντε διεθνή κέντρα εξουσίας που έχουν επίκεντρο τις ΗΠΑ (σ.σ. όπως και ο ΟΗΕ)».
Τα διευθυντήρια αυτά σύμφωνα και με τον Μίκη, έχουν προκαλέσει πολιτιστική κρίση δια της στρατιωτικής και οικονομικής καταστολής, με μόνο στόχο τη ριζική αλλοίωση του παγκόσμιου χάρτη. Τους παρομοίωσε δε όλους αυτούς με τον Αδόλφο Χίτλερ, εκ των πρυτάνεων του ρατσισμού και είναι προφανές ότι το διευθυντήριο αυτό έχει αγγίξει και την ελληνική κοινωνία.

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ ΚΑΙ Η ΧΑΛΚΗ

Μακρά η παράδοση, η ιστορία και ο πολιτισμός της Ελλάδας. Βαριά, πολύ βαριά η κληρονομιά που κουβαλά και πανανθρώπινες οι αξίες που έσπειρε σε όλο τον κόσμο εδώ και αιώνες. Ο πολιτιστικός πλούτος της Ελλάδας είναι πολύ μεγάλος, όσο και τα επιτεύγματά της, αυτά που κουβαλά κυρίως από το αρχαίο παρελθόν της.
Αυτό τον πολιτισμό και αυτή την βαριά κληρονομιά δεν την επιβεβαιώνει δυστυχώς η σύγχρονη Ελλάδα. Όχι ότι ανακαλύφθηκε η Αμερική με τη διατύπωση των γραμμών αυτών, αλλά είναι ορισμένα γεγονότα που σε διεγείρουν να τα σχολιάσεις και να δεις και τις προεκτάσεις τους.
Προσφάτως ακούστηκαν ύμνοι και οι εκκλησιαστικές ψαλμωδίες στην ελληνική γλώσσα στην αυθεντική Παναγιά Σουμελά, στην Τραπεζούντα στην καρδιά του Πόντου. Η τουρκική κυβέρνηση έδωσε άδεια για να τελεστεί εκεί λειτουργία ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, κάτι που έγινε μετά από 88 χρόνια.
Ακόμη και για τουριστικούς λόγους αν έγινε, η Τουρκία πέτυχε διάνα με την κίνησή της αυτή -πέραν του ότι έδειξε πως σέβεται τις θρησκευτικές ελευθερίες- καθώς στην Τραπεζούντα συνέρευσαν χιλιάδες προσκυνητών που κατέθεσαν μεταξύ των άλλων και τον οβολό τους.
Αυτές τις ημέρες επαναλειτουργεί κατά κάποιο τρόπο για πρώτη φορά μετά το 1971 η θεολογική σχολή της Χάλκης, η οποία φιλοξενεί έκθεση Ελλήνων εικαστικών καλλιτεχνών. Και αυτό με άδεια της τουρκικής κυβέρνησης και είναι προφανές ότι όλα αυτά εντάσσονται στην προσπάθεια της Τουρκίας να δείξει το ευρωπαϊκό της πρόσωπο, με σεβασμό στις θρησκευτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε αντιδιαστολή με αυτά θα θέλαμε να αναρωτηθούμε εάν κάτι αντίστοιχο με την Τουρκία θα συνέβαινε στην Ελλάδα. Είμαστε σίγουροι πως δεν θα συνέβαινε και παρ’ ότι η χώρα μας ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση στην πρωτεύουσά της δεν υπάρχει ακόμη τζαμί και μουσουλμανικό νεκροταφείο για τους χιλιάδες μουσουλμάνους που ζουν σε αυτή και το σύνταγμά της ξεκινά ακόμη με επίκληση στην Αγία Τριάδα, που μάλλον δεν φαίνεται να μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα των πολιτών…

Τετάρτη 4 Αυγούστου 2010

Η ΜΠΑΝΑΝΙΑ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Την προηγούμενη εβδομάδα διεξήχθη στη Βαρκελώνη το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου. Τα αγωνίσματα έγιναν στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσας της Καταλονίας, εκεί που το 1992 η Βούλα Πατουλίδου είχε κερδίσει το χρυσό μετάλλιο που άνοιξε την πόρτα στις επόμενες επιτυχίες του ελληνικού στίβου.
Στη Βαρκελώνη βρέθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα για να καλύψουν τη σημαντική αυτή διοργάνωση αρκετοί Ελληνες απεσταλμένοι ΜΜΕ, οι οποίοι πέραν όλων των αγωνιστικών θεμάτων, φιλοξένησαν στις ανταποκρίσεις τους και ένα θέμα το οποίο τους εντυπωσίασε και το οποίο δυστυχώς πονάει την Ελλάδα.
Μιλάμε για τη μεταολυμπιακή χρήση και εκμετάλλευση και για το πώς η ισπανική αυτή πόλη έχει καταφέρει λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων που διοργάνωσε το 1992 να αλλάξει εικόνα και να κρατά όλα τα θετικά που μπορούν να δώσουν σε μια χώρα και μια πόλη οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η Βαρκελώνη 18 χρόνια μετά είναι άλλη πόλη, πιο όμορφη, σύγχρονη και λειτουργική. Η Βαρκελώνη έχει αξιοποιήσει στο έπακρο τις εγκαταστάσεις της, αθλητικές και μη και έχει καταφέρει να ξαναχτιστεί και να αξιοποιηθεί γύρω από τους πόλους που δημιουργήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αντιθέτως, η Αθήνα μόλις έξι χρόνια μετά τους δικούς της Αγώνες είναι χειρότερη από πριν, πέραν της οικονομικής ζημίας που προκάλεσε η διοργάνωση και η αλόγιστη σπατάλη με την οποία διεξήχθη στην οικονομία της χώρας. Σκάνδαλα, «τρύπες» στον προϋπολογισμό και οικονομική ζημιά, ολυμπιακές εγκαταστάσεις που ρημάζουν, άλλες που αντί να αποδίδονται στους πολίτες που τις πλήρωσαν αποδίδονται σε ιδιώτες, είναι η εικόνα της μεταολυμπιακής Αθήνας.
Ο αγωνιστικός χώρος του κεντρικού σταδίου του συμπλέγματος του ΟΑΚΑ δεν μπορεί να συνέλθει έξι χρόνια μετά τους Αγώνες από την τρύπα που σκάφτηκε για την εντυπωσιακή ομολογουμένως τελετή έναρξης και τη στέγη Καλατράβα (έργο που έγινε με απευθείας ανάθεση), η οποία του κρύβει τον ήλιο. Το περίφημο σύστημα ασφαλείας C4I που η ΔΟΕ και η «Αθήνα 2004» πίεζαν την ελληνική κυβέρνηση να το αγοράσει και αυτή ενέδωσε παρ΄ ότι ήταν άχρηστο, έχει συμπεριληφθεί στο μεγάλο σκάνδαλο της Siemens που εξετάστηκε και από τη βουλή και τελικά εκείνη η εθνική υπερηφάνεια του Αυγούστου του 2004 έχει ξεχαστεί μπρος στη δίνη της περικοπής των εισοδημάτων και των συντάξεων.
Εχει και η Βαρκελώνη έργα του Ισπανού αρχιτέκτονα Σαντιάγο Καλατράβα, αλλά αυτά την έχουν εξωραΐσει και δεν έχουν δημιουργήσει προβλήματα. Εχει και η Ισπανία οικονομικά προβλήματα ως χώρα, αλλά δεν προκλήθηκαν από τους Ολυμπιακούς του 1992 που της άφησαν κέρδος.
Η διαφορά είναι ότι η Ισπανία αντιμετωπίστηκε ως μια μεγάλη χώρα που ανέλαβε μια μεγάλη διοργάνωση και ομοίως έτσι αντιμετώπισε και η ίδια τους Αγώνες. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά αντιμετωπίστηκε ως μια μπανανία, ως μια τρικοσμομική χώρα που βρήκαν οι πολυεθνικές (η ΔΟΕ, οι συνεταίροί της και οι χορηγοί της) θύματα να πουλήσουν την πραμάτειά τους, όπως προσφάτως έκανε η FIFA στη Νότιο Αφρική, η οποία μπαίνει σε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια από τη διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλλου, ενώ ο Μπλάτερ και η παρέα του απεκόμισαν τεράστια κέρδη.
Το ότι το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η Αττική Οδός και άλλα μεγάλα έργα έγιναν λόγω των Ολυμπιακών είναι περισσότερο ο αστικός μύθος αυτών των Αγώνων παρά η πραγματικότητα. Ακόμη, όμως, και αν είναι πραγματικότητα, δείχνει πως και η ίδια η Ελλάδα αντιμετώπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως τριτοκοσμική χώρα που περίμενε μια μεγάλη αθλητική διοργάνωση για να φτιάξει έργα και υποδομές αναγκαία για την καθημερινή ζωή των κατοίκων της, χωρίς κανέναν σχέδιο, όραμα και προοπτική.
Εξι χρόνια μετά, περιμένουμε να ζητήσει κάποιος συγνώμη για το κακό που έκανε στη χώρα. Εξι χρόνια μετά οι φύλακες έχουν γνώση και πολλές υποθέσεις μόλις άνοιξαν δικαστικά…

Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

ΠΕΔΙΟ ΔΟΚΙΜΩΝ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Τα ερωτήματα έχουν τεθεί κατά κόρον και από πολλές πλευρές. Δεν είναι και τόσο εύκολο να απαντηθούν, αλλά αξίζει τον κόπο να διερευνηθούν.
Ερωτήματα όπως «έχει τόσο μεγάλη σημασία η προεδρική καρέκλα της Super League και διεξάγονται συνεχή ντέρμπι και εκλογικές αναμετρήσεις για την κατάληψή της», αλλά και «σε τι προσβλέπει η επιλογή του Νίκου Κωνσταντόπουλου από την οικογένεια Βαρδινογιάννη για την προεδρία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός» βρίσκονται στα χείλη όλων των Ελλήνων; Εχουν αυτά τα δύο καμία σχέση μεταξύ τους θα προσθέταμε εμείς και ακόμη σε τι προσβλέπουν όλα αυτά στις μελλοντικές εξελίξεις στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου -κυρίως σε επιχειρηματικό επίπεδο- και στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο αρχίζει να διαμορφώνεται ένα εντελώς νέο σκηνικό. Ένα σκηνικό που δεν μπορεί να είναι άσχετο και με την έλευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα και τις πιέσεις που ασκεί για επιπλέον ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων φορέων. Μέσα σε αυτό το σκηνικό εντάσσεται και ο ΟΠΑΠ και το 36% του Οργανισμού που έχει απομείνει στο ελληνικό δημόσιο. Ενας ΟΠΑΠ που συνεχίζει τη στρατηγική συνεργασία και τις απευθείας αναθέσεις με την Ιντραλότ του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά που μελετά και το ενδεχόμενο απελευθέρωσης του στοιχήματος, κάτι που θα βάλει στο παιχνίδι και άλλους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλου της χώρας.
Τα κομμάτια του παζλ είναι πολλά και σιγά, σιγά παίρνουν τη θέση τους στο συνολικό ψηφιδωτό που είναι υπό διαμόρφωση. Η ξαφνική εμφάνιση του δικηγόρου Θανάση Κανελλόπουλου στη διεκδίκηση της προεδρίας της Super League και η… περίεργη συμμαχία που τον στηρίζει προκαλούν εντύπωση. Ο τέως πρόεδρος του Παναθηναϊκού Νικόλας Πατέρας έχει συμμαχήσει με τον Ολυμπιακό εναντίον του Παναθηναϊκού και συνεπικουρούμενοι από τον Αχιλλέα Μπέο στηρίζουν την υποψηφιότητα του κ. Κανελλόπουλου, αδερφού του αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αναστάσιου Κανελλόπουλου που έχει την ευθύνη της έρευνας για τα ύποπτα του στοιχήματος -σύμφωνα με την UEFA- ματς στην Ελλάδα, στα οποία εμπλέκεται ο Ολυμπιακός Βόλου του οποίου ο Θανάσης Κανελλόπουλος είναι αντιπρόεδρος!
Απέναντι σε αυτή τη συμμαχία βρίσκεται ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Βαρδινογιάννη που επέλεξε για την προεδρία τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ενας εκ των βασικών εκπροσώπων της ανανεωτικής αριστεράς στην προεδρία ίσως της πιο αστικής ομάδας της χώρας! Δικηγόρος πρώτης κλάσης ο κ. Κωνσταντόπουλος, με σημαντικές προσβάσεις και αυτός στα υψηλά κλιμάκια της δικαιοσύνης.
Είναι η πρόθεση της ιδιοκτήτριας οικογένειας του Παναθηναϊκού για πραγματική εξυγίανση στο χώρο του ποδοσφαίρου ή κάτι άλλο πιο πέρα απ’ αυτό; Είναι η αντίθεση στην απαξίωση του προϊόντος και το «όχι» στο θησαύρισμα στην πλάτη των φιλάθλων και των παικτών του στοιχήματος»;
Είναι σίγουρα κάτι καινούργιο που έρχεται. Οι διεργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, που δεν είναι άσχετες και με την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού μοντέλου διακυβέρνησης της χώρας και ίσως ένα μήνυμα προς το πολιτικό κατεστημένο. Ισως ακόμη και επιχειρηματικές διαμάχες με τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο να επιλέγονται για μία ακόμη φορά ως πεδίο δοκιμών!

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Ο "ΜΕΓΑΛΟΣ" ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Ενας «μεγάλος» Ελληνας, εκ των τελευταίων εν ζωή πνευματικών ανθρώπων και ο μόνος που εξακολουθεί να παρεμβαίνει και να μιλά γίνεται σήμερα 85 ετών. Ο λόγος για τον Μίκη Θεοδωράκη, τον «μεγάλο» κυριολεκτικά και μεταφορικά Ελληνα, το αντιπροσωπευτικότερο εν ζωή δείγμα του οικουμενικού Ελληνισμού.
Σαν σήμερα πριν από 85 χρόνια, στις 29 Ιουλίου 1925, γεννήθηκε μία από τις μεγαλύτερες μορφές και ιδιοφυΐες της τέχνης, μία από τις μεγαλύτερες μορφές της νεοελληνικής ιστορίας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος παρ’ ότι κρητικής καταγωγής είδε το πρώτο φως του κόσμου στη Χίο και από εκεί κατάφερε να φτερουγίσει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και να γίνει γνωστός με το συνθετικό του έργο.
Ο Μίκης, όμως, δεν είναι μόνο συνθέτης. Είναι πολιτικός (διετέλεσε υπουργός και βουλευτής), είναι συγγραφέας και πνευματικός άνθρωπος. Ο Μίκης ξέφυγε από τα όρια της μουσικής με το λόγο και το όραμά του και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο Μίκης που ήταν αντιστασιακός, που αντιστάθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας, κάνοντας αγώνα κατά της δικτατορίας στην Ελλάδα και όχι στο εξωτερικό. Ο Μίκης που με τα τραγούδια του ενέπνευσε τον αντιδικτατορικό αγώνα, ο Μίκης των Λαμπράκηδων. Ο Μίκης που όταν στη διάρκεια της χούντας πολλοί πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, ακαδημαϊκοί, πολιτικοί, μουσικοί και δημοσιογράφοι όχι μόνο λούφαζαν, αλλά υμνούσαν το καθεστώτος, αυτός πέρασε από τις σκληρές φυλακές του, από την οδό Μπουμπουλίνας, από τον Ωρωπό, πέρασε από κατ΄ οίκον περιορισμό, αφού προηγουμένως και κατά τη μετεμφυλιακή περίοδο είχε γνωρίσει και τόπους εξορίας όπως η Ικαρία και η Μακρόνησος.
Ο Μίκης είναι σήμερα στα 85 του χρόνια ίσως το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας ως φυσική παρουσία και πνευματικός άνθρωπος. Ο Μίκης είναι ίσως ο «μεγαλύτερος» εν ζωή Ελληνας, είναι ο άνθρωπος που η Ελλάδα έχει ανάγκη όσο τίποτε άλλο αυτές τις κρίσιμες για το έθνος στιγμές.

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

"ΑΠΟΘΗΚΕΣ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΩΝ"

Τις τελευταίες ημέρες έγιναν ορισμένες συγκλονιστικές καταγγελίες από πρώην κρατούμενους, ασθενείς, δικηγόρους και γιατρούς για τις συνθήκες που επικρατούν στο νοσοκομείο του Κορυδαλλού «Άγιος Παύλος» αλλά και το κλίμα και τις συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές όλης της χώρας. Πρόκειται για μια συνέντευξη Τύπου που έδωσαν όλοι αυτοί που συγκροτούν την «πρωτοβουλία για τα δικαιώματα των κρατουμένων» και η οποία παρ’ ότι περιείχε συγκλονιστικές καταγγελίες παρέπεσε ολίγο της ηλεκτρονικής ειδησεογραφίας και ξέφυγε του συνόλου των γραφίδων…
Οι λεπτομέρειες και οι καταγγελίες όλων ήταν συγκλονιστικές. «Αποθήκες ψυχών και σωμάτων», χαρακτήρισαν και το νοσοκομείο και το σύνολο των σωφρονιστικών καταστημάτων της χώρας. Οι μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν μέσα στον «Αγιο Παύλο» αλλά και το ψυχιατρικό νοσοκομείο των φυλακών προκαλούν ντροπή.
Οροθετικοί, πάσχοντες από φυματίωση, ασθενείς με καρδιακά προβλήματα και άλλοι με ακρωτηριασμένα μέλη στοιβάζονται στις φυλακές, στις «αποθήκες ψυχών και σωμάτων» και ζουν, επιβιώνουν πιο σωστά, σε συνθήκες που καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα.
«Τα φάρμακα αρκούν για 15 μέρες το μήνα», είπε ένας οροθετικός. Ένα άλλο μέλος της πρωτοβουλίας είπε ότι στον ίδιο θάλαμο κρατούνται φυματικοί, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, ακρωτηριασμένοι και σε κάθε θάλαμο αντιστοιχεί ένα καρότσι ώστε να μπορούν να πάνε τουαλέτα οι ακρωτηριασμένοι…
Αυτά είναι λίγα από τα όσα καταγγέλθηκαν και δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε ότι είναι αλήθεια. Δυστυχώς, όμως, είναι και προσβάλλουν τον πολιτισμό μας. Δεν ξέρουμε αν θα σταματήσουν, αν θ΄ αλλάξει η κατάσταση αυτή. Ειλικρινά δεν ξέρουμε αν το σωφρονιστικό σύστημα θα αρχίσει κάποτε να σωφρονίζει σε συνθήκες αξιοπρέπειας. Εκείνο στο οποίο ελπίζουμε είναι κάποτε αυτό το σύστημα που βάζει φυλακή τους χρήστες και όχι τους εμπόρους ναρκωτικών να φανεί αντάξιο του πολιτισμού και της ιστορίας της Ελλάδας, διότι ο πολιτισμός μια χώρας φαίνεται και από το σωφρονιστικό της σύστημα και δυστυχώς την Ελλάδα δεν την τιμά αυτό το σύστημα…

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ...

Αυτή η κουφάλα θάνατος δεν λέει να σταματήσει. Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα δάκρυα για τον Σωκράτη και ήρθαν τα νέα για το Γιώργο. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι για τη μία απώλεια και ήρθε νέα απώλεια, του Γιώργου Δασκαλόπουλου.
Ο Γιώργος Δασκαλόπουλος «έφυγε», δεν είναι πια στη ζωή. Εμοιαζε σαν ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν ήταν... Ο Γιώργος «έφυγε»…
Πονάει πολύ αυτή η απώλεια. Πονάει πάρα πολύ. Ο Γιώργος δεν ήταν απλά συνάδελφος. Ο Γιώργος ήταν φίλος, «αδελφός» και συντοπίτης από τη Ναύπακτο. Ηταν τα βράδια στο λιμάνι, ήταν τα βράδια στην Αθήνα, τα ξενύχτια, τα γλέντια, οι κοινοί αγώνες στο συνδικαλισμό, στο διοικητικό συμβούλιο του ΠΣΑΤ, στην ΕΣΗΕΑ, στις πορείες, στις απεργίες, στις μάχες που δίναμε. Ηταν η κοινή πορεία στη δημοσιογραφία και τη ζωή.
Ο Γιώργος έφυγε νέος. Ηταν μόλις 45 ετών. Ηταν ένα από ωραιότερα χειρόγραφα της αθλητικής δημοσιογραφίας, ότι και αν έγραφε, από Ολυμπιακό μέχρι τοπικά πρωταθλήματα. Η τελευταία μας κουβέντα έγινε λίγο πριν φύγω για το μουντιάλ, για τη Νότιο Αφρική, στα τέλη Μαΐου. Ηθελε να πάμε μαζί σε μια εκδήλωση, αλλά δεν προλάβαμε λόγω φόρτου εργασίας…
«Αφήσε το να πάμε μετά το μουντιάλ», του είχα πει τότε και εκείνος συμφώνησε. Και τελικά δεν πήγαμε ποτέ, και δεν το ξαναείδα, και δεν θα τον ξαναδώ.
Ο Γιώργος ήταν από εκείνους του λίγους που με φώναζαν «Ακη», όπως όλοι οι φίλοι από τη Ναύπακτο. Ηταν από εκείνους που βρήκα μπροστά μου στο δρόμο της δημοσιογραφίας πολύ νωρίς, τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90. Παλαιότερος από εμένα στο επάγγελμα, με αντιμετώπιζε πάντα ως ισότιμο και με βοήθησε. Παλαιότερος από εμένα και στο συνδικαλισμό με αντιμετώπιζε και εκεί ως ισότιμο και με βοήθησε πολύ, πάρα πολύ, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές ήταν δίπλα μου και με στήριξε.
Γιώργο σ’ ευχαριστώ. Καλό ταξίδι…

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΩΚΡΑΤΗ...

Η εβδομάδα ξεκίνησε βαριά. Πολύ βαριά και πένθιμα. Ότι και αν πεις και ότι και αν γράψεις θα είναι σίγουρα λίγο μπροστά σε αυτό που έγινε. Μπροστά στη στυγνή, στην άνανδρη δολοφονία του συναδέλφου και φίλου Σωκράτη Γκιόλια, μπροστά στο δράμα, το βαρύ πένθος και το ακατανόητο και δίχως καμία λογική συμβάν.
Μαζί με το Σωκράτη που πλέον αναπαύεται στους πρόποδες του Υμμητού, δολοφονήθηκε και η μάχιμη δημοσιογραφία, η «επιθετική» δημοσιογραφία. Μαζί και η αθλητική δημοσιογραφία, διότι ο Σωκράτης ήταν μέχρι και χθες μάχιμος αθλητικός συντάκτης πέραν όλων των άλλων.
Ο Σωκράτης είχε περάσει από το «GOAL». Όταν ο πρώην διευθυντής της εφημερίδας, ο Χάρης Ξύδης, του είχε πει ότι αναζητούσε δημοσιογράφο για το ρεπορτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων και του ζήτησε τη γνώμη του, εκείνος του είχε απαντήσει: «Πάρε τον Τριανταφύλλου…» Αυτό το είχε πει ο Σωκράτης χωρίς τότε να γνωριζόμαστε και χωρίς τη σχέση που αναπτύχθηκε στη συνέχεια και ασχέτως που ο Ξύδης είχε ήδη κάνει την επιλογή του. Αυτό είναι κάτι που μένει και που για τον υπογράφοντα είναι το ελάχιστο που μπορεί να γράψει αυτή τη στιγμή για τον Σωκράτη.
Εχθες, 19 Ιουλίου 2010, κόπηκε το νήμα της ζωής του. Κόπηκε το νήμα της ζωής εντός νέου ανθρώπου, του πρώτο Ελληνα δημοσιογράφου που πληρώνει με τη ζωή του. Τα λόγια και τα γραπτά είναι περιττά, αλλά δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί στη Σέχτα των Επαναστατών που σύμφωνα με τα όσα έδειξε η βαλλιστική εξέταση είναι πίσω από τη δολοφονία.
Εχουμε γράψει και πάλι για αυτούς τους τύπους ότι είναι πράκτορες, προβοκάτορες και χαφιέδες. Το επαναλαμβάνουμε. Είναι άνθρωποι που θέλουν να προκαλέσουν αναταραχή, ανωμαλία και ότι άλλο στοχεύουν κάθε φορά να προκαλούν οι χαφιέδες, οι πράκτορες και οι προβοκάτορες. Αυτοί που αφαίρεσαν μία ακόμη ανθρώπινη ζωή, που δολοφόνησαν έναν νέο άνθρωπο. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε ότι η δολοφονία του Σωκράτη θα είναι η απαρχή της αποκάλυψης των χαφιέδων και των πρακτόρων που ισχυρίζονται ότι είναι επαναστάτες σκοτώνοντας αθώους ανθρώπους…

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΟΒΙΤΗ ΧΡΗΣΤΟ ΣΑΚΑΤΗ

12 Δεκεμβρίου 2008, ανακοινώνεται η απόφαση του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων για τον Χρήστο Σακάτη που είναι ισόβια χωρίς κανένα ελαφρυντικό για τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου στη συμπλοκή οπαδών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στη Λαυρίου τον Μάρτιο του 2007. «Αγόρι μου καλύτερα να αυτοκτονήσεις, μην πας φυλακή», ακούγεται η φωνή της μητέρας του την ώρα που γιος της οδηγείται στη φυλακή.
Σήμερα, 19 μήνες από εκείνη την ημέρα ο Χρήστος Σακάτης εκτίει την ποινή των ισοβίων στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Μαλανδρίνου και σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στο «GOAL», ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του που από μικρό παιδί είναι μεταξύ ναρκωτικών, κλοπών και φυλακής και δηλώνει αποφασισμένος να ξεφύγει από τον εφιάλτη και να ζήσει…
«Αν οι δικαστές μου έριχναν έστω και μια μέρα λιγότερη από τα ισόβια και μπορούσα κάποτε να βγω από εδώ μέσα θα ξεκινούσα νέα ζωή», λεει ο 41 ετών σήμερα Χρήστος Σακάτης που μας μίλησε μέσα από τις φυλακές και για μία ακόμη φορά επανέλαβε: «Θέλω να πω στην οικογένεια του Μιχάλη ότι δεν σκότωσα εγώ το γιο τους. Ειλικρινά λυπάμαι για αυτό που έγινε, αλλά δεν είμαι εγώ ο δολοφόνος του γιου τους».
-Πώς είναι η ζωή στη φυλακή;
«(σ.σ. γέλια). Πώς να είναι; Αν και φυλακισμένος δεν έχω παράπονα. Ηρεμα είναι, δεν έχω πρόβλημα με τους συγκρατούμενους μου, δουλεύω ως καντινιέρης, κάνω και γυμναστική γιατί έχω πρόβλημα με το συκώτι μου από τα ναρκωτικά και έχω πολύ χρόνο για να σκέφτομαι»
-Τι σκέφτεσαι;
«Σκέφτομαι τη ζωή μου, σκέφτομαι πως έφθασα εδώ, σκέφτομαι το μέλλον μου».
-Πως το σκέφτεσαι το μέλλον σου, κάνεις όνειρα;
«Να μου έριχναν έστω και μια ημέρα λιγότερη οι δικαστές στο εφετείο… Να με αθώωναν… Θα ξεκινούσα μια νέα ζωή. Θα έφευγα από την Αθήνα και θα πήγαινα στην επαρχία να δουλέψω. Εχει ένας θείος μου μαγαζί και μπορώ να δουλέψω εκεί. Εγω γνωρίσει και μια κοπέλα, είναι αλλιώς, ξέρεις… Να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, να φύγουμε από εδώ, Θέλω να ξεφύγω από τα ναρκωτικά, θέλω να ζήσω. Εγώ δεν έζησα, η ζωή μου ήταν τα ναρκωτικά.

Χρήστης από 15 ετών

-Εχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου;
«Όχι ιδιαίτερα, σπάνια έκανα κάτι μικροδουλειές σε συγγενείς στα 13, 14 μου. Μετά δεν με άφησαν τα ναρκωτικά…»
-Πότε έκανες για πρώτη φορά χρήση;
«Το 1984, ήμουν 15 ετών. Ξεκίνησα με χάπια και σιρόπια. Ημουν μαθητής γυμνασίου τότε. Το 1987 ξεκίνησα την ηρωίνη και από εκεί και πέρα η ζωή μου είναι φυλακή, αρρώστια και κλεψιά. Αυτή τη ζωή σας λέω ότι θέλω να αλλάξω».
-Είσαι ακόμη εξαρτημένος;
«Πώς να γλιτώσεις από τα ναρκωτικά μετά τόσα χρόνια;»
-Δεν είσαι σε πρόγραμμα απεξάρτησης;
«Οχι, δεν υπάρχει εδώ σ’ αυτές τις φυλακές και δεν προβλέπεται και για τους ισοβίτες, μόνο μέχρι 12 χρόνια προβλέπεται».
-Εχεις μπει και άλλες φορές φυλακή;
«Ναι, πολλές. Το 1988 μπήκα για πρώτη φορά σε φυλακή ανηλίκων. Έμπαινα για κλοπές που έκανα για να πάρω τη δόση μου. Σας είπα, η ζωή μου ήταν ναρκωτικά, αρρώστια και φυλακές…»
-Σχολείο τέλειωσες;
«Μόνο το γυμνάσιο έχω βγάλει, δεν πήγα λύκειο, δεν με άφησαν τα ναρκωτικά».
- Σε προγράμματα απεξάρτησης δεν έχεις μπει;
«Ναι, μπήκα. Ξεκίνησα το 1995 στον ΟΑΚΑΝΑ. Παραβίασα, όμως, το πρόγραμμα, μετά μπήκα φυλακή. Όταν βγήκα πήγα ξανά στο πρόγραμμα, αλλά το παραβίαζα συνέχεια. Ημουν υπότροπος αν και είχα μπει σε πρόγραμμα μεθαδόνης. Μετά με συνέλαβαν, καταδικάσθηκα και ήρθα εδώ».

«Τα έριξαν όλα σ’ εμένα…»

Ο Χρήστος Σακάτης ήταν προφυλακισμένος σε όλη τη διάρκεια της δίκης για τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου. Η απολογία του ενώπιον του τριμελούς εφετείου κακουργημάτων είχε συγκλονίσει. Όταν ο πρόεδρος της έδρας τον είχε ρωτήσει τι ομάδα είναι εκείνος είχε απαντήσει: «Εμένα κύριε πρόεδρε, ομάδα μου είναι η ηρωίνη».
Ο Χρήστος είναι Ολυμπιακός και τον συνέλαβαν ως ύποπτο για τη δολοφονία του οπαδού του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου. Στη συνέχεια καταδικάστηκε ως ο μόνος φυσικούς αυτουργός για τη δολοφονία. Ο ίδιος επιμένει ακόμη και σήμερα ότι δεν σκότωσε, ότι δεν ήταν στη Λαυρίου εκείνη την ημέρα.
- Με το χέρι στην καρδιά, τι συνέβη εκείνη την ημέρα;
«Δεν έχω καμία σχέση, δεν ήμουν στη Λαυρίου. Το έχω πει πολλές φορές και το ξαναλέω, άσχετα αν μπορεί κάποιος να με πιστέψει. Ημουν στο ΟΚΑΝΑ στο πρόγραμμα. Τα έφτιαξε η αστυνομία όπως ήθελε και κατηγόρησαν εμένα. Θέλω να το ξέρουν όλοι αυτό και ειδικά η οικογένεια του Μιχάλη ότι δεν σκότωσα εγώ το γιο τους. Ειλικρινά λυπάμαι για αυτό που έγινε, αλλά δεν είμαι εγώ ο δολοφόνος».
-Και γιατί κατηγορήθηκε εσύ;
«Τα έφτιαξε η αστυνομία όπως ήθελε και έριξε σε εμένα όλες τις κατηγορίες. Επαιξε ρόλο και το ποινικό μου μητρώο. Ημουν γνωστός και τα φόρτωσαν όλα σε εμένα. Στο δικαστήριο το είχε πει ένας οπαδός του Παναθηναϊκού, ο Πανταζής, ότι δεν ήμουν εγώ εκεί, αλλά δεν το πίστεψε κανείς. Περιμένω το εφετείο τώρα (σ.σ. τον Ιούνιο του 2011) και ελπίζω να δικαιωθώ εκεί, διότι δεν έχω κάνει τίποτα, είμαι αθώος. Θέλω να λάμψει η αλήθεια».
- Σε κατηγόρησαν λόγω του ποινικού σου μητρώου;
«Έπαιξε ρόλο αυτό, έπαιξε ρόλο και το ότι κάποτε με είχαν έπιασαν στο Καραϊσκάκη σε ένα ματς με τον ΠΑΟΚ και είχα καταδικαστεί σε επτά μήνες φυλακή. Ημουν μικρός βέβαια τότε, ήταν το παλιό Καραϊσκάκη, αλλά αυτά μένουν. Μετά δεν ξαναπήγα γήπεδο».
Η αγάπη του Χρήστου για το ποδόσφαιρο, όπως και ο ίδιος λεει, είναι μεγάλη παρ’ ότι είχε χρόνια να παει στο γήπεδο. «Στις φυλακές πάντως, είδα όλα τα μεγάλα παιχνίδια του μουντιάλ», μας λέει στο κλείσιμο της κουβέντας με τον πρώτο καταδικασθέντα σε ισόβια κάθειρξη στην Ελλάδα για αθλητική βία. Με έναν άνθρωπο που δεν έζησε ποτέ έως τώρα λόγω ναρκωτικών και που παρά τα ισόβια που κουβαλά στην πλάτη του λέει ότι τώρα θέλει τουλάχιστον να ζήσει.

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΙΚΗ

Τι είναι η Ελλάδα του σήμερα; Τι κουβαλάει, τι φέρνει από το παρελθόν μαζί της και ποια τα όπλα της απέναντι στην οικονομική κρίση και κυρίως απέναντι στην κρίση πολιτισμού που υπάρχει; Πως μπορεί η χώρα μας να αντεπεξέλθει στις δύσκολη για αυτή περίοδο που ουδείς γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει και με ποιες και πόσες απώλειες θα εξέλθει αυτής;
Την απάντηση σε όλα αυτά τα πραγματικά και όχι μεταφυσικά ερωτήματα, την έδωσε πριν μερικές ημέρες ο Μίκης Θεοδωράκης μιλώντας στα μέλη της ορχήστρας που φέρει το όνομά του. «Τα όπλα μας είναι ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, ο Παλαμάς και ο Ρίτσος», είπε ο «μεγάλος» Ελληνας Μίκης Θεοδωράκης και για να προλάβουμε όσους θα αναρωτηθούν ότι ξέχασε τον Ελύτη, λέμε ότι δεν τον ξέχασε… Πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσει ο Μίκης τον τεράστιο αυτό ποιητή, αφού η μελοποίηση των ποιημάτων του από τον Θεοδωράκη συνέβαλλε τα μέγιστα στο να γίνει γνωστός στα πέρατα του κόσμου.
Αυτή είναι η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη περί των όπλων της χώρας μας. Με αυτά, είπε ο Μίκης, απελευθερωθήκαμε και από τους Γερμανούς το ’40 και όσο και αν φαίνεται περίεργο η κουλτούρα, η παιδεία και το διάβασμα του λαού, κάτι που εμφανώς απουσιάζει σήμερα, βοήθησαν στην εξέγερση κατά των κατακτητών. Βοήθησαν στην απελευθέρωση και εδώ πρέπει να σημειωθεί και να τονιστεί ότι η Ελλάδα απελευθερώθηκε μόνη της από το γερμανικό ζυγό και όχι με τη βοήθεια των συμμάχων, οι οποίοι για μία ακόμη φορά στην ιστορία, έσπευσαν εκ των υστέρων να εφαρμόσουν την πολιτική του διαίρει και βασίλευε και να οδηγήσουν τους Ελληνες στον εμφύλιο σπαραγμό.
Με την απάντηση του Μίκη και με αυτά τα όπλα, τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, τον Παλαμά και τον Ρίτσο, θα εξέλθει η Ελλάδα της κρίσης, όσο και αν φαίνεται περίεργο…

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Μέσα στα προβλήματα των ημερών και την αβεβαιότητα των περισσότερων Ελλήνων όχι για το μέλλον, αλλά για την επόμενη ημέρα, ήρθε ένα ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης προχθές Κυριακή να δείξει το αδιάφθορο πρόσωπο της ελληνικής πολιτείας και της κυβέρνησης και το πόσο νοιάζεται για τις ελευθερίες των πολιτών. Το ρεπορτάζ έδειχνε ανέμελους πολίτες να κολυμπούν στα νερά του Αργοσαρωνικού στο παραλιακό μέτωπο της Αθήνας κάπου στον Αλιμο στην ελεύθερη πια από τα νυχτερινά κέντρα παραλία.
Πρόκειται για το σημείο όπου τον περασμένο Μάιο γκρεμίστηκε η «Φαντασία» και όπως λέει η κυβέρνηση και μετέφερε η κρατική τηλεόραση, οι παραλίες είναι πια ελεύθερες για τους πολίτες. Σωστό είναι αυτό, αλλά μιλάμε μόνο για τις παραλίες που γκρεμίστηκε η εγκαταλελειμμένη τα τελευταία οκτώ χρόνια «Φαντασία». Τα διπλανά σε αυτή κέντρα λειτουργούν κανονικότατα και φράζουν το δρόμο των πολιτών προς τις παραλίες.
Πρόσφατα, μάλιστα, συνέβη το καταπληκτικό. Σε νυχτερινό κέντρο που έπρεπε να κλείσει κατόπιν απόφασης των υπηρεσιών του αρμόδιου δήμου, επιστρατεύθηκαν τα ΜΑΤ τα οποία εστράφησαν κατά των πολιτών και των ανθρώπων του δήμου που έσπευσαν να ζητήσουν την εφαρμογή της απόφασης και προστάτεψαν τους επιχειρηματίες του κέντρου που τελικά άνοιξε!
Λίγο πιο δίπλα συμβαίνει κάτι πιο εξοργιστικό. Με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας του 1999 έπρεπε να έχει κλείσει η πίστα καρτ που λειτουργεί στον Αγιο Κοσμά. Κάποιοι έγραψαν το ανώτατο δικαστήριο της χώρας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και 11 χρόνια μετά η πίστα καρτ λειτουργεί κανονικότατα φράζοντας και αυτή μαζί με τα υπόλοιπα νυχτερινά κέντρα, ορισμένα εκ των οποίων ανήκουν και στην εκκλησία (!) φράζοντας το δρόμο των πολιτών προς τις παραλίες.
Κατά τα λοιπά, η προπαγάνδα θέλει τις παραλίες ελεύθερες και τον κόσμο να κάνει ανέμελος το μπάνιο του. Λυπούμεθα, αλλά ούτε επί χούντας δεν συνέβησαν αυτά…

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Η ΟΜΟΡΦΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΕΛΑΒΕ ΤΕΛΟΣ


Επιστροφή στην Ελλάδα την Πέμπτη 24 Ιουνίου. Μετά από σχεδόν 20 ημέρες τέλειωσε η όμορφη περιπέτεια της Νοτίου Αφρικής, του κράτους και της κοινωνίας των μεγάλων αντιθέσεων. Η εθνική ομάδα γύρισε με ψηλά το κεφάλι και με αξιοπεπή παρουσία και πλέον ετοιμάζεται για τη μετά Ρεχάγκελ εποχή που θα είναι σίγουρα μια εποχή δύσκολη και διαφορετική.
Τελευταίος σταθμός στη Νότιο Αφρική ήταν το Γιοχάνεσμπουργκ ή Ιωαννούπολις επί το ελληνικότερον και όταν βρεθείς στο Γιοχάνεσμπουργκ δεν μπορεί παρά να επισκεφθείς το Σοβέτο. Την πόλη-προάστιο του Γιοχάνεσμπουργκ απ΄ όπου ξεκίνησε η εξέγερση των μαύρων, την πόλη σύμβολο του αγώνα για την ισότητα. την πόλη που δεν είναι πια γκέτο, αλλά σε αυτή ζουν ακόμη άνθρωποι κατώτερου Θεού, μέσα στη φτώχεια και την εξαθλίωση, χωρίς πολλοί από αυτούς να έχουν νερό, ηλεκτρικό και αποχέτευση και χωρίς να ξέρουν, αλλά και να τους νοιάζει, ότι λίγα μέτρα από τα σπίτια τους που υπάρχει το επιβλητικό στάδιο Soccer City γίνεται μουντιάλ...

Κυριακή 20 Ιουνίου 2010




Μία από τις τελευταίες ημέρες στο Ντέρμπαν περιελάμβανε σαφάρι και επίσκεψη σε χωριό των Ζουλού. Το Ντέρμπαν και η επαρχία Ζουλού Νατάλ είναι η «χώρα» των Ζουλού, είναι η περιοχή στην οποία υπάρχουν οι περισσότεροι Ζουλού που κάποιοι από αυτούς ζουν ακόμη σε παραδοσιακές καλύβες και οικισμούς, με αρχηγούς και μάγους ή μάγισσες φυλής, περισσότερο για τουριστικούς λόγους και χορεύουν παίρνοντας λεφτά από τους τουρίστες.Η φυλή των Ζουλού είναι η μεγαλύτερη στη Νότιο Αφρική, με πάνω από 10 εκατομμύρια πληθυσμό και σε αυτή ανήκει ακόμη και ο πρόεδρος της χώρας Τζέικομπ Ζούμα, πολυγαμικός (πέντε γυναίκες και 11 παιδιά).
Μια σχεδόν παραδοσιακή φυλή ζει μερικά χιλιόμετρα έξω από το Ντέρμπαν σε μια περιοχή που λέγεται «Χίλιοι λόφοι». Τόσους λόφους έχει η περιοχή, σε έναν από αυτούς ζει μεταξύ μύθου και τουριστικής πραγματικότητας αυτή φυλή, με τον αρχηγό της και τις μάγισσές της. Δίπλα βρίσκεται ένα μαγαζί με παραδοσιακά προϊόντα, κάποια χειροποίητα και πιο δίπλα εστιατόρια με θέα σους χίλιους λόφους, τους οποίους περιδιάβαινε κάποτε ο θρυλικός βασιλιάς Σάκα των Ζουλού.
ΤΟ ΣΑΦΑΡΙ
Περίπου 80 χιλιόμετρα από το Ντέρμπαν, απλώνεται στα πόδια σου η η Αφρική όπως όλοι την είχαμε φανταστεί στα παιδικά μας χρόνια. Με ζούγκλες, σαβάνες, και άγρια θηρία. Πολλά άγρια θηρία, λιοντάρια, ελέφαντες, αντιλόπες, ζαρκάδια, ιπποπόταμους και ρινόκερους όπως μας ενημέρωσε ο Ελληνας ξεναγός μας, αυτά τα δύο τελευταία είναι τα πιο επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Περίπου 80 χιλιόμετρα από το Ντέρμπαν υπάρχει ένα πολύ μεγάλο πάρκο σχεδόν με κάθε λογής άγρια ζώα, το «Lion Park», όπως ονομάζεται. Σε αυτό βλέπεις ελέφαντες, ρινόκερους, αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις, αγριογούρουνα, βουβάλους και πολλά άγρια πουλιά, ιπποπόταμουςμέχρι και τα επιβλητικά λιοντάρια που βρίσκονται περιφραγμένα σε άλλο χώρο από τα υπόλοιπα ζώα.

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ 17η ΙΟΥΝΙΟΥ 2010 ΣΤΟ ΜΠΛΟΥΜΦΟΝΤΕΙΝ


Στο Μπλουμφοντέιν έλαχε να γραφτεί μια από τις πιο ιστορικές σελίδες της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ελλάδας. Στην δικαστική πρωτεύουσα της Νοτίου Αφρικής η Ελλάδα κέρδισε τη Νιγηρία 2-1 και πέτυχε την πρώτη της νίκη σε μουντιάλ. Εκεί στις εσχατιές της αφρικανικής ηπείρου ανταμώθηκαν Ελληνες από όλο τον κόσμο, πανηγύρισαν, έκλαψαν, γλέντησαν ελληνικά. Στους άδειους δρόμους της αφρικανικής πόλης ακουγόταν μόνο ελληνική μουσική το βράδυ του αγώνα με τη Νιγηρία. Η εθνική Ελλάδας δεν είναι μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα, είναι η ίδια η Ελλάδα, η μητέρα πατρίδα που ενώνει τον ελληνισμό όλης της γης και αυτό έκανε και εδώ στις εσχατιές της αφρικανικής ηπείρου. Το ταξίδι συνεχίζεται γιατί αυτό είναι που μετράει. Από Μπλουμφοντέιν Ντέρμπαν ξανά και από εκεί νέο ταξίδι για το Πολοκουάνε και τον αγώνα με την Αργεντινή.

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΕΝ ΜΕΣΩ ΜΟΥΝΤΙΑΛ...






Οι καταπιεσμένοι μαύροι εξεγέρθηκαν. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ειπωθεί ότι έφθασε η αντίδραση των εργαζόμενων στο γήπεδο του Ντέρμπαν που τα ξημερώματα της Δευτέρας συγκρούστηκαν με την αστυνομία στην προσπάθειά τους να φθάσουν στα γραφεία των διοργανωτών (ΦΙΦΑ και οργανωτική επιτροπή)που προηγουμένως τους είχαν δώσει λιγότερα λεφτά από αυτά που προφορικά τους υποσχέθηκαν. Μιλάμε για μαύρη εργασία και μιλάμε για 250 ραντ, περίπου 25 ευρώ, το άτομο. Τόσα τους είχαν υποσχεθεί και όταν ο τέλειωσε ο αγώνας Γερμανίας-Αυστραλίας και πήγαν να πάρουν τα χρήματά τους κάποιοι πήραν λιγότερα, κάποιοι δεν πήραν καθόλου χρήματα και αυτό ήταν η σπίθα που άναψε το φυτίλι της εδώ και δεκαετίες καταπίεσης και διάκρισης, που 16 χρόνια μετά την πτώση του απαρτχάιντ δεν έχει ακόμη κλείσει. Αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν με πολύ άγριες διαθέσεις ήταν όλοι τους μαύροι και φτωχοί, όπως φτωχοί είναι οι περισσότεροι μαύροι στη Νότιο Αφρική. Η οργή τους ήταν τέτοια που η αστυνομία έριχνε στο ψαχνό με πλαστικές σφαίρες, φωτοβολίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα για να τους σταματήσει. Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές,. Η εξέγερση μάλλον ξεκίνησε εν μέσω μουντιάλ...

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010


Το Πορτ Ελίζαμπεθ ή η Πόλη των Ανέμων είναι ο δεύτερος σταθμός του μουντιάλ πριν την επιστροφή στο Ντέρμπαν. Ηττα για την εθνική στην πρεμιέρα με 2-0 από τη Νότια Κορέα ύστερα από πολύ κακή εμφάνιση στο "Νέλσον Μαντέλα Μπέι", όπως λέγεται το γήπεδο και ο μητροπολιτικός δήμος που έχειπληθυσμό 1,3 εκατομύρια κατοίκους. Το όνομα το πήρε βεβαίως και ο δήκος και το γήπεδο επειδή το Πορτ Ελίζαμπεθ είναι η γενέτειρα του Νέλσον Μαντέλα, αλλά και του διαδόχου του στην προεδρία της χώρας Τάμπο Μπέκι.
Η Ελλάδα δεν ξεκίνησε καλά, αλλά το ταξίδει συνεχίζεται. Ξανά στο πιο κοσμοπολίτικο Ντέρμπαν και από εκεί για τον πραγματικό χειμώνα του Μπλούμφοντέιν,με τη θερμοκρασία να πλησιάζει τους 0 βαθμούς Κελσίου τα βράδια, μιας και η δικαστική πρωτεύουσα της Νοτίου Αφρικής, το Μπλούμφοντέιν βρίσκεται στα 1.400 μέτρα υψόμετρο. Εκεί θα γίνει το παιχνίδι με τη Νιγηρία, η οποία ηττήθηκε από την Αργεντινή 1-0. Ενα παιχνίδι τελικός για την εθνική ομάδα της Ελλάδας που ανάλογα με την έκβασή του θα εξαρτηθεί εάν θα προχωρήσει ή όχι στην επόμενη φάση του μουντιάλ...

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010





Από τη Νότιο Αφρική και το Ντέρμπαν πλέον, εδώ όπου χτυπά η καρδιά του ποδοσφαίρου και η καρδιά της ποδοσφαιρικής Ελλάδας. Από την Κυριακή 6 Ιουνίου στο λιμάνι του Ινδικού Ωκεανού και μετά Πορτ Ελίζαμπεθ, πάλι Ντέρμπαν, Μπλουμφοντέιν και πάλι Ντέρμπαν, Πολοκουάνε, Γιοχάνεσμουργκ και βλέπουμε. Το ταξίδι συνεχίζεται...
Οι στιγμές είναι ιστορικές. Το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή της εθνικής βγήκε από τον ελληνικό εναέριο χώρο βράδυ Σαββάτου ξημερώματα Κυριακής 6 Ιουνίου, τον συνόδευσαν οι ευχές του πιλότου και όλων των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας του ελληνικού εναέριου χώρου. Ξημέρωμα πάνω στην κεντρική αφρική με το φως του ήλιου να χαράζει και να δωρίζει μοναδικές στιγμές. Αφιξη στις 8 (ώρα Ελλάδας) στο αεροδρόμιο του Ντέρμπαν. Ο Ελληνισμός εδώ είναι στο πόδι, ζει και αυτός ιστοπρικές στιγμές. Δεν θα το ξαναζήσουν ούτε τα παιδιά μας αυτό που ζούμε, λένε οπι μεγαλύτεροι Ελληνες ομογενείς.
Η Νότιος Αφρική είναι η πλουσιότερη χώρα της Μαύρης Ηπείρου. Η προετοιμασία για την έναρξη της διοργάνωσης μπαίνει στην τελική της ευθεία και αυτό το δείχνουν πλέον όλα, από την έντονη αστυνομική παρουσία μέχρι και τις αφίσες του μουντιάλ, τις βουβουζέλες που πουλιούνται παντού υπό καθεστώς ημιαπαγόρευσης και τον «Ke nako», δηλαδή η ώρα έφθασε που είναι το σύνθημα αυτού του παγκοσμίου κυπέλλου, που τούτο εδώ έχει χρώμα Αφρικής και μάλιστα της πλέον ιδιαίτερης χώρας της Αφρικής, της χώρας Ουράνιο Τόξο όπως αποκαλείται λόγω της πολύ-πολυτισμικότητάς της στην οποία οι αποστολές των ομάδων μεταξύ των οποίων και η ελληνική φθάνουν σιγά, σιγά συνθέτοντας ένα παζλ που θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή το απόγευμα στις 5 μ.μ. (ώρα Ελλάδας) με το εναρκτήριο ματς Νοτίου Αφρικής-Μεξικού.
Σε αυτή τη χώρα ο ένας στους πέντε κατοίκους είναι φορέας ή ασθενής του AIDS, καθημερινά προσβάλλονται 1.400 άνθρωποι και πεθαίνουν 1.000 και το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα 50 έτη. Πέραν του AIDS, το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ασφάλεια, με τους άνεργους και πεινασμένους κατοίκου των γκέτο να ξεφεύγουν πολλές φορές από τα όρια. Το απαρτχάιντ τέλειωσε επισήμως πριν 20 χρόνια, αλλά οι φυλετικές διαμάχες εκατέρωθεν συνεχίζονται.
Στα σούπερ μάρκετ το Ντέρμπαν, αλλά και σε όλα τα μαγαζιά της πόλης, οι μαύροι σχηματίζουν ουρές για τα ψώνια τους. Αυτά που αγοράζουν συνήθως κοστίζουν λίγα καθώς οι μαύροι είναι οι πιο φτωχοί και αυτοί που έχουν χαμηλά εισοδήματα. Οπω σε κάθε μεγαλούπολη που είναι και τουριστική και παραθαλάσσια και που σέβεται τον εαυτό της άσχετα αν πρόκειται για αφρικανική, έξω από τα μαγαζιά υπάρχουν επαίτες και λίγα μέτρα πιο πέρα ακριβά αυτοκίνητα, πολυτελή ξενοδοχεία και πολυσύχναστοι παραλιακοί δρόμοι. Στη λεωφόρο Τάμπο Παρέιντ που είναι η μεγαλύτερη παραλιακή λεωφόρος του Ντέρμπαν και στην ακτογραμμή του ινδικού ωκεανού, το χρώμα του μουντιάλ είναι εντονότατο και αυτή είναι μία ακόμη ιδιαιτερότητα του μουντιάλ με χρώμα Αφρικής. Μουντιάλ με άρωμα ινδικού ωκεανού, με τα Fan Park της FIFA λίγα μέτρα από τα αφρικάνικά παζάρια και λίγα χιλιόμετρα από τις ουρές των καρχαριών που περιπολούν πέριξ της πόλεως του Ντέρπαν και αναγκάζουν τους νεαρούς Αφρικάνους να τσαλαβουτούν στα πελώρια κύματα του ωκεανού και να μην ανοίγονται πιο μέσα.
Το άρωμα του ινδικού ωκεανού και ο χειμώνας του νοτίου ημισφαιρίου αποτελούν επίσης ιδιαιτερότητες του αφρικάνικού μουντιάλ στις προσομοιώσεις του οποίου (λέγονται και ποδοσφαιράκι) επιχειρούν να μυηθούν από πολύ μικροί οι Νοτιοαφικάνοι. Μέσα σε όλα αυτά λούνα παρκ και τελεφερίκ, άνθρωποι που δίκη αλόγων μεταφέρουν άμαξες και οι αστυνομικοί που όλο και πληθαίνουν, ακόμη και πέριξ των ακτογραμμών του ινδικού ωκεανού. Περιπολούν, ρεμβάζουν, αναπολούν και περιμένουν, περιμένουν και αυτοί το πρώτο μουντιάλ με χρώμα και άρωμα Αφρικής.

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ...

Απεργία για το ασφαλιστικό είχαν οι δημοσιογράφοι και όλες οι Ενώσεις του Τύπου και η εικόνα συμμετοχής στην απεργιακή συγκέντρωση και πορεία ήταν απογοητευτική. Όπως απογοητευτική σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος είναι και η συμμετοχή στις τελευταίες κινητοποιήσεις των συνδικάτων (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ), εκτός από εκείνης της 5ης Μαΐου που είχε τους τρεις νεκρούς στη Marfin (είναι μετά να μην πιστεύεις ότι πρόκειται για προβοκάτσια με στόχο να ανακοπεί η εξέγερση του λαϊκού κινήματος;).
Τις ίδιες ημέρες με τις κινητοποιήσεις των συνδικάτων για το ασφαλιστικό, γίνονται στη Θεσσαλονίκη κινητοποιήσεις για την ποδοσφαιρική ομάδα του Ηρακλή, η οποία σε πρώτο βαθμό δεν κατάφερε να εξασφαλίσει άδεια συμμετοχής στο επόμενο πρωτάθλημα. Στις κινητοποιήσεις και τις πορείες που γίνονται μετέχουν χιλιάδες κόσμου. Μόνο στην τελευταία συγκέντρωση και τη μηχανοκίνητη πορεία που ακολούθησε πήραν μέρος περισσότεροι από 10.000 οπαδοί του Γηραιού, αριθμός που για το μέγεθος του προβλήματος –το οποίο δεν αφορά όλη την κοινωνία και τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλλά μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα - είναι πάρα πολύ μεγάλος.
Αυτή η αντίθεση καταδεικνύει την κοινωνική παρακμή που υπάρχει και την κρίση αξιών και πολιτισμού, η οποία είναι σαφέστατα πολύ σημαντικότερη από την οικονομική κρίση και εν τέλει, είναι αυτή που έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο να οδηγηθεί η χώρα στην οικονομική κρίση. Το έχουμε γράψει και άλλες φορές, σε πολλά σημειώματα κατά το παρελθόν, πως η πολιτισμική κρίση που υπάρχει στη χώρα είναι αυτή που πρέπει να προβληματίσει περισσότερο από την οικονομική κρίση.
Κάποια στιγμή, μετά από πολλά ή λίγα χρόνια η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί και στην Ελλάδα και παγκοσμίως. Όπως κατά ένα μεγάλο μέρος τεχνηέντως επιβλήθηκε, έτσι και θα ξεπεραστεί, όπως έχει δείξει και η ιστορία για ανάλογες περιπτώσεις. Το θέμα είναι να μην έχουμε εκτός και από οικονομικά ταλαιπωρημένες και πολιτισμικά απαίδευτες γενιές Ελλήνων, γιατί αυτό είναι που πραγματικά θα στοιχίσει στη χώρα και τον πολιτισμό της, άρα και στην πρόοδό της.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ

Σε ένα σημείωμα πριν μερικές ημέρες γράφαμε για την παρουσία του καθηγητή Γιώργου Μπαμπνιώτη, στην εκπομπή της ΝΕΤ «Στα Ακρα». Είχαμε γράψει τότε για συνεντεύξεις- δωρεάν σεμινάρια, για μαθήματα πανεπιστημιακού επιπέδου απολύτως διδακτικά και χρήσιμα σε όλους και βεβαίως είχαμε ασκήσει κριτική στη μεταμεσονύχτια ώρα προβολής της εκπομπής που στέρησε την ευκαιρία σε όσο το δυνατόν περισσότερους τηλεθεατές να την παρακολουθήσουν και να μορφωθούν.
Στα χέρια του υπογράφοντος έφθασε για πρώτη φορά χθες το «Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» του καθηγητή Γιώργου Μπαμπινιώτη. Ένα λεξικό εκατοντάδων σελίδων, ένα έργο που με άνεση μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε μνημειώδες. Ένα βιβλίο που εξηγεί την καταγωγή και την ιστορία των λέξεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή μας ζωή.
Εχοντας ανατρέξει στις σελίδες αυτού του έργου, μπορούμε κάλλιστα να το χαρακτηρίσουμε και «εθνικό», διότι είναι ένα έργο που αναφέρει τα πάντα για «το λογισμικό του πολιτισμού μας», τη γλώσσα μας, τη σημασία, την καταγωγή και την προέλευση των λέξεων, από τα πρώτα βήματα του σημερινού μας οπλοστασίου, μέχρι και τα τελευταία.
Το έργο αυτό πέραν της σκληρής δουλειάς του ίδιου του καθηγητή Γιώργου Μπαμπινιώτη, δίνει και άλλη διάσταση και πρόταση στα πράγματα. Δείχνει τα πολλά διέξοδα που υπάρχουν στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς, στη σημερινή κρίση που δυστυχώς δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι –κυρίως- ηθική και πολιτισμική.
Είναι σαφές πως στη ζωή δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αδιέξοδα. Είναι σαφές πως υπάρχουν τρόποι και δίοδοι, πως υπάρχουν έξοδοι στον πολιτισμό, στην παιδεία, την ηθική. Αυτούς αναζητούμε και για αυτούς παλεύουμε, διότι μόνο μέσω αυτών θα ξεπεραστεί και η σημερινή κρίση που είναι και οικονομική.
Έναν από αυτούς τους δρόμους μας έδειξε αυτές τις ημέρες ο καθηγητής Γιώργος Μπαμπινιώτης, τόσο με τις τηλεοπτικές του παρουσίες, όσο και με το «Ετυμολογικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» και δεν έχουμε παρά να τον ευχαριστήσουμε για αυτή του την τεράστια συνεισφορά…

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΛΥΤΡΩΤΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Εχω παρακολουθήσει πολλές φορές την Ελένη Γλύκατζη Αρβερέλ να μιλά γενικά, αλλά και ειδικά για το Βυζάντιο και την Κωνσταντινούπολη. Ο λόγος της είναι μαγευτικός, όπως μαγευτικά και άκρως ενδιαφέροντα είναι και τα όσα λεει για το Βυζάντιο.
Εξ αφορμής της επετείου της άλωσης της Πόλης, της δεύτερης και οριστικής το 1453 από τους Οθωμανούς (η πρώτη ήταν στις 12 Απριλίου 1204 από τους Φράγκους όταν για μοναδική φορά στην ιστορία ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έφυγε από την έδρα του και αυτοεξορίστηκε στη Νίκαια), έχει μεγάλο ενδιαφέρον να θυμηθούμε ορισμένα πράγματα που έχει πει η κυρία Αρβελέρ –διακεκριμένη Βυζαντινολόγος- για το Βυζάντιο, την ιστορία του και τη θέση του στην Ευρώπη.
Όταν μιλάμε για αυτή την Ελληνίδα κυρία, δεν μιλάμε για κανένα ακραιφνή εθνικιστή ή βυζαντινολάγνο που δεν θα είχε αξία έτσι και αλλιώς να τον μνημονεύσουμε. Μιλάμε για την πρώην πρύτανη της Σορβόνης, τη μοναδική γυναίκα που έχει ανέλθει σε αυτή τη θέση στο διάσημο γαλλικό πανεπιστήμιο.
Η κυρία Αρβελέρ λοιπόν, έχει πει προσφάτως πει ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η τελευταία αλύτρωτη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Εχει πει ακόμη πως κάθε χρόνο στις 29 Μαΐου σε ανάμνηση της 29ης Μαΐου 1453 που «έπεσε» η Πόλη, οι φοιτητές της στη Σορβόνη της έστειλαν συλλυπητήρια μηνύματα.
Σε μια πρόσφατη διάλεξή της στη Γενεύη, η κυρία Αρβελέρ υποστήριξε με πλήθος ιστορικών αναφορών ότι το Βυζάντιο είναι η Αθήνα, η Ρώμη και η Ιερουσαλήμ μαζί, ότι το Βυζάντιο είναι Ευρώπη, γιατί ήταν ελληνόφωνο, χριστιανικό και είχε υιοθετήσει τη ρωμαϊκή διοίκηση και το ρωμαϊκό δίκαιο.
Όλα αυτά καταδεικνύουν την ελληνικότητα, αλλά κυρίως το σημαντικό ρόλο που έπαιξε το Βυζάντιο στην Ευρώπη και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ολα αυτά καταδεικνύουν τη σημαντικότητα της ευρύτερης περιοχής που δεν ήταν μόνο η Κωνσταντινούπολη και η οποία είχε περιέλθει σε περίοδο παρακμής όταν οι Οθωμανοί εισέβαλλαν σε αυτή και την κατέκτησαν, σαν σήμερα το 1453…

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗ

Ηταν πριν από ένα χρόνο όταν έφυγε μία από τις ευγενέστερες μορφές της ελληνικής πολιτικής ζωής και βεβαίως μία από τις ευγενέστερες μορφές της σύγχρονης ανανεωτικής αριστεράς. Ηταν τέτοια μέρα πριν από ένα χρόνο όταν έφυγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, μια εμβληματική φυσιογνωμία, όχι μόνο για την αριστερά, αλλά για το σύνολο της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης με τον οποίο ο υπογράφων είχε την τύχη να γνωρίζεται προσωπικά και να τον έχει ακούσει πολλές φορές να ομιλεί εκ του σύνεγγυς, ήταν πολυγραφότατος, με ευρεία γνώση και πνεύμα. Ηταν ασυμβίβαστος πολιτικός, δημοκράτης, μεταρρυθμιστής και ριζοσπάστης, ήθελε να παρεμβαίνει και να εκφράζει τη γνώμη του χωρίς να υπολογίζει πολιτικό κόστος, πέρα από μέσους όρους και μετριότητες.
Πολλές από τις θέσεις τους έχουν δικαιωθεί πανηγυρικά σήμερα. Ειδικά τα όσα υποστήριζε για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και μάλιστα, τα υποστήριζε όταν το σύνολο των Ελλήνων πολιτικών μιλούσε για το θαύμα της Ελλάδας και το μεγάλο κατόρθωμα της διοργάνωσης των Αγώνων. Ο Μιχάλης είχε προβλέψει από τότε τα δεινά που θα επέφεραν στη χώρα…
Ηταν παρών στο γαλλικό Μάη το 1968. Ηταν φιλοευρωπαϊστής και οραματιστής σε ένα πολιτικό χώρο που ακροβατεί και που ακόμη αναζητά την ακριβή του ταυτότητα. Εμεινε πιστός στην ανανεωτική αριστερά και ήταν από τους πρώτους Ευρωβουλευτές του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ το 1994, ενώ από το 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών.
Το κενό του είναι αναμφίβολο μεγάλο για την πολιτική ζωή της χώρας και ακόμη μεγαλύτερο για τους δικούς του ανθρώπους, τη γυναίκα του, το γιο του, τους φίλους του. Για τις συζητήσεις στο Γρίμποβο, την παραλία της Ναυπάκτου, κάτω από τα πλατάνια, για τις μαγικές στιγμές του καλοκαιριού με φόντο τον Κορινθιακό, το λιμάνι και το κάστρο…

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Ο ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗΣ ΚΑΙ Η EUROVISION

Τα δύο τελευταία Σαββατοκύριακα η ΝΕΤ προβάλλει συνέντευξη του καθηγητή Γιώργου Μπαμπινιώτη, στην Βίκη Φλέσα και την εκπομπή «Στα Ακρα». Πρόκειται για συνεντεύξεις σεμινάριο, για μαθήματα πανεπιστημιακού επιπέδου, απολύτως διδακτικές και χρήσιμες για όλους, Εξηγούν τα πάντα για τη γλώσσα την οποία μιλάμε σήμερα, με απολύτως επιστημονικό τρόπο. Εξηγούν τις ρίζες και τη σημασία των λέξεων, το νόημα τη γλώσσας μας και στον αστείρευτο πλούτο της, αλλά και την διαχρονικότητά της και τις αλλαγές που έγιναν στο πέρασμα των αιώνων.
Τη συνέντευξη του Γιώργου Μπαμπινιώτη, όπως και παλαιότερα τη μεγαλειώδη συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη και την επίσης εξαιρετική συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, αλλά και πολλές άλλες, η κρατική τηλεόραση τις προέβαλλε και τις διαφήμισε ελαχίστως, πέραν του ότι τις προβάλλει σε ώρες δύσκολες ως προς την τηλεθέαση. Οι εκπομπές αυτές δε, αποτελούν πολύ, μα πολύ φθηνές παραγωγές προσφέροντας ανεκτίμητο πλούτο.
Από την άλλη πλευρά έχουμε εκπομπές πανάκριβες που στοιχίζουν πολύ στον Ελληνα φορολογούμενο, που δεν έχουν να συνεισφέρουν τον παραμικρό στον πολιτισμό μας και οι οποίες υπερδιαφημίζονται και προβάλλονται. Όπως για παράδειγμα η αποθέωση του κιτς και της προσβολής της ελληνικής τέχνης και του ελληνικού πολιτισμού που λέγεται διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision και ο οποίος –τουλάχιστον παλαιότερα- στοίχιζε πολλά χρήματα στον Ελληνα φορολογούμενο.
Πέραν του ότι ήρθε η ώρα για γενναίες αποφάσεις που σημαίνει να σταματήσει η Ελλάδα να μετέχει σε αυτό το ανούσιο και κακόγουστο πανηγύρι που λέγεται Eurovision, μήπως ήρθε η ώρα και για πιο γενναίες αποφάσεις; Μήπως ήρθε η ώρα να συσταθεί εξεταστική επιτροπή για όλα αυτά τα πράγματα που χρόνια ρουφάνε το χρήμα του ελληνικού λαού για την εξυπηρέτηση των σκοπών και των σχεδίων μιας ελίτ, με την ανοχή ή τη συνενοχή του πολιτικού μας συστήματος; Μήπως εκτός της εξεταστικής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήρθε η ώρα και για την εξεταστική για τη Eurovision, ειδικά για τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για το διαγωνισμό που έγινε στην Ελλάδα;

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ: Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ "ΕΣΠΑΣΕ"

Μια φυσιογνωμία σχεδόν ονειρική ήρθε από τα παλιά. Μια φυσιογνωμία ποιητική, με λόγο γεμάτο έρωτα, αισιοδοξία και χυμούς ζωής. Ο Χρόνης Μίσσιος στα 80 του χρόνια πια, έκανε και πάλι την εμφάνισή του μετά από πολλά χρόνια σιωπής στην κρατική τηλεόραση, την περασμένη Κυριακή, στην εκπομπή «Προσωπικά». Ο Χρόνης Μίσσιος, συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων –από τα ωραιότερα που έχουν γραφτεί ποτέ- έχει σιωπήσει από τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Πιθανώς το όνομά του να μην λεει πολλά τώρα πια. Οι τίτλοι των βιβλίων του, όμως, είναι σίγουρο ότι έχουν ακουστεί πολύ περισσότερο από το όνομά του. «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», είναι ο τίτλος του πρώτου βιβλίου του που εκδόθηκε το 1985. Τρία χρόνια αργότερα ήρθε το μυθικό «Χαμόγελα ρε, τι σου ζητάνε» και λίγο αργότερα, το 1991 εκδόθηκε το τρίτο του βιβλίο με τίτλο «Τα κεραμίδια στάζουν» για να ολοκληρωθεί το συγγραφικό του έργο πριν την έναρξη της σιωπής του το 1996 με το βιβλίο «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι».
Μετά από πολλά χρόνια, η σιωπή του 80χρονου σήμερα Χρόνη Μίσιου έσπασε. Ο γεμάτος έρωτα, αισιοδοξία και χυμούς ζωής λόγος του ακούστηκε και πάλι. Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη των ημερών, από έναν άνθρωπο που πέρασε περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής του στη φυλακή και την εξορία, από έναν άνθρωπο που δεν πήγε σχολείο, αλλά έγινε συγγραφέας με ένα από τους ποιητικότερους και ωραιότερους λόγους της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Στο «χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε» ο πραγματικά επαναστάτης ακόμη και σήμερα Χρόνης Μίσσιος δεν χαμογελούσε στην ασφάλεια για τον αφήσουν ελεύθερο. «Χαμογέλα ρε παιδάκι μου, τι σου ζητάνε», του είπε ένας αστυνομικός, αλλά εκείνος δεν το έκανε, δεν πρόδωσε τις ιδέες του και πήγε πάλι εξορία.
«Δε λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο πράγμα που λυπάμαι, είναι ότι πεθαίνω μετά το θάνατο του ονείρου», γράφει ο Χρόνης Μίσσιος λίγο πριν το τέλος του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς». Ας είναι καλά που ήρθε και πάλι…

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Στην Ελλάδα βρίσκεται ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επικεφαλής πολυμελούς κυβερνητικής και επιχειρηματικής αποστολής της γείτονος χώρας. Πολλά έχουν ακουστεί, ειπωθεί και γραφτεί για αυτή την επίσκεψη, από τα πλέον λογικά πράγματα μέχρι τα πιο ακραία και μάλλον φανταστικά σενάρια για μοίρασμα της Κύπρου, του Αγαίου και των πετρελαίων που λέγεται ότι υπάρχουν σε αυτό.
Φανταζόμαστε ότι για ενδεχόμενο κλείσιμο του Κυπριακού ή μοίρασμα του Αιγαίου, δεν θα χρειαζόταν να έρθει ο Ερντογάν στην Ελλάδα. Αρα μάλλον άλλοι είναι οι λόγοι της επίσκεψης αυτής, για την οποία το ζητούμενο και το ερώτημα που μπαίνει είναι σε τι θα χρησιμεύσει στη χώρα και στις διεθνείς της σχέσεις, στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή την περίοδο.
Η οποιαδήποτε διαπραγμάτευση αυτή τη στιγμή με την Τουρκία, όπως έχει γραφτεί και έγκυρους αναλυτές όπως ο Γιώργος Δελαστίκ του «Εθνους», όχι μόνο είναι λάθος, αλλά μπορεί να αποβεί σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων. Μια Ελλάδα αδύναμη και παραπαίουσα από τα οικονομικά της προβλήματα και τα πολλά εσωτερικά μέτωπα που άνοιξαν τα οικονομικά μέτρα που έλαβε, θα είναι ένας πολύ εύκολος αντίπαλος για την Τουρκία που ναι μεν παίζει εκτός έδρας, αλλά ήταν εξ αρχής το φαβορί. Κατά τον Γιώργο Δελαστίκ και πάλι, είναι απόλυτα λογικό να επιχειρήσει ο Ερντογάν να αξιοποιήσει την πλήρη αποδυνάμωση της ελληνικής κυβέρνησης και να αποσπάσει όσα περισσότερα μπορεί και σε όποια θέματα τα καταφέρει, ακόμη και στα εθνικά.
Κατόπιν όλων αυτών είναι λογικό να προκαλεί ερωτηματικά η χρονική περίοδος που επελέγη για να έρθει ο Ερντογάν στην Αθήνα, όπως είναι λογικό και να προκαλεί φόβο αυτή η επίσκεψη υπό τον κίνδυνο απωλειών, σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, αλλά και τον Ελληνισμό ολόκληρο. Μακάρι οι χθεσινές και οι σημερινές διμερείς επαφές να διαψεύσουν όλους εκείνους που βλέπουν με σκεπτικισμό αυτή την επίσκεψη και φοβούνται για τα αποτελέσματά της.

ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΤΗ ΣΥΡΙΑ ΕΞΙΣΟΥ...

Με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά και απέχθεια, η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί την κόντρα πολιτικών- επιχειρηματιών και το όψιμο ενδιαφέρον ορισμένων μεγαλοσχημόνων της επιχειρηματικής ζωής για τα κοινά. Μια κόντρα που φουντώνει τα σενάρια για κόμμα επιχειρηματιών που θα έρθει για να σώσει τη χώρα. Ενα κόμμα που δεν θα είναι ακριβώς τύπου Μπερλουσκόνι όπως λέγεται και γράφεται, διότι ο Ιταλός πρωθυπουργός προέρχεται μεν από τον επιχειρηματικό χώρο, αλλά εκφράζει και ηγείται της δεξιάς παράταξης του γειτονικού κράτους.
Εδώ στην Ελλάδα τα πράγματα έχουν φθάσει στο σημείο μηδέν για το μεταπολιτευτικό μοντέλο διακυβέρνησης. Εχουν φθάσει στο σημείο μηδέν διότι οι ίδιοι οι πολιτικοί το επέλεξαν και το έφεραν εκεί με τις πράξεις τους ή τις παραλήψεις τους και το ερώτημα που μπαίνει είναι μπορούν οι επιχειρηματίες να σώσουν τον τόπο;
Το να ασκούν κριτική στο πολιτικό μας σύστημα όπως έπραξε ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος σαφώς και μπορούν και έχουν το δικαίωμα ως πολίτες να το κάνουν. Το να κατεβάζουν πολιτική πλατφόρμα, όμως, όπως επίσης έπραξε ο κ. Δασκαλόπουλος είναι άλλο πράγμα, για το οποίο δεν έχουν το ηθικό δικαίωμα.
Δεν έχουν το ηθικό δικαίωμα να ονειρεύονται τη διακυβέρνηση της χώρας αυτοί που κρατούν τους μισθούς στα χαμηλότερα επίπεδα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αυτοί που πλούτισαν σε βάρος των εργαζομένων και αυτοί που επιχειρούν να χειραγωγήσουν το λαό.
Δεν έχουν το ηθικό δικαίωμα ούτε αυτοί, ούτε οι πολιτικοί, διότι αμφότεροι φέρουν την ευθύνη για την κατάντια της χώρας και του λαού. Φέρουν την ευθύνη για το ότι η Ελλάδα βρίσκεται ένα στάδιο πριν την ηθική, αλλά και πνευματική χρεοκοπία και εδώ ταιριάζει απόλυτα ο στίχος του Καβάφη που αναφέρει πως «βλάπτουν τη Συρία εξίσου».

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Υπό κηδεμονία και διεθνή επιτήρηση βρίσκεται πια η χώρα και ο μπαμπούλας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι εδώ. Το ΔΝΤ ενέκρινε ομόφωνα τα 30 δις. ευρώ προς τη χώρα μας, αλλά άπαντες νοιώθουν ανασφάλεια και φοβούνται αυτά που έρχονται.
Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες, λέει η περίφημη ομηρική φράση που ισχύει απολύτως και στην προκειμένη περίπτωση. Την περίπτωση της Ελλάδας, που βρίσκεται υπό επιτήρηση και που βρίσκεται και κοντά στην πτώχευση, διότι ουδείς μπορεί να είναι σίγουρος ότι τα μέτρα θα αποδώσουν. Το ποιοι είναι οι Δαναοί, θα δείξει ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Από την περίφημη φράση «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που αποδίδεται στο Χαρίλαο Τρικούπη σε ομιλία του στη βουλή στις 10 Δεκεμβρίου 1893, μέχρι σήμερα έχουν περάσει 117 χρόνια. Η Ελλάδα μέχρι τότε, το 1893, είχε πτωχεύσει ήδη δύο φορές, το 1826 και το 1843. Στη συνέχεια έρχεται το 1893 και η περίφημη πια φράση που αποδίδεται στον Τρικούπη, αλλά και που από πολλούς αμφισβητείται αν την έχει πει αυτός και η χώρα κηρύσσει νέα πτώχευση. Ο καταστροφικός Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 τον οποίο η χώρα μας έχασε την αποτελειώνει.
Στα χρόνια που πέρασαν η Ελλάδα έφθασε στη μεταπολίτευση και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70 για να αποπληρώσει τα τελευταία δάνεια της εποχής του Τρικούπη. Λίγο πριν η Νέα Δημοκρατία παραδώσει την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ το 1981, ο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ράλλη, ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ που ήταν υπεύθυνος για τα οικονομικά, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας.
Μιας Ελλάδας, όμως, που είχε ήδη μπει στην ΕΟΚ και που πολύ αργότερα μπήκε και στη ζώνη του ευρώ. Το χρέος, όμως, παρέμενε χρέος, ουδείς το αντιμετώπισε και έτσι σήμερα βρεθήκαμε στις πύλες του ΔΝΤ και του τριπλού μηχανισμού στήριξης και κεκτημένα δεκαετιών έχουν ήδη απολεσθεί. Αυτή είναι εν ολίγης η ιστορία της χώρας με τις συνεχείς χρεωκωπίες και το μόνιμο χρέος.