Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΤΑΓΟΝΙΔΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ

Τα πάντα στη χώρα κινούνται εδώ και καιρό στον ρυθμό της 6ης δόσης, αλλά τις τελευταίες ημέρες έκαναν την εμφάνισή τους περιστατικά εξόχως επικίνδυνα, αλλά απολύτως αναμενόμενα και προβλέψιμα στους καιρούς που ζούμε και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Όταν ο Σωτήρης Χατζηγάκης μιλούσε για ακροδεξιά σταγονίδια, σίγουρα κάτι ήξερε, αλλά περιέκλεισε το όλο θέμα εντός των κόλπων της Νέας Δημοκρατίας και σίγουρα δεν είναι μόνο εκεί το πρόβλημα.
Το τελευταίο κρούσμα στη σχολή Ευελπίδων με τους υποψήφιους αξιωματικούς του ελληνικού στρατού να τραγουδούν τον ύμνο της χούντας είναι ακόμη πιο ανησυχητικό και είναι βέβαιο πως στο στράτευμα δεν υπάρχουν μόνο ευέλπιδες, αλλά και αξιωματικοί που παραμένουν υμνητές του στρατιωτικού καθεστώτος 1967-74.
Για τις ομοιότητες της περιόδου με την προ του 1967 έχουμε γράψει πολλές φορές. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και θυμίζει την περίοδο εκείνη. Η οικονομική κρίση έχει εξασθενήσει πολλές από τις δημοκρατικές αντιστάσεις του λαού και έχει δώσει από την άλλη πλευρά, την ευκαιρία επώασης φαινομένων εκτροπής από την ομαλότητα. Αυτά σε συνδυασμό με την παρουσία και την δράση πολλών ξένων πρακτόρων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, όπως πρόσφατα αποκάλυψε με έγγραφα με το περιοδικό «Επίκαιρα» γίνεται αντιληπτό ότι δημιουργούν μια κατάσταση πολύ επικίνδυνη που σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και τη αδυναμία της Ελλάδας να αντιδράσει σε πολλούς τομείς εξαιτίας αυτής της κρίσης, θα επιχειρήσουν την εκτροπή από την ομαλότητα.
Η κατάσταση φαίνεται πράγματι επικίνδυνη και τα σταγονίδια φαίνεται να γίνονται σταγόνες και μάλιστα μεγάλες και όταν αυτό συμβαίνει, όπως προ του 1967, τότε χρειάζεται προσοχή και μάλιστα μεγάλη…

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, υπουργός Υποδομών της σημερινής κυβέρνησης είχε πει για το κούρεμα του ελληνικού χρέους ως υπουργός Οικονομικών πως “πρόκειται για καταστροφικό σενάριο”. Αυτό το καταστροφικό κατά έναν υπουργό της σημερινής κυβέρνησης σενάριο έγινε χθες πραγματικότητα και για αυτό το καταστροφικό σενάριο πανηγυρίζει η ελληνική κυβέρνηση, η οποία παρέδωσε και επισήμως τη χώρα υπό διεθνή εποπτεία και επιτροπεία τουλάχιστον για την επόμενη δεκαετία.
Το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50% είναι κάτι που θα έπρεπε να έχει γίνει προ διετίας, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτό δεν έγινε και λίγο αργότερα ο έχων τότε την ευθύνη της οικονομικής πολιτικής Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε χαρακτηρίσει το κούρεμα ως καταστροφή.
Το ότι έγινε τώρα το κούρεμα και ότι η Ελλάδα θα βγει από την επιτήρηση σε 10 χρόνια από τώρα σημαίνει ότι μετά από αυτή τη δεκαετία το χρέος της χώρας θα είναι περίπου στα επίπεδα που το παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ το 2009. Επίσης σημαίνει πως σε αυτή τη δεκαετία, οι Ελληνες θα αναγκαστούν να κάνουν πολύ μεγάλες θυσίες και το επίπεδο της ζωής τους θα γυρίσει σε επίπεδα προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ακόμη είναι προφανές ότι πήγαν χαμένα δύο χρόνια μεγάλων θυσιών για τους Ελληνες.
Το κούρεμα του χρέους είναι κάτι που ίσως έπρεπε να γίνει διότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να διαχειριστεί το χρέος της, αλλά είναι κάτι για το οποίο δεν πρέπει ουδείς να πανηγυρίζει. Το αντίθετο θα λέγαμε μιας και η υποθήκευση του μέλλοντος των Ελλήνων μόλις ξεκίνησε.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΛΙΒΥΗ

Πριν από 42 χρόνια ο Μουαμάρ Καντάφι ανέτρεπε τον βασιλιά της Λιβύης Ιντρις που βρισκόταν στα Καμένα Βούρλα και έκανε μπάνια για λόγους υγείας. Πριν δύο ημέρες ο άνθρωπος που από εκείνη την ημέρα κρατούσε στα χέρια του την τύχη μιας μικρής αραβικής χώρας, αλλά πολύ πλούσια σε πετρέλαια, έστω και με δικτατορία, γνώρισε φρικτό τέλος από τους ίδιους τους συμπατριώτες του.
Ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν δικτάτορας και -ενδεχομένως- συνεργάτης τρομοκρατών που στέρησαν ανθρώπινες ζωές. Ο Μουαμάρ Καντάφι τα τελευταία χρόνια είχε κάνει στροφή και ξεχνώντας τον παλιό επαναστατικό του εαυτό και έγινε φίλος της Δύσης. Ετσι, όπως συνέβη με όλους τους πρώην συνεργάτες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους (Σαντάμ Χουσείν, Οσάμα Μπιν Λάντεν), η Δύση τον “έφαγε”, άσχετα αν σκοτώθηκε από τα χέρια Λίβυων.
Ο Καντάφι τέλειωσε λοιπόν και οι ηγέτες του κόσμου έκαναν λόγο για αλλαγή σελίδας στη Λιβύη. Μια αλλαγή σελίδας που όπως έχει φανεί και στις περιπτώσεις των Ιράκ, Αφγανιστάν θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Αυτό θα συμβεί και στη Λιβύη, στην οποία στόχος των Δυτικών ήταν τα πετρέλαια και που για να υπάρξει πλήρης λεηλασία αυτών έπρεπε να φύγει από τη μέση ο Καντάφι, που παρ΄ ότι συμβιβασμένος τα τελευταία χρόνια κρατούσε ισορροπίες και να έρθουν οι ντόπιοι συνεργάτες των Δυτικών που θα τα μοιρασθούν μαζί τους υπό το μανδύα μια δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Η επόμενη ημέρα για τη Λιβύη και το λαό της θα είναι η ίδια με αυτή του λαού του Ιράκ και του Αφγανιστάν που ζει σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Ο ΝΙΤΣΕ, Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΖΟΡΜΠΑΣ

Στον πρόλογο του βιβλίου “Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά” ο Καζαντζάκης εξηγεί τους λόγους που το έγραψε: “Στη ζωή μου οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα. Από τους ανθρώπους πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου και αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι αφήκαν βαθύτερα τ’ αχνάρια τους στη ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρεις τέσσερις: Τον Ομηρο, τον Μπέρξονα, το Νίτσε και το Ζορμπά. Ο πρώτος στάθηκε για μένα το γαλήνιο κατάφωτο μάτι-σαν το δίσκο του ήλιου- που φωτίζει με απολυτρωτικιά λάμψη τα πάντα. Ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες που με τυραννούσαν στα πρώτα νιάτα. Ο Νίτσε με πλούτισε με καινούριες αγωνίες και μ’ έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνια. Κι ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ τη ζωή και να μη φοβούμαι το θάνατο”.
Ολο αυτό το έργο του Καζαντζάκη που αργότερα έγινε και ταινία από τον Μιχάλη Κακογιάννη στηρίζεται σε ένα δίπολο, το αιώνιο δίπολο απολλώνιου-διονυσιακού, όρους που χρησιμοποιεί ο Νίτσε στο βιβλίο του «Η Γέννηση της Τραγωδίας». Το δίπολο αυτό γεννιέται μέσα από τη μυθιστορηματική φιγούρα του Ζορμπά και τον ίδιο τον Καζαντζάκη έχοντας ως βάση το έργο του μεγάλου φιλοσόφου Φρειδερίκου Νίτσε που επηρέασε βαθιά τον Ελληνα λογοτέχνη.
Ολα αυτά τα αναφέρουμε για να θυμίσουμε τη σχέση της φιλοσοφίας του βαθιά επηρεασμένου από τον Πλάτωνα Νίτσε με την ελληνική φιλοσοφία, μιας και τέτοιες ημέρες, στις 15 Οκτωβρίου 1844, γεννήθηκε ο μείζων φιλόσοφος Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ...

Τα πιο κάτω στοιχεία είναι ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα και προέρχονται από την Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση Έτους 2011 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ. Τα στοιχεία αυτά δεν είναι απλά συγκλονιστικά, είναι ανατριχιαστικά και δείχνουν το που έχουν φθάσει σήμερα οι Ελληνες εργαζόμενοι και οι συνεπείς φορολογούμενοι που πληρώνουν τη νύφη, διότι οι ασυνεπείς είναι ως συνήθως στο απυρόβλητο.
Τα στοιχεία αυτά τα αφιερώνουμε εξαιρετικά στη σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου με την υποσημείωση ότι θα έχουν σπάσει από το τρίξιμο τα κόκαλα των πρωτοπόρων του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο με αυτή την πολιτική.
Σύμφωνα λοιπόν, με την Έκθεση για την Ελληνική Οικονομία και την Απασχόληση Έτους 2011 του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕ, ένα ευρώ στα τέσσερα που παράγονται στην ελληνική οικονομία δεν φορολογείται, με αποτέλεσμα τη διαρροή ετήσιων εισόδων 12-15 δισ. ευρώ, ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ανέρχονταν στις 30 Ιουνίου 2011 στα 41 δισ. Ευρώ. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο, οι θυσίες οι οποίες επιβάλλονται κυρίως στους μισθωτούς και συνταξιούχους δεν επέφεραν τη βελτίωση του επιπέδου ανταγωνιστικότητάς της ελληνικής οικονομίας αλλά την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού στο έτος 2003 και το εκπληκτικό, έφεραν τον κατώτερου μισθού σε επίπεδα πριν από το έτος 1984 και το επίπεδο ανεργίας στο έτος 1961 (!) όταν υπήρχε έκρηξη της αστυφιλίας και όταν μεγάλο μέρος των Ελλήνων μετανάστευαν στο εξωτερικό.
Θα θέλαμε να συγχαρούμε την κυβέρνηση για το κατόρθωμά της. Λίγο ακόμη και η χώρα θα φθάσει στα προ του Β' παγκοσμίου πολέμου επίπεδα.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

ΟΤΑΝ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΑΠΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Μετά από καιρό θα επανέλθουμε στη φονική έκρηξη της Κύπρου, στο φοβερό εκείνο δυστύχημα που έγινε στις αρχές Ιουλίου στη Μεγαλόνησο. Η έκρηξη αυτή είχε χαρακτηριστεί τότε ως η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει συμβεί στο νησί μετά το 1974, την εισβολή και την παράνομη κατοχή του από την Τουρκία. Είχαμε γράψει τότε για την διαχείριση της τραγωδίας και την ευαισθησία που επέδειξαν ο υπουργός Αμυνας και ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς, των Ενόπλων Δυνάμεων της Κύπρου, που υπέβαλλαν άμεσα τις παραιτήσεις τους αναλαμβάνοντας τις όποιες ευθύνες τους αναλογούσαν για την τραγωδία, ενώ μετά από αυτούς παραιτήθηκε και ο υπουργός Εξωτερικών και έγινε συνολικός ανασχηματισμός της κυβέρνησης.
Επανερχόμεθα σήμερα στο θέμα με αφορμή την κατάθεση που έδωσε προχθές στην αρμόδια επιτροπή που διερευνά το δυστύχημα ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας. Σε αυτό το ελληνικό κράτος λοιπόν, που βρίσκεται δίπλα από την Ελλάδα, παρά την άσχημη τροπή που έχουν πάρει και τα δικά του οικονομικά, φαίνεται ότι και ευαισθησία υπάρχει και οι θεσμοί λειτουργούν. Ο αρχηγός του κράτους κλήθηκε και πήγε να καταθέσει στην επιτροπή διερεύνησης του δυστυχήματος, παρουσία, μάλιστα, συγγενών των τραγικών θυμάτων. Ο αρχηγός του κράτους δεν αγνόησε τους ούτε θεσμούς, αλλά ούτε και την υποχρέωσή του να δώσει τις δικές του εξηγήσεις για το συμβάν.
Κάτι ανάλογο, φανταζόμαστε ότι στην Ελλάδα δύσκολα θα το βλέπαμε, όχι από τον αρχηγό του κράτους, αλλά ούτε από υπουργούς και βουλευτές. Και το λέμε αυτό, διότι δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο στην ελλαδική ιστορία. Είναι πράγματα που δείχνουν διαφορές και πιο προηγμένες από της ελλαδικής πραγματικότητας συμπεριφορές.

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΗ Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Σε αναταραχή βρίσκεται και πάλι η χώρα ολόκληρη. Κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, επαγγελματίες και η ανώτατη εκπαίδευση αρχίζουν και πάλι τις αντιδράσεις και τις κινητοποιήσεις και όλα αυτά άρχισαν να συμβαίνουν με τις πρώτες ημέρες του φθινοπώρου και μετά την ολοκλήρωση των μπάνιων του λαού.
Η αναταραχή αναμένεται να συνεχιστεί, αλλά και να κορυφωθεί και η σύγκρουση των ομάδων αυτών με την κυβέρνηση που έχει ήδη ξεκινήσει, αναμένεται να κορυφωθεί.
Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι ο πιο δύσκολος στη μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας. Φαίνεται σίγουρο πως θα συμβούν πράγματα που δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν και οι Ελληνες θα αντιμετωπίσουν τεράστιες δυσκολίες, ακόμη και για την επιβίωσή τους. Οι συγκρούσεις που ήδη ξεκίνησαν θα είναι μεγάλες και η εξέγερση και οι ακραίες συμπεριφορές του αγανακτισμένου λαού δεν φαίνεται να αργούν.
Η κυβέρνηση που δεν προτίθεται να δώσει λύση με εκλογές είναι απορίας άξιο το πως θα μπορέσει να σταθεί, με τα ολοένα και αυξανόμενα προβλήματα. Ο αντιπρόεδρος της και υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος προσπάθησε να εξωραΐσει κάπως την κατάσταση, αλλά παραδέχθηκε και αυτός πως υπάρχει πρόβλημα, με το μεγαλύτερο όπως είπε, αυτή τη στιγμή να είναι η ύφεση.
Το δημόσιο χρέος ξεφεύγει και η συνταγή της τρόικας είναι προφανές ότι δεν αποδίδει καρπούς. Διέξοδος από το μεσοπρόθεσμο δεν φαίνεται να υπάρχει, αλλά και αποχώρηση της τρόικας στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται. Η χώρα είναι υποθηκευμένη και μαζί της και είναι υποθηκευμένες και οι ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΞΕ

Εβδομάδα αναταραχής και μάλιστα μεγάλης ξεκίνησε για την παιδεία. Μια αναταραχή, η οποία δεν πρόκειται βεβαίως να μείνει σε αυτή την εβδομάδα, αλλά όλα δείχνουν πως θα συνεχιστεί, αν και αυτό θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από τις προθέσεις της κυβέρνησης και την τελική μορφή του νέου νομοσχεδίου για την παιδεία που βρίσκεται στη βουλή.
Η πανεπιστημιακή κοινότητα αντιδρά εδώ και καιρό σε αυτό το νομοσχέδιο, το οποίο όπως φαίνεται, δεν κομίζει τίποτα νεότερο για την πολύπαθη ελληνική παιδεία, τον σημαντικότερο ίσως τομέα της κοινωνίας μας, ο οποίος θα έπρεπε και με μεγαλύτερο σεβασμό να αντιμετωπίζεται, αλλά και ως κόρη οφθαλμού να διαφυλάσσεται.
Δυστυχώς η παιδεία είναι πολύπαθη και μιλάμε για ότι σημαντικότερο έχουμε ως κράτος, ως κοινωνία, ως πολιτισμός. Από εκεί ξεκινούν και εκεί τελειώνουν τα πάντα, αυτή είναι η μεγάλη μας ελπίδα ως έθνος.
Οσο μπορούμε να θυμηθούμε οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν ενιαία πολιτική για την παιδεία. Καθεμία που αναλάμβανε την εξουσία είχε τη δική της πολιτική, άλλαζε πράγματα, έφερνε αναστάτωση στο χώρο. Γενιές μαθητών έδιναν εξετάσεις στα πανεπιστήμια με διαφορετικό τρόπο και ακολουθούσαν σχεδόν πάντα ανούσια συστήματα εκπαίδευσης που άλλαζαν ανάλογα με τον εκάστοτε υπουργό παιδείας και την κυβέρνηση.
Ολα αυτά δεν σήμαιναν απαραιτήτως ενδιαφέρον για την παιδεία και σχεδόν ποτέ δεν τη βοήθησαν. Ολα αυτά προκαλούσαν αναταραχές σε ένα χώρο που μαζί με την υγεία είναι ο πολυτιμότερος για τη χώρα και την κοινωνία. Την παιδεία ποτέ κανείς δεν την πρόσεξε ως όφειλε και καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε ποτέ τα χρήματα που της άρμοζαν και δυστυχώς το ίδιο συμβαίνει και τώρα.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

ΤΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ "ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας στην ομιλία του κατά την εορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, έκανε αναφορά στο σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Ένα σύνθημα που κυριάρχησε στη διάρκεια της δικτατορίας από τους φοιτητές στη Νομική και στη συνέχεια στο Πολυτεχνείο κατά το έτος 1973, το έτος των μεγάλων ανατροπών που έφεραν και πάλι τη Δημοκρατία της οποίας γιορτάσαμε τα 37 χρόνια πρόσφατα.
«Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» λοιπόν είναι το σύνθημα που είναι και σήμερα επίκαιρο. Ένα σύνθημα που ακούγεται και πάλι τις διαδηλώσεις και τους αγώνες, ένα σύνθημα του οποίου οι λέξεις νομίζαμε πως ήταν, αλλά τελικά δεν ήταν, κατακτημένες…
Για την «παιδεία» σίγουρα χρειάζονται πολλοί και νέοι αγώνες. Οπως πολλές φορές έχουμε γράψει σε αυτή εδώ τη στήλη, όλα στη ζωή είναι θέμα παιδείας και πολιτισμού. Όλα μα όλα. Από εκεί εκπορεύονται τα πάντα και αξίζει τον κόπο να μάχεται κανείς για αυτά μέχρι εσχάτων.
Το ίδιο και περισσότερο θα λέγαμε και για την «ελευθερία». Για αυτή και αν αξίζει να μάχεσαι και να «πέφτεις», ακόμη και σήμερα, περίοδο γεμάτη από ελευθερίες που ποτέ, όμως, δεν είναι αυτονόητες και εξ αυτού του λόγου η πάλη για την ελευθερία θα πρέπει να είναι αέναη.
Οσο για το «ψωμί» αυτό ήταν ίσως εκτός συνθηματολογίας όλα αυτά τα χρόνια μετά τη χούντα και την πολυτάραχη δεκαετία του ’60, αλλά μάλλον επανέρχεται. Η νέα κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα επαναφέρει ακόμη και το «ψωμί» και στη σύγχρονη συνθηματολογία, αλλά και ως μία από τις διεκδικήσεις που δεν είναι πια αυτονόητες, αλλά θέλουν τη δική τους μάχη.

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΜΑΡΣΑΛ

Το σχέδιο διάσωσης που αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι για την Ελλάδα δίνει σίγουρα μια βαθιά ανάσα στην ελληνική οικονομία και στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Αυτό είναι αναμφισβήτητο, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο το εάν η βαθιά αυτή ανάσα θα συνοδευτεί με νέα βάρη για τους Ελληνες.
Το επίσης σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα και οι Ελληνες θα παραμείνουν υπό δέσμευση για πολλά ακόμη χρόνια και ακόμη, μετά την τελευταία εξέλιξη καθίσταται σαφές το ότι το μνημόνιο δεν είναι ήταν καθόλου αναγκαίο για τη χώρα, αφού υπήρχαν και υπάρχουν όπως φαίνεται και άλλοι δρόμοι διάσωσης.
Μιας και μιλάμε για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, θα ήταν χρήσιμο να θυμίσουμε τι ήταν το σχέδιο Μάρσαλ, που στόχευε, τι εξυπηρετούσε και ποιες δεσμεύσεις γέννησε για τη χώρα. Ισως βρούμε κάποιες ομοιότητες…
Με τον όρο σχέδιο Μάρσαλ που εκπονήθηκε το 1947 από τον Τζορτζ Μάρσαλ, υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ τότε, εννοούμε την οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου από τις ΗΠΑ την περίοδο έναρξης του Ψυχρού Πολέμου. Η οικονομική αυτή βοήθεια αποσκοπούσε αφενός στην τόνωση των οικονομιών τους που ήταν κατεστραμμένες από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αφετέρου εξυπηρετούσε άμεσα την αμερικανική εξωτερική πολιτική, που επιθυμούσε να αποφευχθεί ο κίνδυνος να περιέλθουν οι χώρες αυτές στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης. Η χορηγία της βοήθειας αυτής δεν έγινε με διμερείς διαδικασίες αλλά, με όρους που τέθηκαν από την Ουάσιγκτον και περιλάμβαναν κυρίως την καταστολή των κομουνιστικών απειλών (π.χ. ελληνικός εμφύλιος) και την έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας τους.
Αν λοιπόν, και το νέο σχέδιο Μάρσαλ γεννά τις ίδια εξαρτήσεις για την Ελλάδα, τότε θα λέγαμε ότι δεν χρειάζονται και πολλά πανηγύρια, αλλά περίσκεψη και προβληματισμός για το μέλλον της χώρας και την εθνική της ανεξαρτησία…

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Εχουμε γράψει και άλλες φορές για τις ομοιότητες των ημερών που ζούμε με την προχουντική περίοδο και τη δεκαετία του ’60. Τα έχουμε αναφέρει όλα αυτά με αφορμή τα γεγονότα στην πλατεία της Συντάγματος και την αυθεντική διαμαρτυρία των «Αγανακτισμένων» στην οποία περιήλθαν, όμως, πολλές ετερόκλητες και περίεργες ομάδες.
Οι ομοιότητες με τη δεκαετία του ’60 είναι, όμως, πάρα πολλές και σε πολλά από τα γεγονότα. Οπως στην εισβολή στο κοινοβούλιο, η οποία έχει επιχειρηθεί τώρα, αλλά τη δεκαετία του ’60 έγινε. Διαβάζουμε από την «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας» του Σόλωνα Γρηγοριάδη: «Ηταν 3 Ιουλίου 1964, πρωθυπουργός της χώρας ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς του σημερινού πρωθυπουργού, όταν μια πολυάριθμη ομάδα αντικυβερνητικών διαδηλωτών εισέβαλλε ση βουλή και συνεπλάκη με βουλευτές και υπουργούς. Τελικά η εισβολή απεκρούσθη και συνελήφθησαν 31 εισβολείς, οι οποίοι δικάστηκαν».
Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο. Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής όπως αναφέρει ο Σόλωνας Γρηγοριάδης, οι εισβολείς χαρακτηρίζονταν ως «αναρχικοί, «παρακρατικοί», «ακδροδεξιοί», «εντεταλμένα όργανα του χάους» και «ανατροπείς της Δημοκρατίας».
Σήμερα 47 χρόνια μετά, φαίνεται πω τίποτα δεν έχει αλλάξει. Φαίνεται πως όλα μένουν ίδια. Ακόμη και αυτοί που επιχειρούν κατά καιρούς να μπουν στη βουλή μάλλον από το ίδιο ετερόκλητο πλήθος και τις ίδιες ετερόκλητες ομάδες προέρχονται.
Τρία χρόνια μετά από εκείνη την εισβολή των διαδηλωτών στη βουλή, αυτή έκλεισε μια και καλή από τα τανκς της χούντας που κατέλυσαν τη δημοκρατία. Δυστυχώς η σημερινή περίοδο και τα γεγονότα μας δείχνουν ένα δρόμο που οδηγεί προς μια ανατροπή που τότε ονομάστηκε χούντα και σίγουρα σήμερα θα της βρούμε ένα άλλο όνομα, αν όχι το ίδιο…

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ

Σκεπασμένα με την ελληνική σημαία ήταν τα φέρετρα των Κυπρίων στελεχών των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας που έχασαν τη ζωή τους στην έκρηξη της περασμένης Δευτέρας στη ναυτική βάση. Με αφορμή αυτή την εικόνα θα επαναφέρουμε ορισμένες παλιές σκέψεις μας για την Κύπρο, το νησί για το οποίο όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, ο Γιώργος Σεφέρης έλεγε ότι εκεί νοιώθει τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο.
Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1960 και έως το 1963 διοικείτο και από τις δύο κοινότητες, την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων και τη μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων που επί της ουσίας ήταν Κύπριοι μουσουλμάνοι, αλλά η αγγλική πολιτική του “Διαίρει και Βασίλευε” τους βάφτισε Τουρκοκύπριους στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59). Τόσο από το 1960 και την τριετία μέχρι το 1963 όταν οι Τουρκοκύπριοι αποσύρθηκαν από τα όργανα διοίκησης του κράτους και στη συνέχεια ακολούθησαν οι διακοινοτικές ταραχές, όσο και έως σήμερα, η Κύπρος είναι επί της ουσίας ένα δεύτερο ελληνικό κράτος. Ενα δεύτερο ελληνικό κράτος δίπλα στην Ελλάδα, με το οποίο η Ελλάδα δεν μπόρεσε να έχει ποτέ αρμονικές σχέσεις και με το οποίο η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να συμπλεύσει, μέχρι που η χούντα των Αθηνών το πρόδωσε το 1974.
Η δημιουργία ενός δεύτερου ελληνικού κράτους δίπλα στην Ελλάδα είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος δεν κατανόησε ποτέ τι συνέβη, με αποτέλεσμα η Ελλάδα και η Κύπρος να δημιουργήσουν αυτό στο οποίο αναφέρεται πλέον ολόκληρη βιβλιογραφία και το οποίο ονομάστηκε “η θεωρία των χαμένων ευκαιριών”. Χαμένες ευκαιρίες που ήταν πολλές και μεγάλες και που δεν ξέρουμε πότε και αν θα εμφανιστούν ξανά.

Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ 15η ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Ηταν Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974. Η ώρα ήταν 8.30 το πρωί όταν τα πρώτα άρματα μάχης άρχισαν να βγαίνουν από το στρατόπεδο της Κοκκινοτριμιθιάς και να κινούνται προς το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας, το κτίριο Τηλεπικοινωνιών και το κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Λίγα λεπτά αργότερα εκδηλώθηκε το υποκινούμενο από τη χούντα των Αθηνών και τις μυστικές υπηρεσίες δυτικών συμμάχων πραξικόπημα που σήμανε το τέλος της ενιαίας και αδιαίρετης Κύπρου.
Το πραξικόπημα είχε στόχο την ανατροπή του νόμιμου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κατά κόσμον Μιχαήλ Μούσκου ή αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’, αλλά επί της ουσίας στράφηκε κατά του Ελληνισμού και του ιδιαίτερου αυτού κομματιού του, της Κύπρου. Το πραξικόπημα άνοιξε το δρόμο, αποτέλεσε την αφορμή, για την τουρκική εισβολή και τελικά για την απώλεια μέρος του κυπριακού εδάφους, για την απώλεια μέρους εδαφών του Ελληνισμού.
Δευτέρα, 15 Ιουλίου 1974, αποφράδα ημέρα στην ελληνική ιστορία. Ημέρα που ένα κομμάτι του Ελληνισμού, αυτό που έκανε τον Σεφέρη να νοιώθει την Ελλάδα πιο ευρύχωρη, όπως έλεγε όταν επισκεπτόταν την Κύπρο, είχε προδοθεί και μάλιστα είχε προδοθεί από τους ίδιους τους Ελληνες. Ηταν η αρχή της προδοσίας και το τέλος της ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς μετά ακολούθησε η τουρκική εισβολή και η διχοτόμηση του νησιού που τείνει να παγιωθεί και να οδηγήσει όχι απλά στη ντε φάκτο, αλλά και στη ντε γιούρε αναγνώριση του ψευδοκράτους και της υφιστάμενης κατάστασης. Το τέλος της ενωμένης και αδιαίρετης Κύπρου γράφτηκε εκείνη την ημέρα, στις 15 Ιουλίου 1974 και γράφτηκε από ελληνικά χέρια, χέρια βαμμένα με αίμα, χέρια υπεύθυνα για την απώλεια μέρους του Ελληνισμού.

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

ΟΙ ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΤΟ 2004

Νότα αισιοδοξίας, χαμόγελο ζωής. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές και μάλιστα πολλές. Ο νους πάει πίσω επτά χρόνια. Ηταν ίσως η τελευταία φορά που οι Ελληνες γέλασαν και χάρηκαν πολύ. Που βγήκαν μαζικά στο δρόμο για να πανηγυρίσουν και ήταν όλοι μαζί. Είναι μια στιγμή της απόλυτης αντίθεσης και αντιδιαστολής με όσα συμβαίνουν σήμερα στη χώρα και το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μιλάμε για την κατάκτηση του Euro 2004, ένα αθλητικό, ένα ποδοσφαιρικό γεγονός, που είχε όμως κοινωνικές προεκτάσεις και που σε κάθε περίπτωση το αναφέρουμε και λόγω επετείου, αλλά και λόγω του ότι ήταν ένα από τα τελευταία γεγονότα που πρόσφεραν χαρά στους Ελληνες.Μεθαύριο Δευτέρα 4 Ιουλίου συμπληρώνονται επτά χρόνια από την ημέρα που η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στα γήπεδα της Πορτογαλίας, νικώντας σε εκείνο τον αξέχαστο τελικό την οικοδέσποινα ομάδα με 1-0και στέλνοντας τους απανταχού Ελληνες στα ουράνια.
Ο υπογράφων έζησε από κοντά όλη εκείνη την όμορφη περιπέτεια του καλοκαιριού του 2004. Εζησε όλες τις φάσεις και την πορεία προς το θρίαμβο και βίωσε τη συγκίνηση του Ελληνισμού και των Ελλήνων εκείνες τις ημέρες.Η κατάκτηση του Euro 2004, όμως, από την εθνική μας ομάδα έρχεται σήμερα επτά χρόνια μετά όχι μόνο ως μια μακρινή ανάμνηση, αλλά ως μια ανάμνηση που επαναφέροντάς τη επανέρχεται και το χαμόγελο.
Ερχεται ως μία από τις ωραίες στιγμές της χώρας, ως ορισμένα από τα τελευταία θετικά πράγματα που έχουν να θυμηθούν οι σημερινές γενιές της Ελλάδας του μνημονίου και όλα αυτά τα αναφέρουμε έχοντας επίγνωση του ότι αναφερόμαστε σε έναν απλοϊκό, αλλά και μαζικό χώρο όπως είναι αυτός του ποδοσφαίρου και δεν ξεχνάμε πως καμιά φορά τα απλά πράγματα στη ζωή δίνουν μεγάλες χαρές.

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΡΟΠΗ

Η είδηση είναι βόμβα, αλλά τελικά έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι ξέραμε. Το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας -στο οποίο πολλάκις έχουμε αναφερθεί από αυτή τη στήλη- το οποίο όπως αποκαλύπτεται από απόρρητα έγγραφα της ΕΥΠ που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το περιοδικό “Επίκαιρα”, έφθανε μέχρι και σε σχέδιο δολοφονίας του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Πρόκειται για ένα σχέδιο με την κωδική ονομασία “Πυθία” και είχε ως σκοπό την αναβολή ή ματαίωση της ενεργειακής πολιτικής της χώρας, με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμα και αν αυτό σήμαινε τη δολοφονία του Κώστα Καραμανλή, που σήμαινε δηλαδή την αναβολή ή ματαίωση της ανεξαρτησίας δια της ενεργειακής αυτονομίας της χώρας.
Ολα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα με το σήμερα. Η στήλη έχει αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν για τα κοινά σημεία που παρουσιάζουν τα όσα συμβαίνουν με την προδικτατορική περίοδο. Ελπιδοφόρο το κίνημα των “Αγανακτισμένων”, αλλά θέλει προσοχή το ποιοι διεισδύουν σε αυτό. Χαφιέδες, ακροδεξιοί και οραματιστές της επαναφοράς ενός απολυταρχικού καθεστώτος έχουν κάνει την εμφάνισή τους εντός του κινήματος, όπως συνέβαινε και με το εξαιρετικά μεγάλο και ελπιδοφόρο κίνημα της δεκαετίας του '60 που τελικά οδήγησε στην αποστασία του 1965 και την δικτατορία του 1967.
Απαιτείται ψυχραιμία και προσοχή, λόγω και των κυβερνητικών χειρισμών που ήταν και είναι κάκιστοι και αδικαιολόγητοι και μέχρις ενός σημείου δεν συνδράμουν στη διατήρηση της ανεξαρτησίας της χώρας. Δεν θέλει να πολύ να οδηγηθούμε σε συνταγματική εκτροπή η οποία μην ξεχνάμε είχε προταθεί από ορισμένους στα Δεκεμβριανά του 2008.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Εχει γραφτεί πολλές φορές ότι το μνημόνιο διακυβεύει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και ότι ο κίνδυνος απώλειας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας είναι μεγάλος. Εχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές ότι ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος όχι μόνο για το ελλαδικό κράτος, αλλά για το σύνολο του Ελληνισμού που εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες βρίσκεται σε κίνδυνο με πολλά μέτωπα να είναι ανοιχτά.
Ολα αυτά έρχεται να τα κάνει πιο δύσκολα και πιο επικίνδυνα και πιθανόν να τα επιβεβαιώσει μια είδηση, την οποία θα χαρακτηρίζαμε συγκλονιστική και πιθανώς ενδεικτική της ενδοτικότητας που υπάρχει στην παρούσα κυβέρνηση.
Η είδηση αυτή λέει ότι το μνημόνιο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση το συνέταξε ένα δικηγορικό γραφείο στην Ελλάδα, το οποίο όμως, δεν είναι οποιοδήποτε γραφείο, αλλά είναι το ίδιο γραφείο το οποίο είχε συντάξει και το απορριφθέν από τους Ελληνοκυπρίους και προδοτικό για τον Ελληνισμό σχέδιο Ανάν!
Ολοι βεβαίως, θυμούνται ποιοι ήταν αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν. Ολοι θυμούνται ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν ανοιχτά. Ολοι θυμούνται τον τελευταίο μεγάλο Ελληνα πολιτικό, τον αείμνηστο πρόεδρο της Κύπρου Τάσο Παπαδόπουλο να ορθώνει το ανάστημά του και να λεει ένα υπερήφανο για τον Ελληνισμό “ΟΧΙ”.
Ολοι θυμούνται και γνωρίζουν και θυμούνται τι συνέβη εκείνη την εποχή. Ολοι καταλαβαίνουν τι παει να συμβεί τώρα και όλοι επίσης καταλαβαίνουν ότι και πάλι ο Ελληνισμός είναι υπό μεγάλο κίνδυνο...

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ

Ως ανησυχητικά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα πρώτα δείγματα δημοκρατικής ευαισθησίας που έδωσε η νέα δημοτική αρχή της Θεσσαλονίκης υπό τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη με το να απαγορεύσει τη συγκέντρωση του Μίκη Θεοδωράκη στην πλατεία Αριστοτέλους. Μια δημοτική αρχή που θεωρητικά έχει προοδευτικό υπόβαθρο, αν κρίνουμε και από τις δυνάμεις που τη στήριξαν, αλλά και από την πορεία του ίδιου του Γιάννη Μπουτάρη.
Το θέμα, όμως, εδώ έχει διπλή διάσταση. Η μία και πολύ σοβαρή είναι ότι δεν έδωσε την πλατεία Αριστοτέλους ο δήμος Θεσσαλονίκης στον Μίκη Θεοδωράκη, μία εκ των κορυφαίων προσωπικοτήτων της χώρας, την προσωποποίηση της αντίστασης και του αγώνα, τον μοναδικό πνευματικό άνθρωπο στην Ελλάδα που ακόμη ορθώνει λόγο αντίστασης.
Η δεύτερη εξίσου σοβαρή διάσταση είναι πως η πλατεία Αριστοτέλους και όλες οι πλατείες της χώρας είναι δημόσιοι χώροι, τους οποίους δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί να διαθέσει για συγκέντρωση πολιτών καμία δημοτική αρχή. Οι πλατείες ανήκουν στο λαό και ουδείς μπορεί να του απαγορέψει τη συνάθροιση σε αυτές και πολύ σωστά ο Μίκης έστειλε τελεσίγραφο στον Γιάννη Μπουτάρη ότι θα πραγματοποιήσει τη συγκέντρωση της “Σπίθας” στην πλατεία Αριστοτέλους και ας πάει να τον διώξει.
Θα θέλαμε επίσης να ξέρουμε αν ο Δήμος Θεσσαλονίκης θα αρνιόταν την πλατεία Αριστοτέλους σε πολιτικό κόμμα και δη της εξουσίας για τη συγκέντρωσή του, κάτι που τολμούμε να υποθέσουμε ότι δεν θα έκανε, αλλά το έκανε σε έναν από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τον Μίκη Θεοδωράκη που όταν τα “βαριά” ονόματα της πολιτικής ζωής της χώρας έκαναν αντίσταση στη χούντα από το εξωτερικό, αυτός ήταν από φυλακή σε φυλακή υπερασπιζόμενος τη δημοκρατία, πέραν βεβαίως της τεράστιας συνεισφοράς του στον ελληνικό πολιτισμό με τη μουσική που έχει γράψει και η οποία είναι διαχρονική και παγκόσμια γνωστή.

ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ορισμένες από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του περνάει ο τόπος, με το χρέος της Ελλάδας να πνίγει την ίδια τη χώρα και τους Ελληνες. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον το να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει με το χρέος της Ελλάδας και πόσο νόμιμο είναι.
Σύμφωνα με τα στοιχεία στοιχεία του ΔΝΤ το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό μαζί) ανέρχεται στο 179% του ΑΕΠ την ώρα που τα χρέη άλλων κρατών έχουν ως εξής: Ιαπωνία: 197,2% του ΑΕΠ, Ολλανδία: 234%, Ιρλανδία: 222%, Βέλγιο: 219%, Ισπανία: 207%, Πορτογαλία: 197%, Ιταλία: 194%. Από τα νούμερα γίνεται αντιληπτό ότι η Ελλάδα δεν έχει το μεγαλύτερο χρέος, αλλά έφθασε στην κατάσταση που είναι σήμερα διότι κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο και έτσι το κράτος φαίνεται χρεοκοπημένο.
Ακόμη και για αυτό το χρέος, όμως, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά κατά πόσο είναι νόμιμο και βεβαίως υπάρχουν ερωτηματικά γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν προχωρά στην αποτίμησή του ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων κρατών όπως ο Ισημερινός που το μείωσαν κατά 80%; Αυτό που η κυβέρνηση αρνείται να κάνει, πάντως, το κάνει μια Επιτροπή προσωπικοτήτων και ειδικών, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, η οποία μαζεύει υπογραφές μέσω της ιστοσελίδα της www.elegr.gr για να προχωρήσει ακριβώς στην αποτίμηση του ελληνικού χρέους και να δούμε τελικά πόσο είναι αυτός το χρέος για το οποίο οι Ελληνες γίνονται φτωχοί και για το οποίο η κυβέρνηση έστειλε τη χώρα στο ΔΝΤ και την τρόικα και επί της ουσίας απώλεσε την εθνική της κυριαρχία. Για να δούμε αν τελικά χρωστάμε μόνο στους τοκογλύφους και σε κανένα άλλο.

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΧΟΥΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Η συγκέντρωση του λαού την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα ήταν από τις μεγαλύτερες σε περίοδο δημοκρατίας στη χώρα και μάλλον η μεγαλύτερη στη μεταδικτατορική περίοδο. Οι στιγμές που έζησε η πρωτεύουσα ήταν ιστορικές, όπως ιστορικές είναι και οι στιγμές που ζει η χώρα συνολικά. Αυτή την περίοδο έχουν συμβεί πρωτόγνωρα πράγματα. Από την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής συνοχής, μέχρι τη σχεδιαζόμενη διακυβέρνηση της χώρας από την τρόικα και τα νέα σκληρά μέτρα.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά τα πρωτόγνωρα πράγματα που ζούμε. Στη βουλή μπήκαν για πρώτη φορά το βράδυ της Κυριακής σιδερένια οδοφράγματα. Το κοινοβούλιο αποκλείστηκε με ευθύνη των κρατικών δυνάμεων ασφαλείας σε περίοδο δημοκρατίας και αυτό παραπέμπει σε εποχές, στις οποίες η δημοκρατία είχε καταλυθεί.
Σε αυτές τις εποχές αναφέρονται τον τελευταίο καιρό δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, θυμίζοντας τις ομοιότητες με τη δεκαετία του '60 και τις τότε λαϊκές κινητοποιήσεις, τον ανένδοτο, τους αγώνες του 1-1-4, που τελικά τις ακολούθησε η υποκινούμενη από τα γνωστά ξένα κέντρα δικτατορία. Οι στιγμές μοιάζουν και η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται.
Αυτό, βεβαίως, δεν μειώνει σε τίποτα τη σημασία των συγκεντρώσεων κατά της κυβέρνησης της τρόικας που έχουν άλλο στόχο, τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των εργασιακών δικαιωμάτων. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με τα γραφόμενα στον ξένο Τύπο και τα σενάρια αποσταθεροποίησης της χώρας που χρόνια υπάρχουν, απαιτούν συνεχή επαγρύπνηση του λαού. Τίποτα δεν αποκλείεται πια σε συνδυασμό και με τη ρευστή κατάσταση στα εθνικά μας θέματα. Θυμίζουμε ότι στην τελευταία αποσταθεροποίηση την περίοδο της χούντας, χάθηκε η Κύπρος...

Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

«Θέλουμε αμεσοδημοκρατία», γράφει ένα από τα πανό που είναι εδώ και ημέρες αναρτημένα στην πλατεία Συντάγματος στις συγκεντρώσεις των πολιτών. Η λέξη «αμεσοδημοκρατία» είναι ευκόλως κατανοητό ότι είναι η σύντμηση των δύο λέξεων «άμεση δημοκρατία», ένα πολίτευμα που ξεκίνησε από την Αρχαία Αθήνα και μετά από αιώνες επιστρέφει στην Αθήνα υπό μία ακτιβίστικη βεβαίως μορφή του.
Αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ στο Σύνταγμα με τη συνέλευση, τις αποφάσεις που λαμβάνονται και τη συμμετοχή του κόσμου, είναι πραγματικά μια μορφή άμεσης δημοκρατίας. Είναι, βέβαια, σίγουρο πως ουδείς αναμένει την εφαρμογή του στην πράξη και τη διακυβέρνηση της χώρας στο μέλλον, αλλά έχει ενδιαφέρον να δούμε το πώς ξεκίνησε και που εφαρμόστηκε η λεγόμενη άμεση δημοκρατία, η απευθείας δηλαδή διακυβέρνηση από το λαό μέσω συνελεύσεων και όχι μέσω αντιπροσώπων.
Η άμεση δημοκρατία έλκει την καταγωγή της από τη σφύζουσα από πολιτικές ελευθερίες, αλλά όχι από ατομικές ελευθερίες (δούλοι και γυναίκες δεν ψήφιζαν) Αρχαία Αθήνα και την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής, στην οποία η εκκλησία του δήμου, δηλαδή, η συνέλευση των πολιτών, λάμβανε όλες πολιτικές αποφάσεις διακυβέρνησης.
Στην πορεία της ιστορίας και μετά την Αθήνα, κάποιες μορφές άμεσης δημοκρατίας εμφανίστηκαν στη Ρώμη και στη συνέχεια επί Ενετοκρατίας για να φθάσουμε στον 19ο αιώνα της σοσιαλιστικής αντίληψης για την άμεση δημοκρατία. Η Κομμούνα του Παρισιού το 1871 είναι ίσως η αντιπροσωπευτικότερη μορφή άμεσης δημοκρατίας της σύγχρονης εποχής, έστω και αν διήρκησε πολύ λίγο και φθάνουμε πλέον στο σήμερα που οι νέες συνθήκες και ο εργασιακός μεσαίωνας που επιχειρείται να επιβληθεί, γεννά νέες μορφές οργάνωσης, αντίστασης και πολιτικής έκφρασης, σαν και αυτές που βλέπουμε κάθε βράδυ στο Σύνταγμα.

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΑΝΑΨΕ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΥΤΙΛΙ (ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ) ΒΙΑΣ

Ενας άνθρωπος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Πολλοί ακόμη –και αστυνομικοί- είναι τραυματίες. Ενας άλλος άνθρωπος δεν πρόλαβε να δει το παιδί του να γεννιέται, γιατί κάποιοι είχαν άλλη γνώμη… Ενας άλλος δολοφονήθηκε αργά το βράδυ της Τετάρτης. Ηταν μετανάστης… Στη μία από τις δύο πορείες της απεργίας της περασμένης Τετάρτης έπεσε πολύ ξύλο. Η αστυνομία έριχνε κατά δικαίων και αδίκων. Ματωμένα κεφάλια αγοριών και κοριτσιών, δακρυγόνα. Η ένταση συνεχίστηκε, η δολοφονία του ανθρώπου που πήγαινε τη γυναίκα του να γεννήσει δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ακροδεξιοί βρήκαν την αφορμή που ήθελαν μια ξεσάλωσαν. Σε εκείνες τις γειτονιές του κέντρου ο κόσμος τους ψηφίζει, τους βλέπει ως λύση, διότι η συντεταγμένη πολιτεία είναι μονίμως απούσα.
Όλα αυτά έγιναν τις περασμένες τρεις ημέρες στο κέντρο της Αθήνας. Η σπίθα που θ’ ανάψει και πάλι το φυτίλι δεν είναι μακριά. Όπως δεν ήταν μακριά και τον Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξη. Δεν θέλει πολύ για να ξαναγίνει αυτό. Ο έλεγχος έχει χαθεί. Το κράτος αντιδρά ακραία. Από την απουσία η αστυνομία περνάει στον άγριο ξυλοδαρμό και οι προβοκάτορες είναι πάντα σε εγρήγορση. Γιατί την στην πορεία του ΠΑΜΕ δεν συνέβη το παραμικρό, αναρωτιόμαστε;
Η τρόικα είναι εδώ και ελέγχει, ταυτόχρονα με το νέο ξέσπασμα βίας. Οι Ελληνες περνούν δύσκολα και ξέρουν ότι θα περάσουν ακόμη πιο δύσκολα. Κάποιοι τους είπαν ψέματα, αλλά τα ψέματα τέλειωσαν. Τους είπαν ότι λεφτά υπάρχουν και ίσως να υπάρχουν, αλλά δεν είμαι για τους πολλούς, είναι για τους λίγους.
Ελλάδα, Αθήνα, Μάιος 2011.Πέρασε ένας χρόνος από τη δολοφονία των παιδιών στη Marfin. Η ώρα της κοινωνικής αντίδρασης και της εξέγερσης μάλλον δεν είναι μακριά…
Πάμε τώρα σε κάτι άλλο πολύ ανησυχητικό. Μπήκε και η Ελλάδα στον κατάλογο των χωρών, στις οποίες σημειώνονται πλέον σοβαρότατα κρούσματα ρατσιστικής βίας. Δεν μπήκε τώρα βεβαίως, αλλά έχει μπει εδώ και χρόνια, απλά τώρα η κατάσταση οξύνθηκε όπως ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν κάποτε και έμεναν απλά οι αφορμές που τώρα δόθηκαν και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο.
Η ρατσιστική βία δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει κάνει την εμφάνισή της εδώ και χρόνια σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Την τελευταία 20ετία που τα σύνορα άνοιξαν και εκατομμύρια μεταναστών μπήκαν στην Ευρώπη αυξήθηκαν και τα κρούσματα της ρατσιστικής βίας, όπως προηγουμένως βεβαίως, είχε αυξηθεί και η εγκληματικότητα, η οποίας, όμως, δεν οφείλεται μόνο στους μετανάστες, αλλά συνέβαλλαν και αυτοί.
Το θέμα πλέον είναι ότι η ρατσιστική βία είναι φρούτο που ευδοκιμεί και στη χώρα μας. Ο ανεξέλεγκτος πια αριθμός μεταναστών, τα ολοένα και αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα και τα αδιέξοδα που πλέον υπάρχουν ολοφάνερα και στην ελληνική κοινωνία, είναι μερικά από τα αίτια και τις αφορμές που οδηγούν ή προκαλούν τη ρατσιστική βία. Ολα αυτά σε συνδυασμό με την ανυπαρξία της συντεταγμένης πολιτείας, της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, να επιβάλλουν την τάξη, να δώσουν λύση στο πρόβλημα και να απογκετοποιήσουν το κέντρο της Αθήνας, οδήγησαν στα κρούσματα των τελευταίων ημερών. Οδήγησαν στη δολοφονία του 44χρονου που επρόκειτο να γίνει πατέρας και στην αυτοδικία των ακροδεξιών που άδραξαν την ευκαιρία και τα έκαναν γης μαδιάμ και όπως ευκόλως γίνεται αντιληπτό, στις κοινωνίες που κυριαρχεί η αυτοδικία, δεν εφαρμόζεται ο νόμος και το πρόβλημα είναι μεγάλο. Αυτό δηλαδή, που ζει σήμερα η Ελλάδα...

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

ΤΟ ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ

Είναι προφανές ότι η χώρα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή από οικονομικής πλευράς, παρά τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση. Είναι ακόμη προφανές ότι αυτά τα μέτρα δεν βγαίνουν και η Ελλάδα πρόκειται να εισέλθει σε μια περίοδο παρατεταμένης σκληρής λιτότητας. Το οικονομικό επιτελείο και η κυβέρνηση βρίσκονται προ αδιεξόδου και φαίνεται πια ότι η προσφυγή στην τρόικα και όλα τα άλλα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση, δεν φαίνεται να έχουν επιτυχία.
Δεν εννοούμε βεβαίως, σε καμία των περιπτώσεων ότι την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση την έχει η σημερινή κυβέρνηση, αυτή έχει την ευθύνη για τη διαχείριση και για το ότι είπε ψέματα προεκλογικά. Η Ελλάδα έφθασε εδώ σήμερα λόγω των συσσωρευμένων λαθών και καταστάσεων, λόγω της κακής διαχείρισης που έγινε από το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, λόγω του ότι αναπτύχθηκε και προχώρησε ένα κράτος παρακμιακό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ένα κράτος το οποίο στηρίχθηκε στους δοσίλογους και τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών. Ενας κράτος που έστειλε φυλακή και εξορία τον Σάντα και τον Γλέζο, προφανώς για να τους τιμήσει για την κορυφαία πράξη αντίστασης που πραγματοποίησαν και που ποτέ δεν δίκασε τους δοσίλογους και τους προδότες.
Αυτή η παρακμή και η λανθασμένη πορεία με τις πολιτικές διώξεις τη σκληρή μετεμφυλιακή περίοδο, συνεχίστηκε. Σειρά πήρε η χούντα, ενώ και οι μετέπειτα δημοκρατικές κυβερνήσεις δεν έλυσαν το πρόβλημα, το οποίο, όμως, ξεκίνησε μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου που τα ηνία ανέλαβαν οι συνεργάτες των κατακτητών και αυτοί που δεν τους πολέμησαν και δεν αντιστάθηκαν, κάτι που, συμβολικά τουλάχιστον, δίνει πολλές εξηγήσεις για τη σημερινή κατάσταση.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΖΟΥΝ

Κρατάμε μερικά από τα όσα ειπώθηκαν για τον Λάκη Σάντα αυτές τις ημέρες. Από τον επικήδειο που εκφώνησε ο Μανόλης Γλέζος στην κηδεία του συναγωνιστή του, από αυτά που είπε η κόρη του στη νεκρώσιμο ακολουθία, από αυτά που έγραψαν απλοί πολίτες στο βιβλίο συλλυπητηρίων.
“Θα συνεχίσω τον αγώνα για να μπορούν οι νέοι να πίνουν ελεύθεροι το κρασί της χαράς”, είπε ο Μανόλης Γλέζος, η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία της αριστεράς, της Ελλάδας, της αντίστασης. “Ο κόσμος σε τιμά και σε θυμάται ακόμη, άρα υπάρχει ελπίδα”, είπε η κόρη του. “Ολη η Ελλάδα ακουμπά σε αυτό το φέρετρο”, έγραψε ένας από τους πολίτες που πέρασαν για να τον τιμήσουν στο λαϊκό προσκύνημα.
Ερχεται ακόμη στο νου μια ιστορία που είχε πει ο Γλέζος, για να προστεθεί ο πρωταγωνιστής στην πλευρά της ελπίδας με το δικό του τρόπο, ο καθένας, άλλωστε, συνεισφέρει από το μετερίζι του. Οταν κατέβασαν τη σημαία από την Ακρόπολη, την έκρυψαν σε ένα σημείο του βράχου και έφυγαν. Ανεβαίνοντας την Ερμού και ενώ υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας, υπήρχε ένας Ελληνας αστυνομικός φρουρός του τμήματος. Κρύφτηκαν να μην τους δει και τελικά έφυγαν. Ο Γλέζος είπε ο ίδιος πως μετά από χρόνια έμαθε από τον ίδιο τον αστυνομικό που τον συνάντησε τυχαία, ότι εκείνο το βράδυ τους είχε δει, αλλά έκανε ότι δεν τους είδε για να φύγουν...
Κλείνουμε, με κάτι που είχε πει ο Σάντας σε συνέντευξή του και γράφτηκε αυτές τις ημέρες: «Οταν γύρισα στο σπίτι, ξημερώματα, αφηγήθηκα στους γονείς μου την ριψοκίνδυνη πράξη μας και τους έδειξα το κομμάτι από τη σημαία. Εκανα αυτό που έπρεπε”.

Ο ΒΕΓΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΝΤΑΣ

Την ώρα που οι πολίτες στις ΗΠΑ πανηγυρίζουν γιατί η κυβέρνηση σκότωσε τον πρώην δικό τους άνθρωπο, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, στην Ελλάδα το σανίδωμα βάρυνε πολύ. Βάρυνε πολύ υπό τους θανάτους «μεγάλων» Ελλήνων. Στην αρχή ήταν ο Λάκης Σάντας, τώρα ο Θανάσης Βέγγος. Αυτός και αν ήταν «μεγάλος» Ελληνας, αυτός ήταν ο ίδιος ο Ελληνας.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν είχε δώσει ποτέ στη ζωή του συνέντευξη. Ηταν μια στάση ζωής για αυτόν, αλλά ταυτόχρονα συντηρούσε το μύθο του. Ο Θανάσης Βέγγος ήταν τεράστιος ηθοποιός. Ηταν σατυρικός και ταυτόχρονα δραματικός, είχε μεγάλους ρόλους στο ενεργητικό του μια πέρα από τις γνωστές και κλασσικές κινηματογραφικές ταινίες και τις κωμωδίες που είχε κάνει, ο Βέγγος είχε παίξει στην Επίδαυρο Αριστοφάνη και είχε ξεδιπλώσει και εκεί το τεράστιο ταλέντο του.
Ο Βέγγος ήταν τεράστιος ηθοποιός και τεράστιος άνθρωπος, με μια μοναδική στάση ζωής. Ο Βέγγος ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου Ελληνα, αντιπροσωπευτικό δείγμα της Ελλάδας και του έως ενός σημείου χαμένου της πολιτισμού, παρά τις αντιστάσεις που υπάρχουν.
Η Ελλάδα είναι σίγουρο ότι έγινε ακόμη πιο φτωχή με την απώλεια του Θανάση Βέγγου. Όπως έγινε πιο φτωχή με την απώλεια του Λάκη Σάντα και τόσων άλλων. Η Ελλάδα τους έχει ανάγκη όλους αυτούς όσο ποτέ άλλοτε.
Υπάρχουν και άλλοι, όμως. Υπάρχουν ακόμη πνευματικοί άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν και πρέπει να τα πουν. Προς το παρόν σιωπούν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουν σε μια πανελληνική συμπαράταξη που την έχει ανάγκη ο τόπος και ο Ελληνισμός. Κάποιοι φεύγουν και επομένως το χρέος αυτών που μένουν είναι ακόμη μεγαλύτερο και αυτό το χρέος είναι χρέος απέναντι στην ίδια την ιστορία…

Ο ΑΛΛΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ

Ενας ηρωας εφυγε αυτές τις ημερες. Μιλάμε για τον Λάκη Σάντα, τον άνθρωπο που μαζί με τον Μανόλη Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη τα ξημερώματα της 31ης Μαΐου 1941, κάνοντας την πρώτη πράξη αντίστασης και δίνοντας κουράγιο στους σκλαβωμένους Ελληνες, κρατώντας τις καρδιές τους ψηλά, όπως έλεγε και η φωνή του Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου, του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών στο τελευταίο του ελεύθερο μήνυμα πριν την είσοδο των Γερμανών στην πρωτεύουσα.
Ο Λάκης Σάντας έφυγε πλήρης ημερών, αλλά και πλήρης ηρωικών πράξεων. Ο Σάντας και ο Γλέζος σχεδίασαν και υλοποίησαν μόνοι τους το εγχείρημα αυτό, μιας και τότε δεν υπήρχαν αντιστασιακές οργανώσεις. Ο Σάντας και ο Γλέζος αποτελούν την άλλη πλευρά της ιστορίας, των ηρώων και των ωραίων και μεγάλων πράξεων που υπερνικά την πλευρά των καθαρμάτων, των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιστών της περιόδου εκείνης.
Ο Σάντας και ο Γλέζος είναι δύο Ελληνες που ζουν κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό με τους ήρωες του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας και αναπνέουν τον ίδιο αέρα που ανέπνεαν και αυτοί. Είναι η πλευρά της Ελλάδας που δίνει κουράγιο δύναμη και ζωή.
Μια πλευρά που είναι απολύτως απαραίτητη αυτή την περίοδο, την πολύ δύσκολη για την Ελλάδα για την οποία το σανίδωμα έχει βαρύνει πολύ. Ελάχιστοι άνθρωποι μετείχαν στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις την Κυριακή, με εξαίρεση αυτή του ΠΑΜΕ που είχε πολύ κόσμο, δείγμα και αυτό της παρακμής της περιόδου που διέρχεται η χώρα.

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΕΙΔΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΖΟΓΟ

Για το θέμα του τζόγου και των τυχερών παιγνίων έχουμε γράψει πολλές φορές. Οι απόψεις για το θέμα αυτό είναι φυσικό να ποικίλλουν, αλλά βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρουσες ορισμένες που προέρχονται από ειδικούς του θέματος. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο πρώην πρόεδρος του ΟΠΑΠ και αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κώστας Κοσκινάς, ο οποίος σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε την περασμένη εβδομάδα στο “ΕΘΝΟΣ” σημειώνει:
“ Το βασικό επιχείρημα της επιβολής του κρατικού μονοπωλίου σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι η προστασία των πολιτών από τις πιθανές συνέπειες της υπερβολικής ενασχόλησης με τα τυχερά παιχνίδια και ο περιορισμός των επιπτώσεων στην προσωπική, κοινωνική και οικονομική ζωή τους. Το γεγονός όμως της ανάπτυξης των διαδικτυακών τυχερών παιχνιδιών και της «παράνομης» επιχειρηματικής δράσης, που αφέθηκε ανεξέλεγκτη, έχει υπονομεύσει το μονοπώλιο των τυχερών παιχνιδιών. Η πολιτεία καλείται να παρέμβει, ώστε να ρυθμίσει και να ελέγξει την επιχειρηματική δραστηριότητα με κατεύθυνση την προστασία των πολιτών. «Προνομιακές» συμβάσεις με την ΟΠΑΠ ΑΕ ή και με άλλους κρατικούς φορείς θα πρέπει να αποκλείονται, καθώς δημιουργούν ολιγοπώλια και μονοπώλια χρησιμοποιώντας ως άλλοθι τις νόμιμες συμβάσεις. Το ζητούμενο για την ελληνική πολιτεία, είναι η θέσπιση μιας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής, η οποία θα είναι υπεύθυνη για την τεκμηρίωση, την τυποποίηση και τον έλεγχο όλων των επιμέρους διαδικασιών που αφορούν στους παίκτες, στις επιχειρήσεις και στην αγορά των τυχερών παιχνιδιών και η ανυπαρξία αυτής της αρχής έχει οδηγήσει σε πλήρη σύγχυση γύρω από τον χαρακτήρα του μονοπωλίου και τις πολιτικές. Λογικές κατεπείγουσας αδειοδότησης χωρίς κριτήρια που να λαμβάνουν υπόψη την «παράνομη» δράση από τη μια μεριά και από την άλλη η διατήρηση του μονοπωλίου που δημιουργεί προνομιακούς εταίρους, αφήνοντας εκτός όλους τους άλλους ενδιαφερόμενους φορείς, δε μπορεί παρά να δημιουργούν σύγκρουση και ανασφάλεια. Ερωτήματα επίσης προκύπτουν για το κατά πόσο υποχρεωτικά η ΟΠΑΠ ΑΕ θα ιδιωτικοποιηθεί με αντίτιμο περίπου 2,5 δισ. ευρώ, καθώς αυτό θα σήμαινε μια εντελώς διαφορετική πολιτική και νομική πρωτοβουλία από αυτή που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα. Η διατήρηση του μονοπωλίου ή η αδειοδότηση των «παρανόμων», η πώληση της ΟΠΑΠ ΑΕ έναντι 2,5 δισ. ευρώ ή η συγκέντρωση 700 εκατ. ευρώ υποχρεώσεων προς το μνημόνιο, το δίκτυο των πρακτορείων της ΟΠΑΠ ΑΕ και των λοιπών κρατικών εταιρειών ή ένα νέο δίκτυο Κέντρων Εξυπηρέτησης Παικτών (ΚΕΠ) αποτελούν ανταγωνιστικές επιλογές που αν δεν γίνουν αντικείμενα μελέτης και πολιτικής μιας ανεξάρτητης ρυθμιστικής αρχής, θα δυναμιτίσουν τον έλεγχο της αγοράς”.

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΔΝΤ ΚΑΙ ΤΡΟΙΚΑ

Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που η χώρα παραδόθηκε. Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επέλεξε το ακριτικό Καστελόριζο για να ανακοινώσει αυτή ακριβώς την παράδοση της χώρας. Την παράδοση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το μηχανισμό στήριξης, την παράδοση στη λεγόμενη τρόικα.
Η 23η Απριλίου 2010 πέρασε στην ιστορία ως η ημέρα παράδοσης της χώρας και έναρξης μιας ιδιότυπης επιτήρησης ή ακόμη και κατοχής. Η 23η Απριλίου 2010 είναι η ημέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου με την ίδια ή και μεγαλύτερη συνυπευθυνότητα του προκατόχου του Κώστα Καραμανλή παρέδωσαν τη χώρα και πρόκειται να τη φέρουν πολλά χρόνια πίσω.
Ενας χρόνος από την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να θέσει τη χώρα στο μηχανισμό στήριξης της χώρας συμπληρώνεται σήμερα και θα επιχειρήσουμε ένα μικρό απολογισμό του έτους. Ενας χρόνος δυσκολιών, ένας χρόνος ανατροπής των πάντων, ένας χρόνος που επαναφέρει σε εργασιακό μεσαίωνα ήταν αυτός που πέρασε για την Ελλάδα.
Οι τιμές πήραν την ανιούσα σε όλα τα επίπεδα και οι μισθοί την κάτω βόλτα. Ενας χρόνος που έδειξε τις δυσκολίες που θα έρθουν, ένας χρόνος που επί της ουσίας προετοίμασε τους Ελληνες για τα χειρότερα. Ενας χρόνος δύσκολος που καθώς φαίνεται όμως, δεν θα είναι ο δυσκολότερος καθώς αυτά που έρχονται θα είναι ακόμη χειρότερα.
Αλλες λύσεις είναι σίγουρο ότι υπήρχαν. Το γιατί δεν αναζητήθηκαν επαρκώς δεν το ξέρουμε. Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι η λύση της προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης είναι η επαχθέστερη για το μέσο Ελληνα που για μία ακόμη φορά καλείται να πληρώσει στα σπασμένα. Ενας χρόνος ΔΝΤ συμπληρώνεται σήμερα με την κυβέρνηση να έχει εξαγγείλει πάταξη της φοροδιαφυγής και τιμωρία φοροφυγάδων, αλλά έως τώρα όλα αυτά να έχουν μείνει στα λόγια και το μόνο που έχει γίνει πράξη να είναι οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και ο εργασιακός μεσαίωνας που καθιερώνεται...

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

ΓΙΑ ΤΟΝ "ΑΔΕΛΦΟ" ΜΟΥ ΠΟΥ "ΕΦΥΓΕ"

Το χώμα είχε σκεπάσει το Λάζαρο, αλλά κανείς δεν έφευγε. Εστεκαν όλοι εκεί, γύρω του, αμίλητοι, βουρκωμένοι. Κάποιοι ξέσπασαν, κάποιοι δεν το πίστευαν ακόμη και όταν η αττική γη πήρε το Λαζαράκο μας. Νόμιζαν όλοι ότι ήταν ένα από τα χωρατά του, από το υψηλής ευφυίας αστείρευτο χιούμορ του που μας συνοδεύει στη ζωή μας χρόνια τώρα. Ακόμη και η γη, τα δένδρα, τα λουλούδια έστεκαν θλιμμένα για το Λάζαρο, ήταν σαν να μην το πίστευαν και αυτά. Ηταν σαν μια συνωμοσία της φύσης που ήθελε να πάει κόντρα στις δυνάμεις της, που δεν ήθελε και αυτή όπως όλοι μας να πιστέψει ότι αυτός ο μεγάλος άνθρωπος έφυγε.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Λάζαρος “έφυγε”. Κανείς δεν μπορεί να το δεχθεί, κανείς δεν θα το επιτρέψει. Θα κρατάμε για πάντα σφιχτά αυτόν και τις παρακαταθήκες που μας άφησε, τους δρόμους που μας άνοιξε, το ήθος, την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα. Αυτός ήταν ο Λάζαρος, αυτόν θα έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, αυτά μαζί με τα αστεία του θα είναι τα κόμιστρα που θα δώσει στον βαρκάρη για να περάσει στη Χαιρώνεια λίμνη και είμαι σίγουρος ότι και αυτός δεν θα θέλει πραγματικά να του επιτρέψει να περάσει...
Ο Λαζαράκος ήταν ένα κομμάτι από τη ζωή μου, μεγάλο, σημαντικό, ιδιαίτερο. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα όταν άνοιγε για εμένα η πόρτα της δημοσιογραφίας. Ηταν 18 χρόνια πριν όταν έξω από τα γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» έστεκε ένα άνδρας. Τον ρώτησα σε ποιο όροφο ήταν τα γραφεία της εφημερίδας και εκείνος που έδειξε το δρόμο. Μου έδειξε το δρόμο για τα γραφεία της εφημερίδας και την πρώτη μου δουλειά, αλλά στο διάβα του χρόνου μου έδειξε το δρόμο για πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή και στο σκληρό κόσμο της δημοσιογραφίας. Μου έδειξε το δρόμος του ήθους και της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας, του ανδρισμού και της ευγένειας.
Είναι οι πιο σημαντικές παρακαταθήκες. Με δίδαξε πώς να βαδίζω στο δρόμο για την Ιθάκη έχοντας ως όπλα τη γνώση, το ήθος, την αξιοπρέπεια. Το ίδιο έκανε και εκείνος πάντα. Ο δικός του δρόμος για την Ιθάκη ήταν σύντομος, αλλά γεμάτος. Είχε μεν σειρήνες, κύκλωπες και λαιστρυγόνες, αλλά αυτός ήταν πάντα ο ίδιος. Δεν άλλαξε ποτέ και έδινε και σε εμένα δύναμη να συνεχίσω έτσι. Εδινε σε όλους μας δύναμη ο άμεμπτος χαρακτήρας του, ο υψηλός ανθρωπισμός, το χιούμορ του, το ήθος και η ευγένειά του.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο πρώτος που συνάντησα πριν η πόρτα της δημοσιογραφίας ανοίξει για μένα και έμεινε στη ζωή μου σημαδεύοντας τη για πάντα. Ο άνδρας αυτός ήταν η σημαντικότερη παρουσία στην καριέρα μου από την ημέρα εκείνη στα γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Ο άνδρας αυτός ήταν ένας άνδρας με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ηταν ο Λάζαρος Μουρκάκος, ο Λαζαράκος μου, ο Λαζαράκος μας που την περασμένη Παρασκευή μας «έφυγε». Οι στιγμές που έχω να θυμηθώ από αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο και δημοσιογράφο είναι αμέτρητες. Θα χαθώ αν αρχίσω να τις μετρώ και θα με πιάσουν πάλι τα κλάματα. Θα μου λείψει πολύ, όμως, ο Λάζαρος. Θα μου λείψει, θα μας λείψει σε όλους μας. Σε όσους τον γνώρισαν, σε όσους τον συνάντησαν έστω και για μια φορά στη ζωή τους.
Την Παρασκευή όταν ο Λάζαρος “έφυγε” ένας συνάδελφος από την οικογένεια του “ΦΙΛΑΘΛΟΥ” μου είπε ότι η εφημερίδα δεν θα είναι πια η ίδια. Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο χωρίς το Λάζαρο, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Η απώλεια είναι μεγάλη, βαριά και ασήκωτη. Και ο πόνος το ίδιο.
Πριν τρία χρόνια όταν είχε περάσει μια περιπέτεια με την υγεία του μου τηλεφώνησε, έτρεξα, πήγαμε στο νοσοκομείο. Το ξεπέρασε. Την Παρασκευή δεν πρόλαβα, πήγα αργά, πολύ αργά. Ο Λάζαρος είχε «φύγει». Ο νους δεν το χωράει αυτό που έγινε. Λάζαρε μου συγνώμη που άργησα να έρθω την Παρασκευή, συγνώμη που δεν πρόλαβα. Να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ για όλα. Σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες πολλά, σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες τι σημαίνει ήθος και αξιοπρέπεια, σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες να είμαι φίλος σου.
Καλό ταξίδι Λαζαράκο, καλό ταξίδι αδερφέ μου. Σ΄ ευχαριστώ για όλα…

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Η ΚΕΡΑΤΕΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ

Κάποιοι νόμισαν ότι θα τα βγάλουν εύκολα πέρα με την Κερατέα, αλλά γελάστηκαν. Εκεί πέρα αποδεικνύεται μέρα με την μέρα πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι, λένε «όχι» και αντιστέκονται. Το ίδιο έκαναν και αυτές τις ημέρες και αν κάποιος έχει ενστάσεις για το ότι ρίχθηκαν μολότοφ από τους κατοίκους στην αστυνομία, λέμε ότι και η αστυνομία έριξε αδιακρίτως χημικά προς τους κατοίκους και θυμίζουμε και τα γεγονότα προηγούμενων ημερών όταν η αστυνομία έριχνε τα χημικά στις εισόδους των σπιτιών.
Κάποιοι άλλοι ίσως αναρωτηθούν για το ότι οι κάτοικοι της Κερατέας δεν επιτρέπουν τελικά να εφαρμοστεί η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και ότι θα πρέπει άπαντες να πειθαρχούν στις δικαστικές αποφάσεις διότι ζούμε σε μια ευνομούμενη χώρα. Καμία αντίρρηση σε όλα αυτά, αλλά τηρούνται όλες οι δικαστικές αποφάσεις ερωτούμε; Πειθαρχούν άπαντες σε αυτές ή υπάρχει επιλεκτική τήρηση και τελικά υπάρχει δίκαιη απονομή δικαιοσύνης ή οι διάφοροι ισχυροί και μεγαλοσχήμονες συνήθως τη γλιτώνουν;
Ας δούμε όμως, και το τι συμβαίνει στην Κερατέα και από μια άλλη σκοπιά, αυτή της αντίστασης και της μη υποταγής. Οι άνθρωποι κρίνονται από τις αντιστάσεις και τα «όχι» που ατομικά λένε στη ζωή τους και ομοίως οι κοινωνίες κρίνονται από τις συλλογικές τους αντιστάσεις. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, στην Κερατέα γίνεται κάτι μεγάλο. Οι άνθρωποι παλεύουν για την αξιοπρέπειά τους και αυτό όχι μόνο αρκεί, αλλά και δικαιολογεί τα πάντα. Οι άνθρωποι παλεύουν για την κληρονομιά τους και για τη γη που μεγάλωσαν και τελικώς μας αρέσουν πολύ οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που λένε «όχι», αντιστέκονται, δεν υποτάσσονται και παλεύουν, έστω και αν πολλές φορές αυτός ο αγώνας δεν έχει και πολλές ελπίδες να κερδηθεί. Ετσι φαινόταν αρχικά ο αγώνας της Κερατέας που αντιστέκεται, αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και το κράτος είναι εκείνο που βρίσκεται προ αδιέξοδου…

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Ηταν πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952. Ηταν τότε που οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες αναφερόμαστε στην εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των τριών συντρόφων του, του Δημήτρη Μπάτση, του Νίκου Καλούμενου και του Ηλία Αργυριάδη. Οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και έπεσαν νεκροί από πυρά Ελλήνων. Εστω και αν έχουμε γίνει κουραστικοί, θα αναφερθούμε και εφέτος σε αυτή την αποφράδα ημέρα της νεότερης ελληνικής ιστορίας και θα επιμείνουμε. Θα επιμείνουμε γιατί αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα προς αποφυγή και γιατί η ιστορία και όλες οι πτυχές των γεγονότων δεν πρέπει να μένουν κρυφά και να ξεχνιούνται
Θα επιμείνουμε, όμως, και για ένα άλλο λόγο. Για να δείξουμε ότι ακόμη και εκείνη τη σκληρή μετεμφυλιακή εποχή, υπήρχαν και κάποιοι που αντιστέκοταν και θα το δείξουμε αυτό με ένα περιστατικό που έχει αφηγηθεί επωνύμως αναγνώστης και αναφέρεται στην αντίδραση εντός φαντάρου του εκτελεστικού αποσπάσματος που σκότωσε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Σύμφωνα με τη μαρτυρία λοιπόν: «Στην ομάδα των φαντάρων που επελέγησαν ως λόχος επιφυλακής, από στρατόπεδο της Αγίας Παρασκευής, για να συγκροτήσουν το εκτελεστικό απόσπασμα, συμμετείχε και ένας φίλος μου, που εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι πια στη ζωή, ο οποίος, όντας από αριστερή οικογένεια είχε γνωρίσει τον Μπελογιάννη στη διάρκεια της Κατοχής και όταν κατάλαβε πού τους οδηγούσαν, εκείνα τα χαράματα του 1952, εδήλωσε ορθά κοφτά στον επικεφαλής λοχαγό του, ότι αρνείται να λάβει μέρος στην εκτέλεση. Ο λοχαγός τράβηξε αμέσως το πιστόλι του, το έβαλε στον κρόταφο του φίλου μου και του είπε ότι «γνωρίζεις ότι μπορώ να σε σκοτώσω επί τόπου». Εκείνος απάντησε «Ναι, το γνωρίζω. Κάνε αυτό που νομίζεις. Εγώ στο απόσπασμα δεν πάω». Ο λοχαγός, έμεινε για κάποια δευτερόλεπτα μετέωρος, μετά κατέβασε το περίστροφο και του είπε να μείνει στο φορτηγό, που τους είχε μεταφέρει «στο συνήθη τόπο», πίσω από το νοσοκομείο «Σωτηρία»». Δεν γνωρίζω τι έκανε στη συνέχεια ο λοχαγός, πάντως το γεγονός, επισήμως, αποσιωπήθηκε. Ούτε ο φίλος μου υπέστη κάποιες σοβαρές συνέπειες.».

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Σσσσσσσ, "έφυγε" ο Ελύτης

«Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί. Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα. Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή. Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ. Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ. Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό. Και μισή να σε κλαίω μες στον παράδεισο».
Στίχοι από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη, ένα από το πιο ερωτικά ποιήματα που έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα. Ένα ποίημα, του οποίου ο συμβολισμός δύσκολα περιγράφεται, όπως δύσκολα περιγράφεται και ο συμβολισμός το συνόλου της ποίησης του Ελύτη.
Σαν αύριο το 1996 έφυγε από τη ζωή ο «Μικρός Ναυτίλος». Σαν αύριο πριν από 15 χρόνια ο ποιητής που ύμνησε την Ελλάδα, το γαλάζιο του Αιγαίου, τον ελληνικό ήλιο και την ελληνική θάλασσα, τον έρωτα πέρασε στην ιστορία. Αγγίζει τα όρια του μύθου ο Ελύτης και η ποίησή του.
Πέρα απ΄ όλα τα άλλα, το Νόμπελ Λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε το 1979, το «Αξιον Εστί», αυτό τον ύμνο που μελοποίησε ο άλλος μεγάλος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Ελύτης, ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης όπως ήταν το όνομα του εκ Μυτιλήνης μεγάλου Ελληνα και μεγάλου ποιητή, ήταν ένας ερωτικός ποιητής. Ο Ελύτης ύμνησε τον έρωτα και έγραψε για αυτόν όσο κανείς άλλος.
Ο Ελύτης έγραφε σε μια αέρινη και βαθιά ελληνική γλώσσα. «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου, μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου», γράφει στο «Αξιον Εστί».
Όπως γράψαμε όμως, ο Ελύτης ήταν πάνω και πέρα απ’ όλα ερωτικός ποιητής. Γράφει στο «Αξιον Εστί»: «Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι, τώρα μ’ ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα. Σε χώρα μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι, τώρα μ ακολουθούν κορίτσια κυανά».
Κλείνουμε αυτό το σημείωμα στη μνήμη του μεγάλου Οδυσσέα Ελύτη, ίσως με τους ερωτικότερους στίχους της ιστορίας: «Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως, πριν από τον Ερωτα έρωτας και όταν σε πήρε το φιλί, Γυναίκα».
* Ο τίτλος είναι από το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Sportime» την επομένη του θανάτου Οδυσσέα Ελύτη, ίσως ο ωραιότερος τίτλος αθλητικής εφημερίδας στην ιστορία.

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Γράφει κάπου ο Καζαντζάκης: “Η ομορφιά δεν έχει έλεος. Δεν την κοιτάζεις, αυτή σε θωρεί και δε συγχωρεί”. Και κάπου άλλου λέει: “Οταν πιστεύουμε κάτι ανύπαρκτο με πάθος το δημιουργούμε. Ο,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά”.
Γραπτά ενός μεγάλου ανδρός, λόγια ενός μεγάλου Ελληνα, ενός παγκόσμιου πολίτη, ενός εκ των μεγαλύτερων ταξιδευτών της σκέψης του 20ου αιώνα που ο υπογράφων θα τολμούσε να τον κατατάξει ως εφάμιλλο του Νίτσε, από τον οποίο, άλλωστε, επηρεάστηκε στον απόλυτο βαθμό.
Λόγια και γραπτά του μεγάλου “Νίκου Καζαντζάκη” που τουλάχιστον κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τον μνημονεύουμε, αν και η ζωή μας όλη θα έπρεπε να είναι μια ωδή στη φιλοσοφία του Καζαντζάκη. Αφορμή για την αναφορά μας αποτελεί η επέτειος της γέννησης αυτού του μεγάλου ανδρός που ήρθε στον κόσμο στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Κάστρο (το Ηράκλειο της Κρήτης) και θεωρείται εκ των μεγαλυτέρων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας σκέψης και φιλοσοφίας.
Ανθρωπος ερωτικός και βαθιά θρησκευόμενος ήταν ο Καζαντζάκης και για αυτό ίσως η εκκλησία τον αφόρισε. Ηταν σίγουρα πιο πιστός από αυτούς που τον αφόρισαν, αλλά η ουσία δεν είναι αυτή. Η ουσία είναι αυτή που γράφει στην “Ασκητική”: “ Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω”.
Και επειδή ο Νίκος Καζαντζάκης όπως γράψαμε, πέραν από πολύ μεγάλος φιλόσοφος ήταν και ερωτικός, γράφει ακόμη στην “Ασκητική”: “Ο άνθρωπος δε ζυγιάζει, δε μετρά, δε βολεύεται, ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι”. Αυτό το χτυποκάρδι που ο άνθρωπος θέλει να ακολουθεί καθημερινά. Αυτό το χτυποκάρδι που τον αλλάζει και τον απογειώνει. Ας το ακολουθήσουμε...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Εγιναν πολλά αυτές τις ημέρες. Τα γεγονότα τρέχουν, όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι και τα θέματα είναι πολλά. Υπάρχουν, όμως, κάποια πράγματα που ξεπερνούν τη λογική.
Επανερχόμεθα στην Κερατέα. Ούτε επί χούντας δεν πρέπει να έχουν συμβεί αυτά που γίνονται εκεί επί της παρούσης σοσιαλιστικής κυβερνήσεως. Δακρυγόνα, ανελέητο ξύλο και καταστροφές στις ιδιωτικές περιουσίες από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Συλλήψεις και δίκες ορισμένων κατοίκων που προσπαθούν να προστατέψουν τη γη τους.
Τελικά ποια είναι η ανομία, των κατοίκων ή του κράτους; Τελικά ποιος παρανομεί; Αυτός που υπερασπίζεται τη γη του ή αυτός που του την καταστρέφει. “Για ποιο λόγο είναι τα ΜΑΤ στην Κερατέα”, ρωτήθηκε προχθές υφυπουργός της κυβέρνησης στην κρατική τηλεόραση. “Για να προστατέψουν τους πέντε εργάτες που φτιάχνουν τον ΧΥΤΑ”, απάντησε η υφυπουργός που διόριζε κόσμο με το ίδιο επίθετο με αυτή σε μουσείο της Βορείου Ελλάδας.
Κατόπιν και αυτής της απάντησης είναι προφανές πως το κράτος παρανομεί στην Κερατέα. Δεν μπορεί σύσσωμη η τοπική κοινωνία να αντιδρά και το κράτος να καταστέλλει. Δεν μπορεί να γίνονται όργια παρανομίας στη χώρα και το κράτος να κόπτεται να επιβάλει το νόμο στην Κερατέα, δείχνοντας το πιο σκληρό του πρόσωπο και επιστρατεύοντας τους πιο σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Δεν μπορεί να έχουν όλοι αυτοί άδικο, δεν μπορεί να είναι λανθασμένη η θάλασσα. Είναι τα λόγια του ποιητή που ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση. Είναι αυτό που γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης: “Δεν καταλάβαμε πως έκαναν σύσκεψη μυστική τα παιδιά και βγήκαν σε δρόμους και σε πλατείες. Οταν ξυπνήσαμε είδαμε τα παιδιά μας θάλασσα να κατακλύζει τους δρόμους, και είπαμε λάθος, αλλά θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται»

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΟΙ "ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ" ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ

Εδώ και μέρες μας απασχολεί μια φράση του υπουργού Υποδομών Δημήτρη Ρέππα και μας απασχολεί πραγματικά και σε βάθος. Ο υπουργός χαρακτήρισε τσαμπατζήδες αυτούς που αρνούνται να πληρώσουν στα διόδια, ειδικά των εθνικών οδών που δεν υπάρχουν και τα αυξημένα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς, στα οποία με το έτσι θέλω αποφάσισε να αυξήσει την τιμή των εισιτηρίων η κυβέρνηση.
Είναι λοιπόν, τσαμπατζήδες αυτοί που δεν πληρώνουν στα διόδια και στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Είναι τσαμπατζής ο άνεργος και ο συνταξιούχος, η νοικοκυρά και ο φοιτητής που δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς ειδικά μετά τις νέες αυξημένες κατά 40% τουλάχιστον τιμές;
Πάμε και στα διόδια. Αναρωτιόμαστε σε ποια σύννομη πολιτεία και κράτος υπάρχουν διόδια χωρίς να υπάρχουν δρόμοι που να τα δικαιολογούν. Η απάντηση είναι στην Ελλάδα, σε αυτή τη χώρα υπάρχουν διόδια και δεν υπάρχουν δρόμοι. Ρωτάμε λοιπόν, τον κύριο Ρέππα, είναι τσαμπατζήδες αυτοί που αρνούνται να πληρώσουν τα διόδια εκεί που δεν υπάρχουν δρόμοι;
Εμείς θα θέλαμε να πούμε στον κύριο υπουργό ότι όλοι αυτοί δεν είναι τσαμπατζήδες. Κάποιοι εξ αυτών δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν μετά και την επίθεση που εξαπέλυσε στα λαϊκά στρώματα η κυβέρνηση της οποίας είναι υπουργός, κάποιοι άλλοι συγκροτούν -συμπαραστεκόμενοι και σε αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν- ένα νέο ακτιβιστικό κίνημα που δημιουργείται στη χώρα και το οποίο λεει επιτέλους «όχι» στις αναίτιες και συνεχείς αυξήσεις των τιμών, την ώρα που οι αποδοχές των εργαζομένων μειώνονται δραματικά.
Ένα νέο ακτιβιστικό κίνημα που μόνο ελπιδοφόρο μπορεί να είναι για τους Ελληνες, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας τους, στην οποία έχουν δυστυχώς απέναντί τους –για μία ακόμη φορά- και την κυβέρνησή τους. Το παρόν σημείωμα λοιπόν, αφιερώνεται σε όσους αποκαλούν τους ανήμπορους και τους ακτιβιστές τσαμπατζήδες και δεν τολμούν να πουν τα ίδια για τους ισχυρούς φίλους του που κατ’ εξακολούθηση παρανομούν.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

“Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυση τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις”. Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”, ένα από τα πολλά εξαιρετικά ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.
Στην είσοδο της Αλεξάνδρειας υπάρχει μια πινακίδα με το όνομα της στα ελληνικά. Μια πόλη που στο διάβα της ιστορίας συνδέθηκε με τον ελληνισμό και το ελληνικό στοιχείο, μια πόλη που ανήκει μεν στο μεγαλύτερο αραβικό κράτος, την Αίγυπτο, αλλά δεν νοείται δίχως το ελληνικό της στοιχείο και είναι η έδρα του Ελληνορθόδοξου πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και Πάσης Αφρικής, του δευτέρου τη τάξει μετά το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, η Πηνελόπη Δέλτα και τόσοι άλλοι λόγιοι και ευεργέτες του έθνους ήταν Αλεξανδρινοί. Ήταν παιδιά της πόλης που ίδρυσε ο Ισκεντέρ ελ Ακμπά, όπως είναι το όνομα του Μεγάλου Αλεξέναδρου στα αραβικά, το 331 π.Χ. και της έδωσε το όνομά του. Μιας πόλης που κάλλιστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ελληνική.
Αυτή είναι η Αλεξάνδρεια που εγκατέλειψε προχθές λόγω των γεγονότων ένα μεγάλος μέρος των Ελλήνων κατοίκων της. Αυτή είναι η “ελληνική” Αλεξάνδρεια που έχασε και άλλο κομμάτι του Ελληνισμού, που την αποχαιρέτησαν, κάποιοι ίσως για πάντα.
Μερικές εκατοντάδες είναι πια οι Ελληνες που μαζί με το Πατριαρχείο φυλάσσουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού στο σημείο αυτό της Αφρικής. Μερικές εκατοντάδες και τώρα έγιναν λιγότεροι αυτοί “που αξιώθηκαν μια τέτοια πόλη”.
Ολα αυτά τα αναφέρουμε για να καταδείξουμε το πλήγμα που υπέστη ο Ελληνισμός από την αποχώρηση των Αλεξανδρινών Ελλήνων που ευχόμεθα να είναι προσωρινή...

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΗΤΑΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ Η ΝΟΜΙΚΗ;

Με το καλύτερο έως τώρα δυνατό τρόπο και κυρίως ειρηνικά., έληξε η αποχώρηση των μεταναστών από το κτίριο της Νομικής στην οδό Σόλωνος. Δεν αναφερόμαστε σε κατάληψη, διότι δεν ήταν ξεκάθαρο αν ήταν κατάληψη ή κάτι άλλο, μιας και κάποιοι προέτρεψαν και υπέδειξαν στους μετανάστες να εισέλθουν στο κτίριο και να κάνουν εντός αυτού απεργία πείνας, κάτι που επικοινωνιακά τουλάχιστον ήταν σίγουρο ότι θα βοηθούσε τον αγώνα τους.
Για να γίνει μια όσο το δυνατόν πιο αμερόληπτη προσέγγιση του θέματος απαιτείται πάνω απ’ όλα ψυχραιμία. Ξεκινάμε από το ότι και η παρούσα κυβέρνηση και οι προηγούμενες δεν έχει και δεν είχαν ξεκάθαρη πολιτική για το μεταναστευτικό, το οποίο αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν εντελώς ευκαιριακά. Αποτέλεσμα της μη υπάρξεως πολιτικής σε αυτό το μείζον ακόμη και για το μέλλον της χώρας και της συστάσεως του πληθυσμού της θέμα, είναι γεγονότα σαν και αυτό της Νομικής.
Πέραν αυτού, όμως, με την είσοδο και παραμονή των μεταναστών στο χώρο της σχολής, δηλαδή σε πανεπιστημιακό χώρο, τέθηκε θέμα ασύλου και ορθώς. Οι αστυνομικές δυνάμεις αν δεν λάμβαναν την άδεια εισαγγελέα και αν αυτός προηγουμένως δεν είχε αίτημα της Πρυτανείας για κατάργηση του ασύλου, δεν μπορούσαν να εισέλθουν στο κτίριο, κάτι που ευτυχώς αποφεύχθηκε και μετά την κατάργηση του ασύλου και άπαντες αποχώρησαν ειρηνικά.
Το θέμα του ασύλου ήρθε μοιραία και πάλι στην επικαιρότητα και κάποιοι έσπευσαν να ζητήσουν για μία ακόμη φορά την κατάργησή του. Εκείνο που θέλουμε να πούμε είναι πως αν μεν αυτοί που πρότειναν στους μετανάστες να εισέλθουν στη σχολή δεν φαντάστηκαν ότι θα τεθεί θέμα κατάργησης του ασύλου, έκαναν απλά λάθος, σοβαρό μεν, αλλά λάθος. Αν, όμως, γνώριζαν και περίμεναν να συμβεί αυτό που συνέβη και να τεθεί και πάλι θέμα κατάργησης του ασύλου, τότε είναι προβοκάτορες και φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για αυτό που συνέβη με την εκ νέου αμφισβήτηση μιας εκ των κορυφαίων κατακτήσεων στα χρονικά, του πανεπιστημιακού ασύλου.

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΤΥΝΗΣΙΑ

Τις περασμένες ημέρες γράφαμε για τα γεγονότα στην Τυνησία που προκάλεσαν την ανατροπή του καθεστώτος. Ενός καθεστώτος που όμοιά του υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα αραβικά κράτη, τα οποία κυβερνούσαν και κυβερνούν τα εργατικά κόμματα, τα λεγόμενα Μπάαθ. Μιλάμε βεβαίως για μονοκομματικές κυβερνήσεις και πολιτικά συστήματα που στην ουσία είναι διδακτορικά καθεστώτα με δημοκρατικό μανδύα και κανένα ρόλο δεν παίζει το αν ο αρχηγός του κράτους είναι βασιλιάς ή πρόεδρος της δημοκρατίας. Αυτό το σύστημα λοιπόν, ανατρέπεται με τα όσα έγιναν στην Τυνησία και τα οποία έχουν προκαλέσει μεγάλη ανησυχία, όχι μόνο στα αραβικά κράτη, αλλά και στο σύνολο του δυτικού κόσμου.
Η εξέγερση στην Τυνησία έχει συγκεκριμένα αίτια. Αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση του δυτικού τρόπου οργάνωσης της ζωής και της κοινωνίας και στροφή στο ισλάμ και τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας που αυτό προτείνει και που στηρίζεται στην αλληλεγγύη και τη συναδελφικότητα σε αντίθεση με το σκληρό καπιταλισμό της δύσης που έχει οδηγήσει σε μεγάλα αδιέξοδα. Η εξέγερση αυτή, υπάρχει κίνδυνος να επεκταθεί και σε άλλα αραβικά κράτη που όλα βασίζονται στον δυτικό τρόπο κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης και που τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοί τους αναζητούν διέξοδο στο ισλάμ που πλέον έχει μεγάλη διεισδυτικότητα και απήχηση στον αραβικό κόσμο.
Η επέκταση της εξέγερσης σε άλλα αραβικά κράτη είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσει ως ντόμινο και να προκαλέσει μεγάλες αναταράξεις παγκοσμίως. Ο μεγαλύτερος φόβος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στη Δύση, είναι να επεκταθεί η εξέγερση στην Αίγυπτο που είναι το σημαντικότερο κράτος για τα δυτικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή και κατέχει ρόλο κλειδί για τον έλεγχο της πολύ κρίσιμης για τις παγκόσμιες ισορροπίες περιοχής. Στην Αίγυπτο που ήδη υπάρχει ισχυρό ισλαμικό κίνημα, το οποίο έκανε μια τις επιθέσεις στις χριστιανικές εκκλησίες τα Χριστούγεννα, γεγονότα που συνδέοντα απόλυτα με αυτά της Τυνησίας.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η εξέγερση στην Τυνησία είναι πολύ σημαντική και για την περιοχή, αλλά και για τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

ΑΝΟΙΞΕ Η ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

Η ελληνική κυβέρνηση άνοιξε το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε μέχρι ποιου σημείου είναι πραγματικά αποφασισμένη να φθάσει η Ελλάδα, αλλά είναι γεγονός η αποφάσισε να εμπλακεί επισήμως στην υπόθεση του Δίστομου και να ασκήσει παρέμβαση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης στην εκκρεμή διαφορά Γερμανίας-Ιταλίας για καταβολή αποζημιώσεων.
Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα συμπαραστέκεται στους κατοίκους του Δίστομου, οι οποίοι διεξάγουν εδώ και πολλά χρόνια δικαστικό αγώνα για καταβολή αποζημιώσεων για τη σφαγή των Γερμανών στην πόλη τους τον Ιούνιο του 1944, αλλά ανοίγει και ένα παράθυρο για την περαιτέρω εμπλοκή της στο θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων που αποτελεί ένα πάγιο αίτημα ολόκληρου του ελληνικού λαού και που θα μπορούσε μέχρι και να καλύψει το χρέος της χώρας μας.
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι κάτοικοι του Δίστομου έχουν δικαιωθεί από τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δικαστήρια στα αιτήματά τους για καταβολή αποζημιώσεων, αλλά δεν έχει ακόμη καταστεί εκτελεστή η απόφαση κατάσχεσης της κρατικής γερμανικής περιουσίας. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιταλία, η οποία προσέφυγε μαζί με τους κατοίκους του Δίστομου στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και παρέμβαση υπέρ του αποφάσισε χθες να ασκήσει η ελληνική κυβέρνηση.
Πέραν των όποιων συναισθηματικών φορτίσεων, του λαϊκού αισθήματος, αλλά και του δίκιου που είναι με το μέρος της Ελλάδας στην υπόθεση αυτή και συνολικά στην υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων, δεν μπορεί να παραγνωριστεί το ότι απαιτούνται πολύ προσεκτικοί χειρισμοί λόγω και των εύθραυστων ισορροπιών στην Ευρώπη που επηρεάζουν και τα ελληνοτουρκικά θέματα και το Κυπριακό, τη στιγμή μάλιστα που η Γερμανία έκανε μόλις προχθές άνοιγμα φιλίας στην Κύπρο.
Η κίνηση της χώρας μας να παρέμβει στην υπόθεση του Δίστομου στη Χάγη εντάσσεται σε αυτούς τους προσεκτικούς διπλωματικούς χειρισμούς και έχει πράγματι μεγάλο ενδιαφέρον η συνέχεια αυτής της υποθέσεως και το αν η χώρα μας θα εγείρει συνολικά γερμανικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία.