Σκεπασμένα με την ελληνική σημαία ήταν τα φέρετρα των Κυπρίων στελεχών των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας που έχασαν τη ζωή τους στην έκρηξη της περασμένης Δευτέρας στη ναυτική βάση. Με αφορμή αυτή την εικόνα θα επαναφέρουμε ορισμένες παλιές σκέψεις μας για την Κύπρο, το νησί για το οποίο όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, ο Γιώργος Σεφέρης έλεγε ότι εκεί νοιώθει τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο.
Η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1960 και έως το 1963 διοικείτο και από τις δύο κοινότητες, την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων και τη μειοψηφία των Τουρκοκυπρίων που επί της ουσίας ήταν Κύπριοι μουσουλμάνοι, αλλά η αγγλική πολιτική του “Διαίρει και Βασίλευε” τους βάφτισε Τουρκοκύπριους στη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59). Τόσο από το 1960 και την τριετία μέχρι το 1963 όταν οι Τουρκοκύπριοι αποσύρθηκαν από τα όργανα διοίκησης του κράτους και στη συνέχεια ακολούθησαν οι διακοινοτικές ταραχές, όσο και έως σήμερα, η Κύπρος είναι επί της ουσίας ένα δεύτερο ελληνικό κράτος. Ενα δεύτερο ελληνικό κράτος δίπλα στην Ελλάδα, με το οποίο η Ελλάδα δεν μπόρεσε να έχει ποτέ αρμονικές σχέσεις και με το οποίο η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να συμπλεύσει, μέχρι που η χούντα των Αθηνών το πρόδωσε το 1974.
Η δημιουργία ενός δεύτερου ελληνικού κράτους δίπλα στην Ελλάδα είναι μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία του ελληνικού εθνικισμού, ο οποίος δεν κατανόησε ποτέ τι συνέβη, με αποτέλεσμα η Ελλάδα και η Κύπρος να δημιουργήσουν αυτό στο οποίο αναφέρεται πλέον ολόκληρη βιβλιογραφία και το οποίο ονομάστηκε “η θεωρία των χαμένων ευκαιριών”. Χαμένες ευκαιρίες που ήταν πολλές και μεγάλες και που δεν ξέρουμε πότε και αν θα εμφανιστούν ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου