Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΚΑΙ ΛΑΚΗΣ ΣΑΝΤΑΣ, ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΗΡΩΕΣ

Ηταν 30 Μαΐου 1941. Μόλις είχαν φθάσει τα νέα, η Κρήτη είχε πέσει. Η γερμανική σημαία συνέχιζε να κυματίζει στην Ακρόπολη, προκαλώντας θλίψη στους Ελληνες.
Το σύμβολο της κατοχής πλήγωνε. Η ανδρεία των Ελλήνων δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα.
Η λέξη και ο χαρακτηρισμός ήρωας, ταίριαξε απόλυτα σε δύο 18χρονους φοιτητές που προέβησαν σε μια από τις ηρωικότερες πράξεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, σύμβολα της κατοχικής αντίστασης προχώρησαν στην πρώτη αντιστασιακή πράξη κατά της γερμανικής κατοχής και σε μια από τις ηρωικότερες όλων των εποχών. Αψήφησαν τη γερμανική παντοδυναμία, αψήφησαν τον κίνδυνο και τον θάνατο στην κατεχόμενη Αθήνα και το πρωί της 30ς Μαΐου 1941 κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ηταν η πρώτη πράξη αντίστασης στην από τις αρχές Απριλίου του 1941 που οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα. Ηταν μια πράξη που τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων και έδειξε το δρόμο για την αντίσταση. Ηταν μια πράξη θάρρους, πατριωτισμού και απόλυτου συμβολισμού, αφού δύο παιδιά ταπείνωσαν τον πανίσχυρο και φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ και έδειξαν πως δεν είναι ανίκητο.
Οι Γλέζος και Σάντας θα μείνουν για πάντα στην ιστορία για αυτή τους την πράξη. Οι Γλέζος και Σάντας, εν ζωή ήρωες και «γνήσιοι» Ελληνες και οι δύο, έδειξαν το δρόμο. Ο Γλέζος και Σάντας είναι φάροι φωτεινοί για όλες τις μετέπειτα γενιές των Ελλήνων.
Ηταν μια πράξη, ηρωική, ονειρεμένη με ένα σκηνικό μυθικό, ένα βράδυ που θα μείνει ιστορικό και θα οδηγεί αιωνίως τους Ελληνες. Ηταν ένα βράδυ και μια πράξη που ο 87χρονος σήμερα Λάκης Σάντας έχει διηγηθεί με ένα εξαιρετικό τρόπο που αξίζει να θυμηθούμε: «Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που ένιωθα, μα μου φαίνεται πως ήταν ένα παράπονο μαζί με δυνατό πυρετό. Περίμενα μ' αγωνία να βραδιάσει. Συναντηθήκαμε με τον Μανώλη και ξεκινήσαμε. Όταν έφτασε η ώρα, κοιταχθήκαμε. Ίσως να μην ξαναβλέπαμε τον ήλιο ν' ανατέλλει. Είναι αλήθεια ότι νιώθαμε ένα δυνατό χτυποκάρδι μα αυτό δεν ακουγόταν παραέξω. Τα στήθη μας τα ελληνικά το πνίγανε. Είναι γλυκός ο θάνατος όταν πεθαίνεις για τα ιδανικά σου.
Ήταν ένα τέταρτο το φεγγάρι. Και καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα μνημεία του άπαντου της Τέχνης και της Ομορφιάς, νιώσαμε μέσα μας ν' ατσαλώνουμε. Είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας τους αθάνατους προγόνους μας. Με λύσσα την κόψαμε απ' το συρματόσχοινο και την μαζέψαμε. Σχίσαμε από ένα κομμάτι απ' τον αγκυλωτό σταυρό. Την υπόλοιπη την κάναμε ρολό και την πήραμε. Το φεγγάρι είχε χαθεί και μαζί μ' αυτό και οι οπτασίες των προγόνων μας ευχαριστημένες».

ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΠΟΥ ΦΥΛΑ Η ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Από τις σκέψεις του Ελβετού επιχειρηματία Χανς Γκάμπερ και την πρώτη συγκέντρωση στο γυμνάσιο Σόλε στην Καταλονία που οδήγησαν στην ίδρυση της Μπαρτσελόνα, πέρασαν 110 χρόνια. Ενας αιώνας και δέκα χρόνια δηλαδή γεμάτα τίτλους και διακρίσεις για μια ομάδα σύμβολο, μια ομάδα ιδέα, μια ομάδα που συμβολίζει το αίτημα αυτοδιάθεσης ενός λαού.
Νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι από προχθές βράδυ η Μπαρτσελόνα. Μια ομάδα που δεν είναι απλά ομάδα με τεράστια ιστορία, «βαριά» φανέλα και πολλούς τίτλους. Η Μπαρτσελόνα είναι ένα σύμβολο, μια ιδέα. Συμβολίζει τον πόθο των περίπου επτά εκατομμυρίων Καταλανών για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία. Είναι ο φωτεινός φάρος της περιοχής αυτής που έχει αποκτήσει μεν την αυτονομία της, όπως και άλλες 16, αλλά που το αίτημα για την ανεξαρτησία της και την αυτοδιάθεσή της παραμένει. Είναι η ομάδα που ακόμη και στον ισπανικό εμφύλιο τάχθηκε με την πλευρά των αντιφρονούντων του δικτάτορα Φράνκο, ο οποίος από το 1939 και μετά που επικράτησε, την κυνήγησε ανελέητα.
Η Μπαρτσελόνα είναι μια ομάδα που αρνείται ακόμη και να βάλει διαφήμιση στη φανέλα της, δείγμα και αυτό της ιδιαιτερότητάς της και που αρκείται στο να έχει αντί χορηγών και πολυεθνικών από τους οποίους θα μπορούσε να εισπράττει εκατομμύρια ευρώ τη UNISEF, την οργάνωση του ΟΗΕ για τα παιδιά, στην οποία, μάλιστα καταβάλει και τίμημα. Η Μπαρτσελόνα, δηλαδή, πληρώνει για να διαφημίζει τη UNISEF στη φανέλα της σε αντίθεση με τις ανταγωνίστριές της σε Ισπανία και Ευρώπη, που πληρώνονται αδρά από τους χορηγούς και τις πολυεθνικές.
Για όλα αυτά, η Μπάρτσα είναι κάτι παραπάνω από μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι σύμβολο και ιδέα και φυλάσσει Θερμοπύλες αξιών ακόμη και σήμερα που τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της εμπορευματοποίησης. Για όλα αυτά η Μπάρτσα είναι υπόδειγμα ομάδας, διαπαιδαγωγεί και δείχνει ατραπούς έντονου συμβολισμού και αξιοπρέπειας.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: Η ΕΥΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ηταν μία από τις πιο ευγενικές μορφές της σύγχρονης, ανανεωτικής αριστεράς. Ηταν μια από τις πιο ήπιες και συνετές φωνές. Ηταν μια φωνή που και η αριστερά και η χώρα την είχαν ανάγκη. Αυτή η φωνή σιώπησε, έτσι ξαφνικά και απρόσμενα, αλλά ο λόγος και η σκέψη παραμένουν για πάντα.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία της αριστεράς έφυγε μετά από μια πορεία που άφησε έντονο το στίγμα της στην ελληνική αριστερά και την πολιτική ζωή του τόπου που έχει ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους, τέτοιες φωνές και τέτοιες σκέψεις. Φιλοευρωπαίστής και οραματιστής σε ένα πολιτικό χώρο που ακροβατεί και που ακόμη αναζητά την ακριβή του ταυτότητα. Εμεινε πιστός στην ανανεωτική αριστερά και ήταν από τους πρώτους Ευρωβουλευτές του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (1994, 1999, 2004), ενώ από το 1997 ήταν βουλευτής στη δεύτερη περιφέρεια της Αθήνας.
Ηταν ασυμβίβαστος πολιτικός, δημοκράτης, μεταρρυθμιστής και ριζοσπάστης που ήθελε να παρεμβαίνει και που ποτέ δεν σκέφτηκε το πολιτικό κόστος. Πέραν της προσωπικής γνωριμίας και της προσωπικής άποψης που μπορεί να είχε ο υπογράφων, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης ήταν μια από τις πιο ευγενικές και ήπιες μορφές του τόπου και έτσι τον θυμούνται όλοι. Όπως θα θυμούνται τα γραπτά του γιατί ήταν πολυγραφότατος και το λόγο του, αυτόν τον ήπιο λόγο που τα τελευταία χρόνια είχε και ο υπογράφων πολλές φορές την ευκαιρία ν’ ακούει δια ζώσης.
Αυτή η μεγάλη μορφή της αριστεράς, με την τεράστια μόρφωση και την κουλτούρα την οποία απέκτησε από τις πολύχρονες σπουδές σε Ελλάδα και Γαλλία, ήταν παρών και στο γαλλικό Μάη, έφυγε και πέραν του όποιου άλλου κατευόδιου, η σκέψη, ο λόγος και η ήπια και ευγενική φυσιογνωμία του νομίζουμε ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες που μπορεί να αφήσει και στη χώρα και στην αριστερά.

Η (ΙΣΛΑΜΙΣΤΙΚΗ) ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ (ΚΟΣΜΙΚΟΥ) ΛΑΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Στο σημείωμα του περασμένου Σαββάτου γράφαμε με αφορμή τις διαδηλώσεις των μουσουλμάνων που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα ύστερα από τις καταγγελίες τους για καταστροφή του κορανίου από Ελληνα αστυνομικό, για τους Ελληνες ή ελληνογενείς ή ελληνόφωνους μουσουλμάνους. Ως ιδιαίτερη δε περίπτωση αυτών αναφερθήκαμε στους Οφλήδες που ζουν στην Τραπεζούντα της Τουρκίας και οι οποίοι θεωρούνται ως πολύ κοντινοί απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, μιλούν την αρχαιοπρεπέστερη ελληνική διάλεκτο που βρίσκεται εν ζωή και είναι μουσουλμάνοι. Όλα αυτά επιβεβαιώνονται και σε έρευνα γερμανικού πανεπιστημίου με τίτλο «Greek speaking Muslims», δηλαδή ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, η οποία αναφέρεται και σε άλλες μειονότητες ελληνόφωνες ή ελληνογενείς που ζουν στα όρια της σημερινής Τουρκίας και είναι μουσουλμάνοι.
Η περίπτωση των Οφλήδων δεν είναι ευρέως γνωστή στην Ελλάδα. Σαν και αυτούς υπάρχουν πολλοί ακόμη ελληνόφωνοι και ελληνογενείς στην Τουρκία που ζουν υπό καθεστώς εξαφάνισης. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι λεγόμενοι Τουρκοκρητικοί που είναι εξισλαμισθέντες Κρητικοί δηλαδή Ελληνες, οι Βαλαάδες από τη Μακεδονία και κάποιοι μουσουλμάνοι που ζουν στα μικρασιατικά παράλια και μιλούν ποντιακά.
Ολες αυτές οι περιπτώσεις που έχουν να κάνουν με ελληνόφωνους ή ελληνογενείς, αλλά και πολλές άλλες κάποιων άλλων εθνοτήτων όπως οι Αρμένιοι, ακόμη και οι Κούρδοι, είναι αυτοί στους οποίους αναφέρθηκε το περασμένο Σάββατο ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν. Είναι αυτοί για τους οποίους αποκάλεσε λάθος την πολιτική του τουρκικού κράτους και έκανε τον τουρκικό Τύπο να αναφερθεί σε ιστορική αυτοκριτική.
Αυτή ήταν η πολιτική στην οποία στηρίχθηκε η ίδρυση του τουρκικού κράτους το 1923 και την οποία εφήρμοσε με μεγάλη επιτυχία ο Μουσταφά Κεμάλ, ή Ατατούρκ που σημαίνει πατέρας όλων των Τούρκων. Σε αυτή την εθνοκάθαρση του Κεμάλ και των νεοτούρκων που τον στήριξαν συνέβαλλε και η συνθήκη της Λοζάνης το 1923 και η ανταλλαγή των πληθυσμών που προέβλεπε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Αυτή την πολιτική, δηλαδή, χαρακτήρισε λάθος ο Ταγίπ Ερντογάν στρεφόμενος καθαρά κατά του ιδρυτού του τουρκικού κράτους που σε αντίθεση με τα ισλαμικά πιστεύω του Ερντογάν, καθιέρωσε το κοσμικό κράτος. Ένα κοσμικό κράτος, όμως, που ακολουθώντας την πολιτική του ιδρυτή του Μουσταφά Κεμάλ Αττατούρκ στηρίχθηκε στις εκδιώξεις των μειονοτήτων για να έρθει σχεδόν έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του ένας ισλαμιστής πρωθυπουργός και να κάνει λόγο για λάθος!

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ Η ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΙΕΡΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα; Το μέγα θέμα των ημερών έγινε η φράση την οποία εκστόμισε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο προκάλεσε την αντίδραση και την εκμετάλλευση της κυβέρνησης. Τη φράση αυτή ο Γιώργος Παπανδρέου συνηθίζει να τη χρησιμοποιεί στις ομιλίες του και βέβαια ούτε δική του είναι, ούτε στα κακά ελληνικά του οφείλεται.
Τη φράση αυτή που προκάλεσε και τις αντιδράσεις των οπαδών της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ και έκανε τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ να τρέχουν να τα μαζέψουν, την έχει πει πρώτη η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ και αργότερα την επανέλαβε ο εκ των κορυφαίων φιλοσόφων Κορνήλιος Καστοριάδης. Αμφότεροι δε δεν πρέπει να είχαν κατά νου το σοσιαλισμό των τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ…
Είτε, όμως, με σοσιαλισμό, είτε χωρίς, εκείνο που προέχει είναι ο πολιτισμός. Είναι ντροπή για την Ελλάδα των φιλοσόφων, την Ελλάδα του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και της μεγάλης ιστορίας, την Ελλάδα των ποιητών και των επιστημόνων, να βεβηλώνεται το ιερό βιβλίο μιας θρησκείας, εν προκειμένω της μουσουλμανικής.
Μιλάμε βεβαίως, για το Κοράνι, το ιερό βιβλίο μιας θρησκείας που είναι ισχνή μειοψηφία στην Ελλάδα, αλλά που την έχουν ασπαστεί εκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αυτό που έκανε ο αστυνομικός- αν το έκανε - δεν τιμά τον ελληνικό πολιτισμό, ο οποίος προάγει και δέχεται τη διαφορετικότητα, ενώ βεβαίως, υπάρχει και μια μερίδα Ελλήνων που είναι μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα, ενώ πολλοί ελληνογενείς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι μεταξύ αυτών και οι λεγόμενοι Τουρκοκρητικοί που στη μεγάλη τους πλειοψηφία ήταν Ελληνες μουσουλμάνοι, έφυγαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών που προέβλεπε η συνθήκη της Λοζάνης το 1923. Υπάρχει δε ακόμη και σήμερα το εκπληκτικό φαινόμενο των Οφλήδων που ζουν στην Τραπεζούντα της Τουρκίας και οι οποίοι είναι μουσουλμάνοι, αλλά μιλούν την αρχαιοπρεπέστερη ελληνική διάλεκτο που βρίσκεται εν ζωή. Όλα αυτά αναφέρονται και σε έρευνα γερμανικού πανεπιστημίου με τίτλο «Greek speaking Muslims», δηλαδή ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι και όλα αυτά εξηγούν και γιατί πέραν όλων των άλλων πρέπει να τυγχάνει σεβασμού στη χώρα μας και το Κοράνι, το ιερό βιβλίο που σε αντίθεση με τα Ευαγγέλια απαγορεύει δια ροπάλου τον προσηλυτισμό…

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ: Η ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ

Πρόσφατα η επαναπροβολή της ταινίας «Ζ» του Κώστα Γαβρά στους κινηματογράφους βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, υπενθύμισε γεγονότα που ανήκουν στις πιο μαύρες σελίδες της νεοελληνικής μας ιστορίας. Θύμισε τη δολοφονία του γιατρού και βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, που ήταν μια πράξη κορύφωσης της δράσης του παρακράτους στην Ελλάδα.
Μια πράξη κορύφωσης εκείνου του άριστα στημένου και από τις ξένες δυνάμεις παρακράτους που είχε τελικά ως συνέπεια τη δικτατορία των συνταγματαρχών και τα ακόμη πιο μαύρα χρόνια για τη χώρα. Ηταν τότε που ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε πει το περίφημο «ποιος κυβερνάει επιτέλους αυτή τη χώρα;» και λίγες εβδομάδες αργότερα, η κυβέρνησή του εξαναγκαζόταν σε παραίτηση.
Ηταν βράδυ της 22ας Μαΐου 1963 όταν ο βουλευτής της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) Γρηγόρης Λαμπράκης μίλησε σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη που είχε οργανώσει η Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη. Παρόντος του αρχηγού των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και μετέπειτα δικτάτορα της χώρας Γεωργίου Παπαδόπουλου στην πλατεία, πλήθος παρακρατικών είχε συγκεντρωθεί στο χώρο για να αποδοκιμάσει τον Λαμπράκη, υπό την ανοχή της αστυνομίας. Ο Λαμπράκης δέχθηκε την πρώτη επίθεση μπαίνοντας στην αίθουσα της εκδήλωσης και τη δεύτερη εξερχόμενος της αίθουσας μετά την ομιλία του από τους επιβαίνοντες στο περιβόητο τρίκυκλο του Γκοτζαμάνη που ήταν και η δολοφονική, ενώ είχαν τραυματιστεί και συνεργάτες του από την πρώτη επίθεση. Όλα αυτά υπό την ανοχή και την απάθεια των αστυνομικών δυνάμεων…
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης άφησε λίγη ώρα αργότερα την τελευταία του πνοή σε ηλικία 51 ετών και έγινε σύμβολο. Τότε ιδρύθηκε και η περίφημη «νεολαία Λαμπράκη» που για χρόνια ενέπνεε τους αγώνες των νέων για δημοκρατία, ελευθερία και ισότητα με πρώτο πρόεδρο τον Μίκη Θεοδωράκη που έχει γράψει και την εκπληκτική μουσική στην ταινία του Γαβρά η οποία πρωτοπαίχθηκε το 1969 και στην οποία τον Λαμπράκη υποδύεται ο Ιβ Μοντάν και τη σύζυγό του η Ειρήνη Παππά.
Οι ανακρίσεις που ακολούθησαν ανέδειξαν την προσωπικότητα και την εντιμότητα του μετέπειτα προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη. Τελικά αυτοί που έπρεπε να πληρώσουν αθωώθηκαν και καταδικάστηκαν μόνο οι δύο φυσικοί αυτουργοί και ένας παρακρατικός. Ο Λαμπράκης έγινε σύμβολο και η χώρα μπήκε στην πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της μετά τον εμφύλιο πόλεμο, τη χούντα των συνταγματαρχών. Επειδή Κοτζαμάνηδες και παρακρατικοί πάντα θα υπάρχουν, όσοι θυμούνται τα γεγονότα εκείνα, όσοι τα έζησαν, όσοι τα έχουν διαβάσει ή έχουν δει την ταινία «Ζ» ξέρουν ότι χρέος όλων των Ελλήνων ανεξαρτήτως της κομματικής ή ιδεολογικής τους τοποθέτησης είναι να μην οδηγηθεί η χώρα και πάλι σε τέτοιες καταστάσεις.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ "ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ" ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Με τη γρίπη των χοίρων να κάνει… πρεμιέρα και στην Ελλάδα, αφού εντοπίστηκε το πρώτο κρούσμα, ολοκληρώθηκε η φιλόδοξη παράγωγή του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ για το μεγαλύτερο Ελληνα, σύμφωνα με την κρίση αυτών που έλαβαν μέρος στη σχετική ψηφοφορία. Στην ψηφοφορία αυτή λοιπόν, κορυφαίος Ελληνας αναδείχθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος ψηφίστηκε από το σύνολο των συμμετεχόντων.
Πίσω του, βρέθηκαν ο γιατρός-επιστήμονας, ο άνθρωπος που έφαγε τα χρόνια του στην έρευνα και το εργαστήριο και έσωσε, αλλά και εξακολουθεί να σώζει ζωές με το «τεστ παπ»Γεώργιος Παπανικολάου, ο αρχιστράτηγος της ελληνικής επανάστασης και εκ των πλέον ανοιχτών μυαλών της ιστορίας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και πέραν των πολιτικών προσωπικοτήτων (Καποδίστριας, Βενιζέλος, Καραμανλής) πίσω από τον Αλέξανδρο βρέθηκαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι της αρχαιότητας ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Αριστοτέλης και ο Περικλής.
Καταρχήν πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι πρόκειται απλά και μόνο για μια τηλεοπτική εκπομπή και μια παράγωγή που ήταν μεν εξαιρετική, αλλά ήταν απλά μια τηλεοπτική παράγωγή. Παρ΄ ότι η λαϊκή βούληση, συστατικό της δημοκρατίας και του πολιτεύματός μας, είναι υπεράνω όλων και γίνεται απολύτως σεβαστή, η …νίκη του Αλέξανδρου θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο για εθνικούς λόγους και το πρόβλημα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια με τα Σκόπια, κυρίως όσο αφορά στην ονομασία, αλλά και στην προσπάθεια καπηλείας από μέρους των γειτόνων ακόμη και του ιδίου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Διαφορετικά, ουδείς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει μεγαλύτερο τον Αλέξανδρο από τους αρχαίους φιλοσόφους που δίδαξαν πολιτισμό και δημοκρατία, σε μια περίοδο που υπήρχαν μεν δούλοι και που οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, αλλά που οι ιδέες τους παραμένουν ζωντανές ακόμη και σήμερα. Ο πολιτισμός εκείνος χιλιάδες έτη πριν, είναι ένα από τους βασικούς λόγους της διεθνούς φήμης, αλλά και του σεβασμού που απολαμβάνει ακόμη η χώρα μας και όχι οι επιθετικοί πόλεμοι του Αλέξανδρου, έστω και αν έγιναν όπως θέλει να λεει η ιστορία για να εκπολιτίσουν.
Πολύ πιο ενδιαφέροντες νομίζουμε ότι βρίσκει η ιστορία τους πολέμους για τη λευτεριά των εδαφών που σήμερα αποτελούν το ελληνικό κράτος που έδωσε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και σαφέστατα πολύ ενδιαφέροντες θα πρέπει να βρίσκει η ιστορία τους πολέμους που έδινε καθημερινά στο εργαστήριο κάνοντας την έρευνά του ο Γεώργιος Παπανικολάου, οι ανακαλύψεις του οποίου εξακολουθούν να σώζουν ζωές.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

ΟΙ "ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ" ΤΗΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΤΣ ΤΗΣ EUROVISION

Με τη συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντεμπεργκ, το διαγωνισμό της Eurovision και την ανακοίνωση των ευρωψηφοδελτίων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ κύλησε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Και αν η ανακοίνωση των ψηφοδελτίων δεν περιείχε κανένα στοιχείο έκπληξης και τόλμης από μέρους των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων, πέραν του συναισθηματισμού και της συγκίνησης που μπορεί να εμπεριέχει η παρουσία της κυρίας Γιαννάκου, για την τριήμερη συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντεμπεργκ στον Αστέρα της Βουλιαγμένης δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο, διότι πολύ απλά δεν υπήρξε καμία πληροφόρηση.
«Εγκλειστοι» επί τρεις ημέρες παρέμειναν οι σύνεδροι στο ξενοδοχειακό συγκρότημα του Λαιμού με φοβερά μέτρα ασφαλείας, μαχητικά αεροσκάφη έτοιμα να απογειωθούν και απαγόρευση πτήσεων πάνω από το χώρο, σε μια σύνοδο που λέγεται ότι ασχολήθηκε με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Μόνο η συγκέντρωση διαμαρτυρίας του ΚΚΕ, του μοναδικού πολιτικού κόμματος που εξέφρασε τη διαμαρτυρία του, πρέπει να τάραξε την ησυχία τους και τη λήψη των όποιων αποφάσεων.
Την ίδια ώρα που στο ξενοδοχειακό συγκρότημα της παραλιακής ζώνης των Αθηνών μπορεί και να ελήφθησαν σοβαρές για το μέλλον του κόσμου αποφάσεις, στην Μόσχα λάμβανε χώρα μια τις πιο κιτς-εκδηλώσεις που γίνονται ετησίως, ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision. Το ζητούμενο δεν είναι η έβδομη θέση που κατέλαβε ο Σάκης Ρουβάς, αλλά ο λόγος για τον οποίο μετέχει η Ελλάδα σε αυτό το πανηγύρι. Ειλικρινά δεν βρίσκουμε κανένα και αν επρόκειτο για ιδιωτική πρωτοβουλία θα μπορούσαμε να δείξουμε ανοχή.
Οταν, όμως, ο χαρακτήρας είναι δημόσιος και ξοδεύεται δημόσιο χρήμα, τότε τα πράγματα αλλάζουν και είναι σοβαρά. Ειλικρινά θα θέλαμε να ξέρουμε πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν και πόσο θα κοστίσει στον φορολογούμενο η ελληνική αποστολή και συμμετοχή στο διαγωνισμό αυτό, που βεβαίως δεν έχει κανένα εθνικό χαρακτήρα όπως επιχειρήθηκε όλο αυτό τον καιρό να φανεί…

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Ο ΠΑΠΠΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΣΤΟ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Γεννήθηκε το 1927 στη Βαυαρία, περιοχή της Γερμανίας της οποίας οι κάτοικοι διακρίνονται για το φιλελληνισμό τους και από την οποία κατάγεται και ο πρώτος βασιλιάς της Ελλάδας ο Οθωνας. Την περίοδο εκείνη, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε γράψει τον «Αγών μου», είχε μπει φυλακή και είχε φύγει από την Αυστρία για τη Γερμανία, όπου σιγά, σιγά, ανερχόταν στην καγκελαρία.
Ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ ο σημερινός Πάππας Βενέδικτος άρχισε σιγά, σιγά, να μυείται στη ναζιστική νεολαία, κάτι για το οποίο αργότερα έγραψε πως δεν ήταν ενθουσιασμένος. Την περίοδο εκείνη οι Εβραίοι οδηγούνταν κατά εκατομμύρια στα κρεματόρια και η μοίρα τα έφερε έτσι τα πράγματα ώστε ο Γιόζεφ Ράτσινγκερ να επισκεφθεί δεκαετίες αργότερα ως προκαθήμενος της καθολικής εκκλησίας πλέον, το Ισραήλ. Το ναζιστικό του παρελθόν βέβαια, δεν μπορούσε να το αποκρύψει κάτι που ανάγκασε τον εκπρόσωπο του Βατικανού να δηλώσει πως ο Γερμανός Ποντίφικας ήταν μέλος του κινήματος αλλά αναγκάστηκε να ενταχθεί εξαιτίας ενός ναζιστικού διατάγματος της εποχής.
«Δεν ήταν προσωπική του επιλογή», ειπώθηκε χαρακτηριστικά από τον εκπρόσωπο της Αγίας Εδρας, η οποία έπαιξε θλιβερό ρόλο στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το Βατικανό ουδέποτε καταδίκασε τα εγκλήματα του Χίτλερ και ουδέποτε αντιτάχθηκε σε αυτά, όπως βεβαίως και του Μουσολίνι, με τον οποίο συντάχθηκε και τον οποίο στήριξε.
Σε κάθε περίπτωση η επίσκεψη του Πάππα στο Ισραήλ θα μπορούσε να έχει καταστεί ιστορική. Ο Βενέδικτος θα μπορούσε ένα ζητήσει συγνώμη από τους Εβραίους και για τη δική του παρουσία στους Ναζί και για τα εγκλήματά τους, αλλά και για το ρόλο του Βατικανού και την ανοχή του στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Δεν έκανε, όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά. Αρκέστηκε να πει ότι «οι Εβραίοι υπέφεραν στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου» προκαλώντας μεγάλες αντιδράσεις και επιβεβαιώνοντας τελικά την όχι και τόσο αναγκαστική συμμετοχή του στη ναζιστική νεολαία του Χίτλερ…

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

ΤΑ "ΓΕΡΑΚΙΑ" ΚΑΙ Η...ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ

Θεωρίες συνομωσίας. Ανθρωποι που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσμου. Οι ισχυροί του πλανήτη. Μια μυστική κυβέρνηση, μια κλειστή σύνοδος που διοικεί τη γη και επηρεάζει καταστάσεις. Μια παγκόσμια ελίτ, μια ομάδα ισχυρών.
Όλα αυτά και πολλά ακόμη έχουν σίγουρα γραφτεί για την περιβόητη λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η οποία συνεδριάζει μια φορά το χρόνο σε διαφορετικό μέρος του κόσμου και μάλιστα, λέγεται ότι στις συνεδριάσεις που καλύπτονται από πλήρη μυστικότητα, λαμβάνονται όλες οι κρίσιμες αποφάσεις για τις τύχες του πλανήτη
Η εφετινή σύνοδος της Λέσχης είναι η 57η και θα διεξαχθεί από σήμερα και για τις τρεις ημέρες στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης, όπου είχε διεξαχθεί και το 1993 η σύνοδος που για πρώτη φορά τότε γινόταν στην Ελλάδα. Το τι πρόκειται να συζητηθεί βεβαίως, δεν θα το μάθουμε, όπως ποτέ δεν μαθαίνουμε και δεν δημοσιοποιούνται τα θέματα των συζητήσεων της λέσχης Μπίλτενμπεργκ, για την οποία κυκλοφορούν εδώ και χρόνια οι πιο απίθανες θεωρίες συνωμοσίας, τις οποίες βέβαια ενισχύει η μυστικότητα που τηρείται γύρω από τα όσα λέγονται στις συνεδριάσεις της.
Πέραν αυτής της μυστικότητας, τις διάφορες θεωρίες συνομωσίας ενισχύουν και τα πρόσωπα που συνήθως μετέχουν και τα οποία καθιστούν αντιπαθή και αντιλαϊκή τη λέσχη. Μεταξύ άλλων μετέχουν, ο «φονέας» της Κύπρου, του Βιετνάμ και των λαών της Λατινικής Αμερικής Χένρι Κίσινγκερ, ο φερόμενος ως χρηματοδότης πολλών φιλοαμερικάνικων επαναστάσεων και εξεγέρσεων και έχων ελληνικές ρίζες Τζόρτζ Σόρος, ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζων Κέρρυ, ο πρώην υφυπουργός Άμυνας των ΗΠΑ κι ένα από τα σκληρότερα «γεράκια» Πωλ Γούλφοβιτς και σχεδόν όλοι οι γενικοί γραμματείς του ΝΑΤΟ.
Κατόπιν αυτών άπαντες μπορούν να αντιληφθούν τι πρόκειται να γίνει το προσεχές τριήμερο στη Βουλιαγμένη και τι συζητείται κάθε χρόνο στις ανάλογες συνόδους. Ο Θεός βοηθός…

Σάββατο 9 Μαΐου 2009

Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΡΑΟΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ

1956: Στην Κύπρο βρίσκεται σε εξέλιξη ο ευγενέστερος αντιαποικιοκρατικός αγώνας της ιστορίας, ο αγώνας των Ελλήνων Κυπρίων κατά των Αγγλων κατακτητών. Κάποιοι νέοι άνθρωποι γίνονται ήρωες. Δίνουν τη ζωή τους για την Κύπρο και τον ελληνισμό και τα ονόματά τους γράφονται με χρυσά γράμματα στην ιστορία.
Πρωινό της 10ης Μαΐου 1956. Δύο νέα παιδιά που ίσως κάποιοι στην Ελλάδα να τους γνωρίζουν από πολλούς δρόμους που έχουν πάρει τα ονόματά τους και διάβαζαν τον «Μικρό Ηρωα» του Στέλιου Ανεμοδουρά, απαγχονίζονται στην κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας καταδικασμένοι σε θάνατο. Πρόκειται για τον 23χρονο Μιχαλάκη Καραολή και τον 22χρονο Ανδρέα Δημητρίου.
Οι δύο αυτοί ήρωες του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου και άλλοι 11, αναπαύονται σήμερα στα λεγόμενα «Φυλακισμένα Μνήματα», ένα μικρό κοιμητήριο που είχαν κατασκευάσει οι Αγγλοι αποικιοκράτες στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας και το οποίο βρισκόταν δίπλα από τα κελιά των μελλοθανάτων και την αγχόνη. Σε αυτό το χώρο που σήμερα αποτελεί τόπο ιερού προσκυνήματος και μνημείο ηρωισμού, είναι θαμμένοι 13 ήρωες, 13 παλικάρια που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου και τον Ελληνισμό. Σε αυτά τα παιδιά που ήταν όλοι τους νέοι από 19 έως 24 ετών, οι Αγγλοι δεν επέτρεπαν να παραστούν στις κηδείες τους οι συγγενείς τους. Ενας μόνο ορθόδοξος ιερέας έψαλλε τη νεκρώσιμο ακολουθία και τους οδηγούσαν στον τάφο υπό τα πατριωτικά εμβατήρια των άλλων μελλοθανάτων.
Εκεί στα «Φυλακισμένα Μνήματα» εκτός από τους Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου βρίσκονται ακόμη οι ήρωες: Ιάκωβος Πατάτσος, Ανδρέας Ζάκος, Χαρίλαος Μιχαήλ, (απαγχονίστηκαν μαζί στις 9/8/1956), Μιχαήλ Κουτσόφτας, Ανδρέας Ζάκος, Ανδρέας Παναγίδης (απαγχονίστηκαν μαζί στις 21/9/1956) και ο 19χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης (απαγχονίστηκε στις 14/3/1957).
Αναπαύονται ακόμα τέσσερα παλικάρια της ΕΟΚΑ, οι: Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου, Στυλιανός Λένας και Κυριάκος Μάτσης (απαγχονίστηκαν μαζί στις 21/9/1956).

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Η δημοκρατία όχι μόνο δεν έχει αδιέξοδα, αλλά διαθέτει και χώρο για όλες τις απόψεις. Ολες, μα όλες και μάλιστα η πραγματική δημοκρατία θα πρέπει να υπερασπίζεται το δικαίωμα της διαφορετικότητας και να το αναγάγει σε ύψιστο.
Χωρίς καμιά διάθεση εξωραϊσμού της σημερινής εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης για τον μέσο πολίτη και όντας οπαδός της ρήσης ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο, τα γράφω όλα αυτά ως απάντηση στον αναγνώστη Χρήστο Κ. και στα όσα ανέφερε στο ηλεκτρονικό μήνυμα που έστειλε. Οντας επίσης οπαδός της δημοκρατίας, του καλύτερου των πολιτευμάτων παρ’ ότι βιώνουμε μια έμμεση και όχι άμεση δημοκρατία, σέβομαι απόλυτα το δικαίωμά του Χρήστου να πιστεύει ότι ο «Αλέκος Παναγούλης ήταν κοινός τρομοκράτης και ο Γιώργος Παπαδόπουλος πολύ καλός πολιτικός» και ακόμη ότι να αποκαλεί την επταετία της χούντας «χρυσή επταετία».
Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι τότε κάποιοι διώχθηκαν για τη διαφορετικότητά τους, η οποία σήμαινε φυλάκιση, βασανιστήριο, ίσως και θάνατο από το καθεστώς των ανδρείκελων των πρακτόρων των ξένων δυνάμεων που πρόδωσαν την Κύπρο. Και επειδή ερωτάμαι για τους νεκρούς της χούντας από τον Χρήστο, απαντώ ότι επισήμως ήταν 88 (ανεπισήμως ουδείς γνωρίζει) και δημοσιεύω και τα ονόματά τους:
Βασίλης, Ελής Παναγιώτης, Μανδηλαράς Νικηφόρος, Καλαντζής Δημήτρης, Ρίζος Τάκης, Καλαβρού Μαρία, Παναγούλης Γιώργος, Τσαρουχάς Γιώργος, Θεοδωρίδης Γιώργος, Κατσικογιάννης, Τζαβαλάς Καρούσος, Γεωργάκης Κώστας, Αντωνίου Ζήσης, Τσιτσιρίγκος Φώτης, Κούλης Γεώργιος, Πετρόπουλος Παναγιώτης, Βασιλόπουλος Γιάννης, Κωνσταντίνου Γιώργος, Αλβάνογλου Θεόδωρος, Σινόπουλος Πέτρος, Κομνηνός Διομήδης, Παντελεάκης Κυριάκος, Βάρσος Ιωάννης, Εγκελμαν Ντόρις Μαριέτε, Γεριτσίδης Γιώργος, Γεωργαράς Μαρίνος - Σπύρος, Παπαϊωάννου Δημήτρης, Καραμανής Μάρκος, Φαμέλης Βασίλης, Μαρκούλης Νίκος, Σαμούρης Γιώργος, Μυρογιάννης Μιχάλης, Καραγεωργίου Στέλιος, Φιλίνης Γιάννης, Δικάλφα Καλλιόπη, Τζιάνος Λάμπρος, Σταυρέλης Γιάννης, Αργυροπούλου Αικατερίνη, Δασκάλου Στέλιος, Θεοδώρας Δημήτρης, Σίμος Γεώργιος, Κυριακόπουλος Σάκης, Καζέπης Κώστας, Καΐλης Γιάννης, Αναγνωστόπουλος, Αντάρογλου, Αντζελόνι Ελενα Μαρία, Αργυρίου, Βρυώνης, Βυθούλκας, Γαλάτης Νίκος, Γιαννόπουλος, Γρέλλος, Δημόπουλος, Διαμαντάκος, Ευαγγελινός, Ζησιμόπουλος, Ηλιόπουλος, Ιωαννίδης, Ιωάννου, Κούμπουλος, Κρητικάκη, Λαγαριώτης, Μαντζώρος, Μαυρογιάννης, Μέξης, Μικρώνης, Μιχαηλίδης, Μπονάτος Χρήστος, Μώμος, Νικολάου, Παπαγεωργίου, Παπαδόπουλος, Ρακιτζής Αλέξανδρος, Ράμμος Βασίλειος, Σαρμαλής, Σπαρτίδης, Σταυρόπουλος, Σχίζας, Σωτηρόπουλος Ιωάννης, Τορίλ - Τεκλέτ (Αίγυπτος), Τσιγκούνης, Τσικουρής, Φραγκόπουλος Θεόφιλος, Χαλκίδης Γιάννης, Χαραλαμπίδης Γιώργος, Χατζηβασιλείου, Κατής Κώστας

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ

Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, 33 από το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Προσωπικότητες τεράστιες και οι δύο με κοινό σημείο την ποίηση, τη δημοκρατία τους αγώνες για την ελευθερία. Με το αίμα του πάνω σε σπιρτόκουτα στη φυλακή έγραφε στίχους ο Παναγούλης, μέχρι και σε πέτρες ζωγράφιζε ο τεράστιος αυτός καλλιτέχνης Γιάννης Ρίτσος, ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων ποιητών.
Πόσο ανάγκη άραγε έχει η εποχή μας από έναν νέο Παναγούλη -κατά πολλούς ο μοναδικός αντιστασιακός επί χούντας- από έναν νέο Ρίτσο, έναν νέο Ελύτη, έναν νέο Σεφέρη, έναν νέο Γκάτσο, έναν νέο Μάνο και πόσο ανάγκη έχει το Μίκη εν ζωή. Πόσο ανάγκη έχει η εποχή μας είδωλα και ήρωες σαν και αυτούς τους ανθρώπους, σαν και αυτές τις μορφές που έγραψαν και γράφουν ιστορία λόγω της σκέψης τους, των δεξιοτήτων, της κουλτούρας και των αγώνων τους.
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου και 33 από το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε εκείνο το περίεργο και ανεξιχνίαστο έως τώρα τροχαίο, ήταν η μόνο η αφορμή για αυτό το σημείωμα. Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ρίτσου, του ποιητή της Ρωμιοσύνης που έγραψε στη «Ρωμιοσύνη» το εκπληκτικό: «Οταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο. Όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ' τ' άγρια γένια τους. Όταν σκοτώνονται, όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα, με σημαίες, με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλα».
Τα λόγια αυτά μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη και έχουν κάνει το γύρο του κόσμου, ως διαχρονικό σύμβολο, αλλά κυρίως ως σύμβολο της δικτατορικής και μεταπολιτευτικής περιόδου.
Τότε, 33 χρόνια πριν, όταν η Ελλάδα έχανε τον Αλέκο Παναγούλη. Τον Ελληνα, τον αγωνιστή, τον δημοκράτη, το παλικάρι, τον μοναδικό που τα έβαλε στα ίσια με τον δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο και επιχείρησε να τον δολοφονήσει. Ο Αλέκος Παναγούλης έγραφε με το αίμα του πάνω σε σπιρτόκουτα στη φυλακή και έγραψε και αυτός αριστουργήματα. «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες», λέει το ομώνυμο ποίημά του που μελοποίησε ο Μίκης και συνεχίζει: «Οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί, όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι, λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί».
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου, 33 από το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη. Ηταν απλά η αφορμή…

Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Η ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Όπως γράφει ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του για την κωμικοτραγική ιστορία του ελληνικού κράτους, οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, αλλά και καθάρματα και η ιστορία ενός τόπου δεν αποτελείται μόνο από θετικά γεγονότα, αλλά και από αρνητικά. Αυτό αναφέρεται περίπου και στα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη, ενός ανθρώπου ανεξάρτητου και γενναίου, όπως τον περιγράφει η ιστορία, για τον οποίο υπάρχουν, όμως, και αντιρρήσεις.
Με αφορμή το προχθεσινό σημείωμα για τον στρατηγό Μακρυγιάννη και τα απομνημονεύματά του, ο υπογράφων δέχθηκε από αναγνώστες της στήλης κομψές είναι η αλήθεια διαμαρτυρίες, ως προς την πραγματική του δράση και ορισμένα κομμάτια αυτής που η ιστορία αποκρύπτει.
Μιλάμε βεβαίως για την επίσημη ιστορία του ελληνικού κράτους, αυτή που τα παιδιά μαθαίνουν στα σχολεία και που όταν ενηλικιωθούν και αυτομορφωθούν ανακαλύπτουν ότι σχεδόν όλα όσα μαθαίνουν εκεί είναι άχρηστα, διότι πολύ απλά δεν ισχύουν ή έχουν παραποιηθεί προς το θετικότερο ή δεν δίνεται η σωστή διάσταση των πραγμάτων και εξωραϊζεται η κατάσταση. Οπως για παράδειγμα αναφέρει ο Ραφαηλίδης στο ίδιο βιβλίο, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας που διετέλεσε προηγουμένως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και κυβερνήτης της ανεξάρτητης επτανησιακής πολιτείας, δεν ήταν Ελληνας, αλλά Ιταλός. Η οικογένειά του που ονομαζόταν Βιτόρι καταγόταν, σύμφωνα με το ίδιο βιβλίο από το Κάπο ντ΄ Ιστρια της Δαλματίας μέχρι να μετοικήσει στην Κέρκυρα, όπου εξελληνοποιήθηκε και απέκτησε το επίθετο Καποδίστρια.
Ισως και στην περίπτωση του στρατηγού τα πράγματα να είναι διαφορετικά, καθώς υπάρχουν τέτοιες αναφορές. Πέραν του όποιου θαυμασμού μπορεί κάποιος να έχει για αυτόν και τη δράση του, κάτι που ο υπογράφων έδειξε με το προχθεσινό του σημείωμα, υπάρχουν και αντιρρήσεις που πρέπει να καταγραφούν και μια πολύ μεγάλη κουβέντα για το αν ήταν και αρχαιοκάπηλος και αν πουλούσε τα αγάλματα στο εξωτερικό, έχει εώ και χρόνια ξεκινήσει.
Είναι αυτό που και ο ίδιος γράφει στα απομνημονεύματά του για την άλλη πλευρά της ιστορίας, την αρνητική πλευρά που όλοι οι λαοί την έχουν, αλλά όλοι δεν την προβάλλουν.