Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ, ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΚΤΡΟΠΗ

Η είδηση είναι βόμβα, αλλά τελικά έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι ξέραμε. Το σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας -στο οποίο πολλάκις έχουμε αναφερθεί από αυτή τη στήλη- το οποίο όπως αποκαλύπτεται από απόρρητα έγγραφα της ΕΥΠ που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το περιοδικό “Επίκαιρα”, έφθανε μέχρι και σε σχέδιο δολοφονίας του τέως πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή.
Πρόκειται για ένα σχέδιο με την κωδική ονομασία “Πυθία” και είχε ως σκοπό την αναβολή ή ματαίωση της ενεργειακής πολιτικής της χώρας, με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμα και αν αυτό σήμαινε τη δολοφονία του Κώστα Καραμανλή, που σήμαινε δηλαδή την αναβολή ή ματαίωση της ανεξαρτησίας δια της ενεργειακής αυτονομίας της χώρας.
Ολα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα με το σήμερα. Η στήλη έχει αναφερθεί στο πρόσφατο παρελθόν για τα κοινά σημεία που παρουσιάζουν τα όσα συμβαίνουν με την προδικτατορική περίοδο. Ελπιδοφόρο το κίνημα των “Αγανακτισμένων”, αλλά θέλει προσοχή το ποιοι διεισδύουν σε αυτό. Χαφιέδες, ακροδεξιοί και οραματιστές της επαναφοράς ενός απολυταρχικού καθεστώτος έχουν κάνει την εμφάνισή τους εντός του κινήματος, όπως συνέβαινε και με το εξαιρετικά μεγάλο και ελπιδοφόρο κίνημα της δεκαετίας του '60 που τελικά οδήγησε στην αποστασία του 1965 και την δικτατορία του 1967.
Απαιτείται ψυχραιμία και προσοχή, λόγω και των κυβερνητικών χειρισμών που ήταν και είναι κάκιστοι και αδικαιολόγητοι και μέχρις ενός σημείου δεν συνδράμουν στη διατήρηση της ανεξαρτησίας της χώρας. Δεν θέλει να πολύ να οδηγηθούμε σε συνταγματική εκτροπή η οποία μην ξεχνάμε είχε προταθεί από ορισμένους στα Δεκεμβριανά του 2008.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Εχει γραφτεί πολλές φορές ότι το μνημόνιο διακυβεύει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας και ότι ο κίνδυνος απώλειας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας είναι μεγάλος. Εχει ειπωθεί και γραφτεί πολλές φορές ότι ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος όχι μόνο για το ελλαδικό κράτος, αλλά για το σύνολο του Ελληνισμού που εδώ και χρόνια, εδώ και δεκαετίες βρίσκεται σε κίνδυνο με πολλά μέτωπα να είναι ανοιχτά.
Ολα αυτά έρχεται να τα κάνει πιο δύσκολα και πιο επικίνδυνα και πιθανόν να τα επιβεβαιώσει μια είδηση, την οποία θα χαρακτηρίζαμε συγκλονιστική και πιθανώς ενδεικτική της ενδοτικότητας που υπάρχει στην παρούσα κυβέρνηση.
Η είδηση αυτή λέει ότι το μνημόνιο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα και έχει υπογράψει η ελληνική κυβέρνηση το συνέταξε ένα δικηγορικό γραφείο στην Ελλάδα, το οποίο όμως, δεν είναι οποιοδήποτε γραφείο, αλλά είναι το ίδιο γραφείο το οποίο είχε συντάξει και το απορριφθέν από τους Ελληνοκυπρίους και προδοτικό για τον Ελληνισμό σχέδιο Ανάν!
Ολοι βεβαίως, θυμούνται ποιοι ήταν αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν. Ολοι θυμούνται ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Παπανδρέου ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τότε είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν ανοιχτά. Ολοι θυμούνται τον τελευταίο μεγάλο Ελληνα πολιτικό, τον αείμνηστο πρόεδρο της Κύπρου Τάσο Παπαδόπουλο να ορθώνει το ανάστημά του και να λεει ένα υπερήφανο για τον Ελληνισμό “ΟΧΙ”.
Ολοι θυμούνται και γνωρίζουν και θυμούνται τι συνέβη εκείνη την εποχή. Ολοι καταλαβαίνουν τι παει να συμβεί τώρα και όλοι επίσης καταλαβαίνουν ότι και πάλι ο Ελληνισμός είναι υπό μεγάλο κίνδυνο...

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟ ΛΑΟ

Ως ανησυχητικά μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τα πρώτα δείγματα δημοκρατικής ευαισθησίας που έδωσε η νέα δημοτική αρχή της Θεσσαλονίκης υπό τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη με το να απαγορεύσει τη συγκέντρωση του Μίκη Θεοδωράκη στην πλατεία Αριστοτέλους. Μια δημοτική αρχή που θεωρητικά έχει προοδευτικό υπόβαθρο, αν κρίνουμε και από τις δυνάμεις που τη στήριξαν, αλλά και από την πορεία του ίδιου του Γιάννη Μπουτάρη.
Το θέμα, όμως, εδώ έχει διπλή διάσταση. Η μία και πολύ σοβαρή είναι ότι δεν έδωσε την πλατεία Αριστοτέλους ο δήμος Θεσσαλονίκης στον Μίκη Θεοδωράκη, μία εκ των κορυφαίων προσωπικοτήτων της χώρας, την προσωποποίηση της αντίστασης και του αγώνα, τον μοναδικό πνευματικό άνθρωπο στην Ελλάδα που ακόμη ορθώνει λόγο αντίστασης.
Η δεύτερη εξίσου σοβαρή διάσταση είναι πως η πλατεία Αριστοτέλους και όλες οι πλατείες της χώρας είναι δημόσιοι χώροι, τους οποίους δεν έχει δικαίωμα να αρνηθεί να διαθέσει για συγκέντρωση πολιτών καμία δημοτική αρχή. Οι πλατείες ανήκουν στο λαό και ουδείς μπορεί να του απαγορέψει τη συνάθροιση σε αυτές και πολύ σωστά ο Μίκης έστειλε τελεσίγραφο στον Γιάννη Μπουτάρη ότι θα πραγματοποιήσει τη συγκέντρωση της “Σπίθας” στην πλατεία Αριστοτέλους και ας πάει να τον διώξει.
Θα θέλαμε επίσης να ξέρουμε αν ο Δήμος Θεσσαλονίκης θα αρνιόταν την πλατεία Αριστοτέλους σε πολιτικό κόμμα και δη της εξουσίας για τη συγκέντρωσή του, κάτι που τολμούμε να υποθέσουμε ότι δεν θα έκανε, αλλά το έκανε σε έναν από τους μεγαλύτερους αγωνιστές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Τον Μίκη Θεοδωράκη που όταν τα “βαριά” ονόματα της πολιτικής ζωής της χώρας έκαναν αντίσταση στη χούντα από το εξωτερικό, αυτός ήταν από φυλακή σε φυλακή υπερασπιζόμενος τη δημοκρατία, πέραν βεβαίως της τεράστιας συνεισφοράς του στον ελληνικό πολιτισμό με τη μουσική που έχει γράψει και η οποία είναι διαχρονική και παγκόσμια γνωστή.

ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ορισμένες από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του περνάει ο τόπος, με το χρέος της Ελλάδας να πνίγει την ίδια τη χώρα και τους Ελληνες. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον το να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει με το χρέος της Ελλάδας και πόσο νόμιμο είναι.
Σύμφωνα με τα στοιχεία στοιχεία του ΔΝΤ το χρέος της Ελλάδας (δημόσιο και ιδιωτικό μαζί) ανέρχεται στο 179% του ΑΕΠ την ώρα που τα χρέη άλλων κρατών έχουν ως εξής: Ιαπωνία: 197,2% του ΑΕΠ, Ολλανδία: 234%, Ιρλανδία: 222%, Βέλγιο: 219%, Ισπανία: 207%, Πορτογαλία: 197%, Ιταλία: 194%. Από τα νούμερα γίνεται αντιληπτό ότι η Ελλάδα δεν έχει το μεγαλύτερο χρέος, αλλά έφθασε στην κατάσταση που είναι σήμερα διότι κάνει την πρωτοτυπία να μεταφέρει τα χρέη του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο και έτσι το κράτος φαίνεται χρεοκοπημένο.
Ακόμη και για αυτό το χρέος, όμως, υπάρχουν πολλά ερωτηματικά κατά πόσο είναι νόμιμο και βεβαίως υπάρχουν ερωτηματικά γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν προχωρά στην αποτίμησή του ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων κρατών όπως ο Ισημερινός που το μείωσαν κατά 80%; Αυτό που η κυβέρνηση αρνείται να κάνει, πάντως, το κάνει μια Επιτροπή προσωπικοτήτων και ειδικών, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, η οποία μαζεύει υπογραφές μέσω της ιστοσελίδα της www.elegr.gr για να προχωρήσει ακριβώς στην αποτίμηση του ελληνικού χρέους και να δούμε τελικά πόσο είναι αυτός το χρέος για το οποίο οι Ελληνες γίνονται φτωχοί και για το οποίο η κυβέρνηση έστειλε τη χώρα στο ΔΝΤ και την τρόικα και επί της ουσίας απώλεσε την εθνική της κυριαρχία. Για να δούμε αν τελικά χρωστάμε μόνο στους τοκογλύφους και σε κανένα άλλο.

ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΧΟΥΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ

Η συγκέντρωση του λαού την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα ήταν από τις μεγαλύτερες σε περίοδο δημοκρατίας στη χώρα και μάλλον η μεγαλύτερη στη μεταδικτατορική περίοδο. Οι στιγμές που έζησε η πρωτεύουσα ήταν ιστορικές, όπως ιστορικές είναι και οι στιγμές που ζει η χώρα συνολικά. Αυτή την περίοδο έχουν συμβεί πρωτόγνωρα πράγματα. Από την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της κοινωνικής συνοχής, μέχρι τη σχεδιαζόμενη διακυβέρνηση της χώρας από την τρόικα και τα νέα σκληρά μέτρα.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά τα πρωτόγνωρα πράγματα που ζούμε. Στη βουλή μπήκαν για πρώτη φορά το βράδυ της Κυριακής σιδερένια οδοφράγματα. Το κοινοβούλιο αποκλείστηκε με ευθύνη των κρατικών δυνάμεων ασφαλείας σε περίοδο δημοκρατίας και αυτό παραπέμπει σε εποχές, στις οποίες η δημοκρατία είχε καταλυθεί.
Σε αυτές τις εποχές αναφέρονται τον τελευταίο καιρό δημοσιεύματα του ξένου Τύπου, θυμίζοντας τις ομοιότητες με τη δεκαετία του '60 και τις τότε λαϊκές κινητοποιήσεις, τον ανένδοτο, τους αγώνες του 1-1-4, που τελικά τις ακολούθησε η υποκινούμενη από τα γνωστά ξένα κέντρα δικτατορία. Οι στιγμές μοιάζουν και η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται.
Αυτό, βεβαίως, δεν μειώνει σε τίποτα τη σημασία των συγκεντρώσεων κατά της κυβέρνησης της τρόικας που έχουν άλλο στόχο, τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των εργασιακών δικαιωμάτων. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με τα γραφόμενα στον ξένο Τύπο και τα σενάρια αποσταθεροποίησης της χώρας που χρόνια υπάρχουν, απαιτούν συνεχή επαγρύπνηση του λαού. Τίποτα δεν αποκλείεται πια σε συνδυασμό και με τη ρευστή κατάσταση στα εθνικά μας θέματα. Θυμίζουμε ότι στην τελευταία αποσταθεροποίηση την περίοδο της χούντας, χάθηκε η Κύπρος...

Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

«Θέλουμε αμεσοδημοκρατία», γράφει ένα από τα πανό που είναι εδώ και ημέρες αναρτημένα στην πλατεία Συντάγματος στις συγκεντρώσεις των πολιτών. Η λέξη «αμεσοδημοκρατία» είναι ευκόλως κατανοητό ότι είναι η σύντμηση των δύο λέξεων «άμεση δημοκρατία», ένα πολίτευμα που ξεκίνησε από την Αρχαία Αθήνα και μετά από αιώνες επιστρέφει στην Αθήνα υπό μία ακτιβίστικη βεβαίως μορφή του.
Αυτό που συμβαίνει κάθε βράδυ στο Σύνταγμα με τη συνέλευση, τις αποφάσεις που λαμβάνονται και τη συμμετοχή του κόσμου, είναι πραγματικά μια μορφή άμεσης δημοκρατίας. Είναι, βέβαια, σίγουρο πως ουδείς αναμένει την εφαρμογή του στην πράξη και τη διακυβέρνηση της χώρας στο μέλλον, αλλά έχει ενδιαφέρον να δούμε το πώς ξεκίνησε και που εφαρμόστηκε η λεγόμενη άμεση δημοκρατία, η απευθείας δηλαδή διακυβέρνηση από το λαό μέσω συνελεύσεων και όχι μέσω αντιπροσώπων.
Η άμεση δημοκρατία έλκει την καταγωγή της από τη σφύζουσα από πολιτικές ελευθερίες, αλλά όχι από ατομικές ελευθερίες (δούλοι και γυναίκες δεν ψήφιζαν) Αρχαία Αθήνα και την αθηναϊκή δημοκρατία της κλασικής εποχής, στην οποία η εκκλησία του δήμου, δηλαδή, η συνέλευση των πολιτών, λάμβανε όλες πολιτικές αποφάσεις διακυβέρνησης.
Στην πορεία της ιστορίας και μετά την Αθήνα, κάποιες μορφές άμεσης δημοκρατίας εμφανίστηκαν στη Ρώμη και στη συνέχεια επί Ενετοκρατίας για να φθάσουμε στον 19ο αιώνα της σοσιαλιστικής αντίληψης για την άμεση δημοκρατία. Η Κομμούνα του Παρισιού το 1871 είναι ίσως η αντιπροσωπευτικότερη μορφή άμεσης δημοκρατίας της σύγχρονης εποχής, έστω και αν διήρκησε πολύ λίγο και φθάνουμε πλέον στο σήμερα που οι νέες συνθήκες και ο εργασιακός μεσαίωνας που επιχειρείται να επιβληθεί, γεννά νέες μορφές οργάνωσης, αντίστασης και πολιτικής έκφρασης, σαν και αυτές που βλέπουμε κάθε βράδυ στο Σύνταγμα.