Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΥΝΕΙΑ ΤΟΥ ΤΑΛΑΤ

Στο χθεσινό σημείωμα γράψαμε για την Κύπρο και για αντιδράσεις που υπήρξαν και υπάρχουν για το περιεχόμενο του βιβλίου «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή» και δημοσιεύσαμε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας της συζύγου του αγνοούμενου Ελλαδίτη αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη, του διοικητή του ηρωικού 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας κατά την τουρκική εισβολή του 1974.
Σήμερα θα ασχοληθούμε και πάλι με την Κύπρο και θα δημοσιεύσουμε ορισμένα στοιχεία που μας έστειλε φίλος Ελληνοκύπριος από την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή μια αναφορά μας στο συμπατριώτη του (από την Κερύνεια) Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, τον σημερινό ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Όπως μας έγραψε λοιπόν ο φίλος: «Τον Ταλάτ οι Ελληνες της Κερύνειας τον φώναζαν Ταλάττη. Ο πατέρας του είχε φάρμα με αγελάδες στη νοτιοανατολική περιοχή της πόλης και πουλούσε γάλα και γιαούρτι, ενώ ένας θείος του ήταν χότζας στο άνω τζαμί της Κερύνειας, το λεγόμενο Γιατζιγιζαντέ.
Ο Ταλάτ ή «Μεμεταλής», όπως ήταν επίσης γνωστός ο Ταλάτ, έγινε μέλος της ΤΜΤ στα 16 του, δηλαδή κατά το 1968. Εκπαιδεύθηκε στρατιωτικά και φανατίστηκε μαζί με πολλούς άλλους Τουρκοκύπριους της γενιάς μας τόσο στον τουρκικό θύλακα της Λευκωσίας όσο και στην Αγκυρα. Ο Μεμεταλής είχε σημαντικό ρόλο στην ΤΜΤ μετά την κατάκτηση της Κερύνειας. Μέλη της ΤΜΤ περιοχής Κερύνειας, είναι υπεύθυνα για τις δολοφονίες (εν ψυχρώ εκτελέσεις) άοπλων Κερυνειωτών, μετά την «εκεχειρία»-τον Αύγουστο του 1974. Μιλάμε για αθώα παιδιά που συνελήφθησαν για να δώσουν κάποιες καταθέσεις και εξαφανίστηκαν. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τα αδέλφια Αλέκο και Ανδρέα Γερμανό (21 και 16 ετών αντίστοιχα), τον γαμπρό τους Αιμίλιο (26 ετών) και τον Γιώργο Νικολάου (22 ετών). Όλοι τους είναι αγνοούμενοι. Ακόμη τα ίδια μέλη της ΤΜΤ, που γνώριζε καλά ο Ταλάτ, βαρύνονται και με τις εκτελέσεις άλλων τεσσάρων τουλάχιστον Κερυνειωτών ηλικίας 38-48 ετών (Τάκης Κάιζερ, Θεοφάνης Αθανασίου, Παναγιώτης Πέτρου και Χριστόφορος Λόντος). Επίσης έχουμε μαρτυρίες ότι αυτά τα μέλη της ΤΜΤ συμμετείχαν μαζί με Τούρκους πεζοναύτες στην εκτέλεση 22 αιχμαλώτων εθνοφρουρών μας, στην περιοχή του χωριού Καζάφανι (5 χλμ. νοτιοανατολικά της Κερύνειας). Τα οστά και των 22 βρέθηκαν σε τρεις ομαδικούς τάφους και ταυτοποιήθηκαν με DNA. Από τους 22, οι πέντε (τρεις καταδρομείς) δολοφονήθηκαν σε ενέδρα της ΤΜΤ».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΔΥΚ

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για την Κύπρο με τίτλο «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή». Συγγραφέας του, Ελληνας δικηγόρος που παρουσιάζει τους Έλληνες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ ως φονιάδες, πρεζόνια, βιαστές και κλέφτες.
Με αφορμή την έκδοσή του βιβλίου και λόγω του ότι η στήλη αυτή ασχολείται και θα συνεχίσει να το κάνει με το δίκαιο αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, λάβαμε ηλεκτρονικά μηνύματα διαμαρτυρίας για το θέμα αυτό.
Σεβόμαστε την άποψή καθενός, ακόμη και του συγγραφέα του βιβλίου, παρ΄ ότι διαφωνούμε καθέτως για το ότι οι Ελληνες στρατιώτες ήταν φονιάδες, πρεζόνια, βιαστές και κλέφτες. Ενα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα περιείχε και την ανακοίνωση-απάντηση για το βιβλίο του συνδέσμου «Για τα ανθρώπινα δικαιώματα οικογενειών αγνοουμένων και πεσόντων κυπριακής τραγωδίας 1974», την οποία υπογράφει η πρόεδρός του Μαίρη Κουρούπη, σύζυγος του αγνοούμενου Ελλαδίτη αντισυνταγματάρχη Παύλου Κουρούπη. Ο Παύλος Κουρούπης ήταν διοικητής του ηρωικού 251 Τάγματος Πεζικού της Κερύνειας, το οποίο με πεπαλαιωμένα όπλα και δύναμη μόλις 686 ανδρών και παρά την προδοσία της χούντας, αντιμετώπισε και καθήλωσε επί τρία εικοσιτετράωρα (!) τα τουρκικά στρατεύματα με δύναμη περισσότερους από 5.000 άνδρες, με πυροβολικό και τανκς και υποστήριξη από αεροπορία και πεζικό.
Παραθέτουμε ολόκληρη την ανακοίνωση: «Την ώρα που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο καλεί την Τουρκία να δώσει στοιχεία για το πώς εξαφανίστηκαν αιχμάλωτοι και αγνοούμενοι που βρίσκονταν στα χέρια του τουρκικού στρατού και επισημαίνει ότι η Τουρκία πρέπει να συμμορφωθεί επειγόντως με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπη για να μη βρεθεί ένοχη.
Έρχεται ο κος Β. Γκουρογιάννης (σ.σ. συγραφφέας του βιβλίου) να δώσει πανηγυρικά άλλοθι στους Τούρκους εγκληματίες αιχμαλώτων πολέμου, αλλά και αμάχων, παιδιών γυναικών και γερόντων, σπιλώνοντας τους άνδρες της ΕΛΔΥΚ με τα όσα γράφει στο κατευθυνόμενο μυθιστόρημα του.
Ο Σύλλογος μας μετά την τροπή που πήρε η ακύρωση της παρουσίασης του λιβελογραφήματος και οι βολές που δέχτηκε η Πρόεδρος μας κ. Μαίρη Κουρούπη, λέμε ότι είμαστε εδώ για να περιφρουρήσουμε την τιμή των παλικαριών μας που συνειδητά αντιμετώπισαν τον Τούρκο εισβολέα και έδωσαν την ζωή τους για την ελευθερία της Κύπρου το καλοκαίρι του 1974.
Επισημαίνουμε ότι το βιβλίο παρουσιάστηκε στην Λευκωσία και την Λεμεσό χωρίς την παραμικρή αντίδραση…Όπως αποδεικνύεται γι άλλη μια φορά, είναι στη μοίρα των Ελλήνων όλες οι μεγάλες σελίδες της Ιστορίας μας να έχουν έναν Εφιάλτη, έναν Πήλιο Γούση …»

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΚΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ...ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΕΜΒΟΛΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΡΙΠΗΣ

Εξαρση των κρουσμάτων της νέας γρίπης παρατηρείται και στην Ελλάδα τον τελευταίο καιρό. Τα κρούσματα, όπως προβλέπουν οι ειδικοί, θα έχουν διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό λόγω χειμώνα και η κατάσταση που επικρατεί και στη χώρα μας, έχει χαρακτηριστεί ως κατάσταση πανδημίας.
Πρόκειται βεβαίως, για μια κατάσταση η οποία θα αρχίσει από κάποιο σημείο και μετά να εκτονώνεται και το ερώτημα είναι έως τότε τι γίνεται. Διότι πέραν των γενικών οδηγιών προφύλαξης και ειδικώς καθαριότητας που προτείνουν οι ειδικοί και που ο καθένας προσωπικά πρέπει να λαμβάνει, υπάρχει ένα τεράστιο θέμα με το εμβόλιο. Πρέπει ή όχι να εμβολιαστεί ο πληθυσμός; Εχει δοκιμαστεί επαρκώς ή όχι το νέο εμβόλιο και μήπως, όπως λένε και οι πιο ακραίες απόψεις, είναι ένα κατασκεύασμα για τον πλουτισμό των φαρμακευτικών εταιρειών και υπάρχει αδιαφορία για τις παρενέργειες που μπορεί να προκαλέσει; Είναι δυνατόν πολλοί επιστήμονες να προτρέπουν τον κόσμο να εμβολιαστεί γνωρίζοντας ότι εμβόλιο έχει παρενέργειες ή μήπως και αυτοί δεν τα γνωρίζουν όλα περί αυτού, διότι δεν έχει δοκιμαστεί επαρκώς μιας και δεν υπήρχε ο απαιτούμενος χρόνος για να γίνει αυτό; Φαντάζομαι πως ουδείς έχει καταλήξει στα σίγουρα για το αν πρέπει να εμβολιαστεί ή όχι και τα πιο σοβαρά μάλλον έπονται. Τούτο διότι, σιγά, σιγά έχουν αρχίσει να καταγράφονται διεθνώς οι πρώτες παρενέργειες του νέου εμβολίου και πλέον φαίνεται και αμφισβήτηση περί αυτών και το ότι οφείλονται στο εμβόλιο της νέας γρίπης να μην υπάρχει. Σαν να μην έφταναν τα κρούσματα παρενεργειών, ειδικά σε Καναδά και Σουηδία, έρχεται στην Ελλάδα και η εθνική επιτροπή εμβολιασμών να προτείνει την ακύρωση παραγγελίας δύο εκατομμυρίων δόσεων του εμβολίου για τη νέα γρίπη που παρασκευάζει η εταιρεία SanofiΡasteur.
Γίνεται νομίζουμε προφανές μετά απ’ όλα αυτά –χωρίς ακόμη να είναι εύκολο να καταλήξει κάποιος σε ασφαλές συμπέρασμα- πως κάτι δεν παει καλά και πως ουδείς μπορεί να πει με σιγουριά και να διαβεβαιώσει ότι το νέο εμβόλιο είναι ακίνδυνο. Είναι πια προφανές πως κάτι συμβαίνει και στο βασίλειο της Δανιμαρκίας και με το νέο εμβόλιο της γρίπης και ότι υπάρχει έλλειψη ενημέρωσης, με μοναδικά θύματα ωια μία ακόμη φορά τους πολίτες. Όταν θα πεθάνουν μερικοί και θα υποστούν και τις συνέπειες των παρενεργειών άλλοι τόσοι, θα είναι για όλους αργά…

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

ΟΙ... ΣΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Μίκης μίλησε και όταν ο Μίκης μιλά πρέπει τουλάχιστον ν΄ ακούγεται με πολύ μεγάλη προσοχή και σεβασμό. Ο Μίκης μίλησε και είπε όλα αυτά που βασιζόμενοι και σε παλαιότερα δικά του λόγια, έχουμε γράψει πάμπολλές φορές, ότι δηλαδή, αυτοί του νέου τύπου τρομοκράτες-εγκληματίες είναι προβοκάτορες και μόνο και ουδεμία σχέση με την αριστερά, κοινοβουλευτική, εξωκοινοβουλευτική ή επαναστατική έχουν.
«Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου», καταλήγει η δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη, εκ των ελαχίστων πνευματικών ανθρώπων που απέμειναν στον τόπο, του οποίου η σοφία και οι αγώνες του επιτρέπουν να κρίνει και μας αναγκάζουν τουλάχιστον να λάβουμε σοβαρά υπόψη αυτά που λέει. Στην προκειμένη περίπτωση ο Μίκης λέει για ακόμη φορά πως πρόκειται για προβοκάτορες, κατάλοιπα της νοοτροπίας των ανθρώπων που υπηρέτησαν τη χούντα και τους συν αυτώ.
Από αυτή εδώ τη στήλη έχουμε γράψει πολλές φορές για αυτή τη νέου τύπου τρομοκρατία και έχουμε πει επίσης πολλές φορές ότι πρόκειται για προβοκάτσια. Παρ΄ ότι δεν βρίσκουμε ομοιότητα στις εποχές και δεν φοβόμαστε για την επαναφορά αντίστοιχων με τη δικτατορία καταστάσεων, θα θέλαμε να θυμίσουμε τι συνέβαινε πριν τη χούντα, όταν και τότε υπήρχαν προβοκατόρικες επιθέσεις. Όταν και τότε έμπαιναν βόμβες και σκότωναν ανθρώπους, όταν τότε το παρακράτος κυβερνούσε για να υπενθυμίσουμε και το μνημειώδες ερώτημα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή περί του ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο.
Οι εποχές έχουν ομοιότητα, τα σημάδια δείχνουν ανάλογες συμπεριφορές και προς θεού δεν εννοούμε ότι θα επιβληθεί μια να χούντα. Αποσταθεροποίηση, όμως, μπορεί να προκληθεί από αυτές τις προβοκατόρικες ενέργειες των δήθεν επαναστατών των τελευταίων ετών, που στα δύσκολα είναι πάντα κρυμμένοι. Για αυτό και ο Μίκης, κατά του οποίου καταφέρθηκαν όλοι αυτοί, στην ανοιχτή του επιστολή κατέληξε ορθώς λέγοντας «Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου».

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ

To Πολυτεχνείο δεν είναι μια μικρή ιστορία για να την κλείσεις εύκολα. Το Πολυτεχνείο είναι κομμάτι της ιστορίας και έτσι το αντιμετωπίζουμε, όπως αρμόζει σε πράξεις ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών που δεν κλείνουν με λίγες γραμμές, με δύο ή τρία χειρόγραφα.
Στις 27 του περασμένου Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή η Ελλη Παππά. Τότε γράψαμε για ένα μέρος της ιστορίας που έφυγε από τη ζωή. Ένα μέρος της ιστορίας, η Ελλη Παππά, που πολλές φορές έγραψε για το Πολυτεχνείο και που σήμερα θα θυμηθούμε ένα κομμάτι της, γραμμένο το 1987, αλλά επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Πρόκειται για ένα από τα πέντε κείμενα της Ελλης Παππά για το πολυτεχνείο που δημοσίευε την περασμένη Κυριακή το «Εθνος». Ηταν κείμενα που γράφτηκαν για το «Εθνος» και το «Εθνος της Κυριακής» από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, την εμβληματική αυτή μορφή και ήταν το ένα είναι καλύτερο από το άλλο και πιο επίκαιρο από ποτέ με τη μοναδική πένα της Ελλης Παππά. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ένα από αυτά που γράφτηκε το 1987 και ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία: Το σύνθημα του Νοέμβρη κλείνει τα 14 χρόνια του. Το ερώτημα είναι αν το σύνθημα του 1973 έγινε επετειακό. Αν εκείνα τα αιτήματα μπορούνε σήμερα να πάρουνε θέση στις ιστορικές αναμνήσεις μας. Για ποια παιδεία λοιπόν μιλάμε; Η παιδεία παραμένει γραμμένη με τεράστια γράμματα στο σύνθημα των φοιτητών, των μαθητών, των δασκάλων, των γονιών της σημερινής σπουδάζουσας νεολαίας. Μήπως μπορούμε να καυχηθούμε πως έσβησε το πρώτο αίτημα των φοιτητών του ’73 και είναι αναχρονισμός να μιλάνε για ψωμί το ’87. Δύσκολο το ψωμί για τους φοιτητές, ειδικά για εκείνους που είναι μακριά από τα σπίτια τους… Το ψωμί δεν έσβησε λοιπόν, ούτε και αυτό από το παλιό και πάντα- δυστυχώς- ζωντανό σύνθημα. Δεν έσβησε και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί η νεολαία μας φωνάζει εδώ και μερικά χρόνια: «πτυχία για δουλειά και όχι για την ανεργία. Η αβεβαιότητα του τι θα γίνουν αύριο είναι η ενδημική αρρώστια που μαστίζει το σπουδαστικό πληθυσμό μας.
Ψωμί Παιδεία λοιπόν, και στο σωτήριο έτος 1987. Και η Ελευθερία; Ο υπουργός Παιδείας (σ.σ. ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης) θεωρεί το ζήτημα λυμένο, αλλά η αστυνομία και τα ΜΑΤ αποχτήσανε μονιμότητα στο υπουργείο Παιδείας τα τελευταία χρόνια. Η ελευθερία παραμένει αίτημα της νεολαίας σε όλους τους χώρους της ζωής και της δουλειάς της. Μήπως αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι το πολυτεχνείο ζει;»
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γράφτηκαν το 1987…

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΥΨΗΛΑ ΙΔΑΝΙΚΑ

Είναι η ημέρα τέτοια που οι θύμισες πάνε σε ένα μόνο θέμα, σε ένα μόνο σημείο. Στο Πολυτεχνείο, σύμβολο ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών, σύμβολο του τι σημαίνει αγώνας στη ζωή, του τι σημαίνουν υψηλά ιδανικά, τα οποία είχαν οι νέοι εκείνοι 36 χρόνια πριν στη στρατοκρατούμενη Αθήνα, του τι σημαίνει όνειρο.
Σήμερά 36 χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως επιβάλει η αέναη λειτουργία της φύσης και της ζωής. Αυτή η ημέρα, όμως, μένει ίδια στη μνήμη μας. Σήμερα η μουσική του Θεοδωράκη και τα τραγούδια του Λοϊζου θα ακουστούν και πάλι. Το κέντρο της Αθήνας θα αδειάσει, οι πύλες του πολυτεχνείου θα κλείσουν, η αιματοβαμμένη σημαία θα προπορευθεί και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία θα ξεκινήσει. Ισως και φέτος οι συμμετέχοντες να είναι λιγότεροι από πέρσι, αλλά η ουσία της ημέρας και ο συμβολισμός δεν αλλάζει.
Δεν θα τον αλλάξουν ούτε οι προβοκάτορες της νέου τύπου τρομοκρατίας που ισχυρίζονται ότι κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Δεν θα τον αλλάξουν όσα επεισόδια και αν γίνουν και δεν θα τον αλλάξουν όσοι και αν προσπαθήσουν να αμαυρώσουν την ημέρα και να υποβαθμίσουν τη σημασία της. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν έχει ξεφτίσει. Είναι πιο ισχυρό από ποτέ.
Σήμερα, 36 χρόνια μετά ο νους παει σε εκείνα τα παιδιά που στήθηκαν μπροστά στα τανκς της χούντας, με ένα μόνο στόχο, την ελευθερία της πατρίδας από το ανελεύθερο καθεστώς που της επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις, με τους εγχώριους προδότες. Σήμερα ο νους παει και σε εκείνους τους 24 που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο και στα πέριξ αυτού γεγονότα. Σήμερα ο νους παει σε όλους εκείνους που δεν συμβιβάστηκαν και δεν υποτάχθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς. Σε εκείνους που αντιστάθηκαν, που διώχθηκαν, που φυλακίστηκαν, που πέθαναν. Ηταν 88 συνολικά αυτοί που επισήμως έχασαν τη ζωή τους στα επτά χρόνια της δικτατορίας. Επεσαν όλοι τους για την ελευθερία της πατρίδας…

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΜΑΤΑΙΟΣ ΘΑ ΗΤΑΝ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Στο εξαιρετικό περιοδικό «Ιστορία» που κυκλοφορεί σήμερα με το «Εθνος» και το οποίο είναι αφιερωμένο στην επέτειο του Πολυτεχνείου, υπάρχει μια φράση του εκφωνητή της εξέγερσης, του Δημήτρη Παπαχρήστου, ο οποίος λεει: «Είναι προτιμότερο να αγωνίζεται κανείς ακόμα και μάταια, παρά να ζει μάταια».
Αυτή και μόνο η φράση του ανθρώπου του οποίου η φωνή μαζί με της Μαρίας Δαμανάκη που ήταν επίσης εκφωνήτρια, έγιναν σύμβολο του αγώνα, λεει τα πάντα. Δείχνει τους δρόμους της ζωής, του αγώνα και της δημοκρατίας. Αυτούς τους δρόμους που έδειξε ο αγώνας του Πολυτεχνείου, με τα μηνύματά του να είναι ακόμη πιο ηχηρά και πιο επίκαιρα σήμερα.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου, βεβαίως, δεν ήταν μάταιος. Σήμερα 35 χρόνια μετά εξακολουθεί να εμπνέει. Ηταν ένας αγώνας που καταρχάς δημιούργησε τις συνθήκες πτώσης του δικτατορικού καθεστώτος, αφού και αυτοί οι υπερατλαντικοί «φίλοι» που το στήριξαν και το επέλεξαν δεν το ήθελαν άλλο, διότι τα εν Ελλάδι ανδρείκελα είχαν κάνει τη δουλειά τους και είχαν δώσει και την Κύπρο.
Πέραν αυτών, ο αγώνας του πολυτεχνείου ήταν ένας αγώνας για τη δημοκρατία, τα υψηλά ιδεώδη και την ελευθερία που έδειξε δρόμους και ενέπνευσε. Βγαλμένος από τις πιο ηρωικές σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ηταν ένα αυτόνομο κίνημα, το οποίο εξελίχθηκε σε μαζικό και το οποίο αντιστάθηκε στους δυνάστες της χώρας και του λαού.
Ποιος να ξεχάσει αυτά τα παιδιά; Ποιος να ξεχάσει αυτούς που στάθηκαν απέναντι στα τανκς της χούντας. Ποιος να ξεχάσει τον Γιώργου Κηρύκου που όπως αναφέρεται και στην «Ιστορία» του «Εθνους» ήταν ο φοιτητής που την ώρα που έμπαιναν τα τανκς μέσα κρατούσε την ελληνική σημαία πάνω στην κολώνα της πύλης. Ο Γιώργος Κηρύκου που χάθηκε πριν μερικά χρόνια στις φωτιές της Ικαρίας προσπαθώντας να σώσει μια γηραιά κυρία. Ποιος να ξεχάσει τον Παπαχρήστου, τη Δαμανάκη και τα άλλα παιδιά. Ποιος να ξεχάσει το πλήθος των πολιτών που τους συμπαραστεκόταν απέξω και ποιος να ξεχάσει ακόμη και τους φαντάρους που βοηθούσαν τους φοιτητές να βγουν έξω, αλλά εκεί τους περίμεναν οι ασφαλίτες για να τους αποτελειώσουν.
Αυτή η ημέρα, η 17η Νοεμβρίου 1973, είναι σίγουρα η σημαντικότερη πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα και είναι μία από τις σημαντικότερες της νεοελληνικής ιστορίας. Μια ημέρα που δείχνει πως οι αγώνες, έστω και αν μάταιοι, κάνουν τη ζωή να μην είναι μάταιη…

Η ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΒΟΜΒΑΣ ΜΟΛΟΤΟΦ

Η κρίσιμη περίοδος για το εκ νέου κάψιμο της Αθήνας πλησιάζει. Ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου από τη μία πλευρά και η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου από την άλλη αναμένεται να καταστήσουν «καυτό» τον επόμενο μήνα.
Είναι σίγουρο ότι θα γίνουν επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και θα κάνουν την επανεμφάνισή τους οι λεγόμενοι «γνωστοί-άγνωστοι», οι κουκουλοφόροι, οι προβοκάτορες και οι συν αυτώ, μαζί με εκείνους που πραγματικά έχουν επαναστατική διάθεση και θα βρεθούν σε θέσεις μάχης. Είναι ακόμη σίγουρο ότι όλοι αυτοί θα αμαυρώσουν την επέτειο της κορυφαίας αντιδικτατορικής πράξης, του Πολυτεχνείου που εορτάζεται την Τρίτη, αλλά και τη μνήμη του 15χρονου παιδιού που άφησε την τελευταία του πνοή από σφαίρες αστυνομικών, των οποίων η δίκη ξεκινά αυτές τις ημέρες και πολύ πιθανό να αποτελέσει μία ακόμη εστία έντασης.
Είναι επίσης σίγουρο ότι αυτές τις ημέρες στην Αθήνα, θα πέσουν πολλές βόμβες μολότοφ. Πρόκειται βεβαίως για αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες που είναι πολύ απλό να κατασκευαστούν. Η σωστή ορολογία είναι κοκτέιλ μολότοφ και όχι βόμβα και πρόκειται για εμπρηστικό μηχανισμό πολύ απλής κατασκευής που αποτελείται από γυάλινη φιάλη γεμάτη κατά ένα μέρος με εύφλεκτο υγρό, το στόμιο της οποίας κλείνεται με ύφασμα και στη συνέχεια τοποθετείται ένα φυτίλι από ένα κουρέλι μουσκεμένο σε βενζίνη.
Σε αυτήν την πολύ απλή κατασκευή της οφείλει την εκτεταμένη χρήση της στα επεισόδια εντός των πόλεων, αλλά η προέλευσή της και η ιστορία της είναι και πολύ διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα. Καταρχήν το όνομά της το οφείλει σε μια μεγάλη μορφή του κομμουνιστικού κινήματος, τον Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότωφ που έφυγε από τη ζωή τέτοιες ημέρες πριν 13 χρόνια, στις 8 Νοεμβρίου 1986. Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ενωσης επί Στάλιν, πιο γνωστός από το σύμφωνο Μολότοφ- Ρίμπεντροφ (υπουργός Εξωτερικών της χιτλερικής Γερμανίας) το 1939, με το οποίο η ΕΣΣΔ εισέβαλλε στις βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία) και τις κατέλαβε και η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, πράξη που σήμανε την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διάρκεια της επίθεσης του Κόκκινου Στρατού εναντίων των Φινλανδών το Νοέμβριο του 1939, ο Μολότωφ σε ραδιοφωνικό του μήνυμα προς τον σοβιετικό λαό υποστήριξε πως η χώρα του δεν έριχνε βόμβες, αλλά «πανέρια» με τρόφιμα στους πεινασμένους Φινλανδούς, οι οποίοι ονόμασαν ειρωνικά τις βόμβες αυτές «βόμβες πικ-νικ του Μολότωφ» και ως αντίδραση χρησιμοποίησαν εμπρηστικές φιάλες κατά των σοβιετικών αρμάτων, ονομάζοντές τις, επίσης ειρωνικά, «κοκτέιλ Μολότωφ». Ετσι έμεινε μέχρι και τις ημέρες μας το όνομα βόμβα ή πιο σωστά κοκτέιλ μολότοφ για αυτές τις αυτοσχέδιες βόμβες που μέχρι και σήμερα κάνουν θραύση.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Θύμα προπηλακισμού από κάποιους που δήλωσαν αντιεξουσιαστές έπεσε προχθές η δημοσιογράφος και συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου της «Ο χρόνος πάλι» σε πολυχώρο στα Εξάρχεια. Η ομάδα των νεαρών, μάλιστα, που εισέβαλε στο χώρο της παρουσίασης έριξε και αυγά εναντίον της συγγραφέως και αποχώρησε.
Με δηλώσεις της στον Τύπο, η Σώτη Τριανταφύλλου που μένει μόνιμα στα Εξάρχεια και όπως έχει πει έχει απειληθεί πολλές φορές κατά το παρελθόν, ανέφερε πως «ορισμένοι αισθάνονται κατατρεγμένοι, εγώ δεν είμαι» και το σημαντικότερο, πως «η ενέργεια δείχνει το κοινωνικό μίσος που θεωρείται επαναστατικό ενώ είναι συντηρητικό και η συμπεριφορά τους, δείχνει φονταμενταλιστική νοοτροπία».
Η φράση αυτή της κυρία Τριανταφύλλου είναι όλη η ουσία. Τέτοιες συμπεριφορές, ακόμη και αν προέρχονται από το αντιεξουσιαστικό χώρο, είναι καθαρά φονταμενταλιστικές και παραπέμπουν σε ακροδεξιές μεθόδους με ολίγο εθνικοσοσιαλισμό. Είναι μέθοδοι αντιδημοκρατών και βεβαίως επικινδύνων για τον τόπο και τη δημοκρατία ανθρώπων ή υποχείριων και ανδρικέλων. Είναι ακόμη ενέργεια που πλήττει βάναυσα την ελευθερία του λόγου και την ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και μόνο από συντηρητικά και το κυριότερο ακραία και επικίνδυνα στοιχεία θα μπορούσε να προέλθει.
Ο Γερμανός συγγραφέας Τόμαν Μάν που είχε καταγγείλει τον ναζισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, είχε πει το 1933 πως «όπου καίνε τα βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και τους ανθρώπους». Η ρήση αυτή είχε ειπωθεί με αφορμή το κάψιμο χιλιάδων βιβλίων σε 30 γερμανικές πόλεις τη νύχτα της 10ης Μαΐου 1933, λίγο καιρό μετά την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία. Λίγα χρόνια αργότερα, ο πλανήτης αιματοκυλήθηκε από αυτούς τους παρανοϊκούς που έκαψαν εκείνο το βράδυ τα βιβλία.
Η επίθεση κατά ενός συγγραφέα για τις ιδέες του και τα γραπτά του είναι το πρώτο βήμα πριν το κάψιμο των βιβλίων του. Το δεύτερο βήμα είναι το κάψιμο των βιβλίων και το επόμενο είναι καταστάσεις τουλάχιστον επικίνδυνες για τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον τόπο. Καταστάσεις που και ιδέες που πριν μερικές δεκαετίες αιματοκύλησαν τον πλανήτη.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΒΕΡΟΛΙΝΟ: ΕΠΕΣΕ ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΠΡΟΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΙΧΟΣ

Ηταν προϊόν του Ψυχρού Πολέμου. Ηταν το ίδιο το Σιδηρούν Παραπέτασμα που χώριζε τη Δύση από την Ανατολή, που χώριζε δύο κόσμους, που χώριζε οικογένειες, που έσπειρε μίσος και διχασμό. Ηταν πιθανώς ένα από τα σημάδια της Αποκάλυψης γιατί μεγαλύτερο Αντίχριστο, προσωποποίηση του κακού δηλαδή, μάλλον δεν θα βρούμε ποτέ στην ιστορία.
Ηταν το τείχος του Βερολίνου, το τείχος του μίσους, το τείχος που χώριζε μια χώρα, δύο κόσμους, τη γη ολόκληρη. Αυτό το σύμβολο του μίσους χτίστηκε στις 13 Αυγούστου 1961 και χώριζε το Δυτικό Βερολίνο από το Ανατολικό και τη γύρω περιοχή της Ανατολικής Γερμανίας και ήταν το επιστέγασμα του αποκλεισμού του Βερολίνου που είχε αρχίσει το 1948 με τη σύγκρουση των άλλοτε συμμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Κατά την προσπάθειά τους να περάσουν στο Δυτικό Βερολίνο μέσα από τις καλά φρουρούμενες συνοριακές εγκαταστάσεις του τείχους θανατώθηκαν τουλάχιστον 86 άνθρωποι, κατά άλλες πηγές πάνω από 200, μεταξύ αυτών και δύο Έλληνες.
Αυτό το τείχος που χώρισε μέχρι και οικογένειες, έπεσε στις 9 Νοεμβρίου 1989, πριν από 20 χρόνια, στα οποία έπεσε επί της ουσίας το τείχος που χώριζε δύο κόσμους και έγιναν τόσα, όσα κανείς δεν φανταζόταν. Διαλύθηκε η κραταιά Σοβιετική Ενωση και σχεδόν όλες οι χώρες του λεγόμενου ανατολικού μπλοκ και ο κόσμος πραγματικά άλλαξε, αλλά δεν ξέρουμε ακόμη προς ποια κατεύθυνση άλλαξε…
Ηταν εκείνες οι ημέρες που οι Βερολινέζοι πέρασαν από τον ανατολικό στο δυτικό τομέα της πόλης, που άγνωστοι μεταξύ αγνώστων αγκαλιάστηκαν και γέμισαν τις μπυραρίες, που οικογένειες ξανάσμιξαν μετά από δεκαετίες, που ένα διαιρεμένο κράτος επανενώθηκε. Ηταν το ίσως αυθόρμητο λαϊκό κίνημα που έριξε το τείχος, ήταν ότι στην ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης δεν βρισκόταν κάποιος από τους παλιούς σκληρούς ηγέτες, αλλά ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, τον οποίο βεβαίως, δεν έχει κρίνει ακόμη η ιστορία…
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια. Ηταν το προτελευταίο τείχος που έπεσε. Το τελευταίο παραμένει στην καρδιά του Ελληνισμού, στην Κύπρο, στη Λευκωσία, στην τελευταία διαιρεμένη πρωτεύουσα που παραμένει διαιρεμένη έστω και αν υπάρχουν πια διαβάσεις προς τους δύο τομείς λόγω της διεθνούς σιωπής και υποκρισίας…

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Στην Ιταλία, στο πιο «σκληρό» καθεστώς του καθολικισμού θα λέγαμε δημοσιογραφική αδεία, τα δικαστήρια έκριναν πως ο σταυρός θα πρέπει να αφαιρεθεί από τις σχολικές αίθουσες, προκειμένου να μην προσβάλλεται η ελευθερία της θρησκευτικής επιλογής. Η απόφαση αυτή της ιταλικής δικαιοσύνης που δεν δίστασε να καθήσει στο εδώλιο τον πρωθυπουργό της χώρας Σίλβιο Μπερλουσκόνι και παλαιότερα δεν είχε διαστάσει να «καθαρίσει» τη χώρα από τη μαφία, είναι μια απόφαση πρωτοπόρα και ιστορική και ελήφθη στη χώρα άντρο του καθολικισμού, υπό την έννοια ότι εκεί βρίσκεται το Βατικανό που είναι βεβαίως ανεξάρτητο κράτος, αλλά βρίσκεται εντός των ορίων του ιταλικού κράτους.
Την απόφαση αυτή τη χαρακτηρίζουμε πρωτοπόρα και ιστορική όχι διότι στρέφεται εναντίον του καθολικισμού και της χριστιανοσύνης (επί της ουσίας δεν στρέφεται εναντίον τους, αλλά μπορεί να είναι και υπέρ τους), αλλά επειδή είναι υπέρ της ελευθερίας. Είμαι μια απόφαση που στρέφεται εναντίον των διακρίσεων και είναι υπέρ της ελευθερίας, αλλά και της ισότητας των ανθρώπων, ανεξαρτήτως θρησκείας. Στην Ιταλία, όπου εδρεύει επί της ουσίας η καθολική εκκλησία, η δικαιοσύνη τόλμησε να προχωρήσει σε μια τόσο προοδευτική και τολμηρή απόφαση, που επαναλαμβάνουμε καμιά σχέση δεν έχει με τη θρησκεία και τις παραδόσεις ενός λαού, αλλά αντιθέτως έχει σχέση με την κατάργηση των διακρίσεων.
Στην Ελλάδα, βεβαίως, δεν αναμένουμε ακόμη τέτοια απόφαση, διότι ουδείς τολμάει να βάλει το θέμα. Στην Ελλάδα του 2009 που το σύνταγμα ξεκινά με την επίκληση στην αγία τριάδα και όχι με την επίκληση στο λαό, που είναι η βάση του συντάγματος και των ελευθεριών και που έτσι ξεκινούν τα συντάγματα όλων των προοδευτικών κρατών. Στην Ελλάδα του 2009 που εκτός της αγίας τριάδας υπάρχει και όρκος για τους μουσουλμάνους βουλευτές στον φιλεύσπλαχνο Αλάχ. Στην Ελλάδα των μεγάλων φιλοσόφων των οποίων τα κόκκαλα θα τρίζουν με όλα αυτά που βλέπουν και στην Ελλάδα που τα παιδιά στο σχολείο κάνουν ακόμη υποχρεωτικά κάθε πρωί το σταυρός τους…

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ

Σημαντική τοποθέτηση στο θέμα της τρομοκρατίας και ειδικότερα στο θέμα του νέου τύπου τρομοκρατικών οργανώσεων ήταν η χθεσινή από τον πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα. Μιλώντας στην πρωινή εκπομπή του Mega ο κ. Τσίπρας έκανε λόγο για «οργανώσεις του κοινού ποινικού δικαίου», κάτι που αποτελεί στροφή στις θέσεις των τελευταίων ετών του ΣΥΡΙΖΑ που συνήθως «χάιδευε» αν δεν στήριζε συμπεριφορές σαν και αυτές που παρ΄ ολίγο να στοιχίσουν την περασμένη εβδομάδα τη ζωή σε νέα παιδιά-αστυνομικούς και που έχουν κάνει μια επίσης νέα κοπέλα- ειδική φρουρό να χαροπαλεύει.
Αυτή τη φορά και η μη κομμουνιστική αριστερά ήταν σαφής και μάλιστα, η θέση του κ. Τσίπρα έρχεται να προστεθεί σε αυτή του ΚΚΕ που κάνει λόγο εδώ και καιρό για προβοκατόρικες επιθέσεις που καμία σχέση δεν έχουν με την επαναστατική αριστερά και τα κινήματά της. Το σύνολο λοιπόν, της αριστεράς, κομμουνιστική και μη, έρχεται σε αντίθεση με αυτά τα φαινόμενα, τα οποία μόνο προβοκατόρικα μπορεί να είναι και τα οποία επιχειρούν να εκθέσουν την ίδια την αριστερά.
Πρόκειται για φαινόμενα που μέσω του φόβου τον οποίο προκαλούν στην κοινωνία, επιχειρούν να την χειραγωγήσουν, να την καθ΄ υποτάξουν και να αποτελέσουν τροχοπέδη στην πρόοδό της και την εξέλιξή της. Πρόκειται για μια νέα μορφή και επηρεασμού του αισθήματος ελευθερίας των πολιτών, κάτι που τελικά έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ίδια μας της δημοκρατία και την θέτει υπό κίνδυνο. Επειδή η ιστορική μνήμη αποτελεί πάντα χρήσιμο οδηγό, θυμίζουμε ότι ανάλογοι κατασκευασμένοι κίνδυνοι οδήγησαν στη δικτατορία το 1967 από εγκαθέτους και προβοκάτορες.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι επιτακτική η ανάγκη καταδίκης όλων αυτών των φαινομένων και πάλης εναντίον τους. Είναι έτσι και απόλυτα σωστή η πρόταση των πανεπιστημιακών για διαδηλώσεις κατά της τρομοκρατίας και του νέου τύπου οργανώσεων που μόνο προβοκατόρικες μπορεί να είναι, όπως –για μια ακόμη φορά θα το επαναλάβουμε- είπε πρόσφατα ο Μίκης Θεοδωράκης.