Είναι η ημέρα τέτοια που οι θύμισες πάνε σε ένα μόνο θέμα, σε ένα μόνο σημείο. Στο Πολυτεχνείο, σύμβολο ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών, σύμβολο του τι σημαίνει αγώνας στη ζωή, του τι σημαίνουν υψηλά ιδανικά, τα οποία είχαν οι νέοι εκείνοι 36 χρόνια πριν στη στρατοκρατούμενη Αθήνα, του τι σημαίνει όνειρο.
Σήμερά 36 χρόνια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει, όπως επιβάλει η αέναη λειτουργία της φύσης και της ζωής. Αυτή η ημέρα, όμως, μένει ίδια στη μνήμη μας. Σήμερα η μουσική του Θεοδωράκη και τα τραγούδια του Λοϊζου θα ακουστούν και πάλι. Το κέντρο της Αθήνας θα αδειάσει, οι πύλες του πολυτεχνείου θα κλείσουν, η αιματοβαμμένη σημαία θα προπορευθεί και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία θα ξεκινήσει. Ισως και φέτος οι συμμετέχοντες να είναι λιγότεροι από πέρσι, αλλά η ουσία της ημέρας και ο συμβολισμός δεν αλλάζει.
Δεν θα τον αλλάξουν ούτε οι προβοκάτορες της νέου τύπου τρομοκρατίας που ισχυρίζονται ότι κινούνται στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Δεν θα τον αλλάξουν όσα επεισόδια και αν γίνουν και δεν θα τον αλλάξουν όσοι και αν προσπαθήσουν να αμαυρώσουν την ημέρα και να υποβαθμίσουν τη σημασία της. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν έχει ξεφτίσει. Είναι πιο ισχυρό από ποτέ.
Σήμερα, 36 χρόνια μετά ο νους παει σε εκείνα τα παιδιά που στήθηκαν μπροστά στα τανκς της χούντας, με ένα μόνο στόχο, την ελευθερία της πατρίδας από το ανελεύθερο καθεστώς που της επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις, με τους εγχώριους προδότες. Σήμερα ο νους παει και σε εκείνους τους 24 που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο και στα πέριξ αυτού γεγονότα. Σήμερα ο νους παει σε όλους εκείνους που δεν συμβιβάστηκαν και δεν υποτάχθηκαν στο δικτατορικό καθεστώς. Σε εκείνους που αντιστάθηκαν, που διώχθηκαν, που φυλακίστηκαν, που πέθαναν. Ηταν 88 συνολικά αυτοί που επισήμως έχασαν τη ζωή τους στα επτά χρόνια της δικτατορίας. Επεσαν όλοι τους για την ελευθερία της πατρίδας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου