ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ ΠΑΠΠΑ

To Πολυτεχνείο δεν είναι μια μικρή ιστορία για να την κλείσεις εύκολα. Το Πολυτεχνείο είναι κομμάτι της ιστορίας και έτσι το αντιμετωπίζουμε, όπως αρμόζει σε πράξεις ελευθερίας, ελπίδας και υψηλών ιδανικών που δεν κλείνουν με λίγες γραμμές, με δύο ή τρία χειρόγραφα.
Στις 27 του περασμένου Οκτώβρη έφυγε από τη ζωή η Ελλη Παππά. Τότε γράψαμε για ένα μέρος της ιστορίας που έφυγε από τη ζωή. Ένα μέρος της ιστορίας, η Ελλη Παππά, που πολλές φορές έγραψε για το Πολυτεχνείο και που σήμερα θα θυμηθούμε ένα κομμάτι της, γραμμένο το 1987, αλλά επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Πρόκειται για ένα από τα πέντε κείμενα της Ελλης Παππά για το πολυτεχνείο που δημοσίευε την περασμένη Κυριακή το «Εθνος». Ηταν κείμενα που γράφτηκαν για το «Εθνος» και το «Εθνος της Κυριακής» από τη δημοσιογράφο και συγγραφέα, την εμβληματική αυτή μορφή και ήταν το ένα είναι καλύτερο από το άλλο και πιο επίκαιρο από ποτέ με τη μοναδική πένα της Ελλης Παππά. Αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε ένα από αυτά που γράφτηκε το 1987 και ανέφερε μεταξύ άλλων:
«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία: Το σύνθημα του Νοέμβρη κλείνει τα 14 χρόνια του. Το ερώτημα είναι αν το σύνθημα του 1973 έγινε επετειακό. Αν εκείνα τα αιτήματα μπορούνε σήμερα να πάρουνε θέση στις ιστορικές αναμνήσεις μας. Για ποια παιδεία λοιπόν μιλάμε; Η παιδεία παραμένει γραμμένη με τεράστια γράμματα στο σύνθημα των φοιτητών, των μαθητών, των δασκάλων, των γονιών της σημερινής σπουδάζουσας νεολαίας. Μήπως μπορούμε να καυχηθούμε πως έσβησε το πρώτο αίτημα των φοιτητών του ’73 και είναι αναχρονισμός να μιλάνε για ψωμί το ’87. Δύσκολο το ψωμί για τους φοιτητές, ειδικά για εκείνους που είναι μακριά από τα σπίτια τους… Το ψωμί δεν έσβησε λοιπόν, ούτε και αυτό από το παλιό και πάντα- δυστυχώς- ζωντανό σύνθημα. Δεν έσβησε και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί η νεολαία μας φωνάζει εδώ και μερικά χρόνια: «πτυχία για δουλειά και όχι για την ανεργία. Η αβεβαιότητα του τι θα γίνουν αύριο είναι η ενδημική αρρώστια που μαστίζει το σπουδαστικό πληθυσμό μας.
Ψωμί Παιδεία λοιπόν, και στο σωτήριο έτος 1987. Και η Ελευθερία; Ο υπουργός Παιδείας (σ.σ. ήταν ο αείμνηστος Αντώνης Τρίτσης) θεωρεί το ζήτημα λυμένο, αλλά η αστυνομία και τα ΜΑΤ αποχτήσανε μονιμότητα στο υπουργείο Παιδείας τα τελευταία χρόνια. Η ελευθερία παραμένει αίτημα της νεολαίας σε όλους τους χώρους της ζωής και της δουλειάς της. Μήπως αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι το πολυτεχνείο ζει;»
Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα αυτά γράφτηκαν το 1987…