Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Ο ΗΡΩΑΣ ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

Από τον πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Μιχαήλ Μούσκο ή όπως είναι πιο γνωστός τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο, αρχηγό της αυτοκέφαλης από τους πρωτοχριστιανικούς αιώνες εκκλησίας της Κύπρου, έως τον Δημήτρη Χριστόφια. Από τον ρασοφόρο πρόεδρο το 1960 έως τον αριστερό Χριστόφια το 2009, η κατάσταση στη μεγαλόνησο παραμένει η ίδια.
Ο Κενάν Ακίν, ο οποίος κατηγορείται για την δολοφονία του Σολωμού Σολωμού στη Δερύνεια το 1996 και είναι καταζητούμενος από την Ιντερπόλ , όχι μόνο είναι υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές του Απριλίου στα Κατεχόμενα, αλλά εμφανίστηκε αμετανόητος για την πράξη που κατηγορείται. Η διεθνής νομιμότητα είναι προφανές ότι εφαρμόζεται επιλεκτικά…
Μέρες που είναι ο νους παει στη Μεγαλόνησο και τους ήρωές του κυπριακού ελληνισμού. Ο Σολωμός Σωλομού, ο Τάσος Ισαάκ και τόσοι άλλοι…
Μέρες που είναι δεν μπορεί να η μνήμη να μην παει στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Αμούστακο παιδί κατέβασε τη βρετανική σημαία, στα 19 του συνελήφθη να μεταφέρει όπλα στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Κύπρου, τον ευγενέστερο αντιαποικιοκρατικό της ιστορίας.
Δικάστηκε στις 15 Μαρτίου 1957 και στη δίκη του συγκλόνισε απολογούμενος. «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο». Αυτά είπε στους δικαστές του ο γεννηθείς στις 28 Φεβρουαρίου 1938 Ευαγόρας που ήταν μόλις 19 ετών.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και αυτά τα διέθετε ο ήρωας του ελληνισμού Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Η απόφαση του δικαστηρίου αναμενόμενη. Θάνατος δια απαγχονισμού. Απλοί πολίτες και φορείς ξεκινούν αγώνα για να του δοθεί χάρη. Ο ίδιος, όμως, δεν φοβάται και γράφει τα πιο ηρωικά λόγια που θα μπορούσε να γράψει ένα παιδί στα 19 του πριν την αγχόνη: «Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»
Ο Ευαγόρας απαγχονίστηκε στις 13 Μαρτίου 1957 και πέρασε στο πάνθεον των ηρώων του ελληνισμού.

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΛΛΗΝΑ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Γεννήθηκε στο Κάστρο, το σημερινό Ηράκλειο της Κρήτης σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου 1883. Εζησε, περιηγήθηκε στην ζωή και στον πλανήτη και τα γραπτά του αποτελούν τη βάση της φιλοσοφίας του 20ου αιώνα. Είναι ίσως η μεγαλύτερη μορφή που έχει αναδείξει η σύγχρονη ελληνική φιλοσοφία και η σκέψη του μπορεί να θεωρηθεί εφάμιλλη του Νίτσε.
Είναι ο Νίκος Καζαντζάκης, εκ των μεγαλυτέρων Ελλήνων της σύγχρονης ιστορίας του τόπου τούτου. Είναι ο άνθρωπος που έδειξε όχι απλά ατραπούς, αλλά λεωφόρους σκέψεων στην υφήλιο και που όσα χρόνια και αν περάσουν θα παραμείνει μεγάλος.
«Ακουσες την κραυγή και κίνησες και μαζί σου κίνησε όλο το συναπάντημα του ανθρώπου», γράφει κάπου στην «Αναφορά στον Γκρέκο» που στην ουσία είναι η αυτοβιογραφία του και μια σύνθεση όλων των έργων του. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία, αν όχι το καλύτερο, που έχει να παρουσιάσει η ελληνική λογοτεχνία και που όποιος το διάβασε έγινε σίγουρα πλουσιότερος, αν δεν άλλαξε τη σκέψη του και τον τρόπο που ζούσε. Πρόκειται για ένα έργο μυθικό που όμως, είναι και πραγματικό και που όπως εκεί έγραψε ο Καζαντζάκης: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».
Η επιγραφή αυτή υπάρχει και στον τάφο του, στην τάπια Μαρτινέγκο, εκεί απ΄ όπου μέσα από το κάστρο αγναντεύει το Κάστρο, εκεί όπου τον συνόδευσε όχι μόνο ο Ελληνισμός, αλλά η Οικουμένη ολόκληρη. Εκεί που οι ιερείς, πλην ενός και ανδρείου που δεν φοβήθηκε και ονομαζόταν Σταύρος Καρπαθιωτάκης, δεν τόλμησαν να πάνε. Εκεί που παρ΄ ότι βρίσκεται από τις 26 Οκτωβρίου 1957, όταν η καρδιά του μεγάλου Ελληνα σταμάτησε να χτυπά, εξακολουθεί να χτυπά η καρδιά της παγκόσμιας φιλοσοφίας, λογοτεχνίας και διανόησης.
Για την ιστορία ο Σταύρος Καρπαθιωτάκης ήταν στρατιωτικός ιερέας και την επομένη της κηδείας του Καζαντζάκη τιμωρήθηκε από τον διοικητή του. Επίσης για την ιστορία ο Καζαντζάκης δεν αφορίστηκε ποτέ, όπως τα τελευταία χρόνια ενημέρωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο οποίο υπάγεται η ημιαυτόνομη κρητική εκκλησίας, παρά τις προσπάθειες της ελλαδικής εκκλησίας να το κάνει.
Ισως διότι ο Καζαντζάκης ήταν πιο χριστιανός απ’ όλους.

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2009

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΚΙΖΑΣ

Επέτειος μια αποφράδας για τη νεοελληνική ιστορία ημέρας είναι η σημερινή. Μιας ημέρας που όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, αποτέλεσε την απαρχή του εθνικού διχασμού και του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για την πολυσυζητημένη «Συμφωνία της Βάρκιζας», η οποία υπεγράφη στο εξοχικό του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη Βάρκιζα στις 12 Φεβρουαρίου 1945 και παρ΄ ότι έγινε για να σιγήσουν τα όπλα, αποτέλεσε την αφορμή για να ξεσπάσει ο πόλεμος που για τρία χρόνια δίχασε τους Ελληνες και που χρειάστηκαν δεκαετίες για να ξεπεραστούν τα σύνδρομά του και τα κατάλοιπά του.
Η συμφωνία υπεγράφη από την κυβέρνηση Πλαστήρα που στο μεταξύ είχε αναλάβει τα ηνία της χώρας και το ΕΑΜ και μεταξύ των άλλων περιελάμβανε και την παράδοση των όπλων από τους άνδρες του ΕΛΑΣ, που όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες της εποχής, παρέδωσαν δακρυσμένοι τον οπλισμό τους.
Με τη συμφωνία αυτή υποτίθεται ότι θα τερματιζόταν η εμφύλια διαμάχη που είχε ξεσπάσει με τα Δεκεμβριανά, αλλά δυστυχώς οι αδυναμίες που περιείχε δεν κατάφεραν να ενώσουν τους Ελληνες, τους οποίους τελικά δίχασε και ο διχασμός αυτός, δεν επήλθε μόνο μεταξύ δεξιάς και αριστεράς, αλλά και μεταξύ της ίδιας αριστεράς. Είναι χαρακτηριστικό το ότι κάποια τμήματα του ΕΛΑΣ, με επικεφαλής τον Θανάση Κλάρα, πιο γνωστό ως Αρη Βελουχιώτη όπως ήταν το επαναστατικό όνομα που είχε επιλέξει, δεν υπάκουσαν και κατέφυγαν και πάλι στα βουνά και πλήρωσαν ακόμη και με τη ζωή τους αυτή τους τη διαφωνία, όπως με τη ζωή τους πλήρωσαν συνολικά την εμφύλια διαμάχη και πολλοί δεξιοί και αριστεροί.
Η συμφωνία αυτή είναι ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα θέματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και οι τόνοι μελανιού που έχουν γραφτεί και θα γραφτούν για αυτή, δεν έχουν καταλήξει ακόμη στη χρησιμότητά της και στο ποια λάθη έγιναν και τα οποία οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο του 1946-49. Εκείνο στο οποίο μπορεί σίγουρα να βοηθήσει και να φανεί χρήσιμη αυτή η συμφωνία, είναι η αποφυγή ανάλογων περιπετειών στο μέλλον και η αποφυγή του να μην υπάρξει ξανά εθνικός διχασμός και να κάνουν οι Ελληνες δεκαετίες να ξεπεράσουν τα σύνδρομα του εμφυλίου πολέμου…

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Η ΚΡΙΣΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΟΥΚΑΛΑ

Ολοι αναρωτιούνται για την εξέλιξη της οικονομικής κρίσης που εσχάτως «χτύπησε» και την Ελλάδα, αλλά και για την κατάληξή της. Το ότι η οικονομική κρίση θα «χτυπούσε» και μάλιστα θα ξεκινούσε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και θα έπληττε πρώτη την θεωρητικά ισχυρότερη οικονομία του κόσμου, οι ειδικοί το είχαν προβλέψει από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, σχεδόν 30 χρόνια πριν.
Οπερ σημαίνει ότι μπορεί να προβλεφθεί και η κατάληξη της κρίσης αυτής και ότι ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να μας πουν περίπου τι πρόκειται να γίνει. Ενας εξ αυτών είναι και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, καθηγητής κοινωνιολογίας στον πανεπιστήμιο της Αθήνας, του οποίου δημοσιεύει μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη το περιοδικό «LΙFO».
Τι λεει ο καθηγητής της κοινωνιολογίας που εδώ και χρόνια περιπλανιέται σε μονοπάτια σκέψεων, στοχασμών και γεγονότων, όπως ο Μάης του ‘68;
«Το λούμπεν γεννιέται από την ανεργία και δεν είναι δυνατόν να προσβλέπουμε σε μια Ελλάδα που, έχοντας δύο εκατομμύρια Έλληνες λιμασμένους και άλλα τρία εκατομμύρια ξένους, θα θυμίζει την κοινωνία των καλών και συνετών νοικοκυραίων», λέει και συνεχίζει: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει διοίκηση. Ακόμα και η στοιχειώδης φορολογική πολιτική που έχουμε δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Γι’ αυτό υπάρχει και η πιθανότητα, για πάρα πολλούς λόγους, να πεινάσει πάρα πολύς κόσμος και πολύ γρήγορα».
Ετσι απλά, ένα από τα «φωτεινά» πνεύματα της χώρας εξηγεί και προβλέπει περί της οικονομικής κρίσης, η οποία σχετίζεται και με τα τελευταία γεγονότα στην Ελλάδα, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, για τα οποία ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς δίνει και μια αισιόδοξη πρόβλεψη: «Η δολοφονία του μαθητή ήταν ο σπινθήρας. Τα αίτια είναι άλλα. Στην Ελλάδα δεν θυμάμαι τα τελευταία 30-40 χρόνια να υπάρχει μια τέτοια έκπτωση όλων των αξιών και των θεσμών. Παντού στον κόσμο υπάρχει διαφθορά, αθλιότητα, αφερεγγυότητα. Η διαδήλωση και η διαμαρτυρία είναι μια απόδειξη πως εις πείσμα των καιρών δεν τέλειωσε η πολιτική, πως υπάρχει πολιτική πράξη. Κάπου έλεγε ο Γκαίτε «ελπίδα έχουμε μόνο επειδή υπάρχουν απελπισμένοι». Αυτό νομίζω ότι ισχύει και σήμερα».