Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΛΗΞΗΣ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΎ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ηταν νύχτα της 29ης προς 30η Αυγούστου του 1949. Τέτοιες ημέρες δηλαδή πριν από 60 χρόνια. Ο Δημοκρατικός Στρατός χάνει το ύψωμα Κάμενικ στο Γράμμο, το οποίο περνά στον έλεγχο του Εθνικού Στρατού. Η μάχη αυτή σήμανε ουσιαστικά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, του αδελφοκτόνου, αιματηρού και τραγικού για τη χώρα εμφυλίου πολέμου.
Ενός πολέμου που κόστισε στην Ελλάδα τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό, ανυπολόγιστες καταστροφές και οικονομική καθίζηση. Ενός πολέμου που χώρισε οικογένειες και φίλους, ενός πολέμου που τα σημάδια του ξεχάστηκαν –αν και όσα ξεχάστηκαν- μετά από πολλές δεκαετίες και ενός πολέμου που επί της ουσίας μας τον επέβαλλαν οι ξένες δυνάμεις. Την ευθύνη για την έναρξη και τη διεξαγωγή του την έχουν λιγότερο ή περισσότερο και οι δύο πλευρές του τότε Σιδηρούν Παραπετάσματος είτε γιατί τον ενθάρρυναν και βοήθησαν, είτε για δεν ασχολήθηκαν και κορόιδευαν ότι ασχολούνται και βοηθούν.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα λάθη των ελληνικών πολιτικών παρατάξεων και τη συνεπικούρηση των ντόπιων βλακών, δοσιλόγων και φασιστών, διότι, όπως γράφει και ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης στο βιβλίο του «Η ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους», «ο λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, αλλά και καθάρματα που γράφουν και αυτοί ιστορία και η ιστορία του κάθε τόπου δεν αποτελείται μόνο από θετικά, αλλά και από αρνητικά γεγονότα».
Αυτό το κομμάτι της νέας ελληνική ιστορίας (1946-49) είναι ίσως το χειρότερο. Είναι εκείνο το οποίο θα πρέπει η Ελλάδα να σβήσει από τη μνήμη της και να κρατήσει μόνο αυτά που θα πρέπει να τη διδάξουν για να μην συμβεί ποτέ ξανά στο μέλλον κάτι ανάλογο. Να μην σκοτώνει ο Ελληνας Ελληνα, να μην ξεριζωθούν οικογένειες, χωριά, πόλεις να μην καταστραφεί η Ελλάδα οικονομικά, όπως καταστράφηκε τότε και ανάθεμα αν συνήλθε ποτέ.
Περί τους 60.000 αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού (Ελληνες όσο και οι υπόλοιποι) έφυγαν για τις χώρες του πρώην υπαρκτού Σοσιαλισμού μετά την ήττα. Πολλές χιλιάδες Ελλήνων φυλακίστηκαν και χιλιάδες Ελληνες εκτελέστηκαν από Ελληνες, ενώ χιλιάδες ήταν και οι απώλειες αυτών που έχασαν τη ζωή τους στα μέτωπα των μαχών του εμφυλίου. Κατά μία εκδοχή και όπως αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, ο Εθνικός Στρατός έχασε στον εμφύλιο 15.969 άνδρες, ενώ στο αλβανικό μέτωπο είχαν σκοτωθεί 13.676 άνδρες!
Αυτά είναι ολίγα και ενδεικτικά της κατάμαυρης και τραγικής περιόδου του εμφυλίου πολέμου, για την οποία ο αείμνηστος Γρηγόρης Φαράκος που διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ είχε πει: «Είναι δύσκολο και δεν έχει νόημα να απαντήσει κανείς αν ο εμφύλιος πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί. Ένα είναι βέβαιο, πως έπρεπε με κάθε θυσία να αποφευχθεί».

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

ΗΧΗΡΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΠΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΥΜΗΤΤΟ

Στις αρχές Αυγούστου γράφαμε για την καταπάτηση που επιχειρείται στον Υμηττό από το ίδιο το κράτος, με τις κατοικίες που επιχειρεί να χτίσει το υπουργείο Εθνικής Αμυνας. Η παρέμβαση της τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και της δικαιοσύνης ήταν άμεση για το «έγκλημα» που συντελείται στην καρδιά ενός από τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου της πρωτεύουσας και μόλις χθες ήρθε το πρώτο ράπισμα για τους αυθαιρετούντες, εν προκειμένω το κράτος.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας, που πολλές φορές έχει περισώσει το γόητρο του κράτους, διέταξε την προσωρινή αναστολή των εργασιών στον Υμηττό, κάνοντας δεκτή την προσφυγή των δημάρχων των πέριξ του βουνού δήμων. Ετσι και μέχρι να εκδοθεί η απόφαση της ολομέλειας επί των προσφυγών της τοπικής αυτοδιοίκησης, οι εργασίες σταματούν και το τσιμέντο δεν θα καταστρέψει και άλλο τον Υμηττό.
Όταν δημοσιοποιήθηκε το θέμα της κατασκευής των 36 κατοικιών των αξιωματικών στο πρώην στρατόπεδο Σακέτα στον Υμηττό, οι φωτιές δεν είχαν κάψει την Βορειοανατολική Αττική και δεν είχαν προκαλέσει την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσαν. Τώρα και μετά τις φωτιές αυτές, η προστασία του Υμηττού και των υπολοίπων πνευμόνων πρασίνου της Αθήνας, καθίσταται επιτακτική και εθνικής σημασίας.
Το σημαντικό στην περίπτωση αυτή, είναι ότι το πρώτο ράπισμα για τους αυθαιρετούντες που δυστυχώς είναι το κράτος, ήρθε χθες και ήταν ηχηρό. «Στοπ» είπε το τμήμα διακοπών του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου, αλλά υα πράγματα δεν πρέπει να μείνουν εδώ. Κάποιοι θα πρέπει να πληρώσουν, κάποιοι θα πρέπει να κάτσουν στο σκαμνί.
Αυτό που συνέβη στη Βορειοανατολική Αττική, αυτό που συμβαίνει στον Υμηττό και σε άλλα σημεία της πρωτεύουσας, είναι μέρος οργανωμένου σχεδίου. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές αυτό και δυστυχώς μετέχει και το κράτος σε αυτό το οργανωμένο σχέδιο εξαφάνισης του πράσινου και οικοπεδοποίησης ακόμη και των βουνών της πρωτεύουσας.
Τα λόγια του δημάρχου Βύρωνα Νίκου Χαρδαλιά, που είναι εξ εκείνων που εδώ και χρόνια φωνάζουν πως πρέπει να κηρυχθεί ο Υμηττός εθνικός δρυμός, πως «η προστασία του Υμηττού είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που αφήνουμε στα παιδιά μας», απεικονίζουν πλήρως την πραγματικότητα. Αυτή είναι η μεγάλη παρακαταθήκη και αυτός πρέπει να είναι ο αγώνας όλων. Η προστασία όχι μόνο του Υμηττού, αλλά και όλων των πνευμόνων πρασίνων γιατί μόνο έτσι ο κόσμος που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας θα είναι καλύτερος. Μόνο έτσι, θα μπορούν να τον κάνουν και αυτά ακόμη καλύτερο και μόνο έτσι θα επιδείξουμε τον απόλυτο σεβασμό στη γη.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

ΟΑ: ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΙΚΟΦΟΡΟ ΤΟΥ 1957 ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ 2009

Ηταν 6 Απριλίου 1957 όταν έγινε το πρώτο δρομολόγιο της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Ηταν ένα δρομολόγιο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη με ελικοφόρο αεροσκάφος τύπου DC-3 και κυβερνήτη τον Παύλο Ιωαννίδη.
Από την ημέρα εκείνη πέρασαν 52 χρόνια και η Ολυμπιακή Αεροπορία, με το δεύτερο πιο αναγνωρίσιμο brand name στον κόσμο μετά της Coca- Cola συνέδεσε την ιστορία της με αυτή της Ελλάδας, αλλά και του απόδημου Ελληνισμού. Συνέδεσε την μητροπολιτική Ελλάδα σχεδόν με όλα τα σημεία του πλανήτη όπου υπήρχαν Ελληνες. Συνέδεσε ακόμη την ίδια την Ελλάδα με τις πτήσεις σε ακριτικά μέρη και νησιά. Η Ολυμπιακή που το 1973 την αγόρασε το Ελληνικό Δημόσιο από τον Αριστοτέλη Ωνάση, ήταν και παραμένει μία από τις ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες του κόσμου.
Σήμερα, 52 χρόνια μετά από εκείνο το πρωινό δρομολόγιο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη με το μικρό ελικοφόρο αεροσκάφος, πνιγμένη στα χρέη από την κακή προφανώς διαχείριση των διορισμένων από τις εκάστοτε κυβερνήσεις διοικήσεων, η Ολυμπιακή πέρασε και πάλι σε χέρια ιδιώτη. Από τον Μάρτιο του 2009 το κράτος την πούλησε στον όμιλο της MIG.
Σήμερα, 52 χρόνια μετά από εκείνο το πρωινό δρομολόγιο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη, η Ολυμπιακή κόβει κάθε δεσμό με τον απόδημο Ελληνισμό. Ο ιδιώτης έρχεται να ολοκληρώσει αυτό που πριν χρόνια ξεκίνησε το κράτος.
Η Οlympic Αir όπως λέγεται πια η νέα ιδιωτική εταιρεία, πρόκειται να καταργήσει από την 1η Οκτωβρίου 2009 τα διηπειρωτικά δρομολόγια προς Γιοχάνεσμπουργκ, Νέα Υόρκη, Τορόντο και Μόντρεαλ. Το 2002 η κρατική διοίκηση είχε κόψει τα δρομολόγια προς Μπανγκόκ, Μελβούρνη, Σίδνεϋ (οι δύο τελευταίες αερογραμμές επαναλειτούργησαν το 2003 από την Gulf Air) και η Ολυμπιακή έπαψε να είναι η εταιρεία των πέντε ηπείρων, αυτό που συμβολίζουν οι πέντε κύκλοι του σήματος της εταιρείας.
Η Ολυμπιακή Αεροπορία, ο εθνικός αερομεταφορέας της χώρας που συνέδεσε την ιστορία της με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία δεν είναι πια η ίδια. Αυτό είναι προφανές και βεβαίως δεν ευθύνεται για την κατάσταση που την παρέλαβε ο ιδιώτης που την αγόρασε, αλλά η κακή διαχείριση των τελευταίων δεκαετιών. Ο ιδιώτης προφανώς ευθύνεται γιατί δείχνει ότι συνεχίζει την παρακμή της εταιρείας. Πέρα και πάνω από κέρδη και ζημιές, δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τον εθνικό χαρακτήρα της εταιρείας και το ότι αποτελεί σε πολλές των περιπτώσεων το συνδετικό κρίκο της μητροπολιτικής Ελλάδας με τους απανταχού Ελληνες.
Το σίγουρο πια είναι ότι από εκείνο το πρωινό δρομολόγιο της 6ης Απριλίου 1957 άλλαξαν πολλά και δυστυχώς σε βάρος της εταιρείας, των εργαζομένων, της Ελλάδας και της ομογένειας…

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΠΥΡΚΑΓΙΩΝ

Οι φωτιές έσβησαν, μα οι πληγές μένουν ανοιχτές. Για χρόνια, για δεκαετίες, κανείς δεν ξέρει πότε θα κλείσουν. Η Αττική και η Ελλάδα ήδη τις μετρούν μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές. Τα (συνήθη) μέτρα εξαγγέλθηκαν και πάλι, αν και οι πυροπαθείς της Ηλείας έχουν πολλά παράπονα και κάποιοι ακόμη περιμένουν τη βοήθεια από το 2007.
Το θέμα στη ζωή είναι να κοιτάς μπροστά, αλλά να μην ξεχνάς και αυτά που έγιναν. Τουλάχιστον για να διδάσκουν και να λειτουργούν ως μαθήματα για το μέλλον. Εγκληματική ήταν και πάλι η έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού, κάτι που αποτελεί διαχρονικό και διακομματικό πρόβλημα, διότι και επί της προηγούμενης κυβέρνησης τα ίδια συνέβαιναν και τότε οι φωτιές έκαιγαν τη χώρα και όπως και οι σημερινοί κυβερνώντες, έτσι και οι προηγούμενοι, διαβεβαίωναν ότι στο καμένο δάσος θα ξαναγίνει δάσος, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων «φύτρωσαν» βίλες.
Τέτοιες στιγμές πάντως και με αυτές τις διαπιστώσεις που σαφέστατα είναι κοινότυπες και δεν διεκδικούν καμιά πρωτοτυπία, ο νους δεν μπορεί να μην πάει στους μικρούς και τους μεγάλους ήρωες των ημερών. Σε αυτούς που έπαιξαν κορώνα γράμματα τη ζωή τους, που δεν κοιμήθηκαν για μερόνυχτα, που ο καθένας με τον τρόπο του επέδειξε αλτρουισμό και βοήθησε στο σβήσιμο των πυρκαγιών, βοήθησε τους συνανθρώπους του, βοήθησε τη φύση.
Ο αξιωματικός της πυροσβεστικής που ένα όχημα και λίγους άνδρες κράτησε τη φωτιά και έσωσε έναν οικισμό. Οι πολλοί συνάδελφοί του, αξιωματικοί και απλοί πυροσβέστες που έκαναν το ίδιο, που έδωσαν μάχες με αυταπάρνηση. Ο οδηγός μιας υδροφόρας που κάηκε στην κοιλιά για να σβήσει τη φωτιά, οι εθελοντές δασοπυροσβέστες που χωρίς κανένα υλικό κέρδος έσωσαν κόσμο και έσβηναν φωτιές. Οι άνθρωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης. Οι αστυνομικοί, οι φαντάροι, οι αξιωματικοί και τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων. Οι πιλότοι των αεροσκαφών και των ελικοπτέρων.
Ολοι αυτοί παρά την έλλειψη σχεδιασμού και συντονισμού για την οποία βεβαίως, δεν ευθύνονται αυτοί, αλλά η κεντρική εξουσία, παρέδωσαν για μια ακόμη φορά μαθήματα αλτρουισμού και υψηλού αισθήματος καθήκοντος. Μπροστά τους στεκόμαστε με απόλυτο σεβασμό και θαυμασμό. Εκφράζουν την άλλη Ελλάδα που μας αφορά και θέλουμε και δυστυχώς δεν έχουμε πάντα αυτή την εκδοχή της.
Όπως και να’ χει, όλοι αυτοί οι ήρωες των πυρκαγιών όχι μόνο των τελευταίων ημερών, αλλά διαχρονικά αξίζουν ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ και το θαυμασμό όλων μας.

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ

Είναι από τις λίγες φορές που κυριολεκτικά τα λόγια περιττεύουν. Είναι από τις λίγες φορές που ακόμη και η σκέψη σωπαίνει και η θλίψη γίνεται μόνιμο συναίσθημα. Είναι από τις λίγες φορές που η φύση πενθεί για τη φύση, με έναν πένθιμο τραγούδι, ένα θρήνο που γίνεται οιμωγή…
Είναι, όμως, από τις πολλές φορές που μπορούμε (και πάλι) να προβλέψουμε το μέλλον. Στη θέση των καμένων της Αττικής και των άλλων περιοχών της χώρας που παραδόθηκαν στην πύρινη λαίλαπα, θα ξεφυτρώσουν βίλες. Το ξέρουμε, το έχουμε ξαναδεί.
Είναι προφανές πως πέραν της έλλειψης συντονισμού και σχεδίου των αρχών, το σχέδιο είναι οργανωμένο και στο μέλλον κάποια σπίτια σαν και ορισμένα εξ αυτών που κάηκαν θα χτιστούν εκεί που κάποτε ήταν δένδρα, δάσος, ζωή. Εκεί που οι αέναες λειτουργίες της ζωοφόρου φύσης ανανέωναν το ωραιότερο μυστήριο, τη ζωή. Εκεί που ο μεγαλύτερος δάσκαλος του ανθρώπου, η φύση, δεν θα πάλλεται πια από ζωή, αλλά από θάνατο.
Οι επιπτώσεις θα φανούν άμεσα. Η αποκατάσταση θα αργήσει. Κάποιοι από εμάς ίσως και να μην την προλάβουμε. Ακούγεται σκληρό, αλλά είναι αληθινό. Ακούγεται ακόμη σκληρό ότι κάποιοι έχτισαν παράνομα και τα στοιχεία της φύσης τους εκδικήθηκαν και τα σπίτια που έφτιαξαν με πολύ μόχθο κάηκαν.
Γιατί, όμως, όλα αυτά; Συνεχές και διαχρονικό το ερώτημα. Γιατί κάποιοι καίνε τα δάση για να τα τσιμεντοποιήσουν και μένουν ατιμώρητοι. Γιατί το κράτος μονίμως αδρανεί και όλα επαφίενται στον ηρωισμό μεμονωμένων ανθρώπων. Των πυροσβεστών, των στρατιωτών, των ανθρώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυρίως των εθελοντών; Για όλοι αυτοί δίνουν και τη ζωή τους; Γιατί όλοι αυτοί είναι ήρωες και δεν είναι τσάμπα μάγκες.
Ακούγεται σκληρό τέτοιες ώρες, αλλά αυτοί που επιτέθηκαν στον πυροσβέστη δεν πρέπει να ήταν και πολλοί μάγκες. Μαγκιά θα ήταν να τα έβαζαν με κάποιον υψηλά ιστάμενο και ενδεχομένως με κάποιον καταπατητή. Μαγκιά θα ήταν να μην είχαν χτίσει σπίτια στο δάσος και να μην τον κατέστρεφαν με τον τρόπο τους.
Ελλάδα, καλοκαίρι 2009, ένας ακόμη επικήδειος για τη φύση και την ίδια τη ζωή. Τα ίδια γράφαμε και το πέρσι και πρόπερσι και πριν. Τα ίδια φοβούμεθα ότι θα ξαναγράψουμε στο μέλλον. Η μάνα φύση τελικά πόσο θ’ αντέξει;

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

ΟΙ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Πολύ σημαντική ημέρα είναι η 1η Αυγούστου για τον Τύπο στην Ελλάδα, αφού τέτοια ημέρα του 1821 ήταν που σε ελλαδικό έδαφος που τότε βεβαίως ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, κυκλοφόρησε η πρώτη εφημερίδα. Εγινε η πρώτη απόπειρα δημοσιογραφίας, πληροφόρησης και διακίνησης των ιδεών με την έκδοση της χειρόγραφης «Ελληνικής Σάλπιγγος» ή «Σάλπιξ Ελληνική», όπως ήταν ο ακριβής τίτλος στην Καλαμάτα. Εκδότης της εφημερίδας αυτής ένας πεφωτισμένος ιερέας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, εκ των πρωτοπόρων αργότερα της κηρύξεως του αυτοκεφάλου της ελλαδικής εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Την περίοδο εκείνη στην Καλαμάτα, ξεκίνησε αυτό που σχεδόν την ίδια εποχή διατύπωσε ο Ελβετός φιλέλλην Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ που πολέμησε κατά την επανάσταση του ’21 και έπεσε στο Μεσολόγγι, ξεκίνησε «η δημοσίευση», η οποία κατά τον Μάγερ είναι «η ψυχή της δικαιοσύνης».
Πριν ο Μάγερ, γιατρός στο επάγγελμα, πεθάνει σε ηλικία 28 ετών στο Μεσολόγγι, είχε φτιάξει και αυτός εφημερίδα, μια από τις πρώτες που κυκλοφόρησε σε ελλαδικό έδαφος, σε έδαφος που αργότερα θα αποτελούσε το ελληνικό κράτος, μαζί με την Καλαμάτα, την Πελοπόννησο και την υπόλοιπη Στερεά Ελλάδα. Πρόκειται για τα «Ελληνικά Χρονικά» που εκδόθηκε στο Μεσολόγγι το 1924 και συνέπεσε, βεβαίως, την ηρωική έξοδο των κατοίκων της πρωτεύουσας της Αιτωλοακαρνανίας.
Η αρχή, όμως, για τον Τύπο στην Ελλάδα έγινε από την «Σάλπιξ Ελληνική», μια τετρασέλιδη χειρόγραφη εφημερίδα που φέρεται να έχει κυκλοφορήσει μόνο τρία φύλα, τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα στη βιβλιοθήκη της βουλής των Ελλήνων.
Αυτή ήταν η πρώτη εκδοτική απόπειρα σε ελλαδικό έδαφος, αυτή ήταν η πρώτη οργανωμένη δουλειά έντυπης δημοσιογραφίας σε ένα τόπο που έγινε κράτος, μεγάλωσε, επεκτάθηκε και σχεδόν δύο αιώνες μετά από εκείνη την προσπάθεια του Θεόκλητου Φαρμακίδη έχει πολλές εφημερίδες, ίσως τις περισσότερες από κάθε άλλη ευρωπαϊκή και δυτική χώρα αναλογικά με τον πληθυσμό. Σε ένα κράτος που και στις εφημερίδες, αλλά και στα βιβλία υπάρχει χαμηλή αναγνωσιμότητα, ίσως και λόγω των νέων τεχνολογιών και της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας, αλλά και του ήπιου κλίματος που δεν ευνοεί την αναγνωσιμότητα…
Η πρώτη, βεβαίως, ελληνική εφημερίδα είχε εκδοθεί πολύ νωρίτερα, το 1784 στη Βιέννη που ήταν το κέντρο του ηκμάζοντος ελληνισμού της διασποράς εκείνη την περίοδο από τον Ζακυνθινό τυπογράφο και εκδότη Γεώργιο Βεντότη. Στη συνέχεια, στη Βιέννη, πρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας τότε, εκδόθηκαν και άλλες εφημερίδες για να φθάσουμε στα 1821 στην Καλαμάτα και να γίνει η πρώτη προσπάθεια σε ελλαδικό έδαφος.