Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

"ΕΦΥΓΕ" Η ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Ένα μεγάλο κεφάλαιο της μετεμφυλιακής ιστορίας το τόπου έκλεισε χθες. Μια γενιά αγωνιστών που έσυρε στις πλάτες της το «ανώμαλο» καθεστώς της περιόδου εκείνης ανεξάρτητα που ανήκε ο καθένας, έφυγε και αυτή χθες.
Η Ελλη Παππά ή Ελλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη και μητέρα του παιδιού τους που γεννήθηκε στη φυλακή του 1951 και αδερφή της Διδούς Σωτηρίου έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών. Με το θάνατό της έκλεισε ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο κεφάλαιο της νεοελληνικής ιστορίας και ειδικότερα της μετεμφυλιακής περιόδου.
Η κηδεία της Ελλης Παππά θα είναι πολιτική και θα γίνει σήμερα στο Γ’ νεκροταφείο, όπου θα ταφεί δίπλα στον σύντροφο της ζωής της Νίκο Μπελογιάννη, όπως η ίδια είχε ζητήσει. Η Ελλη Παππά, μέρος της ιστορίας αυτού του τόπου και μάλιστα της πιο σκληρής περιόδου της νεοελληνικής ιστορίας, όταν οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες, φυλακίστηκε μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη και εκεί στις φυλακές έφερε στον κόσμο τον γιό τους Νίκο το 1951. Δεν εκτελέστηκε όπως ο Μπελογιάννης και το 1964 αποφυλακίστηκε και ξεκίνησε την πολυσχιδή δράση και πορείας της, πάντα εντός των κόλπων τη αριστεράς και πάντα με ήθος, περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Υπήρξε μαχητικότατη δημοσιογράφος, πολυγραφότατη συγγραφέας και αγωνίστρια της αριστεράς και της Ελλάδας. Από τα έργα της ξεχωρίζουν πολλές μελέτες για την αρχαία ελληνική σκέψη και φιλοσοφία, αλλά και για τη μαρξιστική σκέψη. Η χούντα των συνταγματαρχών στην Ελλάδα την εξόρισε στη Γυάρο το 1967 απ΄ όπου τελικώς αφέθηκε ελεύθερη λόγω του ότι είχε αρρωστήσει βαριά. Η Σοβιετική Ενωση προσφέρθηκε να την φιλοξενήσει, αλλά αρνήθηκε να πάει σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία.
Πέραν της αξιοπρεπούς στάσης που τήρησε όλα αυτά τα χρόνια και της πορείας της, με το θάνατο της Ελλης Παππά φεύγει από τη ζωή η μετεμφυλιακή γενιά. Η δράση της οποίας –όπου και αν ανήκε πολιτικά ή ιδεολογικά ο καθένας- μας αφήνει αιώνιες παρακαταθήκες.
Αιωνία μνήμη σε όλους αυτούς που -όπου και αν ανήκουν- σφράγισαν τον προηγούμενο αιώνα και μια πολύ σκληρή περίοδο της νεοελληνικής ιστορίας που ελπίζουμε και ευχόμεθα ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ σε ετούτο τον ευλογημένο τόπο…

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΜΚΑ

Η Διαρκής Ιερά Σύνοδο της εκκλησίας της Ελλάδος συνεδρίαζε αυτές τις ημέρες με πολλά και διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων και ο Αριθμός Μητρώου Κοινωνικής Ασφάλισης. Στη διάρκεια της χθεσινής συνεδρίασης, διαβάστηκε το πόρισμα της συνοδικής επιτροπής δογματικών και νομοκανονικών ζητημάτων, σχετικά με τον ΑΜΚΑ, το οποίο ανέφερε: «Ο αριθμός ΑΜΚΑ είναι απλώς ένας επιπλέον χρηστικός αριθμός και από όλα τα μέχρι τώρα στοιχεία ουδείς κίνδυνος προκύπτει για την σωτηρία των ψυχών. Σε κάθε περίπτωση η Εκκλησία γρηγορεί.»
Αρα λοιπόν, ουδείς ο κίνδυνος για τη σωτηρία των ψυχών από τη χρήση του ΑΜΚΑ, που, όπως απεφάνθη η εκκλησία, δεν έχει σχέση με τα σημάδια του Αντίχριστου, τις προφητείες και όλα τα υπόλοιπα.
Θα πίστευε κανείς ότι αυτά συμβαίνουν στο Ιράν που έχει θεοκρατικό καθεστώς, δηλαδή ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης είναι και αρχηγός του κράτους, όχι ως πρόσωπο όπως συνέβαινε τον Μακάριο στην Κύπρο, αλλά ως θεσμός. Θα μπορούσαν επίσης να συμβούν και στο Αφγανιστάν επί διακυβέρνησης Ταλιμπάν και ίσως στη Σαουδική Αραβία σε ένα από πιο σκληρά θρησκευτικά καθεστώτα του κόσμου, όπου, όμως, φαίνεται πως τελικά το πετρέλαιο είναι το υπέρατατο ον και όχι ο Αλάχ.
Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνουν σε αυτά τα καθεστώτα, αλλά στην Ελλάδα, της μακράς παράδοσης, του πολιτισμού, της τεράστιας ιστορίας και των φιλοσόφων, των διανοητών και αξεπέραστων μνημείων.
Ολα αυτά δεν δείχνουν πρόοδο, αλλά πισωγύρισμα και σκοταδισμό. Όλα αυτά καταπνίγουν τις προοδευτικές, ελεύθερες και ανεξάρτητες φωνές που υπάρχουν στους κόλπους της εκκλησίας, μεταξύ των οποίων κατατάσσουμε και τον σημερινό αρχιεπίσκοπο, από τον οποίο έχουμε άλλες προσδοκίες.
Καλή και σεβαστή η θρησκευτική πίστη του καθενός, αλλά σε όλα τα πράγματα υπάρχει όριο και εδώ το όριο ξεπεράστηκε. Αντί να ασχολείται με αυτά αστεία πράγματα η εκκλησία της Ελλάδος, καλό θα ήταν να ασχοληθεί με τη διανομή μέρους της αμύθητης περιουσίας της στους φτωχούς και αναξιοπαθούντες. Να ασχοληθεί με τα σημερινά πραγματικά και σοβαρά προβλήματα των πολιτών και τα αδιέξοδα στα οποία τους έχει οδηγήσει η οικονομική κρίση και να προσπαθήσει να δώσει λύση σε αυτά. Ετσι σώζονται οι ψυχές και όχι με τα σημάδια του Αντίχριστου που είναι καλά για να συντηρούν το μεταφυσικό φόβο του ανθρώπου και για το σινεμά…

ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η φωνή του Δημήτρη Παπαχρήστου σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της νεοελληνικής ιστορίας, θα μείνει αξέχαστη. Μιλάμε για τον βασικό εκφωνητή του Πολυτεχνείου, της κορυφαίας αντιδικτατορικής πράξης και του συμβόλου του αντιδικτατορικού αγώνα.
Αυτός ο άνθρωπος, συγγραφέας τα τελευταία χρόνια, χαμηλών τόνων και χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτεί την αντιδικτατορική του δράση, συνελήφθη προχθές βράδυ στα Εξάρχεια άνευ λόγου και αιτίας, από αστυνομικούς που αναζητούσαν κουκουλοφόρους και ταραξίες. Ηταν σαν να συνελήφθη η δημοκρατία και ο ίδιος ο αγώνας του Πολυτεχνείου και δυστυχώς αυτό συνέβη επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης…
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοϊδης βέβαια, παρενέβη άμεσα, ζήτησε συγνώμη και διάταξε να αφεθεί ελεύθερος ο Δημήτρης Παπαχρήστου και οι άλλοι δύο που συνελήφθησαν μαζί του και με αφορμή αυτό το γεγονός, ζήτησε και την παραίτηση του αρχηγού της αστυνομίας Βασίλη Τσιατούρα. Ηταν προς τιμήν του υπουργού η άμεση αντίδρασή του και οι ενέργειές του, αλλά το ζήτημα που ανακύπτει και το οποίο είναι ζήτημα ετών είναι πολύ βαθύ και θα πρέπει ο κ. Χρυσοχοϊδης και η νέα κυβέρνηση να το δουν άμεσα.
Μπορούμε να υποθέσουμε και θέλουμε πραγματικά να το δεχθούμε, ότι οι αστυνομικοί που συνέλαβαν τον Δημήτρη Παπαχρήστου δεν τον γνώριζαν, δεν ήξεραν ποιος είναι. Πιθανώς και να μην είχαν γεννηθεί το 1973, πιθανώς και να μην είχαν ακούσει για αυτόν και τον αγώνα του Πολυτεχνείου.
Όλα αυτά καλόπιστα μπορούμε να τα δεχθούμε και να τα αποδώσουμε ακόμη και σε υπερβάλλοντα ζήλο των ανδρών που βρέθηκαν στο σημείο. Εκείνο που δεν μπορούμε να δεχθούμε είναι ότι με την ίδια ευκολία που ο Παπαχρήστου συνελήφθη, δεν συλλαμβάνονται έμποροι ναρκωτικών και εγκληματίες και μένουν προκλητικά ατιμώρητοι. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι αθλητικοί παράγοντες με σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων, δεν συλλαμβάνονται και όχι μόνο αυτό, μετατρέπεται προκλητικά η ποινή τους σε εξαγοράσιμη με φωτογραφικό νόμο που έγινε για άλλο αθλητικό παράγοντα και ισχυρό άνδρα…
Αυτή την αδικία και την επιλεκτική εφαρμογή του νόμου και της αυστηρότητας δεν μπορούμε να τη δεχθούμε και βεβαίως, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως πρόκειται για κάτι που οφείλεται σε λάθος. Απλά για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της αδικίας, αναφέρουμε ενδεικτικά πως τη στιγμή που η αστυνομία συνελλάμβανε τον Παπαχρήστο έστω και για λίγες ώρες, ο Χριστοφοράκος αποφυλακιζόταν…

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

Ελλάδα, έτος 2009. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση έστω και με αργά βήματα ξεκινά και βάζει τη χώρα σε νέα εποχή. Μια ηλεκτρονική διακυβέρνηση που γίνεται πράξη από τη νέα κυβέρνηση και που βεβαίως δεν αποτελεί μέτρο ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, αλλά αποτελεί σίγουρα ένα βήμα προς το μέλλον.
Το πρώτο θέμα που θα αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εσωτερικών είναι ο περιορισμός των κρατικών αυτοκινήτων και επί μία εβδομάδα οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να καταθέτουν τις απόψεις τους στην ηλεκτρονική διεύθυνση diavoulefsi1@ypes. gov.gr. Αυτό είναι αναμφισβήτητα βήμα προς το μέλλον και τον εκσυγχρονισμό, όπως βήμα προς το μέλλον και τον εκσυγχρονισμό είναι ο περιορισμός των κρατικών αυτοκινήτων, που επαναλαμβάνουμε, δεν είναι μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων.
Στην Ελλάδα του 2009 με την ηλεκτρονική διακυβέρνηση να ξεκινά, υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα λειτουργούν ως τροχοπέδη και δεν πρόκειται καν για βήμα σημειωτόν, αλλά για βήματα προς τα πίσω, τα οποία –αν άλλαζαν- θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και προς την κατεύθυνση της ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων και των ασθενέστερων και αναξιοπαθούντων.
Ένα από αυτά είναι και εκκλησιαστική περιουσία για την οποία ξεκινά και πάλι κουβέντα. Μια κουβέντα που θα πρέπει να οδηγήσει στη διανομή της στους φτωχούς και τους έχοντες ανάγκη, αλλά και κατά το ένα μέρος αυτής, στο κράτος για κοινωφελείς σκοπούς. Όπως ακριβώς διδάσκουν οι γραφές και όπως ακριβώς περιγράφουν τα λόγια του Ιησού.
Για να καταλήξουμε, όμως, κάποτε στη διανομή της περιουσίας αυτής, θα πρέπει να δούμε πόση είναι. Θα πρέπει πρώτα να χαρτογραφηθεί και να γίνει κτηματολόγιο για να ξεκαθαρίσει αυτό το αδιαφανές πλέγμα των χιλιάδων νομικών προσώπων, ακινήτων, μετοχών και καταθέσεων που υπάρχουν, όπως ακριβώς έχει συμβεί εδώ και πολλά χρόνια στην επίσης αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία της Κύπρου, την πρώτη τη τάξη μεταξύ των αυτοκεφάλων ορθοδόξων εκκλησιών, η οποία διανέμει την περιουσία της υπέρ του κράτους και των εχόντων ανάγκη.
Εξυπακούεται ότι η εκκλησιαστική περιουσία θα πρέπει να φορολογηθεί, όπως όλων των Ελλήνων και επίσης εξυπακούεται, ότι θα πρέπει πέραν της Ελλαδικής εκκλησίας να φορολογηθεί η εν Ελλάδι περιουσία των πατριαρχείων, η περιουσία του Αγίου Ορους και των άλλων χριστιανικών δογμάτων και εκκλησιών. Αυτή και μόνη η φορολόγηση εκτιμάται από πολλούς, ότι μπορεί να δώσει μια πολύ βαθιά ανάσα στα οικονομικά του κράτους και των πολιτών.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΕ Ο ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ

Ονομάστηκε μείζων φιλόσοφος. Το έργο του τεράστιο, η σκέψη του πρωτοποριακή. Εφυγε από τον κόσμο τρελός, αλλά άνοιξε για τον κόσμο μονοπάτια σκέψης που αργότερα έγιναν λεωφόροι. Δεν το έθλιβε ο θάνατος, άλλωστε φιλοσοφία είναι η θεώρηση του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο, αλλά το ανεκπλήρωτο έργο του.
Πολλές φορές όταν μιλάμε για τη δυτική φιλοσοφία, ο νους πάει κατευθείαν σε αυτόν. Ο λόγος για τον Φρειδερίκο Νίτσε, ή τον Φρειδερίκο Βίλχελμ Νίτσε όπως είναι το πλήρες όνομά του που γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844.
Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους παγκοσμίως, τον κορυφαίο υπαρξιστή φιλόσοφο, με τεράστιο έργο, το οποίο αποτελεί τη βάση της δυτικής φιλοσοφίας. Πάνω σε αυτό το έργο «πάτησαν» πολλοί μεγάλοι φιλόσοφοι μεταγενέστεροι του Νίτσε.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε, ο πρωτοπόρος και ο μεγαλύτερος των υπαρξιστών φιλοσόφων είχε βαθιές επιδράσεις από τον Πλάτωνα. Γεννήθηκε στην πόλη Ράικεν κοντά στη Λειψία. Ηταν ήταν γιος λουθηρανού πάστορα και γόνος βαθιά θρησκευόμενης οικογένειας. Λέγεται πως επειδή η ημερομηνία γέννησής του συνέπεσε με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', έλαβε προς τιμή του και το όνομα Βίλχελμ, το οποίο αργότερα έπαψε να χρησιμοποιεί.
Πάνω στη σκέψη του Νίτσε, «βάδισε» ο Νίκος Καζαντζάκης, αλλά δυστυχώς και χωρίς ο ίδιος ο φιλόσοφος να το θέλει και βεβαίως να το ξέρει, βάδισαν και άλλοι, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος βασίστηκε στο σημαντικότερο έργο του Νίτσε, τον Υπεράνθρωπο (Τάδε έφη Ζαρατούστρα) για να χτίσει το πρότυπο της Αρείας φυλής.
Ο Φρειδερίκος Νίτσε έφυγε από τη ζωή στις 25 Αυγούστου 1900, μετά από 11 χρόνια παράνοιας. Εφυγε μόνος και μόνος και τρελός και στενοχωρημένος γιατί δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το τόσο πλούσιο έργο του. Αυτό τον έθλιβε, αλλά μετά από χρόνια αυτό το έργο του αναγνωρίστηκε και πάνω του στηρίχθηκαν πολλοί μεταγενέστεροι «μεγάλοι» φιλόσοφοι και ο ίδιος ο Νίτσε, έστω και μεταθάνατον, αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες φιλοσόφους.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

ΩΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ ΣΤΟΝ ΟΛΠ

Με τον παρωχημένο από την ίδια τη ζωή θρησκευτικό όρκο, είτε στην Αγία Τριάδα, είτε στο Κοράνι, ξεκίνησε η νέα κοινοβουλευτική περίοδος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας που σύμφωνα με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, φαίνεται να ξεκινά από πλευράς κυβέρνησης με μια διάθεση ρήξης με το παρελθόν και ανατροπών. Μακάρι όλα όσα είπε ο κ. Παπανδρέου στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, τους οποίος κάλεσε να αντισταθούν και να πουν «όχι» στο ρουσφέτι να γίνουν πραγματικότητα, διότι μόνο καλό θα κάνει στον τόπο.
Η κυβέρνηση βέβαια, έχει ξεκινήσει το έργο της εδώ και ημέρες και μάλιστα με μια πολύ «καυτή» πατάτα, κληρονομιά της προηγούμενης. Μιλάμε για την απεργία των εργαζομένων στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς που αντιστέκονται στην εγκατάσταση της κινεζικής εταιρεία «Cocso».
Η απεργία των εργαζομένων συνεχίζεται και η υπουργός Οικονομίας και Ναυτιλίας Λούκα Κατσέλη που συνομιλεί μαζί τους έκανε λόγο για επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης, στην κατάρτιση της οποίας είχε λάβει μέρος ως νομικός σύμβουλος της «Cosco» και υπουργός της σημερινής κυβέρνησης, συνεργάτης του πρωθυπουργού…
Η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης είναι εκείνο που οι περιστάσεις απαιτούν να γίνει. Εκείνο, όμως, που εξοργίζει είναι η παρέμβαση της κυβέρνησης της Κίνας δια του πρεσβευτή της στην Αθήνα. Με ποιο δικαίωμα ηθικό και νομικό παρεμβαίνει η κυβέρνησης της Κίνας στη σύναψη μιας σύμβασης ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και μια ιδιωτική εταιρεία, κινεζικών έστω συμφερόντων.; Μια παρέμβαση που εξελίσσεται σε πίεση και που θα ενταθεί τις επόμενες ημέρες με την επίσκεψη και αξιωματούχων του κινεζικού ΚΚ στην Ελλάδα. Μιλάμε για παρέμβαση που εξοργίζει, από μια χώρα η οποία εξακολουθεί να φυλακίζει ανθρώπους χωρίς δίκη και η οποία «εξαφάνισε» 1 εκατομμύριο πολίτες της για να φτιάξει ολυμπιακά έργα στα σπίτια τους.
Πέραν αυτών, βέβαια, η μόνη λύση που υπάρχει είναι η επαναδιαπραγμάτευση με στόχο την επιστροφή του ΟΛΠ στο ελληνικό δημόσιο, με όποιο κόστος και όποιους αγώνες χρειαστεί να δώσουν οι εργαζόμενοι και μάλιστα, κόντρα σε ωμές παρεμβάσεις σαν και αυτή που επιχειρεί η Κίνα.

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ: ΚΟΙΤΙΔΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, ΜΑΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Στο χθεσινό σημείωμα γράφαμε για κοιτίδες «αντίστασης» και παραγωγής πολιτισμού. Σήμερα θα το επεκτείνουμε και θα αναφερθούμε σε κοιτίδες αντίστασης και παραγωγής πολιτισμού, αλλά και σε κοιτίδες μάθησης. Κοιτίδες που αντιστέκονται στα κελεύσματα των καιρών και τις οποίες γέννησε η ανάγκη πλήρωσης του εκπαιδευτικού και πνευματικού κενού που ολοφάνερα υπάρχει στην Ελλάδα.
Μια τέτοια κοιτίδα είναι το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου που εδώ και τρία χρόνια προσφέρει απλόχερα τη μάθηση, τη γνώση και την εκπαίδευση σε όλες τις ηλικίες, τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, τα κοινωνικά στρώματα και τα εισοδήματα. Πρόκειται για μια ευκαιρία μάθησης και εκπαίδευσης σε διάφορα θέματα –από τα πιο απλά μέχρι τα πιο εξειδικευμένα- στα σεμιναριακού χαρακτήρα μαθήματα που παραδίδονται από πανεπιστημιακούς καθηγητές και στα οποία μπορεί ο καθένας να παρακολουθήσει και να διδαχθεί από γλωσσολογία, μέχρι αρχαιολογία και μαθήματα για την ποίηση του Ελύτη, αλλά και πολλά άλλα γνωστικά αντικείμενα.
Το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο της Στοάς του Βιβλίου που ίδρυσε η Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία της οποίας πρόεδρος είναι ο Γιώργος Μπαμπινιώτης (διδάσκει και ο ίδιος στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο) είναι λίγο πολύ γνωστή. Βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας (στεγάζεται στο κτίριο του Αρσακείου). Εκείνο που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι το έργο που παράγει και η προσφορά της στην παιδεία του τόπου. Οι ευκαιρίες μάθησης, κατάρτισης και γνώσης που δίνει.
Για αυτό ομιλούμε για μια κοιτίδα αντίστασης και πολιτισμού, την οποία ανακαλύπτουν χιλιάδες άνθρωποι τα τελευταία χρόνια και η οποία είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα της άλλης Ελλάδα. Της καλής Ελλάδα, αυτής που όλοι θέλουμε και ονειρευόμαστε, αυτή που αντιστέκεται, μορφώνεται και με αυτά τα όπλα προχωρά. Αυτή που δεν έχει σχέση με τη λαμογιά, τις πελατειακές σχέσεις και τις «πλάγιες» εξυπηρετήσεις.
Μιλάμε για την Ελλάδα της γνώσης, της μάθησης και του πολιτισμού που είναι η μοναδική ελπίδα για τη μελλοντική μας επιβίωση ως χώρα και έθνος.

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Η ΑΝΑΘΕΣΜΙΣΗ, Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΜΠAΡΤΣEΛΟΝΑ

Κοιτίδες «αντίστασης» και παραγωγής πολιτισμού. Κοιτίδες που αντιστέκονται στα κελεύσματα των καιρών και που αν θέλεις και ψάξεις θα τις βρεις. Κοιτίδες που πολλές φορές η ιστορία έχει διδάξει ότι μετατρέπονται σε κινήσεις, κινήματα και επιδρούν στην αλλαγή των πραγμάτων και στο ρουν της ιστορίας.
Μια τέτοια κοιτίδα, πολύ μικρή προς το παρόν, αλλά αξιοπρόσεχτη και πολλά υποσχόμενη, υπάρχει στην Ελλάδα και προέρχεται από το ποδόσφαιρο. Υπάρχει στην Αθήνα και είναι ο σύνδεσμος φίλων Μπαρτσελόνα που θεωρούν πολύ σωστά ότι η Μπάρτσα δεν είναι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά κάτι περισσότερο. Ισως και κάτι πολύ περισσότερο θα προσθέταμε εμείς, με το νου να πηγαίνει σε μια συμβολική, αλλά και ουσιαστική εικόνα στον περσινό ημιτελικό του τσάμπιονς λιγκ, όταν η Τσέλσι έμπαινε στο γήπεδο με χορηγό μια πολυεθνική εταιρεία στη φανέλα και η Μπαρτσελόνα με τη Unisef στην οποία πληρώνει για να την έχει στη φανέλα.
Πρόκειται για μια αντίσταση και μια πολύ ουσιαστική διαφορά πέραν του όποιου συμβολισμού. Μια διαφορά που συζητήθηκε σε αυτή την κοιτίδα πολιτισμού και αντίστασης, στην οποία αναφερόμεθα, στην ημερίδα που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο ο σύλλογος φίλων Μπαρτσελόνα Ελλάδας σε ένα τόπο λόγου και πολιτισμού όπως είναι το βιβλιοπωλείο «Ιανός».
Μια ημερίδα που είχε ως θέμα τη διαφορετικότητα της Μπαρτσελόνα με αφορμή τη συμπλήρωση των 110 ετών από την ίδρυσή της και τα 30 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και στην οποία ακούστηκε για πρώτη φορά η λέξη «αναθέσμιση» δια στόματος του αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και προέδρου της Διεθνούς Ενωσης Αθλητικού Δικαίου Δημήτρη Παναγιωτόπουλο. Ο κ. Παναγιωτόπουλος, λάτρης του Κορνήλιου Καστροιάδη και της άμεσης δημοκρατίας για την οποία ο αείμνηστος Ελλην φιλόσοφος είχε ξοδέψει τόνους μελανιού, αναφέρθηκε στην πολυνομία που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό και το νομικό πλαίσιο που τον διέπει, προτείνοντας την «αναθέσμιση» για να βγει ο αθλητισμός μας από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και να ξεκινήσει μια νέα εποχή με όραμα και κοινωνικό πρόσωπο.
Η «αναθέσμιση» λοιπόν, ξεκίνησε. Ξεκίνησε από αυτή την κοιτίδα αντίστασης, λόγου και πολιτισμού και μπορεί πραγματικά να φθάσει έτσι ώστε να αλλάξει τον ελληνικό αθλητισμό και να τον κάνει πιο κοινωνικό, με ανθρώπινο πρόσωπο και να πορεύεται με βήματα άμεσης δημοκρατίας, όπως δίδασκε ο Κορνήλιος Καστοριάδης και όπως ακριβώς λειτουργεί η Μπαρτσελόνα.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΑ ΝΟΜΠΕΛ

Όταν ο Σουηδός βιομήχανος και εφευρέτης Αλφρεντ Νόμπελ άφηνε τη διαθήκη του για τα περίφημα βραβεία Νόμπελ, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ ορισμένες από τις προτάσεις και τις βραβεύσεις των επιγόνων του. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι άνθρωποι που αιματοκύλησαν τον πλανήτη θα προτείνονταν για το βραβείο νόμπελ ειρήνης.
Η νορβηγική επιτροπή του νόμπελ ειρήνης (είναι το μοναδικό από τα πέντε συνολικά που δίνονται που απονέμει η Νορβηγία για τη συνεισφορά της στην παγκόσμια ειρήνη, τα άλλα τα απονέμει η Σουηδία) έκανε χθες την πρότασή της για το 2009. Η επιτροπή πρότεινε τον Αμερικανό πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα που ένας θεός ξέρει πότε πρόλαβε να συνεισφέρει στην παγκόσμια ειρήνη…
Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο και χωρίς σε καμία περίπτωση να ισχυριζόμαστε ότι Ομπάμα έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη, όπως πολλοί προκάτοχοί του στο Λευκό Οίκο, θα θέλαμε να πούμε ορισμένα πράγματα για την αυτή τη δημοσιοσχετίστικη πλέον διαδικασία.
Με το βραβείο νόμπελ ειρήνης έχει κατά το παρελθόν τιμηθεί ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ που μπορεί ως ιδιώτης να έχει συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος και κατά των κλιματικών αλλαγών, αλλά ως αντιπρόεδρος ουδέποτε αντιτάχθηκε στους πολέμους που έκαναν επί των ημερών του και του Μπιλ Κλίντον ως προέδρου οι ΗΠΑ. Με το βραβείο νόμπελ Ειρήνης έχει επίσης τιμηθεί και ο Χένρι Κίσινγκερ, που ως υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ήταν υπεύθυνος για πολλούς πολέμους που αιματοκύλισαν τον πλανήτη. Το πλέον, όμως, εξωφρενικό είναι ότι για το βραβείο νόμπελ ειρήνης είχαν κατά το παρελθόν προταθεί χωρίς ευτυχώς ποτέ να τους απονεμηθεί, ο Αδόλφος Χίτλερ, ο Μπενίτο Μουσολίνι και ο Ιωσήφ Στάλιν, άνθρωποι που αιματοκύλισαν τον πλανήτη.
Κατόπιν όλων αυτών, δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν το ότι φέτος θα τιμηθεί με το βραβείο νόμπελ ειρήνης ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο πρόεδρος της χώρας που έχει ανοιχτούς πολέμους σε διάφορα σημεία του πλανήτη και καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι. Η επιτροπή βέβαια, ανακοίνωσε ότι βραβεύει τον Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα για «το έργο του προς την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των λαών», για «την ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον» και για τις «εξαιρετικές προσπάθειές του να εντείνει τις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις και τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων». Μακάρι να έχουν αυτοί δίκιο και θα θέλαμε πολύ να ξέρουμε πόσοι άνθρωποι θα σκοτωθούν στο Αφγανιστάν και στο Ιρακ στις 10 Δεκεμβρίου που θα γίνει η απονομή του νόμπελ…

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΕΦΕΡΕ Ο ΑΔΕΚΑΣΤΟΣ ΚΡΙΤΗΣ

Η 14η μεταπολιτευτική κυβέρνηση ή της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας όπως λέγεται υπό τον Γιώργο Παπανδρέου είναι αυτή που ορκίστηκε. Μια κυβέρνηση που έχει ισχυρότατη λαϊκή εντολή και μια κυβέρνηση γύρω από την οποία, λόγω και της ισχυρής λαϊκής εντολής, επικεντρώνονται όλες οι ελπίδες για το μέλλον της χώρας και την έξοδο από την οικονομική κρίση.
Με την ορκωμοσία δε του Γιώργου Παπανδρέου ως του 10ου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης, η οικογένεια Παπανδρέου γίνεται η δεύτερη της χώρας που από συστάσεως του ελληνικού κράτους που έχει αναδείξει τρεις πρωθυπουργούς. Η πρώτη ήταν η οικογένεια Ράλλη με τον Δημήτριο Ράλλη που διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός βραχύβιων κυβερνήσεων από το 1897 έως το 1909. Ο γιος του Ιωάννης Ράλλης συνεργάστηκε με τις γερμανικές αρχές κατοχής και ήταν δοτός πρωθυπουργός των κατακτητών από τον Απρίλιο του 1943 μέχρι τον Οκτώβριο του 1944. Ο γιος του και εγγονός του Δημήτρη Γεώργιος Ράλλης διετέλεσε πρωθυπουργός από τον Μάιο του 1980 μέχρι τον Οκτώβριο του 1981.
Ο πρώτος πρωθυπουργός της οικογένειας Παπανδρέου ήταν ο γενάρχης Γεώργιος Παπανδρέου που διετέλεσε πρωθυπουργός της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης στο Κάιρο από τον Απρίλιο του 1944 μέχρι τον Ιανουάριο του 1945 και ήταν ο πρωθυπουργός της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς και την περίοδο 1963-65. Ο γιος του Ανδρέας Παπανδρέου διετέλεσε πρωθυπουργός τις περιόδους 1981-89 και 1993-96 και ο εγγονός του Γεωργίου και γιός του Ανδρέα Γιώργος Παπανδρέου είναι από χθες ο νέος πρωθυπουργός της χώρας.
Γύρω του και γύρω από τη νέα κυβέρνηση συγκεντρώνονται οι ελπίδες των Ελλήνων για καλύτερες ημέρες, για δικαιοσύνη και ισονομία. Η νέα κυβέρνηση έχει την ισχυρότατη λαϊκή εντολή και όλα τα φόντα για να το πετύχει και δεν έχει ούτε κάτι να φοβηθεί, ούτε, όπως έχει πει ο νέος πρωθυπουργός, χρωστάει κάτι σε κανέναν.
Μακάρι τα πράγματα να εξελιχθούν έτσι και η νέα κυβέρνηση να βοηθήσει τη χώρα και το μέλλον των Ελλήνων και να φέρει καλύτερες ημέρες. Σε διαφορετική περίπτωση και επειδή ο λαός είναι πάντα ο πιο δίκαιος κριτής, θα έχε την τύχη της προηγούμενης κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία μετά από μια σειρά σκανδάλων και κυρίως μετά την ασέβεια που έδειξε στους Ελληνες πολίτες πήγε σπίτι της και ταυτόχρονα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας…

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΡΙΑ ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

«Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης».
Πρόκειται για απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου «Επάγγελμα πόρνη» της μεγάλης, της επαναστάτριας, της τρυφερής, της ερωτικής Λιλής Ζωγράφου.
Το απόσπασμα υπογράφεται με το «1978 Μ.Χ.» που δείχνει το χρόνο που γράφτηκε, αλλά δεν το Μ.Χ. δεν σημαίνει «Μετά Χριστόν», σημαίνει «Μετά Χούντας». Ετσι συνήθιζε η Λιλή Ζωγράφου να υπογράφει.
Στiw 2 Οκτωβρίου 1998 Μετά Χούντας και Μετά Χριστόν, η Λιλή Ζωγράφου «έφυγε». Στα 76 της χρόνια έχοντας αφήσει πίσω τεράστιο συγγραφικό έργο.
Μαχόμενη δημοσιογράφος και πολυγραφότατη συγγραφέας στη συνέχεια η Λιλή Ζωγράφου, δεν μάσησε ποτέ τα λόγια της. Δεν χαρίστηκε ποτέ της και δεν ηρέμησε ποτέ της. Ονειρευόταν τη νιότη που έβρισκε στα ποιήματα του Ελύτη (έγραψε το εξαιρετικό έργο ο«Ηλιοπότης Ελύτης») και την αντίσταση, την επανάσταση.
Στο μυθιστόρημά της, «Η Συβαρίτισσα» που είναι αυτοβιογραφικό φαίνεται καθαρά η επίδρασή της από τον Νίτσε, που ήταν πολύ μεγάλη. Όπως και από τον Καζαντζάκη για τον οποίο έχει γράψει το «Ν. Καζαντζάκης, ένας τραγικός».
Σε αυτές πιθανώς τις επιδράσεις της να οφείλεται και η συγγραφή ενός ακόμη εξαιρετικού έργου που προκάλεσε την οργή της εκκλησίας. Πρόκειται για το δοκίμιο «Αντιγνώση – Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού», στο οποίο η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι η θεμελίωση του παγκόσμιου συστήματος οικονομικής εκμετάλλευσης οφείλεται στον Χριστιανισμό και θέτει το ερώτημα, γιατί και ποιους εξυπηρετούσε ο αφανισμός του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και γιατί θεωρήθηκε απαραίτητο να ξεριζωθεί η ελληνική παιδεία προκειμένου να επιβιώσει ο χριστιανισμός.
Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις. Όμως, η Λιλή Ζωγράφου, είχε μάθει να προκαλεί και να ενοχλεί. Όπως όλοι οι επαναστάτες, όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σύμφωνα με το προσωπικό ήθος του καθενός, όπως η ίδια έγραψε και μέχρι που πέθανε ονειρευόταν «να ήταν είκοσι χρόνων να ξεκινούσε από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξει τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους και εκείνων που εθελοτυφλούν».

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

ΚΥΠΡΟΣ: ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Εκλογές στην Ελλάδα την Κυριακή με τη νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι, να έχει ένα βαρύ καθήκον πέρα απ΄ όλα τα άλλα. Να έχει το καθήκον να στηρίξει το νησί που κάνει τον ελληνισμό πιο ευρύχωρο κατά τον Σέφερη, την Κύπρο, το νησί της Αφροδίτης, το νησί που αγαπήθηκε και κατακτήθηκε, το νησί που ακόμη και σήμερα έχει πάνω του παράνομους κατακτητές, παράνομο στρατό κατοχής που δεν προκαλεί, όμως, την παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας, η οποία απαθέστατα νομιμοποιεί αυτή την κατάσταση.
Σήμερα, 1η Οκτωβρίου, είναι εθνική επέτειος στην Κύπρο, η οποία την 1η Οκτωβρίου 1960 κατέστη ανεξάρτητη από την αγγλικό ζυγό μετά από έναν ευγενή και ηρωικό αντιαποικιοκρατικό αγώνα που έδωσαν οι Ελληνοκύπριοι. Την 1η Οκτωβρίου 1960 ξεκινά επισήμως η ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας που 49 χρόνια μετά φαίνεται να λαμβάνει σύντομα τέλος, τουλάχιστον με τη σημερινή της μορφή και το παράνομο καθεστώς που υπάρχει στο βόρειο τμήμα του νησιού.
Από το 1959 και τις συνθήκες Ζυρίχης και Λονδίνου, φθάνουμε στο 2009 και τις συνομιλίες της επίσημης κυπριακής δημοκρατίας με την χειραφετημένη από την Αγκυρα τουρκοκυπριακή κοινότητα. Συνομιλίες που δυστυχώς οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση και άρα τη νομιμοποίηση της παρανομίας που έγινε το 1974 με τις πλάτες των ΗΠΑ και των Βρετανών και την προδοτική στάση των ανδρεικέλων της ελληνικής χούντας.
Η τουρκική εισβολή του 1974 δεν ήταν απλά μια παράνομη πράξη της Τουρκίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και μια πράξη εχθρική προς την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα. Ηταν μια επίδειξη της επιλεκτικής εφαρμογής της διεθνούς νομιμότητας. Η παρανομία που συνετελέσθη το 1974, έφθασε σήμερα να έχει νομιμοποιηθεί και στις συνομιλίες που διεξάγονται, να γίνεται λόγος για διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία δύο κρατών, εκ των οποίων το ένα θα είναι αυτό που δημιούργησε η τουρκική εισβολή του 1974.
Η Κύπρος, το νοτιοανατολικότερο άκρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το νησί που ο Αρθούρος Ρεμπό έχει γράψει ορισμένα από τα ωραιότερα ερωτικά του ποιήματα, βρίσκεται προ μιας ακόμη μεγάλης περιπέτειας και ενός αγώνα. Ολα δείχνουν ότι πάμε σε διχοτόμηση, αλλά «το κομμάτι που κάνει τον ελληνισμό πιο ευρύχωρο», θα παραμείνει ίσως το σημαντικότερο κομμάτι του πέραν της μητροπολιτικής Ελλάδας με τους κατοίκους του να μιλούν αυτή την ωραία ελληνική γλώσσα με τις ομηρικές φράσεις που δυστυχώς δεν ομιλείται πια στη μητροπολιτική Ελλάδα.