Τρίτη 30 Ιουνίου 2009

Η ΜΗ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΛΙΕΣ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΣΙΩΠΕΣ

Την περασμένη εβδομάδα γράφαμε για τις «περίεργες σιωπές» ανθρώπων που λογικά θα έπρεπε να έχουν μιλήσει και να έχουν αντισταθεί στο κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» και του ραδιοφωνικού σταθμού «City». Τα νέα για την εφημερίδα και το ραδιόφωνο ευτυχώς είναι καλά μετά την απόφαση του ζεύγους Αγγελόπουλου να επιστρέψει την άδεια για τον ραδιοφωνικό σταθμό «City» στο κράτος και τον τίτλο του «Ελεύθερου Τύπου» στο Ίδρυμα «Λίλιαν Βουδούρη».
Μια απόφαση που ελήφθη μετά την πανελλήνια κατακραυγή και το πλήθος των αρνητικών δημοσιευμάτων για τη Γιάννα και τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Ειδικά για την κυρία Αγγελοπούλου, το πλήγμα της κριτικής που της ασκήθηκε θα πρέπει να ήταν βαρύ, καθώς δεν είχε συνηθίσει να υφίσταται τέτοια κριτική ούτε ως επικεφαλής της «Αθήνα 2004» και παρ΄ ότι συνέβαλλε και αυτή στο να καταχρεωθούν οι επόμενες γενιές των Ελλήνων από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Υπήρχαν και τότε πολλές «περίεργες σιωπές» για τις υπερβολικές σπατάλες της Οργανωτικής Επιτροπής, για τα βαρελότα που έφυγαν από το σπίτι της κυρίας Αγγελοπούλου και έκαψαν το δάσος της Φιλοθέης και για την αγορά του συστήματος ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων, του περίφημου C4I, με το οποίο ασχολείται πια η δικαιοσύνη.
Τα καλά νέα που πια υπάρχουν, δεν αναιρούν τις ευθύνες αυτών που μπορούσαν, έπρεπε και δεν αντέδρασαν στο κλείσιμο εφημερίδας και σταθμού. Δεν αναιρούν τα όσα γράφαμε την περασμένη εβδομάδα για τις «περίεργες σιωπές» του Θεόδωρου Πάγκαλου, της Λιάνας Κανέλλη και του Στέφανου Μάνου. Στο προηγούμενο σημείωμα είχαμε συμπεριλάβει σε αυτές και τον Τζίμη Πανούση, για τον οποίο όμως, αναγνώστης της στήλης και παραγωγός του «City», μας επεσήμανε ότι «πρώτος δήλωσε ότι θα μείνει και θα εργαστεί χωρίς αμοιβή προκειμένου ο σταθμός να περάσει στους εργαζόμενους με την προοπτική να πουληθεί και τράβηξε σε αυτή τη στάση και όλους τους παραγωγούς».
Όλα αυτά με την ελπίδα ότι οι εργαζόμενοι θα ξαναβρούν τη δουλειά τους και βεβαίως, το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους στο δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό των Ανω Λιοσίων, τον «Ξένιο», ο οποίος είναι εδώ και καιρό υπό εκκαθάριση και οι δημοσιογράφοι που δουλεύουν εκεί περνούν μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια. Τα φώτα της δημοσιότητας δεν στράφηκαν προς τα εκεί με αποτέλεσμα το πρόβλημα να χρονίζει και ας ευχηθούμε ότι οι εξελίξεις θα είναι καλές και για τους εργαζόμενους του «Ξένιου», αρκεί αυτοί που πρέπει να δράσουν όπως και στην περίπτωση του «Ελεύθερου Τύπου».

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2009

ΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ ΣΙΩΠΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ" ΚΑΙ ΤΟΝ "CITY"

Πέρασαν τέσσερις ημέρες από το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου», ένας από τους πλέον ιστορικούς τίτλους στη χώρα και του ραδιοφωνικού σταθμού «City». Κλείσιμο που έχει ως αποτέλεσμα να μείνουν στο δρόμο περί τους 500 εργαζόμενους και να προκαλείται μείζον εργασιακό και κοινωνικό πρόβλημα, ενώ η ιστορία αυτή έχει ήδη αρχίσει να λειτουργεί ως ντόμινο.
Πέρασαν τέσσερις ημέρες από το κλείσιμο του «Ελεύθερου Τύπου» και του ραδιοφωνικού σταθμού «City» και πέραν των όποιων άλλων αντιδράσεων υπήρξαν και θα υπάρξουν, αναμένουμε ακόμη την αντίδραση τεσσάρων «επωνύμων» στελεχών του ραδιοφωνικού σταθμού. Των βουλευτών Θεόδωρου Πάγκαλου του ΠΑΣΟΚ και Λιάνας Κανέλλη του ΚΚΕ, του πρώην βουλευτή και υπουργού Στέφανου Μάνου και του Τζίμη Πανούση.
Ειδικά από τον κ. Πανούση περιμέναμε πολλά και άλλα τόσα δεν περιμέναμε. Δεν περιμέναμε για παράδειγμα να δουλέψει υπό την κυρία Αγγελοπούλου για ιδεολογικούς, αλλά και συμβολικούς λόγους, εκτός και το βιοποριστικό του πρόβλημα ήταν τόσο μεγάλο, οπότε στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαμε να τον δικαιολογήσουμε. Εστω και έτσι, περιμέναμε από τον κ. Πανούση να φωνάξει και να αντιδράσει για το κλείσιμο εφημερίδας και ραδιοφώνου, να βγει μπροστά και να πάρει το μέρος των εργαζομένων, αλλά φευ.
Τα αυτά αναμέναμε και από την κυρία Κανέλλη, από την οποία δεν αναμέναμε ότι δούλευε ποτέ στις επιχειρήσεις της κυρίας Αγγελοπούλου. Ομοίως και από τον Θεόδωρο Πάγκλαο και προκαλεί πραγματικά πολλά ερωτηματικά η έως τώρα ουδέτερη και απαθής στάση τους.
Όπως πολλά ερωτηματικά προκαλεί και σιωπή του Λάκη Λαζόπουλου, από τον οποίο επίσης θα περιμέναμε να πάρει θέση για το κλείσιμο της εφημερίδας και του ραδιοφώνου, ακόμη και μετά τη συμφωνία με την κυρία Αγγελοπούλου για την των cd της εκπομπής του από τον «Ελεύθερο Τύπο».
Είναι, όμως, προφανές ότι όλοι στα δύσκολα κρίνονται και αντί να ορθώσουν ανάστημα και να φωνάξουν σιωπούν και σε αυτήν εδώ την περίπτωση μιλάμε για πολλές σιωπές, πολλές και περίεργες…

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

"ΧΡΕΩΣΑΝ" ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, "ΧΡΕΩΝΟΥΝ" ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ

Ολυμπιακοί Αγώνες, το πάρτι των πολυεθνικών και των μεγάλων συμφερόντων που καταχρέωσαν τους Ελληνες και που ουδείς μπορεί να προβλέψει για πόσα ακόμη χρόνια θα πληρώνουν. Ένα πάρτι που φιλοξενήθηκε στη χώρα που γέννησε τον Ολυμπισμό, όχι για να τιμηθεί η χώρα, αλλά για να πουληθεί το C4I για το οποίο έχει επιληφθεί πλέον η δικαιοσύνη και η υπόλοιπη πραμάτεια των πολυεθνικών.
Εκ των ηγητόρων της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ήταν και η κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου, η πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής «Αθήνα 2004». Αφού και αυτή συνέβαλλε τα μέγιστα στη διοργάνωση του πάρτι που καταχρέωσε τους Ελληνες, τώρα…χρεώνει και τους εργαζομένους στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος», έναν από τους πλέον ιστορικούς τίτλους στη χώρα και το ραδιοφωνικό σταθμό «City». Τόσο η εφημερίδα, όσο και ο ραδιοφωνικός σταθμός κλείνουν και περί τους 500 εργαζόμενους μένουν στο δρόμο, προκαλώντας μείζον εργασιακό και κοινωνικό πρόβλημα, με μεγάλο κίνδυνο να λειτουργήσει η ιστορία αυτή ως ντόμινο.
Προσφάτως επιχειρήθηκε να κλείσει μία ακόμη εφημερίδα, το «Derby», με ανάλογες μεθόδους, αλλά εκεί οι εργαζόμενοι αντιστάθηκαν και έδωσαν μια ελπιδοφόρα απάντηση και προοπτική. Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και κατάφεραν να κρατήσουν ανοιχτή και ζωντανή την εφημερίδα, όπως με ανάλογο τρόπο είχαν κάνει και οι εργαζόμενοι στην «Ωρα για Σπορ» και έδειξαν (οι εργαζόμενοι και των δύο εφημερίδων) πως μπορούν να υπάρξουν ακόμη ισχυρές αντιστάσεις στην εργοδοτική αυθαιρεσία και αναλγησία.
Το ίδιο μπορεί και πρέπει να γίνει και με την περίπτωση του «Ελεύθερου Τύπου» και του «City», αλλά σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι βαθύτερο και είναι βαθύτερο, διότι όλα αυτά συμβαίνουν υπό την ανοχή του κράτους που παρακολουθεί χωρίς να αντιδρά και να παρεμβαίνει. Ένα κράτος που περιορίζεται στο να εκφράζει τη λύπη του, όπως ακριβώς παρακολουθούσε και τις υπερβολικές σπατάλες την περίοδο της προετοιμασίας και της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και όπως παρακολουθούσε και αποδέχθηκε και την αγορά του C41. Ας ελπίσουμε ότι μετά και το ισχυρό αυτό σοκ του «Ελεύθερου Τύπου» αυτοί που πρέπει θα ξυπνήσουν…

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΤΟΝ CITY

Πρωί Τρίτης 23 Ιουνίου 2009. Η απεργία στο χώρο του Τύπου μπήκε στην τελική ευθεία. Μια απεργία που έγινε με αφορμή την αναστολή έκδοσης του «Ελεύθερου Τύπου» και το κλείσιμο του ραδιοφωνικού σταθμού «City». Μια απεργία που έγινε για αυτούς που χρέωσαν την Ελλάδα και τους Ελληνες με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και που τώρα στέλνουν στην ανεργία περισσότερους από 400 εργαζομένους.
Το περασμένο βράδυ, ξημερώματα Δευτέρας 22 προς Τρίτη 23 Ιουνίου, η απεργία στέφθηκε με επιτυχία. Οι ομάδες περιφρούρησης της ΕΣΗΕΑ που βρέθηκαν στα τυπογραφεία στο Κορωπί κατάφεραν να αποτρέψουν την έκδοσης και την κυκλοφορία της «Απογευματινής», αλλά και της «Καθημερινής» που επρόκειτο να διανεμηθεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων.
Η απεργία συνεχίζεται με τη συγκέντρωση στις 12 μ.μ. και την πορεία προς τη βουλή και θα συνεχισθεί με τη στήριξη των συναδέλφων σε όποιο άλλο μέσο χρειαστεί. Ο «Ελεύθερος Τύπος» και ο «City» ήταν η αφορμή για να κηρυχθεί η απεργία. Τα προβλήματα είναι μεγάλα και σε πολλά ΜΜΕ. Πρόσφατα ήταν το «Derby», το οποίο η εργοδοσία θέλησε να κλείσει, αλλά οι εργαζόμενοι πήραν στα χέρια τους, όπως έκαναν και παλαιότερα οι εργαζόμενοι στην «Ωρα για Σπορ» όταν η εργοδοσία κήρυξε πτώχευση και κράτησαν ανοιχτές τις εφημερίδες, αντιστεκόμενοι και δίνοντας προοπτική και ελπίδα και στον ίδιο τον κλάδο των αθλητικών συντακτών.
Η υπόθεση του «Ελεύθερου Τύπου» όμως, θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα, καθώς εδώ μιλάμε για επιχειρηματίες με πολλά λεφτά και η απόφασή τους αυτή είναι πιθανό να λειτουργήσει ως πρόσχημα και για άλλους, ως ντόμινο και ν΄ ανοίξει κερκόπορτα στο χώρο του Τύπου. Για αυτό απαιτείται ενότητα και αγωνιστική εγρήγορση και ετοιμότητα προκειμένου να μην επιτραπεί ούτε στους ιδιοκτήτες του «Ελεύθερου Τύπου», ούτε σε κανέναν άλλο να παίξει με το ψωμί των εργαζομένων.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΟ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Η πρώτη φορά που το όνομα του Αλέξη Τσίπρα ακούστηκε σε «αρχηγικό» επίπεδο ήταν όταν προτάθηκε από τον Συνασπισμό για υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας στις δημοτικές εκλογές του 2006. Ο τότε πρόεδρος του κόμματος Αλέκος Αλαβάνος επέμεινε, πρότεινε και τελικά πέρασε τον 32χρονο Αλέξη Τσίπρα για υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας, αφήνοντας εκτός του αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη.
Η κάθοδος εκείνη του Αλέξη Τσίπρα στέφθηκε τελικά από επιτυχία, αφού ο συνδυασμός του κατέγραψε ποσοστό 10,5%. Δύο χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2008, ο Αλέκος Αλαβάνος ξάφνιασε και πάλι τόσο με την απόφασή του να μην διεκδικήσει και την προεδρία όντας επιτυχημένος και με το κόμμα να έχει αυξήσει τα ποσοστά του, αλλά και με το να προτείνει ως υποψήφιο για την προεδρία τον 34χρονο Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εξελέγη τελικά με ποσοστό 70% έναντι του Φώτη Κουβέλη.
Η εκλογή Τσίπρα στην προεδρία του Συνασπισμού εκτόξευσε στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στο 20% και έδωσε μια νέα προοπτική και έναν νέο αέρα στο κόμμα και στο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε ο νεότερος πρόεδρος κόμματος και ο Αλέκος Αλαβάνος παρέμεινε επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και όπως έδειξε η μετέπειτα πρακτική του υπερπρόεδρος, πάνω από τον Αλέξη Τσίπρα που δεν είχε και την κοινοβουλευτική ιδιότητα.
Εκτοτε στον Συνασπισμό, αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια διαρχία που ουδείς την κατάλαβε και η οποία είναι κατά πολλούς εκ των κύριων λόγων μαζί με την αλαζονεία που τα δημοσκοπικά ποσοστά από το 20% τις πρώτες ημέρες της εκλογής Τσίπρα κατρακύλησαν στο 4,12% των ευρωεκλογών. Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλώντας προχθές στη βουλή δεν κάλυψε τον Αλέξη Τσίπρα ως όφειλε για την εκλογική ήττα του κόμματος. Δεν κάλυψε την επιλογή του και το δικό του παιδί.
Ο πρόεδρος, ο Αλέξης Τσίπρας, φέρει σαφώς και εξ οφίτσιο ευθύνες για την ήττα, αλλά αν ένας από τους δύο φέρει την κύρια ευθύνη, αυτός είναι ο Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος πέραν των τεράστιων ευθυνών για την ήττα και την αλαζονεία που έδειξε το κόμμα φταίει και για τον Αλέξη Τσίπρα. Φταίει που δεν τον κάλυψε ως όφειλε μετά την ήττα και κυρίως φταίει που τον επέλεξε για πρόεδρο, αφού φάνηκε καθαρά ότι ήθελε βοηθό προέδρου και όχι πρόεδρο, θέση που κράτησε για τον ίδιο έστω και αν αποχώρησε. Ισως για αυτό τελικά και να παραιτήθηκε…

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Η απώλεια τεράστια, η έλλειψη εμφανής. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία που λείπει, αλλά ο λόγος, το πνεύμα, η έμπνευση. Πέρασαν 15 χρόνια από την ημέρα που η φωνή του Μάνου σίγησε, από τότε που πήρε το δρόμο για την αιωνιότητα και για άλλες γειτονιές. Από την πλατεία Προσκόπων και τον Μαγεμένο Αυλό, ο Μάνος έφυγε για ψηλά…
Μάνος Χατδιάκις, μια μουσική ιδιοφυΐα, ίσως η μεγαλύτερη μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη στην Ελλάδα. Ηταν 15 Ιουνίου 1994 όταν ο Μάνος εγκατέλειπε τα εγκόσμια και περνούσε στην αιωνιότητα, στην ιστορία, ως ένας εκ των πολύ «μεγάλων» που ανέδειξε τούτος ο τόπος. Ηταν ο τελευταίος Ιούνιος αυτός του 1994 με το Μάνο στη ζωή. Ηταν ο τελευταίος Ιούνιος με τον άνθρωπο που έδωσε πολλά, που έγραψε μυθική μουσική και που ο λόγος του παραμένει αναλλοίωτος και σημαντικός. Ηταν ο τελευταίος Ιούνιος για εκείνον που μας έδειξε το δρόμο προς τοπ όνειρο…
Η μουσική της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή», τα περίφημα «Παιδιά του Πειραιά» του χάρισαν το βραβείο Οσκαρ καλύτερου τραγουδιού το 1960. Ένα βραβείο που παραμένει ακόμη και σήμερα ανεπίδοτο, ο Μάνος ελεύθερος και ασυμβίβαστος δεν πήγε να το παραλάβει ποτέ. Ηταν και η σκέψη του τεράστια και ο λόγος του σημαντικός, πέραν της μουσικής που έγραφε. «Τσακώνομαι μόνο με όσους εκτιμώ» γράφει κάπου αυτή η τεράστια προσωπικότητα που με τα μυθικά δημιουργήματά του, το λόγο του και τη σκέψη του γαλούχησε γενιές Ελλήνων.
Η «ορχήστρα των χρωμάτων» που ο Μάνος δημιούργησε είναι ένα από τα πολλά που μένουν για να μας τον θυμίζουν. Οι ήχοι του Μάνου θα αντηχούν στην αιωνιότητα και μαζί το όνομα ενός από τους πλέον εμπνευσμένους ανθρώπους. Ο Μάνος δεν ήταν απλά ένα συνθέτης, ήταν ένας μύθος, μια τεράστια προσωπικότητα, μια ιδιοφυΐα που όπως όλες του βεληνεκούς του, ζούσε απλά, λιτά και δημιουργούσε ένα τεράστιο έργο, μια παρακαταθήκη του ελληνικού και του παγκοσμίου πολιτισμού.
Ηταν αυτός που μαζί με τον Ελύτη, τον Γκάτσο, το Σεφέρη, το Μίκη και πολλούς άλλους, μας δείχνουν το δρόμο προς το όνειρο…

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΜΕ ΤΟ C4I ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Βρισκόμαστε πέντε χρόνια μετά την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα που πέραν του ότι φούσκωσαν για λίγες ημέρες την υπερηφάνεια των Ελλήνων, μόνο φόρους και άχρηστα στάδια για τα οποία οι επίσης οι πολίτες πληρώνουν τη συντήρησή τους άφησαν πίσω τους. Πέντε χρόνια μετά τους Αγώνες του 2004 και την Ελλάδα απασχολεί το σκάνδαλο Siemens, στο οποίο εντάσσεται και το σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων, το περίφημο C4I για το οποίο έγινε προσφάτως η πρώτη προφυλάκιση στη χώρα μας.
Για τη χρησιμότητα ή όχι του συστήματος αυτού, οι ειδικοί έχουν αποφανθεί και έχουν κατηγορηματικά πει ότι ήταν άχρηστο για τη χώρα και καθόλου απαραίτητο για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων. Επειδή, βέβαια, οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα πάρτι για τις πολυεθνικές που θέλουν να πουλήσουν την πραμάτειά τους και ουδεμία σχέση έχουν με τα ιδεώδη του Ολυμπισμού, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να αγοράσει το σύστημα αυτό και με πρόσχημα την ασφάλεια η Αθήνα γέμισε κάμερες και παγίωσε ένα καθεστώς γενικευμένης καταστολής.
Σημειώνεται ότι το εν λόγω σύστημα παρελήφθη επισήμως από την Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες (!) και αφού οι ειδικοί της αρμόδιας επιτροπής που συστήθηκε το 2005 από τα υπουργεία Αμυνας και Δημόσιας Τάξης έφριξαν με τις ατέλειες και τις παραλείψεις που βρήκαν και μόνο αφού αναπροσάρμοσαν τους όρους, η χώρα αγόρασε το C4I, για το οποίο μετά από πέντε χρόνια μαθαίνουμε ότι εντάσσεται σε ένα γενικότερο σκάνδαλο που συγκλονίζει την Ελλάδα και οδηγεί κάποιους στη φυλακή, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν αποδράσει για να αποφύγουν τη φυλακή.
Κατόπιν όλων αυτών τίθενται λοιπόν το ερώτημα, ποιοι ενέκριναν τότε την αγορά του C4I και ποιοι τους πίεσαν; Ηταν η ΔΟΕ που πίεζε την οργανωτική επιτροπή «Αθήνα 2004» και αυτή με τη σειρά της την κυβέρνηση ν’ αγοράσει το σύστημα η Ελλάδα ή όχι; Ηταν ο Ζακ Ρογκ που πριν την αγορά του συστήματος έλεγε ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα ασφάλειας και μετά την αγορά δήλωνε ικανοποιημένος ή όχι;
Όλα αυτά για να μη να ξεχνιόμαστε τι συνέβη στη χώρα, για το ποιοι παίζουν με τα λεφτά των Ελλήνων πουλώντας τους το παραμύθι της εθνικής υπερηφάνειας που στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων αυτό το παραμύθι θα στοιχίσει κάτι παραπάνω (βλέπε φορολογία) και βεβαίως να μην ξεχνιόμαστε και για το ρόλο ορισμένων εντός και εκτός Ελλάδας που τώρα είναι άφαντοι…

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

ΕΞΟΧΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ Η ΑΠΟΧΗ

Στο χθεσινό μας σημείωμα γράφαμε για το ηχηρό μήνυμα διαμαρτυρίας που έστειλαν στο πολιτικό μας σύστημα περίπου οι μισοί ψηφοφόροι, περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίο επέλεξαν να μην πάνε στις κάλπες. Το αν πήγαν στις παραλίες ή όχι έχει πολύ μικρή σημασία, καθώς το ζητούμενο ήταν να πάνε στις κάλπες και αυτοί δεν πήγαν, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στο παλαιοκομματικό μας σύστημα και κυρίως στο δικομματισμό.
Η διαμαρτυρία αυτή των 4 εκατομμυρίων ανθρώπων απέναντι στο πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να γίνει δεκτή με τον ανάλογο σεβασμό και να μελετηθεί με τη δέουσα προσοχή από τα επιτελεία των κομμάτων και τους αναλυτές και κυρίας, θα πρέπει να γίνει δεκτή ως ένα εξόχως πολιτικό μήνυμα και μια πολιτική στάση. Διότι αυτοί οι τόσοι πολλοί για πρώτη φορά στην ιστορία στην Ελλάδα που δεν πήγαν στις κάλπες επέλεξαν να τηρήσουν μια εξόχως πολιτική στάση και να στείλουν το δικό τους ηχηρό μήνυμα, λέγοντας ξεκάθαρα «δεν μας εκφράζετε».
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ούτε βολεμένοι, ούτε αδιάφοροι για τα πολιτικά πράγματα στη χώρα. Το αντίθετο θα λέγαμε. Επέλεξαν να απόσχουν και να δείξουν δια της αποχής τους αυτής την απέχθειά τους συνολικά και ιδιαιτέρως στα δύο μεγάλα κόμματα που είναι και τα κόμματα εξουσίας και τα οποία εναλλάσσονται στην κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, άρα φέρουν και την όποια ευθύνη τους αναλογεί για την κατάσταση της χώρας.
Παρ΄ ότι χρειάζεται μεγάλη ανάλυση και μεγάλη κουβέντα η αποχή και κυρίως η διαπίστωση για την προέλευση αυτών που απείχαν, σε ποια κόμματα ανήκουν και σε ποιο ποσοστό, φανταζόμαστε ότι η μεγάλη, η συντριπτική πλειοψηφία τους, προέρχεται από τα δύο μεγάλα κόμματα, τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ και πολύ λιγότερο από τα μικρότερα κόμματα. Επομένως, ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για τα πολιτικά κόμματα και ιδίως για τον δικομματισμό προκειμένου να καταφέρουν να πείσουν όλους αυτούς απείχαν να επιστρέψουν στις κάλπες, μετά το ιστορικό για τη χώρα μας ρεκόρ αποχής που κατεγράφη σε αυτές τις ευρωεκλογές.

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

ΗΧΗΡΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ 4 ΕΚΑΤ. ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Η παραλίες και η αποχή ήταν τελικά οι μεγάλοι νικητές αυτών των εκλογών, των πρώτων που κέρδισε το ΠΑΣΟΚ από το 2000 και των πρώτων με τον Γιώργο Παπανδρέου στην ηγεσία του. Το μεγάλο ωστόσο ράπισμα και το μεγάλο μήνυμα που εστάλη είναι η αποχή, που άγγιξε το 48% και έφθασε σε πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα νούμερα, στέλνοντας μήνυμα ηχηρό προς πάσα κατεύθυνση.
Η προσέλευση στις παραλίες και μη προσέλευση στις κάλπες δεν είναι το ίδιο πράγμα, αλλά λόγω και του τριημέρου του Αγίου Πνεύματος, συνέπεσε. Το 48% , ωστόσο, της αποχής είναι νούμερο ιστορικό και δεν μπορεί να εκληφθεί μόνο ως ανησυχητικό, αλλά υπάρχει σίγουρα μια η άλλη ανάγνωση.
Αυτή η ανάγνωση είναι το μήνυμα που έστειλαν οι περίπου 4 εκατομμύρια άνθρωποι που δεν πήγαν στις κάλπες. Μήνυμα ηχηρό που απευθύνεται στο παλαιοκομματικό μας σύστημα και κυρίως στο δικομματισμό και μήνυμα που δείχνει ότι μεγάλο μέρος του λαού δεν πείθεται τώρα πια από αυτό που εκπροσωπεί το πολιτικό μας σύστημα. Μήνυμα που εκπροσωπεί τη διαμαρτυρία 4 εκατομμυρίων ανθρώπων απέναντι στο πολιτικό σύστημα και θα πρέπει βεβαίως να γίνει δεκτό με τον ανάλογο σεβασμό.
Πέραν αυτών, βεβαίως, σαφέστατα το ΠΑΣΟΚ είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών και η Νέα Δημοκρατία και η κυβέρνηση που αποδοκιμάστηκαν οι μεγάλοι χαμένοι. Στους μεγάλους νικητές είναι και το ΛΑΟΣ, αλλά και το ΚΚΕ που δείχνει μια πρωτοφανή ανθεκτικότητα και μια σταθερότητα στα ποσοστά του. Νικητές είναι και οι Οικολόγοι και ας ελπίσουμε ότι ο επικεφαλής τους Μιχάλης Τρεμόπουλος που είναι πλέον ευρωβουλευτής δεν θα συνεχίσει τις ανθελληνικές του κορώνες και στις Βρυξέλλες. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μάλλον ο μεγαλύτερος χαμένος αυτών των εκλογών και τα ποσοστά του έδειξαν ότι η αλαζονεία που είχε φθάσει σε υψηλότατα επίπεδα τον τελευταίο καιρό πληρώνεται.
Με όλα αυτά, η χώρα βαδίζει προς τις βουλευτικές εκλογές που μάλλον λόγω και της εκλογής του προέδρου της δημοκρατίας, δεν φαίνεται να αργούν και θα διεξαχθούν εντός των επόμενων μηνών. Στις εκλογές αυτές το μεγάλο στοίχημα του πολιτικού συστήματος θα είναι να επιστρέψουν στις κάλπες τα 4 εκατομμύρια των εκλογέων που δεν πήγαν στις κάλπες και που αν χρειαστεί θα ξαναπάμε στις παραλίες, όποια εποχή και αν γίνουν οι βουλευτικές εκλογές.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕ ΠΑΡΑΛΙΕΣ

Με το ΠΑΣΟΚ να προηγείται σταθερά στις δημοσκοπήσεις και την προεκλογική περίοδο να λαμβάνει τέλος, η χώρα οδηγείται στις ευρωεκλογές κατά τις οποίες θα εκλεγούν οι 22 Ελληνες αντιπρόσωποι στην ευρωπαϊκή βουλή. Το σκηνικό θυμίζει εντόνως τις αντίστοιχες εκλογές του 1999 όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, αλλά ένα χρόνο αργότερα, στις βουλευτικές εκλογές του 2000 το ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο που κέρδισε και κράτησε τα ηνία της εξουσίας και παρέμεινε στην κυβέρνηση.
Αυτό βεβαίως, δεν σημαίνει ότι θα συμβεί κάτι ανάλογο και τώρα σε σχέση και με τις επόμενες βουλευτικές εκλογές. Απλά υπενθυμίζουμε το τότε σκηνικό που καταδεικνύει τη διαφορετική σημασία των βουλευτικών εκλογών και των ευρωεκλογών, οι οποίες όμως, ευρωεκλογές είναι εξίσου σοβαρές με τις εθνικές, όχι γιατί δίνουν κυβέρνηση, αλλά γιατί κρίνονται πολλά από τα καθημερινά πράγματα της ζωής του Ελληνα τα περισσότερα εκ των οποίων πλέον αποφασίζονται στις Βρυξέλλες.
Ως εκ τούτο οι κάτοικοι των 27 χωρών μελών της πληθυσμού περίπου 495 εκατομμυρίων Ευρωπαϊκής Ενωσης – ο τρίτος μεγαλύτερος πληθυσμός στον κόσμο μετά την Κίνα και την Ινδία- έχουν κάθε λόγο να προσέλθουν στις κάλπες για να εκλέξουν τους 736 εκπροσώπους τους και όσο αφορά στην Ελλάδα, προλαβαίνουν και μπορούν να πάνε και στις παραλίες.
Προλαβαίνουν δηλαδή να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα και να κάνουν και τα ιερά μπάνια του λαού και να καταδείξουν βεβαίως ότι το δίλημμα κάλπη ή παραλία, ουδέποτε ήταν αληθινό και είναι περισσότερο επικοινωνιακό. Είναι δε θα λέγαμε αυτό το δίλημμα μια εφεύρεση του αποτυχημένου και παλαιοκομματικού πολιτικού μας συστήματος, το οποίο επειδή αποτυγχάνει να προσελκύσει τους νέους με άλλους τρόπους, θέτει ανάλογα διλήμματα που ως στόχο έχουν να γεμίσουν με ενοχές την απενοχοποιημένη από αυτά τα θέματα ελληνική νεολαία. Μια ελληνική νεολαία που βεβαίως και θα προτιμήσει τις παραλίες αύριο και να η αποχή κυμανθεί σε υψηλά επίπεδα βεβαίως δεν θα φταίνε οι παραλίες, αλλά η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να πείσει και να προσελκύσει…

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Η...ΤΥΦΛΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΒΛΕΠΕΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ

Για μία ακόμη φορά η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε ότι είναι τυφλή. Για μία ακόμη φορά τα μεγάλα ψάρια κυκλοφορούν ελεύθερα και μένουν ανενόχλητα και για τα μικρά –δυστυχώς μόνο για αυτά- ο νόμος εφαρμόζεται στην πιο ακραία του εκδοχή. Για μία ακόμη φορά η ελληνική δικαιοσύνη εξήντλησε όλη της την αυστηρότητα στον άμαχο πληθυσμό και τα γυναικόπαιδα και δεν μπήκε και πάλι στον κόπο να ασχοληθεί με τους πραγματικούς εγκληματίες.
Ένα κορίτσι 26 ετών που προφυλακίστηκε προσερχόμενο από μόνο του στον ανακριτή, ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία της ελληνικής δικαιοσύνης. Ένα κορίτσι που ούτε ύποπτο φυγής ήταν, ούτε επικίνδυνο για τη δημόσια τάξη και το οποίο όταν ο πατέρας της φέρεται να τέλεσε τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται ήταν ανήλικο.
Πρόκειται για την Σαλίνα Καραβέλα, που οι ελληνικές αρχές προφυλάκισαν μαζί με τη μητέρα της για να πιέσουν τον πατέρα και σύζυγο που τους ξέφυγε -εσκεμμένα ή όχι δεν το ξέρουμε- να επιστρέψει στην Ελλάδα. Πρόκειται για την πιο ακραία συμπεριφορά, την οποία επέλεξε η ελληνική δικαιοσύνη, που βεβαίως φέρεται με πολύ μεγάλη ευγένεια και εφαρμόζοντας όλες τις ευεργετικές διατάξεις των νόμων σε εμπόρους ναρκωτικών, μπράβους, εκβιαστές και μεγαλοαπατεώνες.
Πρόκειται βεβαίως, για επικοινωνιακού χαρακτήρα κινήσεις που αγγίζουν τα όρια της εκτροπής. Πρόκειται για ενέργειες που εκθέτουν το δικαστικό σώμα και τη χώρα. Για ότι πιο ακραίο και αντιδημοκρατικό έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, το οποίο δείχνει ένα σκληρό και ανελέητο πρόσωπο για τη δικαιοσύνη και ορισμένους εκ των λειτουργών της, διότι είμαστε πεπεισμένοι ότι το σύνολο των Ελλήνων δικαστών είναι τίμιοι και δεν ανήκουν στην κατηγορία των επίορκων και ελεγχόμενων.
Θα θέλαμε ειλικρινά και σε άλλες περιπτώσεις να βλέπαμε την ίδια αυστηρότητα από την ελληνική δικαιοσύνη. Θα θέλαμε πραγματικά να μην σπιλώνει υπολήψεις, να μην διαπομπεύει δημοσίως ανθρώπους και έστω και να ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο δεν ικανοποιήθηκε, αλλά προκλήθηκε βάναυσα…

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2009

ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΤΙΕΝΑΝΜΕΝ

Πριν από ένα σχεδόν χρόνο η Κίνα διεξήγαγε Ολυμπιακούς Αγώνες σε πανέμορφα στάδια, με πολλά ρεκόρ και εξαιρετικό θέαμα, παρά τα όποια προβλήματα μόλυνσης, κυκλοφοριακά και συνεννόησης υπήρχαν στο Πεκίνο. Πριν από ένα σχεδόν χρόνο, τον Αύγουστο του 2008, η ανθρωπότητα είχε στρέψει τα μάτια της στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, στον οικονομικό πια γίγαντα που λέγεται Κίνα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, παρ΄ ότι δεν επιλύθηκαν ποτέ τα προβλήματα που υπήρχαν με τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα αυτή και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία που δυστυχώς πέρασε ανεκμετάλλευτη.
Πριν από ένα σχεδόν χρόνο, όσοι έσπευσαν να γιορτάσουν με την Κίνα την επιτυχή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή, το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, επέδειξαν πρωτοφανή λήθη. Ουδείς θυμήθηκε την 4η Ιουνίου 1989 και ουδείς τόλμησε να καταδικάσει την Κίνα για την ημέρα εκείνη, για το θάνατο εκατοντάδων ή και χιλιάδων φοιτητών, οι διαμαρτυρίες των οποίων κατεπνίγησαν βιαίως από το στρατό στην Τιενανμέν, την πλατεία της Ουράνιας Γαλήνης όπως λέγεται στην τοπική γλώσσα.
Σήμερα είναι μια από τις πιο θλιβερές επετείους στην παγκόσμια ιστορία, αλλά και την ιστορία της Κίνας που προσπαθεί να κρατήσει καλά κρυμμένη εκείνη την ημέρα. Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από την σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, όταν ο στρατός του κινεζικού καθεστώτος κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών κατεβάζοντας τα τανκς (έχει γίνει και στην Ελλάδα αυτό) στους δρόμους και τα έστρεψε εναντίον άοπλων διαδηλωτών που δεν ήταν βεβαίως εξτρεμιστές ή χούλιγκαν όπως τους είχε αποκαλέσει τότε η κυβέρνηση της Κίνας.
Επειδή η λήθη μπορεί να αποδειχθεί ο χειρότερος εχθρός, υπάρχουν πολλά που δεν μας επιτρέπουν να ξεχάσουμε εκείνη τη σφαγή. Η Διεθνής Αμνηστία ζητάει ανεξάρτητη έρευνα για να αποδοθούν επιτέλους ευθύνες.
Η εξέλιξη των πραγμάτων, βέβαια, έδειξε ότι κάποιοι ξέχασαν ή θέλησαν να ξεχάσουν τη σφαγή και τους νεκρούς της Τιενανμέν. Ξέχασαν τη φωτογραφία με το τανκ που συνέθλιψε τον φοιτητή που στάθηκε στο δρόμο του. Η μάνα εκείνου του παιδιού, όμως, αλλά και όλες οι μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στην Τιενανμέν δεν ξεχνούν, έστω και αν η διεθνής κοινότητα που σύμπασα έσπευσε να φωτογραφηθεί χαμογελαστή στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου δεν θέλησε να τις ακούσει. Η Τιενανμέν θα παραμείνει ως ένα ακόμη αιώνιο σύμβολο θυσίας και αγώνα για το οποίο αργά ή γρήγορα κάποιοι θα πληρώσουν...

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥ ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ

Ανοιγμα στον αραβικό και το μουσουλμανικό κόσμο από τον οποίο προέρχεται πρόκειται να απευθύνει αύριο Πέμπτη ο Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα. Ένα άνοιγμα που θα γίνει από το αραβικό κέρας της Αφρικής, κομμάτι της Μαύρης Ηπείρου στο οποίο ανήκει η Αίγυπτος, δια βαρυσήμαντης όπως έχει ανακοινωθεί ομιλίας και σε ένα από τα σύμβολα του ισλάμ, το τέμενος Αλ-Αχζάρ που βρίσκεται στην καρδιά του Καΐρου, της επίσης πόλης σύμβολο για το ισλάμ.
Ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα είναι πρώτος Αφροαμερικανός πρόεδρος και ο δεύτερος μη προτεστάντης μετά τον καθολικό (ιρλανδικής καταγωγής) Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Είναι δε ο πρώτος μουσουλμάνος που ανέρχεται στην προεδρεία των ΗΠΑ, αν και ο ίδιος το αρνείται και ως καλός πρόεδρος της χώρας αυτής, φλερτάρει με τον προτεσταντισμό. Οι ρίζες του, όμως, η ανατροφή του και η παιδεία του έχουν ως βάση το ισλάμ.
Η μωαμεθανική ανατροφή, όμως, του Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα που ανατράφηκε στη μεγαλύτερη σε πληθυσμό μουσουλμανική χώρα του κόσμου, την Ινδονησία, τον κάνει να γνωρίζει καλά το πώς και από πού θα απευθυνθεί στους ομοθρήσκους του. Επέλεξε λοιπόν, το Κάιρο, την πρωτεύουσα του αραβικού κόσμου, την πόλη των χιλίων μιναρέδων, τη Μέκα του αραβικού πολιτισμού. Και σε αυτή την πόλη, επέλεξε ένα από τα πλέον ιστορικά τεμένη. Το τζαμί του Αλ-Αχζάρ, που μαζί με το ομώνυμο πανεπιστήμιο έχει 1.000 ετών ιστορία και θεωρείται από τα σύμβολα του ισλαμικού κόσμου, ειδικώς του αραβικού ισλάμ.
Υπό αυτούς τους έντονους και καθόλου τυχαίους συμβολισμούς, ο Χουσείν Μπάρακ Ομπάμα θα επιχειρεί άνοιγμα στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, τον οποίο επιλεκτικά είχε χαρακτηρίσει εχθρό και αιτία όλων των κακών η διακυβέρνηση Μπους. Ο Ομπάμα θα επιχειρήσει να κλείσει τις πληγές που άνοιξε ο προκάτοχός του, ειδικά στον μουσουλμανικό και τον αραβικό κόσμο τους οποίους έθεσε συλλήβδην στη θέση του εχθρού με εξαιρέσεις όπως της Σαουδικής Αραβίας, γιατί αυτό εξυπηρετούσε τις πολυεθνικές και τις πολεμικές βιομηχανίες.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

Είναι πράγματι εντυπωσιακά τα ποσοστά που καταγράφει στις μετρήσεις το κόμμα των οικολόγων εν όψει των ευρωεκλογών της Κυριακής. Μιλάμε, βεβαίως, για δημοσκοπικά ποσοστά, τα οποία θα γνωρίζουμε την Κυριακή το που θα φθάσουν για ένα κόμμα που έρχεται σχεδόν από το πουθενά και ουδείς γνωρίζει που παει.
Είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι τα πραγματικά ποσοστά του κόμματος των οικολόγων θα είναι χαμηλότερα από τα δημοσκοπικά. Ισως, μάλιστα, μετά τις τελευταίες δηλώσεις που φέρεται να έχει κάνει ο επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου τους Μιχάλης Τρεμόπουλος τα ποσοστά αυτά να φθάσουν ακόμη πιο χαμηλά.
Ο κ. Τρεμόπουλος φέρεται να πρότεινε να τιμηθεί ο Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, επειδή σε αυτή γεννήθηκε (σ.σ. πιθανώς επειδή κατέσφαξε μερικά εκατομμύρια Ποντίων) και ακόμη φέρεται να συντάσσεται με το Ουράνιο Τόξο, το κόμμα των αυτοαποκαλούμενων Σλαβομακεδόνων. Σε μια δημοκρατία, βεβαίως, ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του για την οποία και θα κριθεί.
Με αφορμή αυτό, όμως, είναι νομίζουμε χρήσιμο να πούμε και να σχολιάσουμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι η οικολογία και το τι εκφράζει το κόμμα των οικολόγων. Η οικολογία είναι μια έννοια υπερκομματική, πάνω από πολιτικούς σχηματισμούς. Είναι κάτι που ο καθένας οφείλει να καταστήσει στάση ζωής για ένα καλύτερο μέλλον όλων μας και κυρίως των επόμενων γενεών απέναντι στις οποίες είμαστε υπεύθυνοι. Η οικολογία ως ξεχωριστό κόμμα και πολιτικός σχηματισμός είναι κάτι διαδεδομένο στην Ευρώπη, αλλά με χαμηλά ποσοστά, κάτι που δείχνει ότι είναι προτιμότερο το οικολογικό κίνημα να μείνει αυτόνομο και υπερκομματικό και ίσως να εκφράζεται μέσα από διάφορα κόμματα, παρά από έναν ξεχωριστό πολιτικό σχηματισμό, ο οποίος πέραν της οικολογίας δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα πολιτικά ζητήματα ούτε και να προβάλλει πρόταση διακυβέρνησης.
Το δεύτερο θέμα είναι η όποια σύνδεση υπάρχει ανάμεσα σε στελέχη των Ελλήνων Οικολόγων με το Ουράνιο Τόξο, το κόμμα των αυτοαποκαλούμενων Σλαβομακεδόνων. Πέραν των αποσχιστικών τάσεων που κατά καιρούς έχει εκφράσει-είναι άλλο πράγμα η υποστήριξη των δικαιωμάτων των Σλαβομακεδόνων- ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς εκφράζει αυτό το κόμμα και ποιοι βρίσκονται πίσω του. Ουδείς γνωρίζει αν υπάρχουν ακόμη και συμφέροντα ξένων δυνάμεων και ποια και τι επιτέλους εξυπηρετεί….