Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Η απώλεια τεράστια, η έλλειψη εμφανής. Δεν είναι μόνο η φυσική παρουσία που λείπει, αλλά ο λόγος, το πνεύμα, η έμπνευση. Πέρασαν 15 χρόνια από την ημέρα που η φωνή του Μάνου σίγησε, από τότε που πήρε το δρόμο για την αιωνιότητα και για άλλες γειτονιές. Από την πλατεία Προσκόπων και τον Μαγεμένο Αυλό, ο Μάνος έφυγε για ψηλά…
Μάνος Χατδιάκις, μια μουσική ιδιοφυΐα, ίσως η μεγαλύτερη μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη στην Ελλάδα. Ηταν 15 Ιουνίου 1994 όταν ο Μάνος εγκατέλειπε τα εγκόσμια και περνούσε στην αιωνιότητα, στην ιστορία, ως ένας εκ των πολύ «μεγάλων» που ανέδειξε τούτος ο τόπος. Ηταν ο τελευταίος Ιούνιος αυτός του 1994 με το Μάνο στη ζωή. Ηταν ο τελευταίος Ιούνιος με τον άνθρωπο που έδωσε πολλά, που έγραψε μυθική μουσική και που ο λόγος του παραμένει αναλλοίωτος και σημαντικός. Ηταν ο τελευταίος Ιούνιος για εκείνον που μας έδειξε το δρόμο προς τοπ όνειρο…
Η μουσική της ταινίας «Ποτέ την Κυριακή», τα περίφημα «Παιδιά του Πειραιά» του χάρισαν το βραβείο Οσκαρ καλύτερου τραγουδιού το 1960. Ένα βραβείο που παραμένει ακόμη και σήμερα ανεπίδοτο, ο Μάνος ελεύθερος και ασυμβίβαστος δεν πήγε να το παραλάβει ποτέ. Ηταν και η σκέψη του τεράστια και ο λόγος του σημαντικός, πέραν της μουσικής που έγραφε. «Τσακώνομαι μόνο με όσους εκτιμώ» γράφει κάπου αυτή η τεράστια προσωπικότητα που με τα μυθικά δημιουργήματά του, το λόγο του και τη σκέψη του γαλούχησε γενιές Ελλήνων.
Η «ορχήστρα των χρωμάτων» που ο Μάνος δημιούργησε είναι ένα από τα πολλά που μένουν για να μας τον θυμίζουν. Οι ήχοι του Μάνου θα αντηχούν στην αιωνιότητα και μαζί το όνομα ενός από τους πλέον εμπνευσμένους ανθρώπους. Ο Μάνος δεν ήταν απλά ένα συνθέτης, ήταν ένας μύθος, μια τεράστια προσωπικότητα, μια ιδιοφυΐα που όπως όλες του βεληνεκούς του, ζούσε απλά, λιτά και δημιουργούσε ένα τεράστιο έργο, μια παρακαταθήκη του ελληνικού και του παγκοσμίου πολιτισμού.
Ηταν αυτός που μαζί με τον Ελύτη, τον Γκάτσο, το Σεφέρη, το Μίκη και πολλούς άλλους, μας δείχνουν το δρόμο προς το όνειρο…