Πριν από ένα σχεδόν χρόνο η Κίνα διεξήγαγε Ολυμπιακούς Αγώνες σε πανέμορφα στάδια, με πολλά ρεκόρ και εξαιρετικό θέαμα, παρά τα όποια προβλήματα μόλυνσης, κυκλοφοριακά και συνεννόησης υπήρχαν στο Πεκίνο. Πριν από ένα σχεδόν χρόνο, τον Αύγουστο του 2008, η ανθρωπότητα είχε στρέψει τα μάτια της στη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, στον οικονομικό πια γίγαντα που λέγεται Κίνα λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, παρ΄ ότι δεν επιλύθηκαν ποτέ τα προβλήματα που υπήρχαν με τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα αυτή και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία που δυστυχώς πέρασε ανεκμετάλλευτη.
Πριν από ένα σχεδόν χρόνο, όσοι έσπευσαν να γιορτάσουν με την Κίνα την επιτυχή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή, το σύνολο της διεθνούς κοινότητας, επέδειξαν πρωτοφανή λήθη. Ουδείς θυμήθηκε την 4η Ιουνίου 1989 και ουδείς τόλμησε να καταδικάσει την Κίνα για την ημέρα εκείνη, για το θάνατο εκατοντάδων ή και χιλιάδων φοιτητών, οι διαμαρτυρίες των οποίων κατεπνίγησαν βιαίως από το στρατό στην Τιενανμέν, την πλατεία της Ουράνιας Γαλήνης όπως λέγεται στην τοπική γλώσσα.
Σήμερα είναι μια από τις πιο θλιβερές επετείους στην παγκόσμια ιστορία, αλλά και την ιστορία της Κίνας που προσπαθεί να κρατήσει καλά κρυμμένη εκείνη την ημέρα. Σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από την σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, όταν ο στρατός του κινεζικού καθεστώτος κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών κατεβάζοντας τα τανκς (έχει γίνει και στην Ελλάδα αυτό) στους δρόμους και τα έστρεψε εναντίον άοπλων διαδηλωτών που δεν ήταν βεβαίως εξτρεμιστές ή χούλιγκαν όπως τους είχε αποκαλέσει τότε η κυβέρνηση της Κίνας.
Επειδή η λήθη μπορεί να αποδειχθεί ο χειρότερος εχθρός, υπάρχουν πολλά που δεν μας επιτρέπουν να ξεχάσουμε εκείνη τη σφαγή. Η Διεθνής Αμνηστία ζητάει ανεξάρτητη έρευνα για να αποδοθούν επιτέλους ευθύνες.
Η εξέλιξη των πραγμάτων, βέβαια, έδειξε ότι κάποιοι ξέχασαν ή θέλησαν να ξεχάσουν τη σφαγή και τους νεκρούς της Τιενανμέν. Ξέχασαν τη φωτογραφία με το τανκ που συνέθλιψε τον φοιτητή που στάθηκε στο δρόμο του. Η μάνα εκείνου του παιδιού, όμως, αλλά και όλες οι μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στην Τιενανμέν δεν ξεχνούν, έστω και αν η διεθνής κοινότητα που σύμπασα έσπευσε να φωτογραφηθεί χαμογελαστή στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου δεν θέλησε να τις ακούσει. Η Τιενανμέν θα παραμείνει ως ένα ακόμη αιώνιο σύμβολο θυσίας και αγώνα για το οποίο αργά ή γρήγορα κάποιοι θα πληρώσουν...
4 σχόλια:
Καλημέρα Σωτήρη. Συνήθως την Ιστορία κάθε χώρας την γράφουν οι "νικητές". Στην Ελλάδα, έχουμε το παράδοξο να συμβαίνει το αντίθετο: την Ιστορία μας, αλλά και την Ιστορία των άλλων χωρών, στην Ελλάδα την γράφουν οι "ηττημένοι" (βάζω εισαγωγικά στις λέξεις γιατί δεν μου αρέσει ο διαχωρισμός αυτός). Έτσι, το 1989 για εμάς, η επέμβαση στην Τιενανμέν, σε μια Ελλάδα χωρίς ιδιωτικά ΜΜΕ ακόμη, πέρασε περίπου ως μια απλή επέμφαση. Ο τωρινός κολλητός μου μάλιστα, σταλινικός γαρ, τότε φώναζε ότι "πόρνες και κακοποιοί" ήταν οι φοιτητές, που τα έπαιρναν από την CIA.
Μας βολεύει η λήθη, γιατί δεν έχουμε το θάρρος να πούμε στον κόσμο ότι τα τανκς δεν έχουν χρώμα. Δεν είναι μαύρα ή κόκκινα. Δεν πονούσε περισσότερο το αμερικανικό από το σοβιετικό τανκ.
Ζούμε ακόμη τον μύθο του Τσε, σε μπλουζάκια, αναπτήρες, ίσως και σε προφυλακτικά, χωρίς να αναφέρουμε ότι ο Τσε ήταν μισθοφόρος που πήγαινε από χώρα σε χώρα να πολεμήσει για την "ελευθερία", μια "ελευθερία" που συνήθως ήταν μια δικτατορία, απλά δεν ήταν δυτικής προέλευσης.
Ζούμε τον μύθο της Cuba Libre, δεν λέω, κι εγώ εκτιμώ τον αγώνα του Φιντέλ τόσα χρόνια, αλλά κλείνουμε τα μάτια στο εμπόριο λευκή σάρκας που γίνεται εκεί, από τις ίδιες τις μανάδες που εκπορνεύουν τα 14χρονα κορίτσια τους στους λαίμαργους δυτικούς τουρίστες.
Η Τιένανμεν, οι φυλακίσεις δημοσιογράφων στην Κίνα του 2009, η απαγόρευση πρόσβασης στο ίντερνετ, η παρόμοια σφαγή στη Τιμισοάρα επί Τσαουσέσκου, οι ξυλοδαρμοί βορειοηπειρωτών απεργών πείνας έξω από το Προεδρικό Μέγαρο το 1984, που διαμαρτύρονταν για την άρση του εμπολέμου από τον τοτε ΥΠ.ΕΞ. και τορινό Πρόεδρο Παπούλια (για να θυμήσω ένα μόνο γεγονός που η μονοπωλιακή ΕΡΤ είχε θάψει), είναι γεγονότα ξεχασμένα στη λήθη της γραφής της Ιστορίας, έτσι όπως την γράφουν οι "ηττημένοι".
Μάρκο σε χαιρετώ και πάλι,
καταρχήν δεν θυμάμαι ποτέ η σφαγή της Τιενανμέν στην Ελλάδα να μην παρουσιάστηκε ως σφαγή. Πάντα έτσι παρουσιαζόταν, από την πρώτη στιγμή και ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι άλλο, ακόμη και στην τότε κρατική τηλεόραση. Ποτέ μα ποτέ δεν πέρασε ως απλή επέμβαση και σε αυτό κάνεις λάθος. Πέρασε όπως ήταν, ωςε σφαγή αθώων διαδηλωτών δηλαδή.
Στο δεύτερο που γράφεις, από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Τσε ήταν μισθοφόρος. Ηταν ένας επαναστάτης που πολεμούσε τις εγκάθετες από τη CIA δικτατορίες στη Λατινική Αμερική και σου θυμίζω ότι μια τέτοια εγκάθετη από τη CIA δικτατορία ήταν και της Ελλάδας το 1967-74.
Το ότι γίνεται εμπόριο λευκής σάρκας στην Κούβα δεν νομίζω ότι έχει καμία σχέση με το καθεστώς αυτό, διότι και σε δυτικά καθεστώτα συμβαίνει κάτι ανάλογο.
Για τα υπόλοιπα που μου βάζεις -ειδικά για την Κίνα- συμφωνώ απόλυτα και μάλιστα τα έστελνα και σε ανταποκρίσεις μου από το Πεκίνο στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Σε ευχαριστώ και σε χαιρετώ ...
Βρε Σωτήρη μου, ο Τσε είναι ο μεγαλύτερος αστικός μύθος που έχει περάσει ποτέ. Μου λες ότι "Ηταν ένας επαναστάτης που πολεμούσε τις εγκάθετες από τη CIA δικτατορίες στη Λατινική Αμερική". Μα τι επαναστάτης ήταν αυτός που πολεμούσε-σωστά για μένα-τις εγκάθετες από τη CIA δικτατορίες στην Λατινική, για να εγκαθιδρύσει άλλες δικτατορίες, σοβιετικου τύπου; Εγώ ξέρω ότι οι επαναστάτες αγωνίζονται για Ελευθερία, όχι για άλλου τύπου Δικτατορία. Και τι τύπου επαναστάτης είναι κάποιος ο οποίος γίνεται υπουργός, και υποστηρίζει τον αφανισμό των ομοφιλοφίλων στη χώρα του; Είναι γνωστά αυτά, τα έχουν πει πολλοί.
Όσο για το εμπόριο λευκής σάρκας, εγώ εννοώ το καθημερινό πούλημα που κάνουν οι ίδιες οι μανάδες στις κόρες τους εκεί, υπό την ανοχή του καθεστώτος. Μη μου λες ότι δεν έχει σχέση, γιατί αν ήταν να λέμε "αυτά γίνονται και στη Δύση", τότε προς τι το διαφορετικό που έχει η Κούβα;
Μάρκο χαιρετώ και πάλι, διαφωνώ κατά 100% σε όσα μου γράφεις για τον Τσε. Το ότι ήθελε να εγκαθιδρύσει άλλους είδους δικτατορία δεν σημαίνει ότι δεν ήταν επαναστάτης. Ηταν και παρά ήταν και για αυτό ήταν απέναντι σε αυτούς που σκότωναν και εξακολουθούν να σκοτώνουν αθώους, τις ΗΠΑ. Το ότι ήταν επαναστάτης το έδειξε και με το να διαφωνήσει με τον Φιντέλ και να φύγει από την Κούβα. Το ότι ήταν κατά των ομοφυλοφίλων το ακούω για πρώτη φορά και αν είναι έτσι συγκαταλέγεται στα αρνητικά του. Οσο για το εμπόριο λευκής σαρκός, επιμένω ότι δεν έχει σχέση το καθεστώς και εννοώ ότι αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι σοσιαλιστικό το καθεστώς, διότι υπάρχει και στα δυτικά καθεστώτα, δεν γίνεται μόνο στην Κούβα. Και στα δυτικά καθεστώτα υπό την ανοχή του κράτους γίνεται, εκεί γιατί δεν μας πειράζει δηλαδή και μας πειράζει στην Κούβα; Οσο για τη διαφορά της Κούβας που με ρωτάς, θα σου πω ότι ουδέποτε ήμουν υπέρ των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα οποία απέτυχαν. Δες όμως, ότι στη σοσιαλιστική Κούβα ή στην σοβιετικού τύπου δικτατορία που έχει η Κούβα - όπως και αν το πεις συμφωνώ- δεν εκτελούν ανθρώπους. Στην απέναντι από την Κούβα ακτή, όμως, στην ελεύθερη και δημοκρατική χώρα που λέγεται ΗΠΑ, το κάνουν ακόμη...
Δημοσίευση σχολίου