Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΑΝΑΨΕ ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΥΤΙΛΙ (ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ) ΒΙΑΣ

Ενας άνθρωπος χαροπαλεύει στο νοσοκομείο. Πολλοί ακόμη –και αστυνομικοί- είναι τραυματίες. Ενας άλλος άνθρωπος δεν πρόλαβε να δει το παιδί του να γεννιέται, γιατί κάποιοι είχαν άλλη γνώμη… Ενας άλλος δολοφονήθηκε αργά το βράδυ της Τετάρτης. Ηταν μετανάστης… Στη μία από τις δύο πορείες της απεργίας της περασμένης Τετάρτης έπεσε πολύ ξύλο. Η αστυνομία έριχνε κατά δικαίων και αδίκων. Ματωμένα κεφάλια αγοριών και κοριτσιών, δακρυγόνα. Η ένταση συνεχίστηκε, η δολοφονία του ανθρώπου που πήγαινε τη γυναίκα του να γεννήσει δεν μπορεί να ξεχαστεί. Ακροδεξιοί βρήκαν την αφορμή που ήθελαν μια ξεσάλωσαν. Σε εκείνες τις γειτονιές του κέντρου ο κόσμος τους ψηφίζει, τους βλέπει ως λύση, διότι η συντεταγμένη πολιτεία είναι μονίμως απούσα.
Όλα αυτά έγιναν τις περασμένες τρεις ημέρες στο κέντρο της Αθήνας. Η σπίθα που θ’ ανάψει και πάλι το φυτίλι δεν είναι μακριά. Όπως δεν ήταν μακριά και τον Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξη. Δεν θέλει πολύ για να ξαναγίνει αυτό. Ο έλεγχος έχει χαθεί. Το κράτος αντιδρά ακραία. Από την απουσία η αστυνομία περνάει στον άγριο ξυλοδαρμό και οι προβοκάτορες είναι πάντα σε εγρήγορση. Γιατί την στην πορεία του ΠΑΜΕ δεν συνέβη το παραμικρό, αναρωτιόμαστε;
Η τρόικα είναι εδώ και ελέγχει, ταυτόχρονα με το νέο ξέσπασμα βίας. Οι Ελληνες περνούν δύσκολα και ξέρουν ότι θα περάσουν ακόμη πιο δύσκολα. Κάποιοι τους είπαν ψέματα, αλλά τα ψέματα τέλειωσαν. Τους είπαν ότι λεφτά υπάρχουν και ίσως να υπάρχουν, αλλά δεν είμαι για τους πολλούς, είναι για τους λίγους.
Ελλάδα, Αθήνα, Μάιος 2011.Πέρασε ένας χρόνος από τη δολοφονία των παιδιών στη Marfin. Η ώρα της κοινωνικής αντίδρασης και της εξέγερσης μάλλον δεν είναι μακριά…
Πάμε τώρα σε κάτι άλλο πολύ ανησυχητικό. Μπήκε και η Ελλάδα στον κατάλογο των χωρών, στις οποίες σημειώνονται πλέον σοβαρότατα κρούσματα ρατσιστικής βίας. Δεν μπήκε τώρα βεβαίως, αλλά έχει μπει εδώ και χρόνια, απλά τώρα η κατάσταση οξύνθηκε όπως ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν κάποτε και έμεναν απλά οι αφορμές που τώρα δόθηκαν και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο.
Η ρατσιστική βία δεν είναι κάτι καινούργιο, έχει κάνει την εμφάνισή της εδώ και χρόνια σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη και κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Την τελευταία 20ετία που τα σύνορα άνοιξαν και εκατομμύρια μεταναστών μπήκαν στην Ευρώπη αυξήθηκαν και τα κρούσματα της ρατσιστικής βίας, όπως προηγουμένως βεβαίως, είχε αυξηθεί και η εγκληματικότητα, η οποίας, όμως, δεν οφείλεται μόνο στους μετανάστες, αλλά συνέβαλλαν και αυτοί.
Το θέμα πλέον είναι ότι η ρατσιστική βία είναι φρούτο που ευδοκιμεί και στη χώρα μας. Ο ανεξέλεγκτος πια αριθμός μεταναστών, τα ολοένα και αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα και τα αδιέξοδα που πλέον υπάρχουν ολοφάνερα και στην ελληνική κοινωνία, είναι μερικά από τα αίτια και τις αφορμές που οδηγούν ή προκαλούν τη ρατσιστική βία. Ολα αυτά σε συνδυασμό με την ανυπαρξία της συντεταγμένης πολιτείας, της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, να επιβάλλουν την τάξη, να δώσουν λύση στο πρόβλημα και να απογκετοποιήσουν το κέντρο της Αθήνας, οδήγησαν στα κρούσματα των τελευταίων ημερών. Οδήγησαν στη δολοφονία του 44χρονου που επρόκειτο να γίνει πατέρας και στην αυτοδικία των ακροδεξιών που άδραξαν την ευκαιρία και τα έκαναν γης μαδιάμ και όπως ευκόλως γίνεται αντιληπτό, στις κοινωνίες που κυριαρχεί η αυτοδικία, δεν εφαρμόζεται ο νόμος και το πρόβλημα είναι μεγάλο. Αυτό δηλαδή, που ζει σήμερα η Ελλάδα...

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

ΤΟ ΠΑΡΑΚΜΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΔΩΣΙΛΟΓΩΝ

Είναι προφανές ότι η χώρα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή από οικονομικής πλευράς, παρά τα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση. Είναι ακόμη προφανές ότι αυτά τα μέτρα δεν βγαίνουν και η Ελλάδα πρόκειται να εισέλθει σε μια περίοδο παρατεταμένης σκληρής λιτότητας. Το οικονομικό επιτελείο και η κυβέρνηση βρίσκονται προ αδιεξόδου και φαίνεται πια ότι η προσφυγή στην τρόικα και όλα τα άλλα μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση, δεν φαίνεται να έχουν επιτυχία.
Δεν εννοούμε βεβαίως, σε καμία των περιπτώσεων ότι την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση την έχει η σημερινή κυβέρνηση, αυτή έχει την ευθύνη για τη διαχείριση και για το ότι είπε ψέματα προεκλογικά. Η Ελλάδα έφθασε εδώ σήμερα λόγω των συσσωρευμένων λαθών και καταστάσεων, λόγω της κακής διαχείρισης που έγινε από το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, λόγω του ότι αναπτύχθηκε και προχώρησε ένα κράτος παρακμιακό σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ένα κράτος το οποίο στηρίχθηκε στους δοσίλογους και τους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών. Ενας κράτος που έστειλε φυλακή και εξορία τον Σάντα και τον Γλέζο, προφανώς για να τους τιμήσει για την κορυφαία πράξη αντίστασης που πραγματοποίησαν και που ποτέ δεν δίκασε τους δοσίλογους και τους προδότες.
Αυτή η παρακμή και η λανθασμένη πορεία με τις πολιτικές διώξεις τη σκληρή μετεμφυλιακή περίοδο, συνεχίστηκε. Σειρά πήρε η χούντα, ενώ και οι μετέπειτα δημοκρατικές κυβερνήσεις δεν έλυσαν το πρόβλημα, το οποίο, όμως, ξεκίνησε μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου που τα ηνία ανέλαβαν οι συνεργάτες των κατακτητών και αυτοί που δεν τους πολέμησαν και δεν αντιστάθηκαν, κάτι που, συμβολικά τουλάχιστον, δίνει πολλές εξηγήσεις για τη σημερινή κατάσταση.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΖΟΥΝ

Κρατάμε μερικά από τα όσα ειπώθηκαν για τον Λάκη Σάντα αυτές τις ημέρες. Από τον επικήδειο που εκφώνησε ο Μανόλης Γλέζος στην κηδεία του συναγωνιστή του, από αυτά που είπε η κόρη του στη νεκρώσιμο ακολουθία, από αυτά που έγραψαν απλοί πολίτες στο βιβλίο συλλυπητηρίων.
“Θα συνεχίσω τον αγώνα για να μπορούν οι νέοι να πίνουν ελεύθεροι το κρασί της χαράς”, είπε ο Μανόλης Γλέζος, η εμβληματική αυτή φυσιογνωμία της αριστεράς, της Ελλάδας, της αντίστασης. “Ο κόσμος σε τιμά και σε θυμάται ακόμη, άρα υπάρχει ελπίδα”, είπε η κόρη του. “Ολη η Ελλάδα ακουμπά σε αυτό το φέρετρο”, έγραψε ένας από τους πολίτες που πέρασαν για να τον τιμήσουν στο λαϊκό προσκύνημα.
Ερχεται ακόμη στο νου μια ιστορία που είχε πει ο Γλέζος, για να προστεθεί ο πρωταγωνιστής στην πλευρά της ελπίδας με το δικό του τρόπο, ο καθένας, άλλωστε, συνεισφέρει από το μετερίζι του. Οταν κατέβασαν τη σημαία από την Ακρόπολη, την έκρυψαν σε ένα σημείο του βράχου και έφυγαν. Ανεβαίνοντας την Ερμού και ενώ υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας, υπήρχε ένας Ελληνας αστυνομικός φρουρός του τμήματος. Κρύφτηκαν να μην τους δει και τελικά έφυγαν. Ο Γλέζος είπε ο ίδιος πως μετά από χρόνια έμαθε από τον ίδιο τον αστυνομικό που τον συνάντησε τυχαία, ότι εκείνο το βράδυ τους είχε δει, αλλά έκανε ότι δεν τους είδε για να φύγουν...
Κλείνουμε, με κάτι που είχε πει ο Σάντας σε συνέντευξή του και γράφτηκε αυτές τις ημέρες: «Οταν γύρισα στο σπίτι, ξημερώματα, αφηγήθηκα στους γονείς μου την ριψοκίνδυνη πράξη μας και τους έδειξα το κομμάτι από τη σημαία. Εκανα αυτό που έπρεπε”.

Ο ΒΕΓΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΝΤΑΣ

Την ώρα που οι πολίτες στις ΗΠΑ πανηγυρίζουν γιατί η κυβέρνηση σκότωσε τον πρώην δικό τους άνθρωπο, τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, στην Ελλάδα το σανίδωμα βάρυνε πολύ. Βάρυνε πολύ υπό τους θανάτους «μεγάλων» Ελλήνων. Στην αρχή ήταν ο Λάκης Σάντας, τώρα ο Θανάσης Βέγγος. Αυτός και αν ήταν «μεγάλος» Ελληνας, αυτός ήταν ο ίδιος ο Ελληνας.
Ο Θανάσης Βέγγος δεν είχε δώσει ποτέ στη ζωή του συνέντευξη. Ηταν μια στάση ζωής για αυτόν, αλλά ταυτόχρονα συντηρούσε το μύθο του. Ο Θανάσης Βέγγος ήταν τεράστιος ηθοποιός. Ηταν σατυρικός και ταυτόχρονα δραματικός, είχε μεγάλους ρόλους στο ενεργητικό του μια πέρα από τις γνωστές και κλασσικές κινηματογραφικές ταινίες και τις κωμωδίες που είχε κάνει, ο Βέγγος είχε παίξει στην Επίδαυρο Αριστοφάνη και είχε ξεδιπλώσει και εκεί το τεράστιο ταλέντο του.
Ο Βέγγος ήταν τεράστιος ηθοποιός και τεράστιος άνθρωπος, με μια μοναδική στάση ζωής. Ο Βέγγος ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου Ελληνα, αντιπροσωπευτικό δείγμα της Ελλάδας και του έως ενός σημείου χαμένου της πολιτισμού, παρά τις αντιστάσεις που υπάρχουν.
Η Ελλάδα είναι σίγουρο ότι έγινε ακόμη πιο φτωχή με την απώλεια του Θανάση Βέγγου. Όπως έγινε πιο φτωχή με την απώλεια του Λάκη Σάντα και τόσων άλλων. Η Ελλάδα τους έχει ανάγκη όλους αυτούς όσο ποτέ άλλοτε.
Υπάρχουν και άλλοι, όμως. Υπάρχουν ακόμη πνευματικοί άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν και πρέπει να τα πουν. Προς το παρόν σιωπούν, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουν σε μια πανελληνική συμπαράταξη που την έχει ανάγκη ο τόπος και ο Ελληνισμός. Κάποιοι φεύγουν και επομένως το χρέος αυτών που μένουν είναι ακόμη μεγαλύτερο και αυτό το χρέος είναι χρέος απέναντι στην ίδια την ιστορία…

Ο ΑΛΛΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ

Ενας ηρωας εφυγε αυτές τις ημερες. Μιλάμε για τον Λάκη Σάντα, τον άνθρωπο που μαζί με τον Μανόλη Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη τα ξημερώματα της 31ης Μαΐου 1941, κάνοντας την πρώτη πράξη αντίστασης και δίνοντας κουράγιο στους σκλαβωμένους Ελληνες, κρατώντας τις καρδιές τους ψηλά, όπως έλεγε και η φωνή του Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου, του εκφωνητή του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών στο τελευταίο του ελεύθερο μήνυμα πριν την είσοδο των Γερμανών στην πρωτεύουσα.
Ο Λάκης Σάντας έφυγε πλήρης ημερών, αλλά και πλήρης ηρωικών πράξεων. Ο Σάντας και ο Γλέζος σχεδίασαν και υλοποίησαν μόνοι τους το εγχείρημα αυτό, μιας και τότε δεν υπήρχαν αντιστασιακές οργανώσεις. Ο Σάντας και ο Γλέζος αποτελούν την άλλη πλευρά της ιστορίας, των ηρώων και των ωραίων και μεγάλων πράξεων που υπερνικά την πλευρά των καθαρμάτων, των δοσιλόγων και των ταγματασφαλιστών της περιόδου εκείνης.
Ο Σάντας και ο Γλέζος είναι δύο Ελληνες που ζουν κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό με τους ήρωες του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας και αναπνέουν τον ίδιο αέρα που ανέπνεαν και αυτοί. Είναι η πλευρά της Ελλάδας που δίνει κουράγιο δύναμη και ζωή.
Μια πλευρά που είναι απολύτως απαραίτητη αυτή την περίοδο, την πολύ δύσκολη για την Ελλάδα για την οποία το σανίδωμα έχει βαρύνει πολύ. Ελάχιστοι άνθρωποι μετείχαν στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις την Κυριακή, με εξαίρεση αυτή του ΠΑΜΕ που είχε πολύ κόσμο, δείγμα και αυτό της παρακμής της περιόδου που διέρχεται η χώρα.