Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Γράφει κάπου ο Καζαντζάκης: “Η ομορφιά δεν έχει έλεος. Δεν την κοιτάζεις, αυτή σε θωρεί και δε συγχωρεί”. Και κάπου άλλου λέει: “Οταν πιστεύουμε κάτι ανύπαρκτο με πάθος το δημιουργούμε. Ο,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά”.
Γραπτά ενός μεγάλου ανδρός, λόγια ενός μεγάλου Ελληνα, ενός παγκόσμιου πολίτη, ενός εκ των μεγαλύτερων ταξιδευτών της σκέψης του 20ου αιώνα που ο υπογράφων θα τολμούσε να τον κατατάξει ως εφάμιλλο του Νίτσε, από τον οποίο, άλλωστε, επηρεάστηκε στον απόλυτο βαθμό.
Λόγια και γραπτά του μεγάλου “Νίκου Καζαντζάκη” που τουλάχιστον κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τον μνημονεύουμε, αν και η ζωή μας όλη θα έπρεπε να είναι μια ωδή στη φιλοσοφία του Καζαντζάκη. Αφορμή για την αναφορά μας αποτελεί η επέτειος της γέννησης αυτού του μεγάλου ανδρός που ήρθε στον κόσμο στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Κάστρο (το Ηράκλειο της Κρήτης) και θεωρείται εκ των μεγαλυτέρων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας σκέψης και φιλοσοφίας.
Ανθρωπος ερωτικός και βαθιά θρησκευόμενος ήταν ο Καζαντζάκης και για αυτό ίσως η εκκλησία τον αφόρισε. Ηταν σίγουρα πιο πιστός από αυτούς που τον αφόρισαν, αλλά η ουσία δεν είναι αυτή. Η ουσία είναι αυτή που γράφει στην “Ασκητική”: “ Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω”.
Και επειδή ο Νίκος Καζαντζάκης όπως γράψαμε, πέραν από πολύ μεγάλος φιλόσοφος ήταν και ερωτικός, γράφει ακόμη στην “Ασκητική”: “Ο άνθρωπος δε ζυγιάζει, δε μετρά, δε βολεύεται, ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι”. Αυτό το χτυποκάρδι που ο άνθρωπος θέλει να ακολουθεί καθημερινά. Αυτό το χτυποκάρδι που τον αλλάζει και τον απογειώνει. Ας το ακολουθήσουμε...

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ

Εγιναν πολλά αυτές τις ημέρες. Τα γεγονότα τρέχουν, όπως συνηθίζουν να λένε οι δημοσιογράφοι και τα θέματα είναι πολλά. Υπάρχουν, όμως, κάποια πράγματα που ξεπερνούν τη λογική.
Επανερχόμεθα στην Κερατέα. Ούτε επί χούντας δεν πρέπει να έχουν συμβεί αυτά που γίνονται εκεί επί της παρούσης σοσιαλιστικής κυβερνήσεως. Δακρυγόνα, ανελέητο ξύλο και καταστροφές στις ιδιωτικές περιουσίες από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Συλλήψεις και δίκες ορισμένων κατοίκων που προσπαθούν να προστατέψουν τη γη τους.
Τελικά ποια είναι η ανομία, των κατοίκων ή του κράτους; Τελικά ποιος παρανομεί; Αυτός που υπερασπίζεται τη γη του ή αυτός που του την καταστρέφει. “Για ποιο λόγο είναι τα ΜΑΤ στην Κερατέα”, ρωτήθηκε προχθές υφυπουργός της κυβέρνησης στην κρατική τηλεόραση. “Για να προστατέψουν τους πέντε εργάτες που φτιάχνουν τον ΧΥΤΑ”, απάντησε η υφυπουργός που διόριζε κόσμο με το ίδιο επίθετο με αυτή σε μουσείο της Βορείου Ελλάδας.
Κατόπιν και αυτής της απάντησης είναι προφανές πως το κράτος παρανομεί στην Κερατέα. Δεν μπορεί σύσσωμη η τοπική κοινωνία να αντιδρά και το κράτος να καταστέλλει. Δεν μπορεί να γίνονται όργια παρανομίας στη χώρα και το κράτος να κόπτεται να επιβάλει το νόμο στην Κερατέα, δείχνοντας το πιο σκληρό του πρόσωπο και επιστρατεύοντας τους πιο σκληρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Δεν μπορεί να έχουν όλοι αυτοί άδικο, δεν μπορεί να είναι λανθασμένη η θάλασσα. Είναι τα λόγια του ποιητή που ταιριάζουν απόλυτα στην περίπτωση. Είναι αυτό που γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης: “Δεν καταλάβαμε πως έκαναν σύσκεψη μυστική τα παιδιά και βγήκαν σε δρόμους και σε πλατείες. Οταν ξυπνήσαμε είδαμε τα παιδιά μας θάλασσα να κατακλύζει τους δρόμους, και είπαμε λάθος, αλλά θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται»

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

ΟΙ "ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ" ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΕΛΠΙΔΑ

Εδώ και μέρες μας απασχολεί μια φράση του υπουργού Υποδομών Δημήτρη Ρέππα και μας απασχολεί πραγματικά και σε βάθος. Ο υπουργός χαρακτήρισε τσαμπατζήδες αυτούς που αρνούνται να πληρώσουν στα διόδια, ειδικά των εθνικών οδών που δεν υπάρχουν και τα αυξημένα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς, στα οποία με το έτσι θέλω αποφάσισε να αυξήσει την τιμή των εισιτηρίων η κυβέρνηση.
Είναι λοιπόν, τσαμπατζήδες αυτοί που δεν πληρώνουν στα διόδια και στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Είναι τσαμπατζής ο άνεργος και ο συνταξιούχος, η νοικοκυρά και ο φοιτητής που δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς ειδικά μετά τις νέες αυξημένες κατά 40% τουλάχιστον τιμές;
Πάμε και στα διόδια. Αναρωτιόμαστε σε ποια σύννομη πολιτεία και κράτος υπάρχουν διόδια χωρίς να υπάρχουν δρόμοι που να τα δικαιολογούν. Η απάντηση είναι στην Ελλάδα, σε αυτή τη χώρα υπάρχουν διόδια και δεν υπάρχουν δρόμοι. Ρωτάμε λοιπόν, τον κύριο Ρέππα, είναι τσαμπατζήδες αυτοί που αρνούνται να πληρώσουν τα διόδια εκεί που δεν υπάρχουν δρόμοι;
Εμείς θα θέλαμε να πούμε στον κύριο υπουργό ότι όλοι αυτοί δεν είναι τσαμπατζήδες. Κάποιοι εξ αυτών δεν έχουν τα χρήματα για να πληρώσουν μετά και την επίθεση που εξαπέλυσε στα λαϊκά στρώματα η κυβέρνηση της οποίας είναι υπουργός, κάποιοι άλλοι συγκροτούν -συμπαραστεκόμενοι και σε αυτούς που δεν έχουν να πληρώσουν- ένα νέο ακτιβιστικό κίνημα που δημιουργείται στη χώρα και το οποίο λεει επιτέλους «όχι» στις αναίτιες και συνεχείς αυξήσεις των τιμών, την ώρα που οι αποδοχές των εργαζομένων μειώνονται δραματικά.
Ένα νέο ακτιβιστικό κίνημα που μόνο ελπιδοφόρο μπορεί να είναι για τους Ελληνες, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της ιστορίας τους, στην οποία έχουν δυστυχώς απέναντί τους –για μία ακόμη φορά- και την κυβέρνησή τους. Το παρόν σημείωμα λοιπόν, αφιερώνεται σε όσους αποκαλούν τους ανήμπορους και τους ακτιβιστές τσαμπατζήδες και δεν τολμούν να πουν τα ίδια για τους ισχυρούς φίλους του που κατ’ εξακολούθηση παρανομούν.

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

“Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυση τους ήχους, τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου, κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις”. Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από το “Απολείπειν ο θεός Αντώνιον”, ένα από τα πολλά εξαιρετικά ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη.
Στην είσοδο της Αλεξάνδρειας υπάρχει μια πινακίδα με το όνομα της στα ελληνικά. Μια πόλη που στο διάβα της ιστορίας συνδέθηκε με τον ελληνισμό και το ελληνικό στοιχείο, μια πόλη που ανήκει μεν στο μεγαλύτερο αραβικό κράτος, την Αίγυπτο, αλλά δεν νοείται δίχως το ελληνικό της στοιχείο και είναι η έδρα του Ελληνορθόδοξου πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και Πάσης Αφρικής, του δευτέρου τη τάξει μετά το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, η Πηνελόπη Δέλτα και τόσοι άλλοι λόγιοι και ευεργέτες του έθνους ήταν Αλεξανδρινοί. Ήταν παιδιά της πόλης που ίδρυσε ο Ισκεντέρ ελ Ακμπά, όπως είναι το όνομα του Μεγάλου Αλεξέναδρου στα αραβικά, το 331 π.Χ. και της έδωσε το όνομά του. Μιας πόλης που κάλλιστα θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ελληνική.
Αυτή είναι η Αλεξάνδρεια που εγκατέλειψε προχθές λόγω των γεγονότων ένα μεγάλος μέρος των Ελλήνων κατοίκων της. Αυτή είναι η “ελληνική” Αλεξάνδρεια που έχασε και άλλο κομμάτι του Ελληνισμού, που την αποχαιρέτησαν, κάποιοι ίσως για πάντα.
Μερικές εκατοντάδες είναι πια οι Ελληνες που μαζί με το Πατριαρχείο φυλάσσουν τις Θερμοπύλες του Ελληνισμού στο σημείο αυτό της Αφρικής. Μερικές εκατοντάδες και τώρα έγιναν λιγότεροι αυτοί “που αξιώθηκαν μια τέτοια πόλη”.
Ολα αυτά τα αναφέρουμε για να καταδείξουμε το πλήγμα που υπέστη ο Ελληνισμός από την αποχώρηση των Αλεξανδρινών Ελλήνων που ευχόμεθα να είναι προσωρινή...