Γράφει κάπου ο Καζαντζάκης: “Η ομορφιά δεν έχει έλεος. Δεν την κοιτάζεις, αυτή σε θωρεί και δε συγχωρεί”. Και κάπου άλλου λέει: “Οταν πιστεύουμε κάτι ανύπαρκτο με πάθος το δημιουργούμε. Ο,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά”.
Γραπτά ενός μεγάλου ανδρός, λόγια ενός μεγάλου Ελληνα, ενός παγκόσμιου πολίτη, ενός εκ των μεγαλύτερων ταξιδευτών της σκέψης του 20ου αιώνα που ο υπογράφων θα τολμούσε να τον κατατάξει ως εφάμιλλο του Νίτσε, από τον οποίο, άλλωστε, επηρεάστηκε στον απόλυτο βαθμό.
Λόγια και γραπτά του μεγάλου “Νίκου Καζαντζάκη” που τουλάχιστον κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τον μνημονεύουμε, αν και η ζωή μας όλη θα έπρεπε να είναι μια ωδή στη φιλοσοφία του Καζαντζάκη. Αφορμή για την αναφορά μας αποτελεί η επέτειος της γέννησης αυτού του μεγάλου ανδρός που ήρθε στον κόσμο στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Κάστρο (το Ηράκλειο της Κρήτης) και θεωρείται εκ των μεγαλυτέρων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας σκέψης και φιλοσοφίας.
Ανθρωπος ερωτικός και βαθιά θρησκευόμενος ήταν ο Καζαντζάκης και για αυτό ίσως η εκκλησία τον αφόρισε. Ηταν σίγουρα πιο πιστός από αυτούς που τον αφόρισαν, αλλά η ουσία δεν είναι αυτή. Η ουσία είναι αυτή που γράφει στην “Ασκητική”: “ Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω”.
Και επειδή ο Νίκος Καζαντζάκης όπως γράψαμε, πέραν από πολύ μεγάλος φιλόσοφος ήταν και ερωτικός, γράφει ακόμη στην “Ασκητική”: “Ο άνθρωπος δε ζυγιάζει, δε μετρά, δε βολεύεται, ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι”. Αυτό το χτυποκάρδι που ο άνθρωπος θέλει να ακολουθεί καθημερινά. Αυτό το χτυποκάρδι που τον αλλάζει και τον απογειώνει. Ας το ακολουθήσουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου