ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ

Είναι από τις λίγες φορές που κυριολεκτικά τα λόγια περιττεύουν. Είναι από τις λίγες φορές που ακόμη και η σκέψη σωπαίνει και η θλίψη γίνεται μόνιμο συναίσθημα. Είναι από τις λίγες φορές που η φύση πενθεί για τη φύση, με έναν πένθιμο τραγούδι, ένα θρήνο που γίνεται οιμωγή…
Είναι, όμως, από τις πολλές φορές που μπορούμε (και πάλι) να προβλέψουμε το μέλλον. Στη θέση των καμένων της Αττικής και των άλλων περιοχών της χώρας που παραδόθηκαν στην πύρινη λαίλαπα, θα ξεφυτρώσουν βίλες. Το ξέρουμε, το έχουμε ξαναδεί.
Είναι προφανές πως πέραν της έλλειψης συντονισμού και σχεδίου των αρχών, το σχέδιο είναι οργανωμένο και στο μέλλον κάποια σπίτια σαν και ορισμένα εξ αυτών που κάηκαν θα χτιστούν εκεί που κάποτε ήταν δένδρα, δάσος, ζωή. Εκεί που οι αέναες λειτουργίες της ζωοφόρου φύσης ανανέωναν το ωραιότερο μυστήριο, τη ζωή. Εκεί που ο μεγαλύτερος δάσκαλος του ανθρώπου, η φύση, δεν θα πάλλεται πια από ζωή, αλλά από θάνατο.
Οι επιπτώσεις θα φανούν άμεσα. Η αποκατάσταση θα αργήσει. Κάποιοι από εμάς ίσως και να μην την προλάβουμε. Ακούγεται σκληρό, αλλά είναι αληθινό. Ακούγεται ακόμη σκληρό ότι κάποιοι έχτισαν παράνομα και τα στοιχεία της φύσης τους εκδικήθηκαν και τα σπίτια που έφτιαξαν με πολύ μόχθο κάηκαν.
Γιατί, όμως, όλα αυτά; Συνεχές και διαχρονικό το ερώτημα. Γιατί κάποιοι καίνε τα δάση για να τα τσιμεντοποιήσουν και μένουν ατιμώρητοι. Γιατί το κράτος μονίμως αδρανεί και όλα επαφίενται στον ηρωισμό μεμονωμένων ανθρώπων. Των πυροσβεστών, των στρατιωτών, των ανθρώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυρίως των εθελοντών; Για όλοι αυτοί δίνουν και τη ζωή τους; Γιατί όλοι αυτοί είναι ήρωες και δεν είναι τσάμπα μάγκες.
Ακούγεται σκληρό τέτοιες ώρες, αλλά αυτοί που επιτέθηκαν στον πυροσβέστη δεν πρέπει να ήταν και πολλοί μάγκες. Μαγκιά θα ήταν να τα έβαζαν με κάποιον υψηλά ιστάμενο και ενδεχομένως με κάποιον καταπατητή. Μαγκιά θα ήταν να μην είχαν χτίσει σπίτια στο δάσος και να μην τον κατέστρεφαν με τον τρόπο τους.
Ελλάδα, καλοκαίρι 2009, ένας ακόμη επικήδειος για τη φύση και την ίδια τη ζωή. Τα ίδια γράφαμε και το πέρσι και πρόπερσι και πριν. Τα ίδια φοβούμεθα ότι θα ξαναγράψουμε στο μέλλον. Η μάνα φύση τελικά πόσο θ’ αντέξει;