Ηταν πριν από ένα χρόνο όταν έφυγε μία από τις ευγενέστερες μορφές της ελληνικής πολιτικής ζωής και βεβαίως μία από τις ευγενέστερες μορφές της σύγχρονης ανανεωτικής αριστεράς. Ηταν τέτοια μέρα πριν από ένα χρόνο όταν έφυγε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, μια εμβληματική φυσιογνωμία, όχι μόνο για την αριστερά, αλλά για το σύνολο της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης με τον οποίο ο υπογράφων είχε την τύχη να γνωρίζεται προσωπικά και να τον έχει ακούσει πολλές φορές να ομιλεί εκ του σύνεγγυς, ήταν πολυγραφότατος, με ευρεία γνώση και πνεύμα. Ηταν ασυμβίβαστος πολιτικός, δημοκράτης, μεταρρυθμιστής και ριζοσπάστης, ήθελε να παρεμβαίνει και να εκφράζει τη γνώμη του χωρίς να υπολογίζει πολιτικό κόστος, πέρα από μέσους όρους και μετριότητες.
Πολλές από τις θέσεις τους έχουν δικαιωθεί πανηγυρικά σήμερα. Ειδικά τα όσα υποστήριζε για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και μάλιστα, τα υποστήριζε όταν το σύνολο των Ελλήνων πολιτικών μιλούσε για το θαύμα της Ελλάδας και το μεγάλο κατόρθωμα της διοργάνωσης των Αγώνων. Ο Μιχάλης είχε προβλέψει από τότε τα δεινά που θα επέφεραν στη χώρα…
Ηταν παρών στο γαλλικό Μάη το 1968. Ηταν φιλοευρωπαϊστής και οραματιστής σε ένα πολιτικό χώρο που ακροβατεί και που ακόμη αναζητά την ακριβή του ταυτότητα. Εμεινε πιστός στην ανανεωτική αριστερά και ήταν από τους πρώτους Ευρωβουλευτές του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ το 1994, ενώ από το 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β’ Αθηνών.
Το κενό του είναι αναμφίβολο μεγάλο για την πολιτική ζωή της χώρας και ακόμη μεγαλύτερο για τους δικούς του ανθρώπους, τη γυναίκα του, το γιο του, τους φίλους του. Για τις συζητήσεις στο Γρίμποβο, την παραλία της Ναυπάκτου, κάτω από τα πλατάνια, για τις μαγικές στιγμές του καλοκαιριού με φόντο τον Κορινθιακό, το λιμάνι και το κάστρο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου