Η σημαντικότερη ίσως ημέρα της ελληνικής ιστορίας είναι η σημερινή, η ημέρα που το έθνος εξεγέρθηκε και ξεκίνησε τον αγώνα του για την αποτίναξη του Οθωμανικού ζυγού. Η 25η Μαρτίου 1821 είναι η συμβατική ημερομηνία που επελέγη ως ημερομηνία έναρξης της ελληνικής επανάστασης, της εξέγερσης που έθνους που λίγα χρόνια αργότερα, το 1830 οδήγησε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας με το πρωτόκολλο του Λονδίνου.
Η 25η Μαρτίου 1821 είναι η συμβατική ημερομηνία που επελέγη ως ημερομηνία έναρξης της ελληνικής επανάστασης και τούτο διότι η ελληνική επανάσταση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την 25η Μαρτίου. Είχε ξεκινήσει με την πρώτη πολεμική πράξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη στις 22 Φεβρουαρίου 1821 που ήταν η διάβαση του ποταμού Προύθου, στην Μολδαβία και η είσοδος των στρατιωτών του στο Ιάσιο, την πρωτεύουσα της σημερινής ρουμανικής Μολδαβίας. Η επανάσταση είχε ακόμη ξεκινήσει από την Πάτρα, τα Καλάβρυτα, τη Βοστίτσα, την Καρύταινα, την Καλαμάτα, το Γύθειο, τα Σάλωνα και τον Πραστό.
Όλα αυτά πολύ πριν την επιλογή της συμβολικής ημερομηνίας, της 25ης Μαρτίου 1821, κάτι που έγινε μερικά χρόνια μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Και γιατί επελέγη η 25η Μαρτίου και όχι μια άλλη ημερομηνία ως συμβολική για την έναρξη της επανάστασης είναι το εύλογο ερώτημα που θα προκύψει στον καθένα;
Επακριβής απάντηση σε αυτό δεν υπάρχει. Κατά πολλούς καθιερώθηκε έτσι επειδή την ίδια ημέρα εορτάζεται και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και ήταν ευκαιρία να συνδεθεί και ο ρόλος της εκκλησίας με την επανάσταση. Την ίδια δε ημέρα στο Αίγιο γινόταν επαναστατική σύσκεψη και κατά τους ιστορικούς της εποχής υπήρξε μετάβαση δύο Επισκόπων, του Παλαιών Πατρών Γερμανού και του Κερνίτσης Προκόπιου στην Αγία Λαύρα, χωρίς να απαντάται το ερώτημα εάν ευλόγησαν ή όχι τα λάβαρα και κήρυξαν την έναρξη της επανάστασης.
Όλα αυτά αποτελούν ακόμη πεδίο έρευνας για τους ιστορικούς και πιθανώς ν’ αργήσει ο καιρός που η γραφίδα τους θα δώσει απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επανάσταση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποτελεί την υψίστη πράξη ηρωισμού της ιστορίας μας και έστω και συμβολικά, η σημερινή ημέρα είναι εξόχως σημαντική και ως τέτοια πρέπει να εορτάζεται.
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
ΓΙΑ ΤΟ "ΑΝΤΙ" ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ
Ένα περιοδικό που έκλεισε πριν λίγους μήνες και ένας θάνατος που ίσως και να ήταν επακόλουθό του. Ένα περιοδικό όχι σαν τ’ άλλα, αλλά ένα περιοδικό που διαμόρφωσε πολιτική άποψη και γέμισε γνώση γενιές και γενιές Ελλήνων. Ένα περιοδικό διαφορετικό, που άγγιξε το ιδεατό και παρήγαγε πολιτισμό.
Το περιοδικό αυτό που ανήκε στην αριστερά, αλλά γαλούχησε όλο το πολιτικό φάσμα είναι το «Αντί», το οποίο μια αγωγή που βασίστηκε στον τυποκτόνο νόμο, το εξανάγκασε σε κλείσιμο στις 11 Απριλίου του 2008. Εχθες, πιθανώς και ως επακόλουθο της κατάληξης του περιοδικού, ολοκληρώθηκε βιολογικά και ο κύκλος του ανθρώπου που το εμπνεύστηκε, του Χρήστου Παπουτσάκη που έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο στα 76 του χρόνια.
Το «Αντί» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1972, μεσούσης της χούντας και με το πρώτο του τεύχος να φιλοξενεί συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη. Το καθεστώς έκλεισε αμέσως το περιοδικό, το οποίο επανεξεδόθη τον Σεπτέμβριο του 1974. Εκτοτε το «Αντί» κυκλοφορούσε ανά 15θημερο και εξέδωσε 919 τεύχη. Όλα αυτά μέχρι τα 11 Απριλίου 2008, όταν μια αγωγή που κρατούσε από το 2004 επιδίκασε 80.000 ευρώ αποζημίωση στον ενάγοντα, ποσό που ο εκδότης του δεν είχε να πληρώσει και έτσι ανέστειλε την έκδοσή του, ενώ σε όλη τη δικαστική διαμάχη, ο Χρήστος Παπουτσάκης αρνήθηκε να αποκαλύψει τον συντάκτη του επίδικου σχολίου.
Το σημερινό σημείωμα για το περιοδικό και τον εκδότη του δεν είναι επικήδειος. Είναι απλά απόδοση τιμής σε μια συνεπή και αλτρουιστική προσπάθεια ετών. Σε ένα περιοδικό που παρήγαγε ήθος και πολιτισμό, πέραν των όποιων ιδεολογικών διαφορών μπορεί να υπήρχαν με αυτά που κατά κύριο λόγο πρέσβευε.
Το περιοδικό αυτό που ανήκε στην αριστερά, αλλά γαλούχησε όλο το πολιτικό φάσμα είναι το «Αντί», το οποίο μια αγωγή που βασίστηκε στον τυποκτόνο νόμο, το εξανάγκασε σε κλείσιμο στις 11 Απριλίου του 2008. Εχθες, πιθανώς και ως επακόλουθο της κατάληξης του περιοδικού, ολοκληρώθηκε βιολογικά και ο κύκλος του ανθρώπου που το εμπνεύστηκε, του Χρήστου Παπουτσάκη που έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο στα 76 του χρόνια.
Το «Αντί» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1972, μεσούσης της χούντας και με το πρώτο του τεύχος να φιλοξενεί συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη. Το καθεστώς έκλεισε αμέσως το περιοδικό, το οποίο επανεξεδόθη τον Σεπτέμβριο του 1974. Εκτοτε το «Αντί» κυκλοφορούσε ανά 15θημερο και εξέδωσε 919 τεύχη. Όλα αυτά μέχρι τα 11 Απριλίου 2008, όταν μια αγωγή που κρατούσε από το 2004 επιδίκασε 80.000 ευρώ αποζημίωση στον ενάγοντα, ποσό που ο εκδότης του δεν είχε να πληρώσει και έτσι ανέστειλε την έκδοσή του, ενώ σε όλη τη δικαστική διαμάχη, ο Χρήστος Παπουτσάκης αρνήθηκε να αποκαλύψει τον συντάκτη του επίδικου σχολίου.
Το σημερινό σημείωμα για το περιοδικό και τον εκδότη του δεν είναι επικήδειος. Είναι απλά απόδοση τιμής σε μια συνεπή και αλτρουιστική προσπάθεια ετών. Σε ένα περιοδικό που παρήγαγε ήθος και πολιτισμό, πέραν των όποιων ιδεολογικών διαφορών μπορεί να υπήρχαν με αυτά που κατά κύριο λόγο πρέσβευε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)