ΓΙΑ ΤΟ "ΑΝΤΙ" ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΔΟΤΗ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

Ένα περιοδικό που έκλεισε πριν λίγους μήνες και ένας θάνατος που ίσως και να ήταν επακόλουθό του. Ένα περιοδικό όχι σαν τ’ άλλα, αλλά ένα περιοδικό που διαμόρφωσε πολιτική άποψη και γέμισε γνώση γενιές και γενιές Ελλήνων. Ένα περιοδικό διαφορετικό, που άγγιξε το ιδεατό και παρήγαγε πολιτισμό.
Το περιοδικό αυτό που ανήκε στην αριστερά, αλλά γαλούχησε όλο το πολιτικό φάσμα είναι το «Αντί», το οποίο μια αγωγή που βασίστηκε στον τυποκτόνο νόμο, το εξανάγκασε σε κλείσιμο στις 11 Απριλίου του 2008. Εχθες, πιθανώς και ως επακόλουθο της κατάληξης του περιοδικού, ολοκληρώθηκε βιολογικά και ο κύκλος του ανθρώπου που το εμπνεύστηκε, του Χρήστου Παπουτσάκη που έφυγε από τη ζωή χτυπημένος από την επάρατη νόσο στα 76 του χρόνια.
Το «Αντί» κυκλοφόρησε για πρώτη φορά τον Μάιο του 1972, μεσούσης της χούντας και με το πρώτο του τεύχος να φιλοξενεί συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη. Το καθεστώς έκλεισε αμέσως το περιοδικό, το οποίο επανεξεδόθη τον Σεπτέμβριο του 1974. Εκτοτε το «Αντί» κυκλοφορούσε ανά 15θημερο και εξέδωσε 919 τεύχη. Όλα αυτά μέχρι τα 11 Απριλίου 2008, όταν μια αγωγή που κρατούσε από το 2004 επιδίκασε 80.000 ευρώ αποζημίωση στον ενάγοντα, ποσό που ο εκδότης του δεν είχε να πληρώσει και έτσι ανέστειλε την έκδοσή του, ενώ σε όλη τη δικαστική διαμάχη, ο Χρήστος Παπουτσάκης αρνήθηκε να αποκαλύψει τον συντάκτη του επίδικου σχολίου.
Το σημερινό σημείωμα για το περιοδικό και τον εκδότη του δεν είναι επικήδειος. Είναι απλά απόδοση τιμής σε μια συνεπή και αλτρουιστική προσπάθεια ετών. Σε ένα περιοδικό που παρήγαγε ήθος και πολιτισμό, πέραν των όποιων ιδεολογικών διαφορών μπορεί να υπήρχαν με αυτά που κατά κύριο λόγο πρέσβευε.