ΓΙΑ ΤΟΝ "ΑΔΕΛΦΟ" ΜΟΥ ΠΟΥ "ΕΦΥΓΕ"

Το χώμα είχε σκεπάσει το Λάζαρο, αλλά κανείς δεν έφευγε. Εστεκαν όλοι εκεί, γύρω του, αμίλητοι, βουρκωμένοι. Κάποιοι ξέσπασαν, κάποιοι δεν το πίστευαν ακόμη και όταν η αττική γη πήρε το Λαζαράκο μας. Νόμιζαν όλοι ότι ήταν ένα από τα χωρατά του, από το υψηλής ευφυίας αστείρευτο χιούμορ του που μας συνοδεύει στη ζωή μας χρόνια τώρα. Ακόμη και η γη, τα δένδρα, τα λουλούδια έστεκαν θλιμμένα για το Λάζαρο, ήταν σαν να μην το πίστευαν και αυτά. Ηταν σαν μια συνωμοσία της φύσης που ήθελε να πάει κόντρα στις δυνάμεις της, που δεν ήθελε και αυτή όπως όλοι μας να πιστέψει ότι αυτός ο μεγάλος άνθρωπος έφυγε.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Λάζαρος “έφυγε”. Κανείς δεν μπορεί να το δεχθεί, κανείς δεν θα το επιτρέψει. Θα κρατάμε για πάντα σφιχτά αυτόν και τις παρακαταθήκες που μας άφησε, τους δρόμους που μας άνοιξε, το ήθος, την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα. Αυτός ήταν ο Λάζαρος, αυτόν θα έχουμε για πάντα στην καρδιά μας, αυτά μαζί με τα αστεία του θα είναι τα κόμιστρα που θα δώσει στον βαρκάρη για να περάσει στη Χαιρώνεια λίμνη και είμαι σίγουρος ότι και αυτός δεν θα θέλει πραγματικά να του επιτρέψει να περάσει...
Ο Λαζαράκος ήταν ένα κομμάτι από τη ζωή μου, μεγάλο, σημαντικό, ιδιαίτερο. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα όταν άνοιγε για εμένα η πόρτα της δημοσιογραφίας. Ηταν 18 χρόνια πριν όταν έξω από τα γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ» έστεκε ένα άνδρας. Τον ρώτησα σε ποιο όροφο ήταν τα γραφεία της εφημερίδας και εκείνος που έδειξε το δρόμο. Μου έδειξε το δρόμο για τα γραφεία της εφημερίδας και την πρώτη μου δουλειά, αλλά στο διάβα του χρόνου μου έδειξε το δρόμο για πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή και στο σκληρό κόσμο της δημοσιογραφίας. Μου έδειξε το δρόμος του ήθους και της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας, του ανδρισμού και της ευγένειας.
Είναι οι πιο σημαντικές παρακαταθήκες. Με δίδαξε πώς να βαδίζω στο δρόμο για την Ιθάκη έχοντας ως όπλα τη γνώση, το ήθος, την αξιοπρέπεια. Το ίδιο έκανε και εκείνος πάντα. Ο δικός του δρόμος για την Ιθάκη ήταν σύντομος, αλλά γεμάτος. Είχε μεν σειρήνες, κύκλωπες και λαιστρυγόνες, αλλά αυτός ήταν πάντα ο ίδιος. Δεν άλλαξε ποτέ και έδινε και σε εμένα δύναμη να συνεχίσω έτσι. Εδινε σε όλους μας δύναμη ο άμεμπτος χαρακτήρας του, ο υψηλός ανθρωπισμός, το χιούμορ του, το ήθος και η ευγένειά του.
Ο άνδρας αυτός ήταν ο πρώτος που συνάντησα πριν η πόρτα της δημοσιογραφίας ανοίξει για μένα και έμεινε στη ζωή μου σημαδεύοντας τη για πάντα. Ο άνδρας αυτός ήταν η σημαντικότερη παρουσία στην καριέρα μου από την ημέρα εκείνη στα γραφεία του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Ο άνδρας αυτός ήταν ένας άνδρας με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Ηταν ο Λάζαρος Μουρκάκος, ο Λαζαράκος μου, ο Λαζαράκος μας που την περασμένη Παρασκευή μας «έφυγε». Οι στιγμές που έχω να θυμηθώ από αυτόν τον μεγάλο άνθρωπο και δημοσιογράφο είναι αμέτρητες. Θα χαθώ αν αρχίσω να τις μετρώ και θα με πιάσουν πάλι τα κλάματα. Θα μου λείψει πολύ, όμως, ο Λάζαρος. Θα μου λείψει, θα μας λείψει σε όλους μας. Σε όσους τον γνώρισαν, σε όσους τον συνάντησαν έστω και για μια φορά στη ζωή τους.
Την Παρασκευή όταν ο Λάζαρος “έφυγε” ένας συνάδελφος από την οικογένεια του “ΦΙΛΑΘΛΟΥ” μου είπε ότι η εφημερίδα δεν θα είναι πια η ίδια. Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο χωρίς το Λάζαρο, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Η απώλεια είναι μεγάλη, βαριά και ασήκωτη. Και ο πόνος το ίδιο.
Πριν τρία χρόνια όταν είχε περάσει μια περιπέτεια με την υγεία του μου τηλεφώνησε, έτρεξα, πήγαμε στο νοσοκομείο. Το ξεπέρασε. Την Παρασκευή δεν πρόλαβα, πήγα αργά, πολύ αργά. Ο Λάζαρος είχε «φύγει». Ο νους δεν το χωράει αυτό που έγινε. Λάζαρε μου συγνώμη που άργησα να έρθω την Παρασκευή, συγνώμη που δεν πρόλαβα. Να ξέρεις ότι σε ευχαριστώ για όλα. Σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες πολλά, σε ευχαριστώ γιατί μου δίδαξες τι σημαίνει ήθος και αξιοπρέπεια, σε ευχαριστώ για την τιμή που μου έκανες να είμαι φίλος σου.
Καλό ταξίδι Λαζαράκο, καλό ταξίδι αδερφέ μου. Σ΄ ευχαριστώ για όλα…