ΓΙΑ ΤΟΥΣ 18ΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΙ 20ΧΡΟΝΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ, ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ

Με αφορμή την προσωπική εμπερία του υπογράφοντος που τον Ιανουάριο του 2006 είχε επισκεφθεί τα κατεχόμενα μαζί με δύο Ελληνοκυπρίους συναδέλφους, τον Ιάκωβο και τον Πέτρο (αμφότεροι κατάγονται από τα κατεχόμενα, αμφότεροι είχαν χάσει τις περιουσίες τους και αμφότεροι εκείνη την ημέρα έκλαψαν για αυτά που χάθηκαν και μάλλον δεν θα ξανάρθουν),τόσο ο Πέτρος, όσο και ο Ιάκωβος απάντησαν την επόμενη ημέρα με email. Είχαν διαβάσει τη δημοσίευση της ιστορίας στη στήλη στο "GOAL" και συγκινημένοι απάντησαν.
Οι δύο συνάδελφοι στους οποίους έγινε η αναφορά είναι ο Ιάκωβος Κακουρής και ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου που εργάζονται στον «Φιλελεύθερο». Ο Ιάκωβος έγραψε στο μηνυμά του "πάλι με συγκίνησες ρε...", ενώ ο Πέτρος ήταν πιο αναλυτικός και έστειλε μήνυμα επιστολή, την οποία παραθέτω αυτούσια: «Φίλε, Σωτήρη
Διάβασα τη στήλη σου και κατασυγκινήθηκα. Όχι για την αναφορά στην αφεντιά μου, φυσικά, αλλά για το ότι σε πείσμα των καιρών, κόντρα στην προσπάθεια των (πλείστων) ΜΜΕ και όχι μόνο (και στην Αθήνα, αλλά και εδώ στο μισό νησί) για αποχαύνωση και αποβλάκωση του κόσμου και προπάντων για το σβήσιμο ή τη διαστρέβλωση της Ιστορίας, επιμένεις. Ξέρω ότι η Κύπρος (ειδικά η κατεχόμενη) «δεν πουλάει» πια στην Ελλάδα. «Δεν πουλάει» ούτε στην ίδια την μη κατεχόμενη Κύπρο-εκτός όταν οι πολιτικάντηδες, τα κόμματα και τα λογής λογής κέντρα εξουσίας θέλουν να καπηλευτούν την θυσία των ηρωϊκών παιδιών και των προσφύγων του 1974.
Η αναφορά σου στην κατεχόμενη Κύπρο και τη μαύρη επέτειο της έναρξης της τουρκικής εισβολής είναι μια από τις ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις στον κανόνα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ. Εκ μέρους όλων. Και προπάντων εκ μέρους των 18χρονων και 20χρονων παλικαριών της Κερύνειας, που χάθηκαν. Αντιστάθηκαν επί 72 ώρες με ηρωισμό βγαλμένο από το ’21 και την αντίσταση του ’40. Κι ας είχαν πενιχρό και ξεπερασμένο οπλισμό. Κι ας ήταν η αναλογία με τα μεχμετζίκ ένας προς εφτά. Κι ας είχαν οι εισβολείς πλήρη δύναμη πυρός (αεροπορία, ναυτικό, πυροβολικό, τανκς). Κι ας προδόθηκαν, από τη «Μητέρα Πατρίδα». Στάθηκαν εκεί. Πλήρως συνειδητοποιημένοι. Ατρόμητοι.
* Το απόσπασμα που παραθέτω, από το βιβλίο (κυκλοφόρησε το 1989) του στρατηγού Μπεντρεντίν Ντεμιρέλ, αρχηγού του «Αττίλα» στην εισβολή, είναι ενδεικτικό: «Η κατάσταση στην ακτή δεν ήταν καλή. Λόγω του θανάτου του διοικητή και του υποδιοικητή του 50 Συντάγματος Πεζικού, δεν υπήρχε ένας αξιωματικός ο οποίος θα αναλάμβανε αμέσως τη μετακίνηση και τη διοίκηση του Συντάγματος. O υπολοχαγός Janouz που ήταν στο σκάφος μου, μόλις πάτησε το πόδι του στην ακτή σκοτώθηκε προτού πάρει το δρόμο για την Κερύνεια όπως ήταν η επιθυμία του.
O θόρυβος από τις εκρήξεις της δικής μας μοίρας πυροβολικού και του
εχθρικού πυροβολικού και όλμων ήταν ανάμεικτες. Οι βολές του εχθρού ήταν σποραδικές, αλλά εύστοχες. Όταν έβαλλαν, χτυπούσαν ή στη θάλασσα ή στην παραλία.
O Ταξίαρχος Boratas με πλησίασε και μου είπε ότι ο υπασπιστής μου, ο
Sokully σκοτώθηκε από βλήμα όλμου. Είπε ότι οι μονάδες ανακατεύθηκαν μεταξύ τους και συμπτύχθηκαν σ' ένα μέτωπο 250μ. H κατάσταση θύμιζε Δουνκέρκη.
Οι μονάδες μας έπρεπε να απελευθερωθούν από τον κλοιό. Στις 12 ανέβηκα σ' ένα από 3 άρματα (Μ113) που κράτησα σε εφεδρεία και κινήθηκα ανατολικά. Οι μονάδες πεζικού προχώρησαν μόνο 300 μέτρα και σταμάτησαν να ακολουθούν τα άρματα. Οι ίδιες μονάδες το πρωί της 20ής Ιουλίου, ενώ είχαν αρχικά προωθηθεί 500 μ. από
την ακτή, λόγω των πυρών εγκατέλειψαν τα σακίδιά τους και επέστρεψαν στην ακτή αδρανώντας δύο μέρες».