Ο ΣΕΦΕΡΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΙΩΠΗΣΕ...

Πολύς λόγος έχει γίνει για τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων στη διάρκεια της δικτατορίας. Οι περισσότεροι σιώπησαν, συμβιβάστηκαν, έμειναν ουδέτεροι, δηλαδή συνένοχοι…Ο Γιώργος Σεφέρης, ο μεγάλος Ελληνας ποιητής ήταν εξ εκείνων που μίλησαν. Καταφέρθηκε πολλές φορές εναντίον του παράνομου καθεστώτος, αντιστάθηκε και εκδηλώθηκε έντονα εναντίον της χούντας, τόσο με τα γραπτά του, όσο και με δηλώσεις του.
Γόνος εύπορης οικογένειας της Σμύρνης, εκεί όπου αντίκρισε για πρώτη φορά το φως του κόσμου το 1900, ο Γιώργος Σεφέρης που ήταν το φιλολογικό ψευδώνυμο του Γιώργου Σεφεριάδη, κατατάσσεται στο πάνθεον των πολύ μεγάλων λογοτεχνών παγκοσμίως. Ηταν ο πρώτος Ελληνας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας και αυτό έγινε το 1963.
Πολλά από τα ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί, ειδικώς από τον Μίκη Θεοδωράκη. Όπως το αριστουργηματικό «Στο περιγιάλι το κρυφό», το οποίο μελοποίησε ο Μίκης και τραγούδησε ο επίσης αξέχαστος Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Αλλά και άλλα ποιήματά του ντύθηκαν με μουσική και έγιναν μελωδίες που μένουν ανεξίτηλες στο διάβα του χρόνου.
Μελωδίες που έντυσαν τους στίχους ενός από τους πλέον ευρυμαθείς λογοτέχνες που ανέδειξε η χώρα. Ο Γιώργος Σεφέρης, αδελφός της Ιωάννας Τάτσου συζύγου του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου, ήταν διπλωμάτης και ταξίδευε πολύ. Υπηρέτησε σε πολλές πρεσβείες της Ελλάδας στο εξωτερικό αρχικά ως ακόλουθος και στη συνέχεια ως πρέσβης και αυτό του είχε δώσει τη δυνατότητα να έχει μια ευρεία μόρφωση.
Ιστορικές έχουν μείνει οι φράσεις του για την Κύπρο. Κάθε φορά που την επισκεπτόταν, ακόμη και πριν την ανεξαρτησία της το 1960, ο Σεφέρης συνήθιζε να λεει πως στο νησί αυτό ένοιωθε τον Ελληνισμό πιο ευρύχωρο.
Ο Γιώργος Σεφέρης έκλεισε τα μάτια του 38 χρόνια πριν τέτοιες ημέρες. Ηταν 20 Σεπτεμβρίου του 1971, όταν ο νομπελίστας ποιητής έφευγε για τη γειτονιά των αγγέλων και ταυτόχρονα περνούσε στην αιωνιότητα με το πλούσιο και ανεκτίμητο έργο του. Δυστυχώς για αυτόν, δεν πρόλαβε να δει τη χώρα και πάλι δημοκρατική, αλλά το κρυφό περιγιάλι που περιγράφει με τη μαγική του πένα θα μας συντροφεύει για πάντα: «Στο περιγιάλι το κρυφό\ κι άσπρο σαν περιστέρι\ διψάσαμε το μεσημέρι\ μα το νερό γλυφό.\ Πάνω στην άμμο την ξανθή\ γράψαμε τ' όνομά της\ Ωραία που φύσηξε ο μπάτης\ και σβήστηκε η γραφή. \ Με τι καρδιά, με τι πνοή,\ τι πόθους και τι πάθος\ πήραμε τη ζωή μας λάθος\ κι αλλάξαμε ζωή».