Όταν ο υπογράφων περνούσε στην εφηβεία, για τον ίδιο και άλλα παιδιά της ηλικίας και της γενιάς του, υπήρχε μια φωνή που ήταν απολύτως συνδεδεμένη την εποχή εκείνη με τους σχετικά πρόσφατους τότε αγώνες κατά της χούντας και υπέρ της αποκατάστασης της δημοκρατίας. Μια φωνή που στα χρόνια της δικτατορίας κράτησε ψηλά το δημοκρατικό αίσθημα των Ελλήνων. Μια φωνή ενός ανθρώπου συνήθως ντυμένου στα μαύρα, μια φωνή θεϊκή.
Ηταν η φωνή του Αρχάγγελου της Κρήτης, του Ψαρονίκου, του Νίκου Ξυλούρη. Μία από τις μεγαλύτερες φωνές του ελληνικού πενταγράμμου που έσβησε τέτοιες ημέρες πριν από 30 χρόνια. Στις 8 Φεβρουαρίου 1980 ο Νίκος Ξυλούρης άνοιγε την πόρτα της γειτονιάς των αγγέλων. Ο καρκίνος τον είχε νικήσει στα 43 του χρόνια, αλλά δεν κατάφερε να νικήσει και δεν θα νικήσει ποτέ τη θεϊκή του φωνή και τα πολύ μεγάλα τραγούδια που ερμήνευσε.
Όταν ο Ψαρονίκος έφυγε ήταν Παρασκευή. «Μια μέρα μια Παρασκευή θα πέσω να πεθάνω», ήταν ένα από τα προφητικά τραγούδια που είχε πει. «Εβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά και ο πατέρας του στον Αδη άκουσε μια τουφεκιά», λεει το ρεφρέν ενός ενός από τα ωραιότερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου που λες και το΄ ξερε ο Ψαρονίκος όταν το είπε ότι ο Θεός τον είχε βάλει σημάδι πολύ νωρίς. Λες και ήταν και αυτό το πολύ «μεγάλο» τραγούδι προφητικό για τον λυράρη από τα Ανώγεια.
Η μνήμη του Ψαρονίκου παραμένει και σήμερα ζωντανή και άσβεστη. Το σπίτι του στα Ανώγεια, εκεί στις κορφές του Ψηλορείτη ανοιχτό, περιμένει τον περαστικό να πιει μια ρακί για αυτόν που σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου και στίχους Νίκου Γκάτσου είπε το θεϊκό άσμα: «Εβαλ' ο Θεός σημάδι, παλικάρι στα Σφακιά κι ο πατέρας του στον Άδη, άκουσε μια τουφεκιά. Της γενιάς μου βασιλιά, μην κατέβεις τα σκαλιά, βρες αθάνατο νερό να νικήσεις τον καιρό. Έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά κι η μανούλα του στον Άδη τράβηξε μια χαρακιά. Της καρδιάς μου βασιλιά με τον ήλιο στα μαλλιά μην περνάς τη χαρακιά, η ζωή 'ναι πιο γλυκιά…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου