Ηταν πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952. Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα και έπεσαν νεκροί από πυρά Ελλήνων. Ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν Κυριακή, αλλά οι Ελληνες το έκαναν για Ελληνες…
Ηταν τότε που ακόμη οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες. Ηταν τότε που υπουργοί υπέβαλλαν ακόμη τις παραιτήσεις τους για λόγους ευθιξίας, όπως ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ της κυβέρνησης Πλαστήρα Aνδρέας Iωσήφ, σύζυγος της Μαρίας Ρεζάν, που παραιτήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκτέλεση του Mπελογιάννη και των συντρόφων του.
Ηταν 58 χρόνια πριν. Μια εποχή σκληρή, μετεμφυλιακή, που οι Ελληνες σκότωναν Ελληνες, που το έθνος είχε διχαστεί. Σήμερα όλα αυτά δεν υπάρχουν, έχουν σβηστεί από τις μνήμες των περισσότερων, αλλά σήμερα έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο. Στο άκρο της ατιμωρησίας και της απάθειας, στο αντίθετο άκρο των ιδανικών που πρέσβευαν ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης, ο Καλούμενος και ο Αργυριάδης, αλλά και άλλοι σύντροφοί τους που έπεσαν για τις ιδέες τους. Ηταν τότε που οι άνθρωποι προτιμούσαν να πεθάνουν για τις ιδέες τους από το να κάνουν μια απλή δήλωση και να ζήσουν μια άνετη ζωή.
Ηταν εκείνο το μεγάλο καβαφικό «όχι» που τους κατέτρεχε και που ποτέ δεν μετάνιωσαν που το είπαν. Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του καταδικάστηκαν σε θάνατο για απόπειρα ανασυγκρότησης του παράνομου τότε ΚΚΕ και στη συνέχεια εκτελέστηκαν. Ηταν τότε που οι ιδέες ήταν πάνω απ’ όλα. Οποιες και αν ήταν και με όποιο κόστος, ακόμη το μεγαλύτερο, την ίδια τη ζωή.
Αστός και καλοντυμένος και ευπρεπής ο Μπελογιάννης ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπου αγωνιστή που τελικά ούτε η ίδια η αριστερά για την οποία πέθανε δεν τον ήθελε. Αλλα είπαμε, τότε ήταν η εποχή που άνθρωποι προτιμούσαν να πεθάνουν για τις ιδέες τους από το να συμβιβαστούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου