Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

ΕΞΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΟΧΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Πριν τη λήψη των οικονομικών μέτρων και την περικοπή μισθών και συντάξεων που έχουν γονατίσει την ελληνική οικονομία, η κυβέρνηση διέψευδε κατηγορηματικά ότι επρόκειτο να ληφθούν, όπως διέψευδε και την προσφυγή στο ΔΝΤ. Τελικά όλα αυτά έγιναν, τα μέτρα ελήφθησαν, η προσφυγή επίσης έγινε και η κοινωνία στενάζει.
Τις τελευταίες ημέρες έχει αρχίσει να γίνεται και πάλι κουβέντα για την ανάγκη λήψης νέων μέτρων. Η κυβέρνηση το διαψεύδει και πάλι, αλλά όχι και ο επικεφαλής του ΔΝΤ Στρος Καν, ο οποίος άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αυτό, ειδικά μετά την αναθεώρηση του ελλείμματος για το οποίο φέρει σαφέστατα την ευθύνη η προηγούμενη κυβέρνηση, αυτής της Νέας Δημοκρατίας, που βύθισε τη χώρα και στη συνέχεια την εγκατέλειψε και παρέδωσε την εξουσία.
Τώρα, όμως, δεν κυβερνά η Νέα Δημοκρατία, αλλά το ΠΑΣΟΚ και η όποια ευθύνη για την κοινωνική ανέχεια το βαραίνει αποκλειστικά. Η κουβέντα για τα νέα μέτρα, αλλά και οι διαψεύσεις της κυβέρνησης θυμίζουν έντονα τις προ του μνημονίου ημέρες. Τότε οι διαψεύσεις και τα λεχθέντα δεν τηρήθηκαν. Τώρα ελπίζουμε να τηρηθούν και να είναι ειλικρινή τα όσα λέγονται από κυβερνητικής πλευράς.
Ετσι και αλλιώς οι μισθωτοί δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν. Η κοινωνία δεν αντέχει άλλο και αυτό καθίσταται καθημερινά σαφές. Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι μικρομεσαίοι δεν μπορούν ν’ αντέξουν ούτε τις αυξήσεις που προτείνει η ΔΕΗ (ελπίζουμε πως η κυβέρνηση δεν θα τις εφαρμόσει), ούτε τη συνεχιζόμενη άνοδο των τιμών σε όλα τα επίπεδα. Οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται και αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε εργασιακός μεσαίωνας είναι προ των πυλών. Το ζήτημα της ισότιμης προσφυγής στη διαιτησία αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα για πλήρη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.
Κατόπιν όλων αυτών, θα θέλαμε πραγματικά να ξέρουμε πόσο ακόμη νομίζουν οι κυβερνώντες πως μπορεί η κοινωνία ν’ αντέξει και να μην υπάρξουν ακραίες μορφές αντίδρασης; Πόσο ακόμη νομίζουν ότι θα υπάρξει απάθεια και πόσο θ’ αργήσει η κοινωνική εξέγερση; Τα όρια μια οι αντοχές εξαντλούνται…

1 σχόλιο:

Unknown είπε...

Το θέμα φίλε μου είναι οτι πνίγοντας μισθωτούς και συνταξιούχους δεν βγαίνει η χώρα από την κρίση. Ναι μεν μειώνονται οι δαπάνες απο τις περικοπές μισθών αλλά το κόστος αυτής της μείωσης είναι πολύ μεγάλο και φαίνεται απο την υστέρηση των εσόδων. Βλέπεις οτι κανένα μέτρο δεν έχει αποδώσει είτε λέγεται αύξηση ΦΠΑ, είτε αύξηση έμμεσης φορολόγησης παντού. Και αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι παρόλο που βλέπουν ότι τέτοιου είδους μέτρα βυθίζουν την χώρα πιο βαθιά στην ύφεση, καταθέτουν ένα προϋπολογισμό με ένα σωρό χαράτσια και πρόβλεψη για 14% ανεργία (δηλαδή 20% και βάλε). Φίλε μου αν αυτά τα βλέπω εγώ που δεν είμαι οικονομολόγος και δεν τα βλέπουν αυτοί που υποτίθεται ότι αυτή είναι η δουλεία τους, τότε κάτι άλλο παίζει και έχουν γραμμένα και τα όρια και τις αντοχές της κοινωνίας μας εκεί που δεν πιάνει μελάνι...