Κυριακή 31 Μαΐου 2009

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΚΑΙ ΛΑΚΗΣ ΣΑΝΤΑΣ, ΔΥΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΗΡΩΕΣ

Ηταν 30 Μαΐου 1941. Μόλις είχαν φθάσει τα νέα, η Κρήτη είχε πέσει. Η γερμανική σημαία συνέχιζε να κυματίζει στην Ακρόπολη, προκαλώντας θλίψη στους Ελληνες.
Το σύμβολο της κατοχής πλήγωνε. Η ανδρεία των Ελλήνων δεν είχε πει την τελευταία της κουβέντα.
Η λέξη και ο χαρακτηρισμός ήρωας, ταίριαξε απόλυτα σε δύο 18χρονους φοιτητές που προέβησαν σε μια από τις ηρωικότερες πράξεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, σύμβολα της κατοχικής αντίστασης προχώρησαν στην πρώτη αντιστασιακή πράξη κατά της γερμανικής κατοχής και σε μια από τις ηρωικότερες όλων των εποχών. Αψήφησαν τη γερμανική παντοδυναμία, αψήφησαν τον κίνδυνο και τον θάνατο στην κατεχόμενη Αθήνα και το πρωί της 30ς Μαΐου 1941 κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Ηταν η πρώτη πράξη αντίστασης στην από τις αρχές Απριλίου του 1941 που οι Γερμανοί μπήκαν στην Ελλάδα. Ηταν μια πράξη που τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων και έδειξε το δρόμο για την αντίσταση. Ηταν μια πράξη θάρρους, πατριωτισμού και απόλυτου συμβολισμού, αφού δύο παιδιά ταπείνωσαν τον πανίσχυρο και φοβερό τότε Γ΄ Ράιχ και έδειξαν πως δεν είναι ανίκητο.
Οι Γλέζος και Σάντας θα μείνουν για πάντα στην ιστορία για αυτή τους την πράξη. Οι Γλέζος και Σάντας, εν ζωή ήρωες και «γνήσιοι» Ελληνες και οι δύο, έδειξαν το δρόμο. Ο Γλέζος και Σάντας είναι φάροι φωτεινοί για όλες τις μετέπειτα γενιές των Ελλήνων.
Ηταν μια πράξη, ηρωική, ονειρεμένη με ένα σκηνικό μυθικό, ένα βράδυ που θα μείνει ιστορικό και θα οδηγεί αιωνίως τους Ελληνες. Ηταν ένα βράδυ και μια πράξη που ο 87χρονος σήμερα Λάκης Σάντας έχει διηγηθεί με ένα εξαιρετικό τρόπο που αξίζει να θυμηθούμε: «Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που ένιωθα, μα μου φαίνεται πως ήταν ένα παράπονο μαζί με δυνατό πυρετό. Περίμενα μ' αγωνία να βραδιάσει. Συναντηθήκαμε με τον Μανώλη και ξεκινήσαμε. Όταν έφτασε η ώρα, κοιταχθήκαμε. Ίσως να μην ξαναβλέπαμε τον ήλιο ν' ανατέλλει. Είναι αλήθεια ότι νιώθαμε ένα δυνατό χτυποκάρδι μα αυτό δεν ακουγόταν παραέξω. Τα στήθη μας τα ελληνικά το πνίγανε. Είναι γλυκός ο θάνατος όταν πεθαίνεις για τα ιδανικά σου.
Ήταν ένα τέταρτο το φεγγάρι. Και καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα μνημεία του άπαντου της Τέχνης και της Ομορφιάς, νιώσαμε μέσα μας ν' ατσαλώνουμε. Είδαμε με τα μάτια της ψυχής μας τους αθάνατους προγόνους μας. Με λύσσα την κόψαμε απ' το συρματόσχοινο και την μαζέψαμε. Σχίσαμε από ένα κομμάτι απ' τον αγκυλωτό σταυρό. Την υπόλοιπη την κάναμε ρολό και την πήραμε. Το φεγγάρι είχε χαθεί και μαζί μ' αυτό και οι οπτασίες των προγόνων μας ευχαριστημένες».

1 σχόλιο:

Μάρκος είπε...

Καλημέρα Σωτήρη. Έχω απεριόριστο σεβασμό σε μορφές όπως ο Γλέζος και ο Σάντας, ειδικά προς τον δεύτερο, ο οποίος δεν "εξαργύρωσε" ποτέ την πράξη του αυτή κι έμεινε στην αφάνεια. Θέλω όμως να το παίξω λίγο "δικηγόρος του διαβόλου", κι ας κατηγορηθώ ότι μπορεί να...προσβάλω την Ιστορία.
Όπως ξέρουμε, την Ιστορία την γράφουν οι νικητές. Στην Ελλάδα έχουμε και μια άλλη παράμετρο. Την Ιστορία δεν την γράφουν οι νικητές, αλλά η Αριστερά. Θα διατυπώσω λοιπόν εδώ μια λογική αμφιβολία, και θα παρακαλέσω όσους τη διαβάσουν, πριν με...βρίσουν, να το σκεφτούν καλύτερα μήπως έχω δίκιο:
-σε όλα τα Κράτη του κόσμου, υπό οποιοδήποτε καθεστώς αυτά βρίσκονται, η Σημαία αποτελεί το μεγαλύτερο σύμβολό τους. Λογικό λοιπόν είναι η Σημαία ενός Κράτους, όπου κι αν βρίσκεται, να φυλάσσεται κατά τον καλύτερο τρόπο.
-ξέρουμε επίσης ότι, όταν η Σημαία ενός Κράτους βρίσκεται σε κάποιο σημείο Ιστορικό ή σε Μνημείο, υποστέλεται με τη Δύση του ηλίου.
-κατόπιν αυτών των δύο λοιπόν δεδομένων, θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει την εξής αμφιβολία: είναι δυνατόν καταρχήν, να ήταν νυχτιάτικα, η σημαία της κραταιάς "αυτοκρατορίας" του Χίτλερ στην Ακρόπολη, και να μην είχε υποσταλεί;
-ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ήταν αναρτημένη νυχτιάτικα, είναι δυνατόν να μην φυλασσόταν κατά τον καλύτερο τρόπο; Και να μπόρεσαν μάλιστα, "καθώς το ασημένιο του φως έλουζε τα ιερά εκείνα μνημεία", οι δύο νέοι να την κόψουν χωρίς να γίνουν αντιληπτοί; Και τα κομμάτια αυτά που όπως λέει ο Σάντας μοιράστηκαν, που είναι τόσα χρόνια και κανείς δεν τα είδε;
Ειλικρινά, πρόθεσή μου δεν είναι να αμφισβητίσω την πράξη του Γλέζου και του Σάντα. Αλλά μιας και την Ιστορία στην χώρα μας την γράφει η Αριστερά, μήπως θα έπρεπε, πριν επιλέξουμε τους μύθους με τους οποίους μεγαλώνουμε, να είμαστε πιο...υποψιασμένοι;
Ειδικά μάλιστα, όταν κάποιοι συνεχίζουν να αμφισβητούν την πρώτη ηρωϊκή πράξη αντίστασης, την αυτοκτονία του εύζωνα Κουκίδη, ο οποίος όντας φρουρός της Ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη, τυλίχθηκε με αυτήν και πήδηξε στο κενό, όταν οι Γερμανοί τον διέταξαν να τους την παραδώσει;