Με τη μη κομουνιστική αριστερά να βάζει ένα ακόμη αυτογκόλ και να κατεβαίνει στις εκλογές χωρίς αρχηγό ή με 11 αρχηγούς όσες και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τον πρωθυπουργό να παραδέχεται με ένα χρόνο καθυστέρηση τα λάθη του και το ΠΑΣΟΚ να προτείνει τηλεοπτική μονομαχία Καραμανλή –Παπανδρέου, η χώρα μπήκε από χθες και επισήμως σε προεκλογική περίοδο με την υπογραφή του σχετικού διατάγματος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όλα αυτά και ενώ το ΚΚΕ διαφωνεί κάθετα με την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τηλεοπτική μονομαχία των δύο και το ΛΑΟΣ χαρακτηρίστηκε από τον Κώστα Καραμανλή εκ νέου ως «κόμμα με ακραίες θέσεις».
Όλα αυτά και πολλά ακόμη θα απασχολούν καθημερινά και την επικαιρότητα και τους πολίτες μέχρι τις 4 Οκτωβρίου και ίσως και μετά, αναλόγως του αποτελέσματος των εκλογών. Όλα αυτά, όμως, είναι πολύ μικρά και πολύ λίγα μπροστά στην ανθρώπινη ζωή και έρχεται να μας το θυμίσει αυτό μια θλιβερή επέτειος που ήταν σαν και χθες. Μια μαύρη επέτειος για την Αθήνα και τη χώρα, την οποία πέραν των αφιερωμάτων των εφημερίδων και των συγγενών αυτών που έφυγαν, αλλά και εκείνων που έχασαν το βιός τους και επλήγησαν, ουδείς άλλος θυμήθηκε.
Μιλάμε, βεβαίως, για τον καταστροφικό σεισμό των 5,9 ρίχτερ που χτύπησε την Αθήνα πριν από 10 χρόνια, στις 7 Σεπτεμβρίου 1999. Ενας σεισμός που άφησε πίσω του 143 νεκρούς, 1.600 τραυματίες και 50.000 άστεγους. Ενας σεισμός, του οποίου οι πληγές δεν έχουν κλείσει ακόμη.
Για το ότι έγινε ο σεισμός βεβαίως και δεν ευθύνεται κανένας. Για τη μετέπειτα διαχείριση των πραγμάτων, όμως, ευθύνονται πολλοί. Για το ότι έπεσαν σπίτια και κτίσματα που είχαν ατέλειες και ήταν κινητά φέρετρα επίσης κάποιοι ευθύνονται. Για τις κακοτεχνίες της Ricomex το κτίριο της οποίας κατέρρευσε, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 39 άνθρωποι, σίγουρα κάποιοι φταίνε, αν και τα ελληνικά δικαστήρια έκριναν ότι δεν έφταιγε κανείς. Μάλλον οι 39 εργαζόμενοι που πήγαν εκείνη την ημέρα που κατέρρευσε το κτίριο πρέπει τελικά να φταίνε…
Αυτή είναι δυστυχώς η κακή πλευρά της ελληνικής δικαιοσύνης που είναι με το μέρος των ισχυρών και όχι με το δίκαιο. Δεν ήταν, όμως, μόνο η Ricomex, αλλά και πολλές άλλες ανάλογες περιπτώσεις και αλίμονο σε αυτούς που έφυγαν όπως λεει και ο λαός, διότι αυτοί που έμειναν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, έστω και αν πολλοί από αυτούς παραμένουν μπλεγμένοι στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της ελληνικής γραφειοκρατίας και μένουν ακόμη σε κοντέινερ…
2 σχόλια:
Καλημέρα Σωτήρη. Αυτό λες εσύ, ή ότι ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στα κοντέινερ; Δες τι έγραψα σε μια αναρτησή μου στο facebook:
"Σαν χθες μου φαίνεται, το μεσημέρι εκείνο της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999, όταν η γη έφυγε κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας. Για μερικούς, η απώλεια ήταν πολύ μεγαλύτερη, καθώς έχασαν τους ανθρώπους τους, αλλά και τα σπίτια τους. Όσοι βγήκαν αλάβωτοι σωματικά από τα ερείπια, προσπάθησαν με κόπο να γιατρέψουν της "εσωτερικές" πληγές τους. Κι αν και αυτό το εμπόδιο ξεπεράστηκε, παρέμεινε ένα πιο πρακτικό: 10 χρόνια μετά, υπάρχουν αρκετοί σεισμόπληκτοι της Αττικής που παραμένουν σε κοντέινερς.
Στην εποχή που ο κάθε νεόπλουτος ηθοποιός και τραγουδιστής, με την σκληρή δουλεία που έκανε, με κάθε τρόπο, χτίζει ένα "σπιτάκι" στη Μύκονο, στην εποχή που δεν θεωρείται δα και πολυτέλεια για κάποιον να έχει έστω μια...μεζονετούλα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που το καλοκαίρι "ψήνονται" κάτω από τον τσίγκο των κοντέινερ και το χειμώνα "ξυλιάζουν" από την παγωνιά του σίδερου. Σαν παραμύθι ακούγεται ακόμη στα αυτία μου η δήλωση του "γενικώς γαμάω" Κ. Λαλιώτη τότε, ότι στόχος είναι "ούτε ένας σεισμόπληκτος χωρίς σπίτι". Σαν παραμύθι θα ακουγόταν και η όποια υπόσχεση και των επόμενων, που κανονικά αν ήθελαν να επανεκλεγούν, αρκούσε μια μόνο κίνηση, να χτίσουν σπίτια για όσους σεισμόπληκτους υπάρχουν ακόμη στη Ν. Φιλαδέφεια, στην Μεταμόρφωση, το Μενίδι. Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το Da Capo, κι όμως, όλοι τους τόσο μακριά από την πραγματικότητα.
Ο Τζανής Πλυκανδριώτης, 10 χρονών τότε, σώθηκε χάρη στην αυτοθυσία του πατέρα του, Παναγιώτη...(φώτο ΤΑ ΝΕΑ On-line)
Σύμφωνα με ρεπορτάζ που δημοσιεύεται στην Καθημερινή, 101 καταυλισμοί σεισμοπλήτκων στήθηκαν το το 1999, με 5700 κοντέινερς. Πέντε χρόνια αργότερα, το 2004, μόλις 19 από τους καταυλισμούς είχαν κλείσει και μόλις 600 κοντέινερ επέστρεψαν στις αποθήκες του ΥΠΕΧΩΔΕ. Ένας άλλος γραφικός, ο υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Τσακλίδης δήλωνε ότι "μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν κλείσει οριστικά όλοι οι καταυλισμοί σεισμοπλήκτων στην Αττική. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι δυνατόν να βρουν την Αθήνα με κοντέινερ".
Δέκα χρόνια αργότερα, μένει στη θέση του περισσότερο από το 1/3 των κοντέινερ, μερίπου 2.200, έναντι 2.932 το 2008."
Μάρκο συμφωνώ απόλυτα, τα νούμερα είναι νομίζω ενδεικτικά της κατάστασης και του ενός ακόμη μεσαίωνα που ζει η Ελλάδα...
Δημοσίευση σχολίου