Ηταν ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970 στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας. Ο 22χρονος Κωνσταντίνος Γεωργάκης, φοιτητής γεωλογίας, φωνάζοντας «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα» αυτοπυρπολήθηκε και λίγες ώρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή. Ηταν μια πράξη πραγματικού ηρωισμού και αντίστασης στη χούντα της Ελλάδας από ένα 22χρονο παιδί που αψήφησε τα νιάτα του και «πέταξε» στο θάνατο για την ελευθερία της πατρίδας του, την οποία είχαν στερήσει τα ανδρείκελα των ξένων μυστικών υπηρεσιών που έφθασαν στο σημείο να μην αφήνουν ούτε καν τη μεταφορά της σορού του στην Ελλάδα για να ταφεί.
Ηταν η περίοδος που οι άνθρωποι της χούντας είχαν διεισδύσει στις φοιτητικές οργανώσεις της Ιταλίας. Κάποιοι εξ αυτών των ανδρεικέλων του καθεστώτος έχουν βρει σήμερα στέγη ακόμη και σε κομματικούς σχηματισμούς της μη κομουνιστικής αριστεράς.
Ηταν η περίοδος που ο Κώστας Γεωργάκης τα είχε αποκαλύψει όλα αυτά και τους είχε αποκαλύψει όλους σε ανώνυμη συνέντευξή του σε ιταλικό περιοδικό. Η στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας του, όμως, από τους συνταγματάρχες στερούσε και τη δική του ελευθερία και έτσι το πρωινό της 19ης Σεπτεμβρίου 1970, ο 22χρονος Κερκυραίος προχώρησε στην κορυφαία πράξη αυτοθυσίας και ηρωισμού.
Στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε ο Κώστας Γιωργάκης υπάρχει σήμερα μια αναμνηστική πλάκα με την επιγραφή «Η Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα». Λίγα χρόνια μετά τη θυσία του, ο Νικηφόρος Βρεττάκος αναφέρεται στην θυσία του σε ένα από τα ποιήματά του. Το ποίημα φέρει τον τίτλο «Η θέα του κόσμου» και σε αυτό ο μεγάλος μας ποιητής αναφέρει: «Ησουν η φωτεινή περίληψη του δράματός μας, στην ίδια λαμπάδα τη μία, τ’ αναστάσιμο φως και ο επιτάφιος θρήνος».
Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη ήταν μια μοναδική πράξη αυτοθυσίας και αντίστασης ενός ήρωα, ενός γενναίου ανδρός. Ο ηρωισμός και η γενναιότητά του απεικονίζονται στο γράμμα που έστειλε μια ημέρα πριν στον πατέρα του και στο οποίο έγραφε: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους και ίσως να φοβάται και λίγο περισσότερο…»
Η ουσία είναι ότι αυτό το 22χρονο παλικάρι όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά μας δίδαξε τι παει να πει ανδρεία και ηρωισμός και δικαίως βρίσκεται στον πάνθεον των αθανάτων…
2 σχόλια:
Δυστυχώς, τέτοιοι άνθρωποι δια της θυσίας τους μας έμαθαν πολλά. ΤΟ δυστυχως το λέω, γιατί ενώ ο Γεωργάκης είχε τα "κότσια" να θυσιαστεί, μετά το 1974 γέμισε η Ελλάδα με "αντιστασιακούς", οι οποίοι προσβάλουν την μνήμη και του Γεωργάκη, και του Παναγούλη, που ήταν πραγματικοί αντιστασιακοί.
Συμφωνώ απόλυτα περί των αντιστασιακών που βρέθηκαν αντιστασιακοί μετά την πτώση της χούντας και δυστυχώς είναι και πολλοί...
Δημοσίευση σχολίου