Με ένα κόκκινο γαρίφαλο στο χέρι και πάντα άψογα ντυμένος, ευγενής και ευπρεπής. Ετσι παρακολουθούσε τις δίκες που ο ίδιος ήταν κατηγορούμενος και τον οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Νίκος Μπελογιάννης, μια από τις ηρωικότερες και ευγενέστερες μορφές όχι μόνο της αριστεράς, αλλά και της νεοελληνικής ιστορίας. Μια μορφή που δεν προδόθηκε μόνο από το ελληνικό κράτος της ψυχρής και πολύ σκληρής μετεμφυλιακής περιόδου, αλλά προδόθηκε και από την ίδια την αριστερά!
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ο άνθρωπος με το γαρίφαλο το πρωί της Κυριακής 30 Μαρτίου 1952 μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του εκτελέστηκαν από Ελληνες, αφού νωρίτερα το έκτακτο στρατοδικείο με τον μετέπειτα δικτάτορα Γιώργο Παπαδόπουλο στη σύνθεσή του, τους καταδίκασε σε θάνατο για απόπειρα ανασυγκρότησης του παράνομου τότε ΚΚΕ. Λένε πως ούτε οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν Κυριακή, αλλά οι Ελληνες το έκαναν και μάλιστα σκότωσαν Ελληνες…
Ο Νίκος Μπελογιάννης με το κόκκινο γαρίφαλο σε όλη τη διαδικασία της δίκης ενέπνευσε τον μεγάλο ζωγράφο Πάμπλο Πικάσο που έκανε το σκίτσο «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» και πολλά χρόνια αργότερα, έγινε ταινία. Η θυσία του Μπαλογιάννη ενέπνευσε και τον εξόριστο τότε στον Αϊ Στράτη Γιάννη Ρίτσο, που επίσης έγραψε το ποίημα «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»: «Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει, ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή. Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος. Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη. Σιωπή, ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη».
Ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη σήμερα πρέπει να είναι 57 ετών. Καρπός της σχέσης του με την επίσης μεγάλη αγωνίστρια Ελλη Παππά, αδερφή της Διδούς Σωτηρίου. Πως πρέπει να θυμάται ο Νίκος Μπελογιάννης τζούνιορ τον πατέρα του; Ως έναν ευγενή και ευπρεπή ήρωα που προδόθηκε από την ίδια του τη χώρα, για την οποία πολέμησε και στην υπηρεσία της οποίας είχε ταχθεί. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι μία από τις ηρωικότερες μορφές της νεοελληνικής ιστορίας που θυσιάστηκε για τη χώρα και τις ιδέες τους και δυστυχώς και νωρίς έφυγε, αλλά και προδομένος…
7 σχόλια:
Ως...δικηγόρος του διαβόλου, πρέπει να σου επισημάνω 2 πράγματα: ότι ο μετέπειτα δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος, ήταν ο μόνος από τους δικαστές που έδωσε αθωιτική ψήφο στον Μπελογιάννη. Και κατά δεύτερον, ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για πολλά πράγματα, αλλά όχι και για την πατρίδα του. Είναι ειρωνικό να λέμε κάτι τέτοιο. Έχουμε ξαναπεί από εδώ, ότι καλό είναι να μην κρίνουμε τα γεγονότα άλλων εποχών, με τα σημερινά κριτήρια. Και τα κριτήρια της εποχής, 5 χρόνια μετά τη λήξη του Εμφυλίου, με ένα ΚΚΕ να έχει δηλώσει ότ θέτει τα όπλα "παρά πόδας", ο Μπελογιάννης μόνο για το καλό της χώρας του δεν αγωνιζόταν. Είχε όμως τουλάχιστον την λεβεντιά, που μόνο πραγματικοί αγωνιστές-και πραγματικοί κομμουνιστές- έχουν. Πόση άραγε διαφορά από τους δήθεν αγωνιστές του σήμερα, που μόλις συλληφθούν, αρνούνται τα πάντα;
Μάρκο πραγματικά δεν ήξερα για την αθωωτική ψήφο του Παπαδόπουλου, το μαθαίνω από εσένα και σ' ευχαριστώ. Για τα υπόλοιπα που μου γράφεις είναι θέμα εκτίμησης και προσωπικής άποψης και είναι απολύτως σεβαστά. Σ' ευχαριστώ και πάλι για την επικοινωνία.
Ναι,για τον Παπαδόπουλο ισχύει, χωρίς βέβαια να το αναφέρω αυτό ως εύσημο για την πορεία του γενικά. Όσο για τα υπόλοιπα, φοβάμαι ότι πολλές φορές πολλά πράγματα δεν είναι μόνο θέμα εκτίμησης ή προσωπικής άποψης, αλλά ρεαλισμός. Εγώ αναγνωρίζω στον Μπελογιάννη ότι υπήρξε και λεβέντης και αγωνιστής. Όπως το ίδιο αναγνωρίζω στους Απριλιανούς που δεν ζήτησαν χάρη και στον Ντερτιλή που σε ηλικία 90 ετών παραμένει στον Κορυδαλλό. Αλλά ο Μπελογιάννης υπήρξε λεβέντης και αγωνιστής προς όφελος της πατρίδας Ρωσίας. Κι όλοι γνωρίζουμε τώρα πια, πως θα ήταν η Ελλάδα, αν οι αγώνες του είχαν δικαιωθεί.
Διόρθωση: όταν λέω "εύσημο" εννοώ ότι δεν το λέω για να τον εξηλεώσω για όσα ακολούθησαν :-)
Μάρκο, συμφωνώ και για τον Παπαδόπουλο και για τα υπόλοιπα. Η ιστορία ξέρεις -είναι σίγουρο ότι ξέρεις καλύτερα από εμένα- γράφεται πολλές φορές αναλόγως το πως βολεύει τις ηγεσίες. Απλά, ο Μπελογιάννης συγκινεί και ήταν παλληκάρι γιατί "έπεσε" για μια ιδέα. Οσο για τα υπόλοιπα θέματα που βάζεις για την αριστερά, συμφωνώ, όπως συμφωνώ και επαυξάνω για τον Ντερτιλή και όσους Απριλιανούς δεν ζήτησαν χάρη (νομίζω ότι και ο Ιωαννίδης δεν το έκανε). Το θεωρώ ισάξιο με τη δήλωση που δεν υπέγραφαν οι αριστεροί και επίσης, θέλω να σου θυμίσω -πιστεύω ότι και αυτό το ξέρεις- ότι πρώτοι που χάρηκαν για το ότι ο Μπελογιάννης βγήκε από τη μέση ήταν η τότε ηγεσία του ΚΚΕ.
Σε χαιρετώ και πάλι
Και η ειρωνία της τύχης: τον Παπαδόπουλο και τους απριλιανούς, ανέλαβε κάποτε πρωτοβουλία για την αποφυλάκισή τους, ο βασανισθείς από αυτούς αείμνηστος Αντρέας Λεντάκης. Για τον οποίο ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε το "χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα", κι όχι φυσικά για τον Αντρέα που την ίδια εποχή είχε πάρει διαβατήριο από τον Παττακό κι έπινε το ουισκάκι του στον Καναδά και τη Σουηδία. Αντίστοιχα, την αγιοποίηση του Μπελογιάννη και των αλλων ηρωϊκών μορφών της Αριστεράς, έχει αναλάβει εδώ και χρόνια η Νέα Δημοκρατία. Δεν είναι ειρωνία, οι δικοί σου να σε έχουν αποκυρήξει, και να βρίσκεις "σύμμαχο" στον "εχθρό";
Επίσης, το 1989, γνωρίζω από "υπουργό" της επταετίας, ότι είχε συμφωνηθεί να μην κατέβει στις εκλογές η ΕΠΕΝ, με "αντάλλαγμα" την αποφυλάκιση των απριλιανών. Η αποφυλάκιση αυτή άρχισε τότε, επί "συγκυβέρνησης" και χωρίς να πάρει κανείς είδηση, με την για λόγους υγείας αποφυλάκιση του Παττακού.
Αυτά τα λίγα "ιστορικά" κι ελπίζω να μην σε "έπρηξα" :-)
Μάρκο δεν με έπρηξες καθόλου, αντιθέτως θέλω να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά που μου γράφεις, διότι με βοηθάς να γίνω σοφότερος. Πολλά από αυτά δεν τα ήξερα και σε ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες. Ειλικρινά σ' ευχαριστώ και χαίρομαι για την επικοινωνία και τον διάλογο που έχουμε.
Δημοσίευση σχολίου